Του Γιάννη Σερέτη
Με εξτρέμ που δεν είναι εξτρέμ. Με σέντερ φορ που δεν κάνει ούτε μία τελική προσπάθεια! Με μηδέν τελικές στην εστία. Με βασικό για πρώτη φορά έναν Πορτογάλο, ο οποίος στο ντεμπούτο του στο Βέλγιο έτρεμε σαν το ψάρι λες και φορούσε τη φανέλα της Ρεάλ ή της Μπάγερν μπροστά σε 100.000 θεατές σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Με συνοδοιπόρο του στη μεσαία γραμμή έναν από τους πιο υποτιμημένους και απαξιωμένους παίκτες της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με μία (!) αλλαγή σε όλο το ματς, κι αυτή υποχρεωτική λόγω του τραυματισμού του Μπακασέτα, μέχρι που οι φωνές για φρεσκάρισμα – ανάσα του Παπασταθόπουλου και του Τοροσίδη προς τον πάγκο ακούγονταν από τη Ζένιτσα μέχρι και τη… Μύκονο (για να μην ξεχνιόμαστε), προκειμένου ο Σκίμπε να βάλει στις καθυστερήσεις Κουρμπέλη και Μανιάτη για να σπάσει την πίεση και τον ρυθμό των Βόσνιων.
Μ’ αυτή τη μοναδική ουσιαστικά αλλαγή του Τάσου Δώνη, του φιλαράκου του Μπαλοτέλι στη Νις, όπου αγωνίζεται ως δανεικός από την Γιουβέντους έχοντας γεννηθεί ποδοσφαιρικά στο φυτώριο της Παιανίας, να αναμορφώνει όλη τη ροή και τη μορφή του αγώνα! Με αγκαλιές και high five στο τέλος, με ντου και σπασμένα δόντια, με παίκτες να τρέχουν για να προστατεύσουν οπαδούς (από την επίθεση Βόσνιων οπαδών και αστυνομικών) για πρώτη φορά στην ιστορία, με μια τεράστια χαμένη ευκαιρία του Πέτρου Μάνταλου, έναν Ριτσόλι να μην μασάει από κερκίδα και έδρα δίνοντας δωρεάν μαθήματα διαιτητικού κύρους. Κι όλα αυτά (που δεν είναι ούτε τα μισά από όσα μπορούν να καταγραφούν ως σύνοψη) σε παιχνίδι που έληξε 0-0! Έτσι είναι η μπάλα. Υπάρχουν και “0-0” που θα τα θυμάσαι για πάντα!
Ειδικά, δε, αυτό το 0-0 θα το θυμόμαστε είτε δούμε τον Μίκαελ Σκίμπε και την ομάδα που έχει χτίσει εκ του μηδενός στα ρωσικά γήπεδα το επόμενο καλοκαίρι, είτε παρακολουθήσουμε το Μουντιάλ με πίτσες – μπύρες από τους καναπέδες μας. Θα το θυμόμαστε για όλα αυτά και για την τεράστια χαμένη ευκαιρία του Πέτρου Μάνταλου στην πιο συνολικά όμορφα απλωμένη αντεπίθεση της εθνικής Ελλάδας από την εποχή που έπαιζαν επαγγελματικό ποδόσφαιροι οι… “Legends 2004”.
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΑΤΣΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ “ΕΘΝΙΚΗ ΜΥΚΟΝΟΥ”
Back to the basics. Η Εθνική δεν είναι πια σκορποχώρι. Είναι ο-μά-δα. Το καταλαβαίνεις – και το μαθαίνεις- από πολλά μικρά – μικρά. Από τον τρόπο που γιόρτασε τα γενέθλιά του ο Παπασταθόπουλος και είπε “δεν έχω ζητήσει ποτέ τίποτα, ένα ζητώ από όλους μας σήμερα, έναν ή τρεις βαθμούς”. Από τον τρόπο με τον οποίο ενσωματώθηκε ο Ζέκα. Από τις σφιγμένες γροθιές και τις αγκαλιές του Καπίνο που δεν έμεινε στην ενδεκάδα παρά και μετά την καταπληκτική απόδοσή του στο Βέλγιο. Από τις φωνές του Τοροσίδη και του “Πάπα” σε όλους. Από το σπριντ του Μήτρογλου προς την άμυνα στο 94′. Από τα “δεν πειράζει” στον Μάνταλο. Από τον τρελαμένο Ρέτσο που αγκάλιαζε και έδινε συγχαρητήρια σε όποιον έβρισκε μπροστά του μετά τη λήξη του ματς. Από το ενδιαφέρον όλων για τον τραυματισμό του Μπακασέτα. Από την πειθαρχία στο “μάζεμα – εντολή” του Παπασταθόπουλου δευτερόλεπτα μετά τη γροθιά στο πρόσωπο του Γιαννιώτα, όταν το αίμα βράζει και μπορεί να μετατρέψει τον αγωνιστικό χώρο σε ρινγκ, ενώ οι σκληροπυρηνικοί των Βόσνιων οπαδών που θυμίζουν τάγμα εφόδου, φωνάζουν και βράζουν ακόμη στην κερκίδα. Από το τρέξιμο σχεδόν όλων προς την πλευρά των λιγοστών Ελλήνων φιλάθλων όταν έγινε το “ντου” με τα γκλομπς από τους Βόσνιους αστυνομικούς. Τι άλλο; Τίποτα. Αυτό είναι το Νο 1 για τον χαρακτήρα, το πνεύμα, τη συσπείρωση και την αληθινή έννοια της λέξης “ομάδα”.
