Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πριν ακόμη οριστικοποιηθούν τα ζευγάρια των προημιτελικών της Εuroleague, έγραψα σε κάποιο live ότι ο αντίπαλος που θα ζόριζε περισσότερο τον Ολυμπιακό ήταν η Εφές. Στο μυαλό μου είχα, όχι μόνο το πολυσυζητημένο πλέον φιλικό του φθινοπώρου στο Ηράκλειο (όπου οι «κόκκινοι» γνώρισαν πανωλεθρία), αλλά και αυτό που στο μεταξύ επισήμαναν άνθρωποι πολύ πιο έμπειροι και ειδικοί από εμένα, όπως ο Νίκος Ζησης και ο Δημήτρης Ιτούδης.
Την Εφές που καίει κηροζίνη και ειδικεύεται στις πτήσεις, είναι πιο δύσκολο να τη νικήσει κάποιος σε σειρά 4-5 αγώνων, παρά σε ένα ματς.
Για μία ομάδα καταπονημένη και όχι ιδιαίτερα αθλητική, όπως ο σημερινός Ολυμπιακός, ο συντελεστής δυσκολίας αυξάνεται ακόμα περισσότερο.
Τα «ερυθρόλευκα» καύσιμα του 2ου αγώνα σώθηκαν γύρω στο 35ο λεπτό, ενώ του 3ου πολύ νωρίτερα, στα τελευταία λεπτά του α’ ημιχρόνου.
Η απίθανη Σπανουλειάδα που σκόρπισε τρόμο στο φινάλε δεν αρκεί για να αλλάξει τις εντυπώσεις και για να αλλοιώσει το πόρισμα.
Ή μήπως μπορεί; Το πράγμα σηκώνει συζήτηση, αφού η εικόνα των τελευταίων έξι λεπτών (από τους 5 πόντους του Παπαπέτρου μετά το 53-40) μπορεί να εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των δύο ομάδων εν όψει του «όλα ή τίποτα» πέμπτου αγώνα.
Τόσο ο Ολυμπιακός όσο και η Εφές γνωρίζουν πια ότι η πείρα και η προσωπικότητα του πρωταθλητή Ελλάδας μπορούν να γυρίσουν τούμπα ακόμα και ένα τελειωμένο ματς. Δύο ήττες στον πόντο παραείναι πολλές για τα δεδομένα αυτών των δύο ομάδων.
Την επόμενη φορά, έχουν οι «ερυθρόλευκοι» σειρά να μείνουν όρθιοι πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Θα υπάρξει όμως επόμενη φορά; Ή θα φτάσει ο Ολυμπιακός στο νήμα δεύτερος και καταϊδρωμένος;
Η Εφές υστερεί σε μυαλό, αλλά υπερτερεί σε δυνάμεις. Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί πολύ περισσότερα από πολύ περισσότερους για να γείρει τη πλάστιγγα προς το μέρος της.
Το νούμερο που βγάζει μάτι στη στατιστική σύγκριση των ομάδων είναι η διαφορά στα λάθη: 4 γιας τη Εφές, 17 για τον Ολυμπιακό. Τέσσερα λάθη!
Οι 64 πόντοι μπορεί τύποις να δικαιώνουν την αμυντική προσπάθεια των παικτών του Σφαιρόπουλου, αλλά το γυμνό μάτι είδε πολλές ολιγωρίες. Ο Ολυμπιακός δεν έκανε ούτε ένα φάουλ στα πρώτα 5 λεπτά του α’ ημίχρονου και στα πρώτα 8 λεπτά του β’ ημιχρόνου.
Ακόμα και όταν οι αμυντικά αδύναμοι παίκτες του έδιναν το κάτι παραπάω (όπως ο Σπανούλης, που κράτησε 3-4 φορές τον Χάνικατ μετά το 35’ μολονότι σημαδεύτηκε ανηλεώς), οι Τούρκοι εντόπιζαν με ευκολία τον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας και τον τιμωρούσαν.
Το αμυντικό λάθος του Μιλουτίνοφ στο 53-49 βοήθησε τον Ντάνστον να σταματήσει το «κόκκινο» σερί, ενώ η άμυνα μετά από τάιμ-άουτ στα τελευταία 16’’ (με το σκορ στο 61-60) επέτρεψε μία πολύ εύκολη επαναφορά στον λάθος παίκτη (Ερτέλ).
Ωστόσο, είναι άδικο να επικεντρωθεί η αυστηρή κριτική στα τεκταινόμενα του τελευταίου πενταλέπτου, διότι τότε και μόνο τότε ο Ολυμπιακός θύμισε Ολυμπιακό, με την αυταπάρνηση και τη σκληράδα του.
Ο Πρίντεζης και ο Παπαπέτρου πέτυχαν τα μοναδικά τους καλάθια μετά το 53-40, οι Σπανούλης-Μπερτς έστησαν ένα σπάνιο pick and roll (που όμως αμαυρώθηκε από το αίρμπολ του Καναδού στη συμπληρωματική βολή), ενώ τα όργια του Σπανούλη έφεραν το ματς στην κόψη του ξυραφιού.
Το μεγάλο κόλπο της Εφές ήταν το επιθετικό ριμπάουντ του Χάνικατ μετά το σκοτωμένο σουτ του Ντάνστον στα 31’’, με το σκορ στο 59-57. Το -4 ήταν για τον Ολυμπιακό πηγάδι πολύ πιο βαθύ από το -2.
Το σχήμα που έβαλε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι απαιτούσε συνύπαρξη του Σπανούλη με τέσσερα κορμιά: τους δύο «Παπ», τον Πρίντεζη και έναν σέντερ. Ούτε Μάντζαρης, ούτε Γκρην, ούτε δεύτερος χειριστής δίπλα στον αρχηγό.
Η άμυνα με αλλαγές λειτούργησε στην εντέλεια στο φινάλε και οι Τούρκοι δεν ήξεραν τι τους χτύπησε, αφού το μακρυνό σουτ (2/18 τρ.) τους είχε εγκαταλείψει από νωρίς. Ένα ασυνήθιστο τζαμπ-σουτ του σπουδαίου Ντάνστον στο 57-54 κράτησε όρθια την Εφές, αλλά ήταν αυτή που έφτασε στο νήμα αγκομαχώντας.
Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί περισσότερες λύσεις, περισσότερο τρέξιμο, περισσότερο θάρρος, γρηγορότερη κυκλοφορία της μπάλας. Επί 30-35 λεπτά, ορίζοντα έψαχνε και ορίζοντα δεν έβλεπε.
Οι Αμερικανοι της Εφές γέμισαν τον ουρανό με χέρια-κλαδιά και η στατιστική του Ολυμπιακού έγραψε κάποια στιγμή 8/24 δίποντα. Εκεί θυμήθηκα τον Ζήση και τον Ιτούδη.
Πηγή: Gazzetta
