Του Θέμη Καίσαρη
Το πλασέ ήταν απογοητευτικό. Η κατάληξη της αντεπίθεσης ήταν σαν σπίρτο σε ξερόχορτα. Τα social media πήραν φωτιά,με μαζικό ανάθεμα στον Μάνταλο και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το “ξέσκισμα” δεν έχει κοπάσει.
Χάθηκε η ευκαιρία να πάρουμε ένα πολύ μεγάλο διπλό, χάθηκε μια ευκαιρία που δεν “πρέπει” να χάνεται, χάθηκε ένα διπλό που το αξίζαμε, απέναντι σ’έναν αντίπαλο που δεν είχε τη δυνατότητα να μας απειλήσει όσο το Βέλγιο.
ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΒΡΙΣΙΕΣ, ΠΑΡΑ ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΕΙΡΩΝΕΙΑ
Αλήθεια, όμως, πόσο καλύτερα είναι έτσι. Πόσο καλύτερο είναι αυτό το (πάντα άδικο) ξέσκισμα σε έναν παίκτη για να χαμένο τετ-α-τετ απ’αυτά που ζήσαμε στα προηγούμενα προκριματικά. Ξέσκισμα και τότε, αλλά για τι; Για ιστορικά αποτυχημένα αποτελέσματα απέναντι σε πολύ μικρούς αντιπάλους, για άθλια αγωνιστική εικόνα, για παίκτες που δεν κατάφεραν να φανούν αντάξιοι της αποστολής του να κρατήσουν την Εθνική εκεί που την παρέλαβαν και παραδίδονταν στη χλεύη του “κοινού”.
Χίλιες φορές αυτό. Χίλιες φορές νεύρα κι απογοήτευση για ένα χαμένο τετ-α-τετ. Χίλιες φορές να είσαι στα γραφεία του Sport24.gr και να ακούς γύρω σου βρισιές και μπουνιές στο γραφείο όταν χάνεται το άχαστο, παρά γέλια και αστεία για τα χάλια μας. Αυτό είναι ποδόσφαιρο.
Στο κορώνα ο Τζαβέλλας θα κάνει το σουτ της ζωής του και θα ισοφαρίσεις, θα μείνεις ζωντανός στο 94’. Στο γράμματα η τέλεια αντεπίθεση θα φέρει το “σίγουρο γκολ” στα πόδια του Μάνταλου κι αυτός δεν θα βρει καν τον Μπέγκοβιτς, θα τη στείλει άουτ.
ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Μας στεναχώρησε, αλλά συμβαίνει. Όμως, συμβαίνει μόνο όταν είσαι “εκεί”, όχι στον πάτο της βαθμολογίας. Συμβαίνει όταν πας σε δύσκολες έδρες και στέκεσαι, είσαι αξιόμαχος, έχεις πρωταγωνιστές, όχι κομπάρσους. Συμβαίνει όταν είσαι ομάδα, γιατί οι σφαλιάρες σε έκαναν να καταλάβεις πως κάθε βαθμός στα προκριματικά κερδίζεται μόνο με ιδρώτα, χαρακτήρα και προσπάθεια, όχι μόνο επειδή ο αντίπαλος έχει πιο χαμηλή θέση στη βαθμολογία της FIFA.
Συμβαίνει και μακάρι να συνεχίσει να συμβαίνει γιατί κάθε τέτοιο παιχνίδι που περνάει εδραιώνει την πεποίθηση πως η παρένθεση των προηγούμενων προκριματικών κλείνει. Προφανώς και ο στόχος είναι να κλείσει εμφατικά, με την επιστροφή σε μια τελική φάση Μουντιάλ. Όμως, ας μην ξεχνάμε από πόσο χαμηλά ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια. Πρώτος στόχος ήταν να γίνουμε ξανά ομάδα, να παρουσιαστούμε ξανά ανταγωνιστικοί, να βρούμε ξανά σταθερές και (ίσως) και νέους πρωταγωνιστές.
Αυτά (μοιάζει να) τα έχουμε. Και δεν είναι καθόλου, καθόλου αμελητέα. Στη Βοσνία πήγαμε για να δούμε τι συνέχεια μπορεί να έχει η εμφάνιση και το αποτέλεσμα στο Βέλγιο. Τα προτερήματα ήταν εκεί, το ίδιο και τα ελαττώματα.
ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΠΙΣΩ ΑΠ’ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ
Η Εθνική ήταν οργανωμένη πίσω απ’την μπάλα, ασφαλής. Ο Ζέκα στο ντεμπούτο του στη βασική ενδεκάδα είχε τον ρόλο του να πιέζει τον Πιάνιτς. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ήταν εξαιρετικός στον ρόλο του, MVP της Εθνικής, έγινε σκιά του μέσου της Γιουβέντους, αναγκάζοντάς τον πολλές φορές να κατέβει πολύ χαμηλά. Την ίδια ώρα ο Τζιόλης είχε τον ρόλο του “σύρτη”: παρών στις μονομαχίες στο ημικύκλιο και πάνω στον Ιμπίσεβιτς, μαζί με παρουσία στην περιοχή για τις απομακρύνσεις στις σέντρες.
