Του Θανάση Ασπρούλια
Τι ειρωνεία… Στα ακουστικά μου, την ώρα που ξεκινώ να γράφω αυτές τις γραμμές, ακούγεται η Beyonce και το θαυμάσιο “Φωτοστέφανο”. Halo είναι ο τίτλος! Και ξαφνικά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να χαμογελά. Πικρά! Ζω σε μία χώρα που μοιράζει ή αφαιρεί διαρκώς τα Φωτοστέφανα στους “ήρωες” και τους “αντι-ήρωες” της. Το αποτέλεσμα -και μόνο αυτό- θεοποιεί ή γκρεμίζει τα είδωλα. Ετσι μάθαμε ή έτσι μας έμαθαν. Το λυπηρό είναι ότι συμβιβαζόμαστε, αντλώντας επαρκή ευτυχία από το κουσούρι μας. Και δε θέλουμε να αλλάξουμε. Βουλιάζουμε! Και δεν αλλάζουμε. Δε θέλουμε! Το συμπέρασμα είναι ένα: Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Είναι πραγματικά άδικο η προσοχή και το ενδιαφέρον των Media να κάνουν ένα ηχηρό γκελ στο αγωνιστικό γεγονός, και μετά τον εξοστρακισμό να αναπαύονται στη λάσπη που δημιουργούν τα επιμέρους συμβάντα στο ΣΕΦ. Είναι άδικο για μία κοινότητα ανθρώπων που κατάφεραν προσωπική υπέρβαση, τους παίκτες του Παναθηναϊκού, μα κυρίως για τον άνθρωπο που αφιέρωσε όση ποιότητα διαθέτει ως άνθρωπος για να επιβιώσει στη χώρα της διαπόμπευσης και του εξευτελισμού. Ο Τσάβι Πασκουάλ είναι πολυτέλεια για (αυτόν) τον Παναθηναϊκό που σε διοικητικό επίπεδο εκφράζεται από το παρών σχήμα και τη φιλοσοφία του ανυπότακτου παρορμητισμού. Είναι πολυτέλεια για τον ελληνικό αθλητισμό. Προ εβδομάδων για τον κόσμο ήταν ένας ανεπαρκέστατος κόουτς, ενώ για τον εργοδότη του ήταν μία μαριονέτα που υποχρεώθηκε να πειθαρχήσει σα νεοσύλλεκτος φαντάρος στο πιο ντροπιαστικό καψόνι, που ταυτόχρονα τοποθετούσε νιτρογλυκερίνη ύψιστης έντασης, στις σχέσεις αλληλοσεβασμού με τους παίκτες του.
Ο Πασκουάλ δεν έβγαλε λαγούς από το καπέλο του στους τελικούς. Απέδειξε όμως, ότι ένας προπονητής είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει μία σειρά αγώνων, ή τον καθένα από αυτούς, σαν έναν ζωντανό οργανισμό, που γεννά ερωτήματα και απαιτεί απαντήσεις. Κι ως γνωστόν, διαφορετικά ερωτήματα δεν ικανοποιούνται με την ίδια, κουραστική, βαρετή απάντηση. Ο Παναθηναϊκός δεν πήρε το πρωτάθλημα επειδή αναγεννήθηκε από τον Πασκουάλ. Στα πέντε παιχνίδια οι πράσινοι, στην επίθεσή τους, σημείωσαν συνολικά 341 πόντους, που σημαίνει 68.2 ανά παιχνίδι. Μέσος όρος που κολακεύεται από τους 84 πόντους του ενεργητικού στον δεύτερο τελικό. Ακόμα και στο 4ο ματς, απέναντι στον δραματικά κακό Ολυμπιακό και μέσα στο σπίτι του, σημείωσε 71 πόντους. Ο Πασκουάλ αποφάσισε ότι αφού δεν μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα στην επίθεσή του, θα ζήσει ή θα πεθάνει με δύο τρόπους: Απελευθερώνοντας υποχρεωτικά τον μοναδικό παίκτη που θα μπορούσε, με βάση τα ατομικά χαρακτηριστικά του, να απειλήσει με διαφορετικούς τρόπους το καλάθι του Ολυμπιακού, τον Μάικ Τζέιμς και να απενεργοποιήσει την επίθεση του Ολυμπιακού. Το πρώτο σκέλος είχε τόσο θετικά, όσο κι αρνητικά αποτελέσματα, αλλά ήταν μία θαρραλέα “δήλωση” εκ μέρους του Ισπανού κόουτς, που αναγνωρίζοντας το επιθετικό πρόβλημα της ομάδας του, πήγε κόντρα στο ρεύμα και τις προσωπικές αρχές του, απαιτώντας ακόμα και ανεξέλεγκτο τρέξιμο σε κάθε φάση. Ακόμα και μετά από νεκρές μπάλες στην άμυνά του. Με τη μπάλα στα χέρια του Τζέιμς.
