Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Σ’ ολόκληρη τη ροή των 180 λεπτών, ποτέ ο Ολυμπιακός δεν ήταν η υποδεέστερη ομάδα του ζευγαριού. Ηταν είτε καλύτερος σε διαστήματα είτε, σε άλλα, ισότιμος. Αλλ’ αποκλείστηκε. Συμβαίνει. Συμβαίνει, ιδίως σε τέτοια ματς που έχουν μέσα τα πάντα εκτός από (πολύ) ποδόσφαιρο. Αυτό στο Στάδιο είχε… ό,τι θες. Ενταση, νεύρο, διακοπές, φούρια. Και καθόλου ποδόσφαιρο.

Με καθόλου ποδόσφαιρο, λίγο ως πολύ όλα εξισώνονται και φυσιολογικά, μετά, κρίνονται στην απειροελάχιστη λεπτομέρεια. Οσο ελάχιστο είναι το πάχος ενός δοκαριού. Δοκάρι κι έξω, ΑΕΚ. Αν ήταν δοκάρι και μέσα, Ολυμπιακός. Το σενάριο πρόπερσι, με το γκολ εκείνου του Χάρα στο 89’, δεν ήταν πολύ διαφορετικό. Το σημειώσαμε και παλαιότερα. Τέτοιοι αγώνες, δεν παίζονται. Κερδίζονται.

Αν η ΑΕΚ ξεκινούσε με μερικά ατού «από χέρι» (την έδρα, το αποτέλεσμα του πρώτου σκέλους, μια κάποια αγωνιστική ευρωστία), ο Ολυμπιακός τα εξουδετέρωσε με την προσωπικότητα των παικτών πρωτίστως, και με τον σχεδιασμό/σχηματισμό του Λεμονή δευτερευόντως. Το φίφτι-φίφτι του α’ ημιχρόνου, 50-50 σε όλα, αντάμειβε την προσπάθεια του φιλοξενούμενου.

Εκ των πραγμάτων ωστόσο, η ίδια αυτή συνθήκη ισορροπίας ευνοούσε τη γηπεδούχο. Ο Ολυμπιακός ήταν που ήθελε τουλάχιστον δύο γκολ, όχι η ΑΕΚ. Ποιος χρειαζόταν τι, φάνηκε με το που άρχισε το β’ μέρος, αμέσως. Μια εικόνα υπεροχής του Ολυμπιακού, την οποία πάντως η ΑΕΚ έσβησε γρήγορα και ανώδυνα, με την απλή λογική της, δια της προσθήκης ενός τρίτου εξαριού, αναδιάταξης.

Η ΑΕΚ το έσβησε, σε… απελπιστικό βαθμό. Δεν γινόταν επί σκηνής, τίποτα. Τίποτα, όμως! Κυριάρχησε ατμόσφαιρα, μουσικής δωματίου. Η τόση χαλαρότητα έφερε το αβίαστο λάθος Μάνταλου/Γιόχανσον. Συμβαίνει, και αυτό. Σε οποιοδήποτε επίπεδο. Οσο το ποδόσφαιρο παίζεται από ανθρώπους. Συνέβη σε προημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ, Πίστσεκ/Παπασταθόπουλος.

Ακριβώς εκεί, έρχεται και βάζει φωτιά… ο τελευταίος απ’ τον οποίο θα πρόσμενε κανείς κάτι τέτοιο. Ο Καρδόσο! Δεν έμοιαζε, όταν μπήκε, ο πλέον κατάλληλος για να την ανάψει ξανά, αλλά μονάχα μισή ώρα μετά την είσοδό του είχε μία ασίστ οξυδέρκειας και ένα παραλίγο γκολ ρεπερτορίου. Ο,τι πιο κοντινό είδαμε, σε man-of-the-match. Εάν αυτό δεν ήταν αρκετό, το φινάλε-φωτιά έκλεισε με σουρεαλισμό.

Ο Ούγκο Αλμέιντα να ντύνεται (κατά κυριολεξίαν!) γκολκίπερ, σαν να είναι Απόκριες, κι ο παλαιός γνώριμος Καρδόσο, δίπλα, να κάνει φιλότιμη προσπάθεια για να μη γονατίσει απ’ τα γέλια. Εγινε, όλο αυτό, επειδή ο Ανέστης φέρει νοοτροπία τερματοφύλακα μικρής ομάδας. Δεν στέκομαι στην καθυστέρηση. Στέκομαι στο χούι να μαζεύει εύκολες σέντρες, ν’ αγκαλιάζει τη μπάλα… και να πέφτει μπρούμυτα χάμω. Πού το ‘χει δει;

Ο Χιμένεθ, εάν επιθυμεί να είναι ωφέλιμος αντί δημοφιλής, απ’ το να μουρμουρίζει για τον διαιτητή χρωστάει ένα δωρεάν ιδιαίτερο, ιδιαίτερο μάθημα συμπεριφοράς παίκτη μεγάλου κλαμπ, στον Ανέστη. Ο διαιτητής (κυρίως στο α’ ημίχρονο, και στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο του β’, στα hot κομμάτια του ματς δηλαδή) βοήθησε τις ομάδες και το παιγνίδι πιο πολύ απ’ όσο οι ομάδες βοήθησαν τον διαιτητή και το παιγνίδι. Ο,τι άλλο, είναι για κατανάλωση. Σε τιμή χοντρικής.

Αφού φτάσαμε στα επιμέρους, μη παραλείψω ότι ο Ρέτσος πέρασε άλλο ένα διαγώνισμα, τούτη τη φορά στη νορμάλ θέση, και αυτό με υψηλό βαθμό. Βλέπεις και προσπαθείς να τον φανταστείς δίπλα σ’ ένα Μέλμπεργκ, σ’ ένα Δέλλα, σ’ ένα Χένρικσεν. Πολυτέλειες; Και δίπλα σ’ ένα Σιόβα να τον φανταστείς, πάλι κάνει διαφορά. Απ’ αυτό το πράγμα που λέει κι ο Αλεξανδρής, τον Ντα Κόστα.

Η ΑΕΚ προκρίθηκε, θαυμάσια, και δεν μπορεί να πορευτεί με μότο άλλο από το σεμνά-και-ταπεινά. Και πέρυσι κατέκτησε το τρόπαιο, αλλ’ αυτό, όπως εκ των προτέρων το υποθέταμε και εκ των υστέρων το είδαμε, δεν της άλλαξε δραματικά τη ζωή. Μονάχα τη διάθεση μιας βραδυάς, και του επόμενου πρωινού. Εφέτος δε, δεν έχει κατακτήσει καν το τρόπαιο, τουλάχιστον όχι ακόμη.

Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε, μια αποτυχία στον ελάσσονα των τριών ετήσιων στόχων, και η συμπαθητική (για τέλος της χρονιάς των πέντε προπονητών) εικόνα επέτρεψε επιστροφή στου Ρέντη με το πούλμαν, κανονικά, όχι με τα πόδια. Γιατί, μη νομίζετε πως ο Μαρινάκης έχει, επί της ουσίας, καμιά διαφορά απ’ τον Γιαννακόπουλο! Δύο όψεις μεν, του αυτού νομίσματος δε…

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This