Του Παναγιώτη Παλλαντζά
Το βράδυ της περασμένης Κυριακής, στο Λάτσιο-Ιντερ, έγινε κάτι που μπορεί να θεωρηθεί ό,τι πιο σοκαριστικό έχει συμβεί στο ποδόσφαιρο εδώ και δεκαετίες. Το πανό που σήκωσαν οι ultras των Λατσιάλι για να αποχαιρετήσουν με τιμή τον μεγαλύτερο εχθρό τους, είναι κάτι για το οποίο λες το «δεν γίνονται αυτά» και το εννοείς. Γιατί ακόμη και τώρα που έγινε, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι όντως έγινε. Η συγκεκριμένη κίνηση, δεν είναι μόνο τεράστια οπαδική μαγκιά των Λατσιάλι. Είναι και ακόμη μία απόδειξη, ενδεχομένως Η απόδειξη, για το ποιος υπήρξε ο Φραντσέσκο Τότι. Και μπορεί το φινάλε του να μην έρχεται με κάποιον τίτλο, όπως ήθελε και ονειρευόταν, αλλά έρχεται με μια αναγνώριση που είναι σπουδαιότερη κι από τίτλο. Και αυτό θα πρέπει να το έχει καταλάβει και να πράξει αναλόγως…
Ο Τότι, όπως έχουμε ξαναγράψει, ανήκει σε εκείνη την κατηγορία παικτών, για τους οποίους θα έχουμε να λέμε και να καμαρώνουμε στους επόμενους, αν ζήσουμε τόσο, ότι τους είδαμε να παίζουν. Οτι τους ζήσαμε από την αρχή ως το τέλος της καριέρας τους. Για τα γούστα του Παλλαντζά, επειδή αυτός έτυχε να γράφει αυτό το κείμενο, δεν είναι πολλοί σε αυτή την κατηγορία. Αυτό, όμως, είναι υποκειμενικό και αφορά το πώς βλέπει ο καθένας το ποδόσφαιρο. Ο άνθρωπος που γράφει αυτό το άρθρο, για παράδειγμα, έμενε μαλάκας κάθε φορά που έβλεπε τον Τότι να υποδέχεται μια πάσα στο κέντρο έχοντας πλάτη με την επίθεση και να δίνει μία στην μπάλα για να πάει στον… Θεό και μετά να προσγειωθεί λίγο πριν το κόρνερ, ακριβώς -μα ακριβώς όμως- στο σημείο που ήθελε ο συμπαίκτης του. Το κακό είναι ότι έχει κάποια χρόνια να τον δει να το κάνει αυτό…
Ο χρόνος, βέβαια, περνάει για όλους και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ, οπότε συμβιβάζεσαι. Οπως, όμως, συμβιβάζεται ο οπαδός με το ότι δεν θα βλέπει αιωνίως τον παίκτη που λατρεύει, έτσι θα πρέπει να συμβιβαστεί και ο παικταράς με το ότι δεν γίνεται να τον βλέπουν για πάντα. Ή με το ότι δεν πρέπει να τον βλέπουν για πάντα. Το «να φύγω όρθιος», όσο μακάβριο κι αν ακούγεται τώρα, είναι μία από τις πιο σωστές ευχές που έχει πει γενικά ο άνθρωπος. Δεν θα πρέπει να ισχύει μόνο για τη ζωή και τον θάνατο, θα πρέπει να ισχύει και για την «επαγγελματική» ζωή και τον «επαγγελματικό» θάνατο. Αυτό, όμως, το επαγγελματικό κομμάτι, είναι κάτι που εξαρτάται καθαρά από τον καθένα ξεχωριστά και όχι από κάποια ανώτερη δύναμη. Και οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, δυστυχώς, έχουν αποδείξει, για κάποιον λόγο, ότι δεν το ξέρουν αυτό. Ή ότι δεν μπορούν να το δεχθούν.
Η δήλωση του Τότι για να επιβεβαιώσει ότι την Κυριακή θα πει «αντίο» στη Ρόμα, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο, όπως είναι διατυπωμένη, να συνεχίσει την καριέρα του κάπου αλλού. Ο οπαδός που γράφει, θέλει να δει για τελευταία φορά τον Τότι με ποδοσφαιρικά παπούτσια την Κυριακή. Δεν το γράφει επειδή τον αντιπάθησε από την πρώτη φορά που τον είδε και τον αντιπαθεί μέχρι και τώρα. Το γράφει επειδή… δυστυχώς συνέχισε να βλέπει τον δικό του αγαπημένο, τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, περισσότερο από όσο έπρεπε. Η 13η Μαΐου 2012 ήταν η τέλεια μέρα, πραγματικά η τέλεια, για να αποσυρθεί ο Pinturicchio αλλά δεν το έκανε. Θα έφευγε σηκώνοντας το πρώτο πρωτάθλημα της Γιουβέντους μετά το Calciopoli, θα έφευγε όρθιος αλλά προτίμησε να συνεχίσει σε κάτι Αυστραλίες και Ινδονησίες. «Γιατί να του κόψει την μπάλα ο Ανιέλι;», είναι η ερώτηση που κάνεις θέλοντας να τον δικαιολογήσεις. «Γιατί να παραμείνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και να μην τον κάνεις χόμπι, αν δεν μπορείς να το κόψεις;», είναι η ερώτηση-αντίλογος που κάνεις προν τον ποδοσφαιριστή.
