Επιλογή Σελίδας

Του Μιχάλη Τσόχου

Στο ταξίδι για την Κρήτη, μέσα στο αεροπλάνο σκεφτόμουν ότι θα ξαναζήσω κάμποσες ώρες με εκείνη την παρέα που άλλαξε την ζωή μου. Θυμήθηκα μία μία τις μεγάλες στιγμές, έφερα στο μυαλό μου όχι μόνο εκείνο το καλοκαίρι του 2004, αλλά και το πώς ξεκίνησαν όλα από εκείνο το ματς με την Ισπανία στην Σαραγόσα που ο Στέλιος (Βενετίδης) σέντραρε και ο Στέλιος (Γιαννακόπουλος) σκόραρε για να γυρίσουμε το χαρτί και να φτάσουμε στα γήπεδα της Πορτογαλίας.

Θυμήθηκα πολλά, αλλά κυρίως θυμήθηκα εκείνον τον Ιάπωνα στο αεροδρόμιο της Λισαβόνας. Δύο ημέρες μετά τον τελικό της Λισαβόνας επέστρεφα στην Αθήνα. Στο αεροδρόμιο έκαναν την βόλτα στα duty free αναζητώντας ένα τελευταίο αναμνηστικό. Εντελώς αφηρημένος όπως κοίταγα τα ράφια σιγοτραγουδούσα το “Ελλάς ολέ ολέ, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…” ώσπου άκουσα κάποιον με παράξενη προφορά να με συνοδεύει στο τραγούδι. Γύρισα και είδα έναν Ιάπωνα, ο οποίος με ρώτησε με σιγουριά. “Ελληνας είσαι ε;”, του έγνεψα καταφατικά και μου έσφιξε το χέρι για να με συγχαρεί για την ομάδα μας και την επιτυχία μας. Ηταν η στιγμή που συνέλαβα το συνολικό μέγεθος όλης εκείνης της επιτυχίας.

Με αυτή την τελευταία εικόνα προσγειώθηκα την περασμένη Τετάρτη στο Ηράκλειο και ξεκίνησα το ταξίδι των αναμνήσεων. Ηταν ίσως το πιο υπέροχο ταξίδι που έκανα τα τελευταία χρόνια. Ολοι ξανά μαζί μπροστά στα μάτια μου. Δεν ήθελα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο, ήθελα να ρουφήξω όλες τις στιγμές μαζί τους. Να πιω καφέ, να τους ακούσω να ξανακάνουν τον ίδιο χαβαλέ, να δω ξανά την αγωνία στο πρόσωπό τους για το ποιος ξεκινάει και ποιός όχι, να τους δω να πηγαίνουν όλοι μαζί σαν ομάδα για φαγητό, να φεύγουν όλοι μαζί για το γήπεδο, να φτάνουν όλοι μαζί με το πούλμαν και να γνωρίζουν την αποθέωση. Να τους δω ακόμη και την επομένη το πρωί να φτάνουν όλοι μαζί με το πούλμαν στο αεροδρόμιο και να κάνουν το ταξίδι της επιστροφής με το αεροπλάνο.

Σπουδαία εμπειρία, σπουδαία στιγμή, σπουδαίο ταξίδι αναμνήσεων για να σε ανανεώνει, να σου θυμίζει το άλλο πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου, να σου προσφέρει απλόχερα το οξυγόνο που χρειάζεται για να συνεχίσεις να κάνεις αυτή τη δουλειά. Αλήθεια το λέω και δεν είναι καθόλου υπερβολή. Αυτοί εδώ μου φάνηκαν σήμερα πιο ομάδα και απ’ όσο ήταν όταν το σήκωσαν. Σήμερα η πλάκα του Ντέμη στον Τσιάρτα για το αν θα ξεκινήσει γίνονταν δημόσια, με τους γύρω γύρω να φωνάζουν “ρε τι ζούμε”, σήμερα ο Γεωργάτος που ήταν εκεί ως Ιντερ καταλάβαινε πόσο του έλειψε όλο αυτό, σήμερα ο Χαλκιάς μπορούσε να πικάρει τον Οτο που δεν τον έβαζε ποτέ βασικό, αλλά τώρα θα τον έβαζε αναγκαστικά. Σήμερα οι τραυματίες Στέλιος Γιαννακόπουλος, Στέλιος Βενετίδης αλλά και ο Ντέμης που ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να παίξουν ακολούθησαν την αποστολή στην Κρήτη. Σήμερα ο Μιχάλης Καψής έπαιρνε μέρος στην πλάκα και μιλούσε στην κάμερα της τηλεόρασης 2 και 3 φορές, σήμερα ο captain Ζαγοράκης παραμένει τέτοιος σε όλα τα επίπεδα. Σήμερα ο Κάρα είναι πιο ψυχή από ποτέ αυτής της ομάδας. Σήμερα ο Δέλλας εμπνέει περισσότερο από ποτέ τον σεβασμό, σήμερα ο Κατσουράνης μπαίνει στην παρέα και τινάζει τα πάντα στον αέρα πιο πολύ από ποτέ. Και χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός κίνδυνος να παρεξηγηθεί.

