Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ήμουν από τους πρώτους που χαιρέτισαν την άφιξη του Τσάβι Πασκουάλ στον Παναθηναϊκό τον Οκτώβριο, αλλά η εικόνα του τελευταίου τριημέρου δεν σηκώνει παρερμηνείες και άλλοθι. Ο Ισπανός νικήθηκε κατά κράτος από τον Ομπράντοβιτς, όχι μία, αλλά δύο φορές.
Δεν είναι φυσικά ντροπή να χάνει κάποιος από τον «Ζοτς», αλλά ο Πασκουάλ εκτέθηκε άσχημα και έχασε πολλούς από τους πόντους που συνόδευαν το βιογραφικό του. Έγραψε ιστορία με αυτό το 0-2, αλλά σε λάθος γλώσσα.
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε τη σειρά με το πλεονέκτημα της έδρας και της εκτυφλωτικής φόρμας των προηγούμενων εβδομάδων, αλλά έχασε τα αυγά, τα πασχάλια και κυρίως τα καλάθια.
Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και πνευματικά. Όχι μόνο πνευματικά, αλλά και αγωνιστικά…
Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να βάζει ένας παίκτης 20-25 πόντους σε αγώνα πλέι-οφ, είναι όμως σπάνιο να το ξαναβρίσκει την ίδια άμυνα απέναντί του δύο μέρες αργότερα.
Οι εμφανίσεις του Μπογκντάνοβιτς ήταν δίχως αμφιβολία διαβατήριο για το ΝΒΑ, αλλά η αμυντική αδράνεια του Παναθηναϊκού απέναντί του θα πρέπει να συνοδεύσουν τη βίζα του Σέρβου, ως διπλό συνημμένο.
Ακόμα πιο ασυγχώρητη, προπονητικά, ήταν η αδυναμία του Παναθηναϊκού να εκμεταλλευτεί τα δύο γρήγορα φάουλ του αναντικατάστατου «βομβαρδιστή» της Φενέρ μετά το 8ο λεπτό.
Ο Ομπράντοβιτς κατάλαβε ότι δεν είχε τίποτε να φοβηθεί και τον άφησε μέσα μέχρι το τέλος του ημιχρόνου, με μοναδική εντολή να στέλνει τον προσωπικό του αντίπαλο πάνω στον Ούντο και στον Βέσελι.
Το 3ο φάουλ του Μπογκντάνοβιτς σφυρίχτηκε μόλις δύο λεπτά πριν το τέλος, ενώ ο Ούντο έπαιξε 35 λεπτά χωρίς να ζοριστεί καθόλου από τους ψηλούς του Παναθηναϊκού. Και ο Παναθηναϊκός δεν έχει καν το άλλοθι της διαιτησίας που τόσο έτρεμε…
Ο Πασκουάλ έψαξε απεγνωσμένα για μία αμυντικά αποτελεσματική πεντάδα και τη βρήκε στο ξεκίνημα της δ’ περιόδου, όταν μάλιστα η Φενέρ έπαιξε για λίγο χωρίς τον Σλούκα (και δέχθηκε σερί 9-2).
Ωστόσο, άργησε πολύ να φρεσκάρει αυτό το μαχητικό αλλά μονοδιάστατο σχήμα, των Τζέιμς, Φελντίν, Ρίβερς, Γκιστ, Σίνγκλετον. Η Φενέρ εντόπισε γρήγορα τις αδυναμίες και σημάδεψε την καρωτίδα, μόλις είδε τον εξαντλημένο από την υπερπροσπάθεια Παναθηναϊκό να επιστρέφει στον αυτόματο πιλότο του τρίποντου και του James-ball.
Η κουτουράδα του Τζέιμς στη μοναδική κατοχή που είχε η ομάδα στα χέρια της με το σκορ στο +3 ήταν παράδειγμα προς αποφυγή, ένα μακρινό σουτ πάνω σε άμυνα με άφθονο χρόνο στη διάθεσή του.
Η κατηφόρα ξεκίνησε εκεί και δεν σταμάτησε παρά μόνο στα τελευταία 100 δευτερόλεπτα, μετά το τρίποντο του Μπογκντάνοβιτς που έσβησε το φως του Παναθηναϊκού (68-74).
Στο τετράλεπτο που μεσολάβησε, ο Παναθηναϊκός αστόχησε σε τέσσερα συνεχόμενα απονενοημένα διαβήματα (Τζέιμς, Φελντίν, Σίνγκλετον, Τζέιμς), ενώ η Φενέρ σκόραρε σε πέντε σερί επιθέσεις που εκτελέστηκαν με ακρίβεια καλολαδωμένου ρομπότ: Μπογκντάνοβιτς, Ντατόμε, Ούντο, Μπογκντάνοβιτς, Μπογκντάνοβιτς.
Μόνο το ένα από αυτά τα σουτ των Τούρκων έγινε από μεγάλη απόσταση.
Ακόμα και όταν ο Παναθηναϊκός ανταμείφθηκε για την υπομονή του με μία χρυσή ευκαιρία ανατροπής, τη σπατάλησε με σουτ εν στάσει από τα 7 μέτρα, ενώ του έφθανε δίποντο για να προσπεράσει (στα 23’’). Ο Ρίβερς αστόχησε και το κοντέρ έγραψε 9/26 τρίποντα, έναντι 11/22 της Φενέρ.
Η γκάφα των Ρίβερς-Μπουρούση στην τελευταία επαναφορά (στα 13’’, μετά το 75-78) προκάλεσε θυμηδία στην εξέδρα, αλλά δεν χάθηκε εκεί το παιχνίδι.
Χάθηκε στο παθητικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού, στην αδυναμία του να ανταποκριθεί στο «πρέπει» της βραδιάς, στο έλλειμμα προσωπικότητας που παρουσίασαν σχεδόν όλοι οι παίκτες του απέναντι στους αντίστοιχους της Φενέρ, στη φτωχή καθοδήγηση από τον προπονητή, στη μετριότητα κάποιων αναντικατάστατων (Καλάθη, Γκιστ, Σίνγκλετον), στην ανυπαρξία εκείνων που ήλθαν από τον πάγκο.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε Μπογκντάνοβιτς ή Ούντο, αλλά δεν είχε ούτε Κάλινιτς ούτε Άντιτς ούτε άσφαιρους ήρωες σαν τον Σλούκα. Πόσοι από τους παίκτες που φόρεσαν απόψε και προχθές τα πράσινα αξίζουν τον τίτλο του πολεμιστή;
Δεν θυμάμαι να έχω δει πολλές φορές τον Ομπράντοβιτς τόσο ομιλητικό και ευδιάθετο όσο στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα.
Γνώριζε, ο Σέρβος, ότι αυτό το 2-0 είναι από τα σημαντικότερα γαλόνια της προσωπικής του καριέρας. Η ηρεμία των παικτών του μου θύμισε τον Παναθηναϊκό του 2002, στον τελικό της Μπολόνια.
Μόνο που τώρα ο αγαπημένος του Παναθηναϊκός βρέθηκε στην καρέκλα του ηττημένου και οι έπαινοι από τους παλαιούς του πιστούς ξεστομίζονταν ανάμικτοι με κατάρες…
Πηγή: Gazzetta