Το δεύτερο σκέλος ήταν η προσωπική εποποιία του Πασκουάλ, ο οποίος, αν και δεν άλλαξε τους παίκτες του, τους έπεισε να πιστέψουν στο πλάνο. Οι δύο πρώτες ήττες του Παναθηναϊκού, ουσιαστικά ήρθαν από το λόου ποστ παιχνίδι και τη φθορά που προκαλούσε ο Ολυμπιακός μέσα στο ζωγραφιστό. Και ρίσκαρε! Σταμάτησε τη δημιουργία (και φυσικά την εκτέλεση) του Πρίντεζη από το λόου ποστ στέλνοντας συνέχεια δεύτερο παίκτη πάνω του, με εντολή στον προσωπικο αντίπαλό του να παίζει συνεχώς από μπροστά. Συνέπεια: Κούραση για να βάλει τον αντίπαλο στην πλάτη του και ενεργεαική σπατάλη. Μετά το 4ο ματς, εξαφάνισε και το δεδομένο αβαντάζ που είχε ο Μιλουτίνοφαπέναντι στην άμυνα με αλλαγές. Η επινόηση του σχήματος (περί επινόησης πρόκειται, διότι υπάρχουν πολλοί προπονητές που κατεβάζουν παίκτες από το “3” στο “4” ή στο “5”, μα ελάχιστοι που κάνουν το αντίθετο) με τους τρεις ψηλούς και τον Γκάμπριελ στο “3”, έδωσε τη λύση. Τα πικ εν ρολ του Σπανούλη σταμάτησαν πάνω στονΓκιστ, στις (τριπλές) περιστροφές ο εκάστοτε σέντερ του Ολυμπιακού συναντούσε μέσα στη ρακέτα έναν (όχι ισοϋψή, αλλά) μαθημένο σε αντιμετώπιση ψηλών παικτών αντίπαλο. Αποτέλεσμα: Ασφυξία. Με τον Σπανούλη εγκλωβισμένο, τον Πρίντεζη εκτός φόρμας και παγιδευμένο, τον συγκινητικό Μιλουτίνοφ ταλαιπωρημένο από τις μεγάλες μάχες που έδινε μέσα στη ρακέτα, ο Ολυμπιακός θα νικούσε μόνο αν σούταρε με ποσόστο μεγαλύτερο του 45% στα τρίποντα. Αυτό δεν έγινε, ρυθμό για να πετύχει εύκολα καλάθια στον αιφνιδιασμό δε βρήκε ποτέ και το πρωτάθλημα χάθηκε. Η μεγάλη παρέμβαση που έκανε ο Ισπανός δεν ήταν στην επίθεση της ομάδας του, αλλά στην άμυνα, αυτή που επηρέασε άμεσα κι αποφασιστικά το παιχνίδι του αντιπάλου. Ρεσιτάλ! Κι όχι γιατί σκέφτηκε εξεζητημένες λύσεις ανασύροντας το playbook του μπάσκετ της αλάνας, αλλά γιατί δε δίστασε να πειραματιστεί, να δοκιμάσει, να ξεφύγει από τη βολή του αναμενόμενου και να πράξει αντισυμβατικά. Κάτι που ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν τόλμησε.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ
Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε έναν πανάξιο τίτλο, που ήρθε ως συνέπεια της κυριαρχίας του με μπασκετικούς όρους στον 5ο τελικό. Συγχαρητήρια. Ο Ολυμπιακός καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν, σε όλο της εύρος της πενταετίας είναι μία ομάδα που στηρίζεται σε πιο ισχυρά θεμέλια από τον Παναθηναϊκό. Στη σοβαρότητα, τη συνέπεια, τον προγραμματισμό, την οργάνωση. Το μοναδικό πεδίο που ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε ποτέ να προσπεράσει τον αιώνιο αντίπαλό του είναι στους ιδιαίτερους και απρόσκλητους “πελάτες” που (μονάχα στις γιορτές) στριμώχνονται στις εξέδρες του ΣΕΦ για να λοιδορήσουν τον αιώνιο αντίπαλο. Διαβάζω με μεγάλο σεβασμό κι ελπίδα, φίλους του Ολυμπιακού, ή συναδέλφους να καταδικάζουν τα αίσχη του πέμπτου