Ο Ντελ Πιέρο θα μπορούσε, αν δεχθούμε ότι η μπάλα είναι αρρώστια και δεν κόβεται εύκολα, να συνεχίσει στην ομάδα της γενέτειρας του. Ή να παίξει ένα χρόνο στην Πάντοβα, στα τμήματα υποδομής της οποίας ξεκίνησε, ώστε να αποδείξει ότι όντως συνεχίζει για την χαρά του παιχνιδιού. Δεν το έκανε. Ο Στίβεν Τζέραρντ, άλλο παράδειγμα, τι κατάλαβε με το να συνεχίσει στις ΗΠΑ; Τι κέρδισε, το οποίο να είναι τόσο σημαντικό ώστε να αξίζει να τον δεις, είτε τον γουστάρεις είτε όχι, με άλλη φανέλα πλην αυτής της Λίβερπουλ; Την εμπειρία του να ζήσει στις ΗΠΑ (ή στην Αυστραλία ο Ντελ Πιέρο;). Εχουν, μάλλον, τα λεφτά ώστε να μετακομίσουν για 2-3 χρόνια εκεί αν θέλουν και να ζήσουν την εμπειρία. Γιατί να πρέπει να το κάνουν ως ποδοσφαιριστές;
Από την άλλη, μπορεί ο καθένας να αναρωτηθεί γιατί οι ομάδες δεν δίνουν ακόμη ένα χρόνο συμβολαίου στους ποδοσφαιριστές-σύμβολα τους. Γιατί, στην τελική, να μην αποφασίσουν οι ίδιοι πότε θα σταματήσουν; Γιατί η Ρεάλ, για να πάμε κι εκεί, να αποφασίσει να τελειώσει τον Ραούλ, οδηγώντας τον αλλού; Η απάντηση σε αυτό, μπορεί να είναι μια (επίσης) ερώτηση: Γιατί οι ομάδες που έχουν κερδίσει τόσα από αυτούς τους ποδοσφαιριστές, αποφασίζουν ότι δεν θέλουν άλλο; Μήπως επειδή βλέπουν αυτό που δεν μπορούν να δουν οι ποδοσφαιριστές; Η διοίκηση της Ρόμα δέχεται επιθέσεις από τον Τύπο, τους οπαδούς και πρώην ποδοσφαιριστές ή προπονητές αυτές τις ημέρες, επειδή ουσιαστικά ωθεί τον Capitano στην αποχώρηση. Μα το γεγονός ότι η Ρόμα έχει αποφασίσει ότι θέλει να ζήσει πλέον χωρίς τον σπουδαιότερο ποδοσφαιριστή της ιστορίας της, δεν είναι από μόνο του απόδειξη ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου; Γιατί να μην μπει τώρα το τέλος και να συνεχίσει για ακόμη ένα-δύο χρόνια ο Τότι μένοντας μονίμως στον πάγκο και περιμένοντας να μπει κάποια στιγμή, σε ματς που θα έχει κριθεί, αλλαγή για 10-15 λεπτά; Πόσο ωραίο θα ήταν για τον Γιουβεντίνο να έβλεπε για δεύτερη σερί σεζόν τον Ντελ Πιέρο στον πάγκο, περιμένοντας να μπει κάποια στιγμή ως αλλαγή;
Από την άλλη, μάλλον δεν είναι ωραίο για τον οπαδό της Μπάγερν Μονάχου το να μην δει τη νέα σεζόν τον Φίλιπ Λαμ να παίζει σε οποιαδήποτε θέση χρειαστεί. Καλύτερο, όμως, να σταματάς και να σκέφτονται οι άλλοι ότι θα μπορούσες εύκολα να συνεχίσεις για ακόμη ένα, δύο ή τρία χρόνια, παρά να συνεχίζεις και να σκέφτεται ο οπαδός «τι παικταράς υπήρξε αυτός…». Απόψεις, βέβαια, είναι αυτές και ο καθένας το βλέπει το θέμα όπως θέλει. Ο Ζινεντίν Ζιντάν, για παράδειγμα, μάλλον το είδε τέλεια το θέμα αποχώρηση. Ο Ερικ Καντονά σόκαρε με το πρόωρο τέλος, άφησε όμως μόνο εικόνες ενός παικταρά που έκανε πλάκα στους αντιπάλους του, στο μυαλό όλων. Ο Μισέλ Πλατινί σταμάτησε στα 32 του, όταν κατάλαβε, όπως είπε, ότι το σπριντ δεν ήταν τόσο δυνατό όσο ένα χρόνο πριν. Και συνειδητοποίησε ότι ήταν το σωστό timing για να «φύγει όρθιος».
Ο Τότι θα ανακοινώσει την Κυριακή ή την Δευτέρα τι έχει αποφασίσει για τον ίδιο. Ακόμη κι αν τον αντιπαθείς ως Γιουβεντίνος, προτιμάς να τον βρίζεις του χρόνου επειδή θα κάνει ως παράγοντας της Ρόμα κάποια από τις κλασικές δηλώσεις του, παρά να τον δεις να παίζει μπάλα με Αραβες, Ινδονήσιους, Αυστραλούς, Αμερικάνους ή… Ιταλούς.
Πηγή: Gazzetta – Four Four Two