Ο Παπασταθόπουλος κέρδισε απ’τον Τζέκο περισσότερες μονομαχίες απ’όσες έχασε και στην ουσία η Εθνική πίσω απ’την μπάλα είχε πρόβλημα μόνο όταν ο Μπακασέτας δεν προσέφερε στον Σταφυλίδη τις καλύψεις που θα έπρεπε όταν οι Βόσνιοι ανέβαζαν Μπίτσακσιτς-Βίσκα. Το θέμα ήταν αλλού.
ΜΠΑΚΑΣΕΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
Η ασφάλεια πίσω απ’την μπάλα είναι τα σύμφωνα, αλλά χωρίς φωνήεντα δεν φτιάχνεις λέξεις.
Όπως και στο Βέλγιο, η Ελλάδα δεν απειλούσε. Απ’τους μέσους δεν είχαμε απειλητικά μέτρα με την μπάλα και η τριάδα πίσω απ’τον Μήτρογλου είχε προβληματική χημεία. Μάνταλος-Φορτούνης σπάνια κινούνται χωρίς μπάλα, τη θέλουν στα πόδια τους για να δημιουργήσουν και χρειάζονται να την ακουμπήσουν αλλού για να πατήσουν περιοχή χωρίς μπάλα. Με τον Μήτρογλου κλεισμένο, χρειαζόταν ένας παίκτης ακόμα.
Ο Μπακασέτας δεν μπορεί να υπηρετήσει κανέναν ρόλο. Δεν μπορεί να δημιουργήσει με την μπάλα, ούτε καν να αποτελέσει στήριγμα για ανάπτυξη, αλλά ούτε και να κινηθεί χωρίς μπάλα σε αγώνες που παίζουμε πίσω. Μπορεί να έχει μια χρησιμότητα σε αγώνες με κατώτερους αντιπάλους εντός έδρας, εκεί που μπορεί ο Σκίμπε να θέλει έναν finisher ακόμα στο γήπεδο, αλλά σε τέτοια ματς εκτός έδρας είναι πολύ δύσκολο να έχει συνεισφορά.
Ο ΔΩΝΗΣ ΕΔΩΣΕ ΘΑΡΡΟΣ, ΑΠΕΙΛΗ, ΜΕΤΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ
Και καθόλου τυχαία, η Εθνική βρήκε αυτά που της έλειπαν πάνω απ’τη σέντρα όταν μπήκε ο Δώνης. Ο μικρός κλήθηκε για πρώτη φορά, πάτησε χορτάρι ως διεθνής για πρώτη φορά, θα ήταν αδύνατο να μην κάνει λάθη, να μη δείξει τρακαρισμένος σε κάποιες στιγμές.
Ακόμα κι έτσι, μας έδωσε αυτό που έλειπε. Μέτρα με την μπάλα, απειλή, θάρρος, σημείο αναφοράς. Μ’αυτόν βρήκαμε τις δύο φάσεις που ψάχναμε. Τον Μήτρογλου να βγαίνει αριστερά και να σεντράρει, ώστε να δούμε (επιτέλους) κίνηση χωρίς μπάλα απ’τον Φορτούνη που δεν πρόλαβε να εκτελέσει στη μικρή περιοχή στο 76’. Φαινόταν πως θα βρούμε έστω άλλη μία φάση. Και στο 82’ Μήτρογλου και Δώνης συνεργάστηκαν υπέροχα στην κόντρα, με τον τελευταίο να ανοίγει εξαιρετικά στο Μάνταλο.
ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΑΣ ΜΑΘΕΙ ΚΙ Ο ΣΚΙΜΠΕ
Δεν το έβαλε, δεν το έστειλε καν στο τέρμα. Το αν πειράζει ή όχι, θα το δούμε στο ταμείο στο τέλος. Ούτως ή άλλως, μοιάζει δύσκολο να χάσει το Βέλγιο την πρώτη θέση. Πάμε δυνατά για τα μπαράζ. Δείχνουμε πως μάθαμε ξανά πως να μη χάνουμε. Το επόμενο βήμα είναι να μάθουμε ξανά να κερδίζουμε. Και να μας μάθει και ο Σκίμπε ακόμα καλύτερα, γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να μας κάνει πιο απειλητικούς μια αναγκαστική αλλαγή.
Μέχρι τότε, κρατάμε το μεγάλο ντεμπούτο του Ζέκα στη βασική ενδεκάδα, τα απίστευτα ενθαρρυντικά πρώτα βήματα του Δώνη, τους συνήθεις υπόπτους της άμυνας και την απόκρουση του Καρνέζη που επέστρεψε εμφατικά κάτω απ’τα γκολποστ.
Πηγή: Sport 24
