Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Ήταν 13 Οκτωβρίου. Το προηγούμενο βράδυ ο Ολυμπιακός έχει υποστεί μια φυσιολογική ήττα στη Μαδρίτη, στο εναρκτήριο παιχνίδι της Ευρωλίγκας, από τη φιλόδοξη φετινή Ρεάλ.
Στο γραφείο οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν. Και είναι ωραίες οι μπασκετικές συζητήσεις στο SDNA…
Βλέπετε σε μια αθλητική δημοσιογραφία που η γνώση και η κατάρτιση αποτελούν στοιχεία… δευτερευούσης σημασίας και η «ξερολίαση» αποτελεί εξίσου σημαντικό εφόδιο με τον «τυφλό οπαδισμό» για έναν εκκολαπτόμενο αθλητικό συντάκτη, αποτελεί προνόμιο να συζητάς για μπάσκετ με ανθρώπους που έχουν «σπουδάσει» το αντικείμενο. Με τον Βετάκη, τον Σωτηρίου, τον Κοτζιά, τον Λαούδη και φυσικά τον Ασπρούλια.
Εκείνο το πρωινό, λοιπόν, είχα εκφράσει ανοιχτά τις επιφυλάξεις μου για τη φετινή ποιότητα του Ολυμπιακού στη θέση «5». Και ιδιαίτερα για την ικανότητα του Νίκολα Μιλουτίνοφ να ανταποκριθεί με επιτυχία στις απαιτήσεις μιας ομάδας επιπέδου φάιναλ φορ. Δεν πίστευα σε καμία περίπτωση ότι αυτό το άψυχο και άτεχνο παιδί, θα μπορούσε μέσα σε λίγους μήνες όχι μόνο να εξελιχτεί σε πολύτιμη μονάδα για τους πρωταθλητές, αλλά να αποτελεί πλέον βαρόμετρο στα πλάνα του Σφαιρόπουλου.
«Άσε μας ρε Άλεξ, σε λίγο θα μας πείτε όλοι εσείς που κράζετε τον Μιλουτίνοφ ότι ξέρετε καλύτερα από τον Πόποβιτς», θυμάμαι τη… γαλήνια (όπως το συνηθίζει) ατάκα του Θανάση. Ο Ασπρούλιας αναφερόταν φυσικά στην επιλογή του θηριώδη σέντερ από τους Σαν Αντόνιο Σπερς στο ντραφτ του 2015.
Δεν χρειάζεται, βέβαια, να πούμε ποιος δικαιώθηκε. Το έχω ομολογήσει εδώ και πολλούς μήνες, άλλωστε.
Ο λόγος που γράφω, όμως, το συγκεκριμένο κείμενο είναι γιατί αποτελεί συνέχειατου χθεσινού μου blog.
Αν θέλουμε πραγματικά όλοι μας να συμβάλλουμε στην απόκτηση αθλητικής παιδείας από τους Έλληνες φιλάθλους – και κυρίως από τα νέα παιδιά – θα πρέπει πρώτοι απ’ όλους οι αθλητικοί συντάκτες, να αποκτήσουμε τη σωστή αθλητική κουλτούρα.
Θα πρέπει πρώτοι εμείς να κάνουμε υπομονή, θα πρέπει πρώτοι εμείς να δίνουμε τη δυνατότητα σε παιδιά όπως ο Μιλουτίνοφ να δουλεύουν σκληρά, να βελτιώνονται και εν τέλει να δικαιώνουν τους προπονητές τους. Όπως το έκανε με τον Σφαιρόπουλο ο Σέρβος.
Και επειδή στον αθλητισμό δεν υπάρχουν μόνο τα πρωταθλήματα και οι τίτλοι, η εμπιστοσύνη που έδειξε ο Έλληνας κόουτς στον Μιλουτίνοφ, αποτελεί παράσημο στην καριέρα του. Γιατί για τους προπονητές, οι αθλητές είναι σαν τα παιδιά τους. Κι όταν βοηθούν ένα παιδί τους να ανοίξει τα φτερά του (αντί να το… διώξουν από το σπίτι) αισθάνονται την περηφάνια και τη χαρά που νιώθει ένας πατέρας όταν το παιδί του κατακτά τον κόσμο!
Υ.Γ. Με ρωτούν πολλοί «γιατί ρε Σόμογλου… κράζεις τον εαυτό σου δημόσια, κάθε φορά που κάνεις λάθος σε μια εκτίμησή σου;». Η απάντηση είναι απλή: Γιατί το οφείλω πρώτα και πάνω απ’ όλα σε ανθρώπους που αδίκησα. Λανθασμένες εκτιμήσεις θα κάνουμε όλοι μας. Κι εσείς στη δουλειά σας, κι εγώ στη δική μου. Πάντα, όμως, η αυτοκριτική πρέπει να προηγείται της κριτικής. Γιατί όταν η κριτική δεν συνοδεύεται από αυτοκριτική, τότε μετατρέπεται σε εμμονή και εμπάθεια.
Πηγή: Sport DNA
