Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το μόνο που κέρδισε ο Παναθηναϊκός από την ευρωπαϊκή του περιπέτεια, από τη μετωπική του σύγκρουση με το παρελθόν του (στο πρόσωπο του Ομπράντοβιτς και όχι μόνο) και από το «do or die» ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη ήταν άφθονη τροφή για σκέψη, ένα σακί γεμάτο με άχυρα.
Το χρυσάφι το κράτησε όλο ο «Ζοτς», σαν να ήθελε να θυμίσει στους παλαιούς του πιστούς τι είχαν και τι έχασαν. Το χέρια των «πρασίνων» έμειναν αδειανά, όπως την περασμένη άνοιξη, αλλά …ακόμα χειρότερα.
Διότι φέτος είχαν παίκτες, προπονητή, έδρα, ενώ πέρυσι υστερούσαν σε όλα. Αλλά αυτή τη φορά υπήρχε και πανίσχυρος αντίπαλος.
Ποιος εχέφρων μπορεί να συγκρίνει τη Λαμποράλ του 2016 με τη Φενέρ του 2017; Είναι σαν να συγκρίνουμε τον Μπουρούση της Κούτσα με τον Μπουρούση που φέτος παίζει κούτσα κούτσα…
Δεν είναι όμως δίκαιο να προσωποποιήσουμε την αποτυχία σε έναν παίκτη ή στον προπονητή. Το Βατερλώ ανήκει εξ ημισείας σε όσους βγήκαν ξεβράκωτοι στα χαρακώματα των πλέι-οφ, από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο οπαδό.
Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε ανέτοιμος αγωνιστικά, ψυχολογικά και πνευματικά. Ο Ομπράντοβιτς πήρε όχι μόνο το δίπλωμα του Πασκουάλ, αλλά και το διαβατήριο, την ταυτότητα και τα ταξιδιωτικά του έγγραφα.
Οι παίκτες του Παναθηναϊκού έδωσαν καύσιμο στις Κασσάνδρες και υπενθύμισαν με τον τρόπο τους ότι η διαδοχή της χρυσής φουρνιάς είναι περίπλοκη υπόθεση. Η εικόνα των τριών προημιτελικών δικαίωσε εκείνους που απαιτούν ξήλωμα του οικοδομήματος και εκ βάθρων αναδόμηση.
Πότε άλλοτε βρέθηκε ελληνική ομάδα -και δη ο Παναθηναϊκός- σε τόσο μειονεκτική θέση απέναντι σε οποιονδήποτε σε μία σειρά «πέντε» αγώνων; Πώς βρέθηκε η ομάδα των 6 αστέρων ντυμένη δύο χρόνια σερί με τα κουρέλια του φτωχού συγγενή;
Στοιχηματίζω ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης έσβησε την τηλεόραση ή τη γύρισε στο σουρβάηβορ πολλή ώρα πριν ακουστεί η κόρνα της λήξης στην ανατολική ακτή του Βοσπόρου…
Παραείναι εύκολη ανάγνωση το ανάθεμα στην αστοχία των «πρασίνων». Τα τρίποντα του Παναθηναϊκού ήταν απόψε 5/24 (2/18 μετά το 11ο λεπτό), αλλά δεν φταίει για αυτό η κακιά η ώρα ούτε η άτιμη η κενωνία.
Προσπαθώ να θυμηθώ έστω μία καλή επίθεση του κυπελλούχου Ελλάδας μετά το εναρκτήριο δεκάλεπτο και δεν μπορώ. Ο Παναθηναϊκός παίζει ισορροπημένο μπάσκετ και βρίσκει ρυθμό όταν στήνει pick and roll ή όταν περνάει τη μπάλα από το ζωγραφιστό, αλλά τίποτε από αυτά δεν συνέβη απόψε.
Η αδυναμία στα ριμπάουντ (22-38) και η έλλειψη ενός καλού ψηλού ρακέτας έγιναν βασανιστήριο απέναντι στα κορμιά των Ούντο-Βέσελι, αφού ο Σίγνκλετον αναλώθηκε σε σουτάκια, ο Μπουρούσης αγνοείται εδώ και 8 ημέρες και ο Γκιστ σέρνει τα πόδια του.