ΣΚΙΜΠΕ RULES ΜΕ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
Εντός αγωνιστικού χώρου; Ο Σκίμπε ήθελε να περιορίσει Πιάνιτς – Ιμπίσεβιτς – Τζέκο και λίγο έλειψε να την “πατήσει” από τα άκρα. Παρά τον τραυματισμό του Λούλιτς, παρά την σούπερ απόδοση του Τοροσίδη και την αμυντική αξιοπιστία του Σταφυλίδη που θα μπορούσε να είναι πιο τολμηρός. Να την πατήσει από τον Κόντρο και κυρίως από τον κοντούλη Έντιν Βίστσα που έχει γράψει εφέτος 8 γκολ και 9 ασίστ με την Μπασακσεχίρ του Αντεμπαγιόρ και του Ναπολεόνι που βγαίνει Τσάμπιονς Λιγκ αφήνοντας πίσω της Φενέρ και Γαλατά. Αυτός ο δαίμονας που ξεκινούσε από τη δεξιά πτέρυγα και μετατρεπόταν σε δεύτερο και τρίτο επιθετικό πατώντας περιοχή ήταν ο Νο 1 κίνδυνος, αλλά το… Υπουργείο Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης ήταν σε καλή μέρα. Ο γερμανοϊταλικός άξονας (Καρνέζης – Τόρο – Μανωλάς του Καμπιονάτο + Πάπα – Σταφυλίδης της Bundesliga) έκαναν ελάχιστα σφάλματα σε όλο το ματς. Για την ακρίβεια, μόνο δύο μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο, όταν πια είχαν κουραστεί αφάνταστα ο Μάνταλος και ο Τζιόλης, είχε “ανέβει” ο Πιάνιτς ως δεκάρι πίσω από Τζέκο – Ιμπίσεβιτς και είχαν αρχίσει να εξαντλούνται τα σωματικά αποθέματα. Όχι όμως και τα ψυχικά, όχι τα πνευματικά! Οι Έλληνες έπαιξαν έξυπνα ακόμη κι όταν κουράστηκαν.
Το σχέδιο του Σκίμπε υποστηρίχθηκε σωστά κυρίως από τον Κενυάτη μαραθωνοδρόμο που παρουσιάζεται στα γήπεδα μεταμφιεσμένος σε Πορτογάλο ποδοσφαιριστή που πρόσφατα πήρε την ελληνική υπηκοότητα μετά από αφόρητη πίεση του Σκίμπε στην ΕΠΟ, από τον Τζιόλη που είναι μόλις 32 αν και πολλοί πιστεύουν ότι είναι 36 (ελεύθερος από τη Χαρτς), από όλη την αμυντική γραμμή που έπαιρνε μέτρα και δεν κλεινόταν στην περιοχή. Οχι όμως και από τους Μπακασέτα – Μάνταλο – Φορτούνη. Συνεπείς τακτικά, λίγοι επιθετικά στο πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο μέρος τους ζωντάνεψε όλους ο Τάσος Δώνης!