Θα μπορούσε κανείς να πει σαν να μην πέρασε ο χρόνος. Στην πραγματικότητα είναι σαν να πέρασε λίγος χρόνος και να τους έκανε όλους αυτούς να ωριμάσουν ακόμη περισσότερο. Σήμερα καταλαβαίνουν σε όλο του το μέγεθος τι είναι αυτό που πέτυχαν το 2004, ότι παιδιά μεγαλώνουν μέσα από τις εικόνες και τα δικά τους βίντεο στο youtube και τρέχουν στο γήπεδο για να τους δουν και να πάρουν ένα αυτόγραφο κι’ ας μην έζησαν ποτέ ότι συνέβη στην Πορτογαλία.

Σήμερα όλα μοιάζουν σαν ένα reunion από τον στρατό, αλλά με όλους εκεί, ακόμη και με τον διοικητή. Ο Οτο ήταν ακριβώς ο ίδιος. Σαν να μην πέρασε μία ημέρα από πάνω του. Τους μιλούσε με το ίδιο στοργικό και αυστηρό βλέμμα. Ζητούσε να μάθει από τον καθένα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Πριν το ματς τους μάζεψε στα αποδυτήρια και τους έκανε ομιλία, με το ίδιο πάθος, την ίδια δίψα για νίκη. Όπως είπε και ο Κατσουράνης “αν δεν τον σταματάγαμε ακόμη θα μας μιλούσε…”. Ηταν τόσο μεγάλη η διάθεση όλων να το ζήσουν που το έκαναν όσο πιο deja vu γίνονταν.

Και τέτοιο deja vu θα μπορούσε να γίνει μόνο στην Κρήτη. Εκεί θα γέμιζε το γήπεδο, εκεί το πάθος στην κερκίδα θα ξεχείλιζε, εκεί ο κόσμος θα σταματούσε τους πάντες στο δρόμο για να τους σφίξει το χέρι, να τους πει ευχαριστώ, να βγάλει μία selfie μαζί τους. Αυτό το διήμερο η Κρήτη έκανε αυτά τα παιδιά να ξαναδούν μπροστά τους τι έκαναν, να ξανανιώσουν πόσο σπουδαίο είναι αυτό που πέτυχαν. Και το έκανε απλόχερα και με την φιλοξενία της και με την αγάπη της και με την ζεστασιά της.

Θα ήθελα να γράψω πολλά, για το παράδειγμα που δίνουν αυτά τα παιδιά, για το μήνυμα που έστειλαν για μία ακόμη φορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο που κάθε μέρα κωφεύει όλο και περισσότερο. Θα ήθελα να αναφερθώ στο πόσο σπουδαίο ποδοσφαιρικό μάθημα θα ήταν οι σημερινοί διεθνείς να ζούσαν έστω και μία ώρα από το χθεσινό πάρτι στην Κρήτη, αλλά δεν αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω τίποτα από όλα αυτά τούτη εδώ την στιγμή. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να γράφω ένα ακόμη δημοσιογραφικό κείμενο αφύπνισης προς όλους αυτούς που κοιμούνται σήμερα είτε άθελα, είτε κυρίως ηθελημένα. Δεν θέλω να βάλω καμία δύσκολη, σκληρή, σκέψη στο κεφάλι μου. Θέλω μόνο τις αναμνήσεις…

Θέλω μόνο να πω “ευχαριστώ” που νομίζω δεν είπα ποτέ, γιατί η δημοσιογραφική δεοντολογία επέτρεπε μόνο τα μπράβο και τα συγχαρητήρια. Ποιός την γαμεί και την δεοντολογία με αυτά τα παιδιά.

Ευχαριστώ λοιπόν για όλα όσα έζησα εκείνες τις ημέρες στην Πορτογαλία, ευχαριστώ και για το deja vu στην Κρήτη. Ευχαριστώ “Κάρα” που δύο μήνες έχασες και τον ύπνο σου για να το φτιάξεις όλο αυτό, ευχαριστώ Κρήτη που το έκανες τόσο μεγάλο, ευχαριστώ COSMOTE TV που το αντιμετώπισες και το μετέφερες σε όλη την Ελλάδα ως τόσο μεγάλο και μου έδωσες την δυνατότητα να είμαι εκεί.

Κυρίως ευχαριστώ τον Οτο, τον Τοπαλίδη και τους 23 (και οι τέσσερις που έλειπαν ήταν σαν να ήταν εκεί) που εξακολουθείτε ακόμη και σήμερα να είστε, όταν βρίσκεστε μαζί, η ίδια μεγάλη και υπέροχη παρέα. Ευχαριστώ που κάθε φορά που σας βλέπω θυμάμαι τις πιο όμορφες μέρες στην επαγγελματική ζωή μου και έρχονται στο μυαλό μου οι πιο όμορφες αθλητικές αναμνήσεις. Και θέλω μόνο να ζητήσω ένα πράγμα.

Οτο, Γιάννη, Αντώνη, Φάνη, Κώστα, Γιούρκα, Γιάννη, Τάκη, Στέλιο, Νίκο, Μιχάλη, Τραϊανέ, Θοδωρή, Κώστα, Αγγελε, Γιώργο, Βασίλη, Παντελή, Βασίλη, Στέλιο, Γιώργο, Δημήτρη, Ντέμη, Ζήση και Αγγελε να είναι πολύ σύντομα η επόμενη φορά, διότι τελικά ο Ιάπωνας ήξερε πολύ καλά τι να ξεχωρίσει.

“Το δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…” είναι αυτό που ταιριάζει γάντι σε εσάς κάθε φορά που συναντιέστε…

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This