Ή μήπως υπήρχε ένας μυαλωμένος πόιντ-γκαρντ, ικανός να συμμαζέψει για 5-10 λεπτά το παιχνίδι της ομάδας; Αυτό το κενό έχασκε από το φθινόπωρο κιόλας, αλλά ουδέποτε μπαλώθηκε.
Πελαγωμένος, ο Τσάβι Πασκουάλ κατέφυγε νωρίς σε απονενοημένα διαβήματα, ίσως επειδή έβλεπε τον τοίχο να έρχεται ολοταχώς. Δεν πίστεψε ποτέ στους παίκτες του και στο σχέδιό του. Ίσως και να είχε δίκαιο.
Το αυτοκτονικό σχήμα που εμφανίστηκε στο παρκέ μετά την ανάπαυλα (με Παππά και Τζέιμς στην περιφέρεια) στέρησε από την ομάδα τα μοναδικά όπλα που λειτούργησαν ικανοποιητικά στο πρώτο ημίχρονο, δηλαδή την άμυνα στον Μπογκντάνοβιτς και το -υποτυπώδες έστω- νοικοκυριό στην οργάνωση του παιχνιδιού.
Ο Καταλανός αποφάσισε προφανώς ότι η αναρχία ήταν το μοναδικό πιθανό αντίδοτο απέναντι στο μεθοδικό και οργανωμένο (ακόμα και στις λίγες κακές του στιγμές) μπάσκετ της Φενέρμπαχτσε.
Ωστόσο, ο Τζέιμς έμοιαζε σαν ψάρι έξω από το νερό από τη στιγμή που βρέθηκε στην αρχική πεντάδα, του πρώτου και του δευτέρου ημιχρόνου. Οι παίκτες του Ομπράντοβιτς τον σημάδεψαν αμέσως στην άμυνα και φρόντισαν να του κλείσουν τους διαδρόμους στην επίθεση.
Το 0/8 τρίποντα του Αμερικανού ήταν καίριο πλήγμα σε μία ομάδα που χρειαζόταν απεγνωσμένα το σκοράρισμά του. Ο Τζέιμς είναι ένα έξοχο «Σχέδιο Β», αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επωμιστεί ρόλο ηγέτη σε σετ παιχνίδι.
Αυτή είναι δουλειά του Καλάθη, ο οποίος έχανε εκατονταχίλιαρα από το συμβόλαιό του με κάθε ματς της σειράς, χωρίς απαραίτητα να είναι ο χειρότερος. Το δυναμικό ξεκίνημα απόψε οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτόν.
Ο Παναθηναϊκός έχασε τις ελπίδες του όχι στην Κωνσταντινούπολη, αλλά στο ΟΑΚΑ, με την καθίζηση που υπέστη στο δεύτερο μισό του 1ου αγώνα και με το άστοχο σουτ του Ρίβερς στο φινάλε του 2ου.
Ωστόσο η συνολική εικόνα των τριών αναμετρήσεων είναι αδύνατο να τον δικαιώσει. Η Φενέρμπαχτσε εμφανίστηκε ως γνήσιος contender, o ΠαναθηναΪκός ως φτωχός pretender.
Υπάρχουν φυσικά δικαιολογίες, αλλά καμία από αυτές δεν μπορεί να αλλάξει την ισορροπία της πλάστιγγας.
Εξετάζοντας το μαύρο κουτί εκ των υστέρων, θα πρέπει να πούμε ότι η πορεία των τελευταίων εβδομάδων και η κατάκτηση της 4ης θέσης έκαναν μάλλον κακό, παρά καλό, αφού έριξαν στάχτη στα μάτια όχι των εχθρών, αλλά των φίλων.
Τον Παναθηναϊκό του Απριλίου δεν τον σκότωσε τόσο η αποτυχία, όσο η ελπίδα.
Πηγή: Gazzetta