“ΡΕ ΔΩΝΗ, ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΜΑΝΤΑΛΟ, ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΒΑΖΕΧΑ;”
Όλοι περιμένουν τον Γιαννιώτα, ο Σκίμπε δεν έχει ενδοιασμούς μόλις βλέπει τον Μπακασέτα να βγαίνει υποβασταζόμενος στο 48′. Στα 21 του, ο Τάσος Δώνης βγάζει φόρμα – μπαίνει μέσα. Αριστερός εξτρέμ, με “ανάποδο” πόδι (το αριστερό, όμως, δεν το έχει για το αμπραγιάζ, στη Γιουβέντους ανήκει…). Γιούπιιιι! Βρήκαμε παίκτη να “ακουμπάμε” μια μπάλα, να πετάμε μια στο κενό χώρο για αντεπίθεση, κάτι να κάνουμε βρε αδερφέ. Πάτησε γκάζι ο Φορτούνης, ζωντάνεψε ο πολύτιμος στο β΄ μέρος Μήτρογλου, έβαλε βενζίνη στο ντεπόζιτο ο κόουτς. Πάρε και σπριντ, πάρε και προσποίηση, πάρε και κόρνερ, πάρε και φάουλ. Ολική ανατροπή στο ματς. Ανακατωσούρα και φόβος. Υπήρχε απειλή και για τον Μπέγκοβιτς πλέον, που μόνο τσιγάρο δεν είχε ανάψει στο πρώτο ημίχρονο (δυο σουτ από Ζέκα – Τοροσίδη και τρία κόρνερ για… βρούβες του Φορτούνη). Πάρε – τελικά – και μια κίνηση “λουκούμι” με ασίστ – “μυτάκι” στον Μάνταλο. Το “Οχι ρε μ…α!” ακούστηκε απ’ άκρου εις άκρον. Στο 82′. Με 0-1 πώς να το γύριζαν οι Βόσνιοι; Ο Ριτσόλι σφύριζε, όχι ο Σπάθας. Και ο Ριτσόλι πέναλτι στο 94′ μετά από επιθετικό φάουλ δεν θα έδινε για “χέρι”. Ακόμη κι αν ο Παπασταθόπουλος έπεφτε με τα χέρια ορθάνοιχτα μέσα στην περιοχή, σαν μπαμπέσικα και πισώπλατα πυροβολημένος σε ταινία της Finos του ’60.
Ναι, η κουβέντα πάει στον Ζέκα που θα μπορούσε να μετατρέψει σε προσωπικό σύνθημα – μότο το “Χιλιόμετρα κάναμε πάλι” των ΠΑΟΚτσήδων. Ναι, πάει στον σπουδαίο Ορέστη Καρνέζη που έβγαλε τέσσερα γκολ. Ξέρετε πόσοι τερματοφύλακες λυγίζουν στην πίεση του ανταγωνισμού (του Καπίνο εν προκειμένω), όταν δεν νιώθουν σίγουροι για το Νο 1; Μα περισσότερο απ’ όλα, η κουβέντα πρέπει να πάει στον Τάσο Δώνη. Ως “σύμβολο” της νοοτροπίας του Σκίμπε και του πνεύματος μιας ομάδας που δείχνει ώριμη πια να υποδεχθεί στην αγκαλιά και τη ζεστασιά της τον Κουρμπέλη και τον Ρέτσο, τον Δώνη και τον Λυκογιάννη, τον Σιώπη και τον Γιαννιώτη. Κάθε νέο ή παλαιότερο που πιστοποιεί σταθερά πρόοδο. Ναι, θα κάνει και λάθη ο Σκίμπε. Ο Λάζαρος για παράδειγμα έχει σαφέστατα θέση σ’ αυτή την Εθνική. Ο καθένας, όμως, έχει και τα “κολλήματά” του και η γκρίνια για κάθε παίκτη φτάνει μέχρι ενός ορίου. Όπως και τα σχόλια στα social media.
Από όσα αναρτήθηκαν χθες στο πικρόχολο, σαρκοβόρο και ενίοτε ανατριχιαστικά (αυτο)σαρκαστικό Twitter για την ευκαιρία του Μάνταλου, κρατάμε μόνο αυτό, ως ένδειξη πνευματώδους, βρετανικού Τύπου, χιούμορ: “Ρε Δώνη, όχι στον Μάνταλο, τον Βαζέχα δεν τον βλέπεις;”. Η κούρσα του μπαμπά το 1996, η κούρσα του υιού το 2017. Τι ιστορίες σκαρώνει το άτιμο το ποδόσφαιρο! Άφησε ένα χρέος ο Πετράν στη Ζένιτσα. Προς τον εαυτό του. Θα έρθει η στιγμή που θα το ξεπληρώσει. Αργά ή γρήγορα. Προς το παρόν τραβάει κι αυτός κουπί στη μεγάλη βάρκα του ταξιδιού προς τη Ρωσία.
Πηγή: Sport 24
