Του Θοδωρή Τσούτσου
Δεν έχει σημασία αν ο τελικός θα αναβληθεί ή όχι. Αν θα μετατεθεί σε άλλη ημερομηνία, σε άλλη ώρα, σε άλλη εποχή. Σημασία έχει ότι κάθε χρόνο με ένα και μόνο ρημάδι παιχνίδι, γινόμαστε και πιο σοφοί. Μαθαίνουμε ολοένα και περισσότερα πράγματα για την καμπούρα μας…
Τρεις ημέρες πριν τον τελικό του Κυπέλλου, εκφράστηκαν αμφιβολίες για τη διεξαγωγή του, λόγω της κατάστασης του γηπέδου. Και προς Θεού, κανείς δεν μπορεί να πει… “με το ζόρι να γίνει τώρα”, από τη στιγμή που τίθεται θέμα ασφάλειας περίπου 20.000 ανθρώπων που θα βρίσκονται στο Πανθεσσαλικό.
Αλλά έχουμε πια φτάσει στο σημείο να:
– Δυσκολευόμαστε να κάνουμε τελικό με κόσμο. Γενικά. Πέρυσι για παράδειγμα, έγινε κεκλεισμένων των Θυρών…
– Δυσκολευόμαστε να κάνουμε τελικό σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, πλην της Αθήνας, γιατί φοβόμαστε για τα αποκαΐδια…
– Δυσκολευόμαστε να κάνουμε τελικό αν έχει νυχτώσει. Η αστυνομία ζήτησε να αλλάξει η ώρα και από 20:30 να πάει 18:00, ώστε να είναι ακόμη ημέρα και να ελέγχει την κατάσταση…
– Δυσκολευόμαστε, τελικά, να κάνουμε έναν τελικό σε Ολυμπιακή εγκατάσταση. Αυτό το τελευταίο πάλι, δεν χωνεύεται…
Δεν μιλάμε για τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Αρχαίας Ολυμπίας. Δεν μιλάμε για τους αγωνιστικούς χώρους που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ούτε καν για εκείνες στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896.
Μιλάμε για Ολυμπιακές εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν πριν μία δεκαετία και κάτι. Που τις πληρώσαμε όλοι μαζί. Που τις θαυμάσαμε και βάλαμε και τους ξένους να τις θαυμάζουν μαζί μας.
Για αυτές τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις μιλάμε. Και εν προκειμένω για τις ποδοσφαιρικές, μιλάμε για το Πανθεσσαλικό. Για το Παγκρήτιο. Για το Παμπελοποννησιακό. Σε ποιο από όλα θα μπορούσε να γίνει ο τελικός;
Να ανοίξουν, δηλαδή, οι Θύρες, να μπει ο κόσμος, να βρει τη θέση του και να γίνει ο αγώνας. Σε ποιο; Σε κανένα! ολα μαζί ξέρετε πόσο κόστισαν; 130 εκατ. ευρώ! Και ολα, στην ουσία, είναι σε αχρησία. Θα ήταν, ας μην έχουμε αμφιβολία, ακόμη και ολόκληρο Ολυμπιακό Στάδιο, αν απότότε δεν το συντηρούσαν με την παρουσία τους εκεί η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός.
Διότι, εντάξει η κατάντια του ποδοσφαίρου, να μην μπορεί δηλαδή να κάνει τέτοιους αγώνες χωρίς να… χαλάει ο κόσμος. Την ξέρουμε, την συνηθίσαμε, αφορά στο κάτω – κάτω εκείνους που ασχολούνται με αυτό.
Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, όμως, είναι άλλη ιστορία. Αποτελούν περιουσία, ως επί το πλείστον δημόσια περιουσία. Ασχολείται κανείς; Η πολιτεία, η τοπική αυτοδιοίκηση. Κάποιος. Που θα δικαιούται, λοιπόν, να πει στο… ελληνικό ποδόσφαιρο όταν εκείνο του ζητήσει το γήπεδο για τη διεξαγωγή ενός τελικού: “Δεν χαλαλίζω το στολίδι μου για να το σπάσετε”. Τώρα, ποιος να το πει; Γιατί άλλωστε, ποιος νοιάζεται;
Πηγή: Σπορ FM
