Του Γιώργου Καραμάνου
Ανέκαθεν νόμιζα ότι ο Λιονέλ Μέσι αποτελούσε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό πρόβλημά μου. Περισσότερο ήταν ότι μου δημιουργούσε τύψεις. Γενικότερα οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τον δικό μου ψυχαναγκασμό με τον Ντιέγκο Μαραντόνα και την κάθε σύγκριση μαζί του. Εχουν ριζωθεί εκείνες οι αισθήσεις…
Είναι τα διαολεμένα παιδικά βιώματα. Αυτά που καθώς μεγαλώνεις σε κρατούν συνδεδεμένο με τις ρίζες της μπάλας στην αλάνα, την τεράστια τηλεόραση ντουλάπα, τον ανίκητο τύπο με την αφάνα να καλπάζει. Δεν μπορείς να τα αμφισβητήσεις, να τα νικήσεις αυτά. Πόσο μάλλον καθώς ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου.
Το βράδυ της Κυριακής όμως αποφάσισα να επιτρέψω στον εαυτό μου την αυτοταπείνωση, την ιεροσυλία. Η αμφιβολία βρήκε χώρο και έγινε πραγματικότητα. Ο διάβολος στ’ αριστερά μου νίκησε τον άγγελο του πιτσιρικά εαυτού μου. Ο Μέσι του έδωσε τα επιχειρήματα να επιβληθεί και ταυτόχρονα ο κοντός μάγος μετατράπηκε από ιδεοληψία αμφιβολίας, στην ίδια την ψυχοθεραπεία μου. Σαν άλλη ομοιοπαθητική, η αρρώστια εξελίχτηκε στην ίδια την γιατρειά.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να καταφέρνει να γίνεται σπουδαίος, όταν περιμένουν σπουδαία πράγματα από αυτόν. Οχι ότι δεν ήταν πριν σεληνιαστεί στο “Μπερναμπέου”. Ηταν όμως λες και μετά την κριτική, την απουσία πίστης στο πρόσωπό του, εκείνος να δεσμεύτηκε πρώτα στον εαυτό του πως θα έκανε τα πράγματα να συμβούν όπως όριζε εκείνος. Το «πώς» δεν τον απασχόλησε, φάνηκε πως ήξερε ότι ο δρόμος θα αποκαλυπτόταν από μόνος του.
Καλός φίλος και συνάδελφος μου είχε μεταφέρει την σωστή ατάκα του πατέρα του, όταν ο Μέσι είχε σπάσει την μέση του Μπόατενγκ και τον είχε ρίξει κάτω με την προσποίηση: «Η διαφορά με τον Μαραντόνα είναι ότι θα περνούσε και τον Νόιερ, ότι θα ήθελε να τον ξευτελίσει». Ισχύει 1.000%, όπως και το ότι το ξύλο που έφαγε ο Ντιεγκίτο στην καριέρα του από τους Ιταλούς αμυντικούς είναι μυθικό. Η εικόνα από το Αργεντινή-Ιταλία στο Μουντιάλ του 1982 με τον Κλαούντιο Τζεντίλε να του έχει δώσει τα πόδια παραμάσχαλα και στα 90 λεπτά, είναι μοναδική στο είδος.
Οσον αφορά λοιπόν τον Μέσι, δεν ήταν ήταν τα γκολ. Σιγά, έχει βάλει άλλα κι άλλα και ας είχαν τη σημασία και τη σημειολογία τους αυτά τα δύο. Και ξύλο έχει φάει, πολύ και περισσότερο. Ηταν όμως λες και… άντρεψε την Κυριακή. Εγινε ο αλητάκος που δεν προκύπτει από το ταπεινό DNA του. Η στιγμή που βγάζει τη φανέλα και… απλώνει την «μπουγάδα» ήρεμος μπροστά στους αντιπάλους, είναι το ξέσπασμα σε κόντρα ρόλο. Είναι η στιγμή που φωνάζει σιωπηλά σε φίλους και αντιπάλους και στον ίδιο τον εαυτό του.
Για τους περισσότερους δεν αλλάζουν και πολλά έπειτα απ’ όλα τούτα. Οι haters πάντα θα βρίσκουν να πουν, οι άπιστοι θα περιμένουν να το σηκώσει με την Αργεντινή και οι πιστοί απλά θα εμβαθύνουν στο δόγμα τους. Για μένα πάλι απλά έρχεται η επιβεβαίωση: Οτι μακριά από διαιτησίες και καφρίλες και τον χαβαλέ για το ποιος είναι ο κορυφαίος, ο κόσμος της μπάλας είναι γεμάτος από μαγικά πράγματα που περιμένουν υπομονετικά το πνεύμα μας να γίνει πιο οξυδερκές, ώστε να τα κατανοήσει.
Ο Μαραντόνα ήταν η μαγεία των παιδικών χρόνων, κάτι σαν την πρώτη φορά που διάβασα το «Από την Γη στην Σελήνη» του Ιουλίου Βερν. Εάν μαζί του συντελέστηκε η ποδοσφαιρική μεταφορά μου προς τον ουρανό, προς το άπειρο, τώρα ξέρω ότι με τον Μέσι μπορώ να ακολουθήσω την αντίθετη διαδρομή και να κάνω το αντίστροφο ταξίδι από την φαντασία στην πραγματικότητα.
Ορθολογικά σκεπτόμενος και απαλλαγμένος από τους Μαραντονικούς ψυχαναγκασμούς μου, ξέρω ότι όταν ο κοντός είναι στα καλύτερά του, το μόνο που οφείλω στον εαυτό μου, είναι να μαζεύω τα σύνεργά μου. Οραση, ακοή, γεύση, όσφρηση, αφή, μυαλό και να αποδέχομαι την ταυτότητά μου. Δεν είμαι απλά ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου, όπως ο θρυλικός Ουρουγουανός συγγραφέας, Εντουάρντο Γκαλεάνο, αλλά ένας ζητιάνος των όσων μπορεί ακόμα να μου χαρίσει ο Λιονέλ Μέσι.
ΥΓ.: Ε κακομοίρη ποδοσφαιράνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Μέσι, Κριστιάνο είναι μπροστά σου, έχεις την ευτυχία να τους χαζεύεις και εσύ βρίζεις τους αντιπάλους. Κλασικά μαθαίνεις μονάχα την ώρα που… πεθαίνεις. Την ώρα που δεν θα μπορείς πια να τους βλέπεις με τα κοντά παντελονάκια, μα θα ‘ναι τότε πολύ αργά…
Πηγή: Gazzetta – Four Four Two