τελικού, εκφράζοντας την άποψη ότι: “Θα πρέπει ο κόσμος να αποδεχτεί την ήττα από τον έναν ανώτερο αντίπαλο”. Αρτια σκέψη, μόνο που αυτό το task είναι το πιο δυσπρόσιτο, αλλά και ταυτόχρονα υποκριτικό. Ο Ολυμπιακός, είναι κοινώς παραδεκτό, ότι ουδέποτε κατάφερε να δημιουργήσει το δικό του μπασκετικό κοινό (όπως συνέβη με τον αιώνιο αντίπαλό του), άρα είναι αναπόφευκτες οι μετακινήσεις οπαδικών πυρήνων από το διπλανό Καραϊσκάκη. Ενός κόσμου, που δε φταίει ο ίδιος γιατί δεν ξέρει να χάνει, αλλά γιατί έτσι έμαθε. Αυτό διδάχθηκε στην ποδοσφαιρική εκδοχή του Θρύλου. Οταν επί 20 χρόνια, ένας λαός εμμονικός με το ποδόσφαιρο, συνήθισε στη λογική της επικράτησης με κάθε τρόπο, στη νίκη ακόμα και όταν τα πόδια σέρνονταν, καθαγιάζοντας το σκοπό που αγιάζει τα μέσα, είναι λογικό να μην ανέχεται την ήττα από έναν ισάξιο αντίπαλο. Πονάει η ήττα! Κυρίως αυτόν που δεν ξέρει τι γεύση έχει, διότι είχε δημιουργήσει μία διαστρεβλωμένη άποψη περί “κυριαρχίας”.
Η ΛΕΞΗ ΙΣΑΞΙΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ
Το ισάξιος έχει μεγάλη σημασία… Διότι, στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα, η νίκη με κάθε τρόπο σήμαινε τόνους χαρτονομισμάτων προς τη μία πλευρά, που ταυτόχρονα αφαιρούνταν από τον οργανισμό που δεν είχε τρόπο να νικήσει με κάθε μέσο. Μονοπώλιο! Μία δραστηριότητα που τρέχει ένας και δε γίνεται να βγει δεύτερος. Η έλλειψη αληθινού ανταγωνισμού (κι όταν υπήρξε σε ελάχιστες περιπτώσεις, ο βίαιος “αποκεφαλισμός” του) προκάλεσε την απέχθεια στην ήττα εντός συνόρων.
Οι αληθινοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να ξεπροβοδίσουν, έστω και στο τέλος μίας απολύτως αποτυχημένης σεζόν, τους παίκτες που στην Ευρωλίγκα έκαναν υπέρβαση με χειροκρότημα. Ομως, οι κακομαθημένοι δεν τους το επέτρεψαν, δεν τους άφησαν.
Η ΗΤΤΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ
Και κάπως έτσι, εισερχόμαστε στην ευθύνη των διοικήσεων. Οι Αφοι Αγγελόπουλοι έχουν κερδίσει την ειλικρινή συμπάθειά μου για τη γενικότερη στάση που τηρούν, όμως, αυτή δεν μπορεί να αποτελεί ένα αιώνιο άλλοθι για τα δραματικά λάθη που κάνουν. Κι επιτέλους, μία διοίκηση με τόση και καθολική αναγνώριση, δεν είναι δυνατόν να προστατεύει μόνο με εξυπνακίστικες δηλώσεις και δημόσια προσβολή των δημοσιογράφων, το project και το μοντέλο που υπηρετούν, αλλά ταυτόχρονα να επιτρέπουν στους Ούνους να μετατρέπουν το γήπεδο (που οι Αγγελόπουλοι πληρώνουν, είναι το σπίτι τους), σε άνδρο αλητείας και βίας κάθε φορά που κρίνεται ένας ελληνικός τίτλος. Το μοντέλο διοίκησης που έχουν επιλέξει και υπηρετούν είναι θεμελιωμένο σε πολύ ισχυρές βάσεις και με δεδομένο ότι αυτοί είναι οι φορείς της φιλοσοφίας, τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Την επόμενη φορά, όμως, που θα σκεφτούν να βγάλουν τεχνηέντως στη σέντρα τον κάθε Κώστα Σλούκα για μία προσωπική και καθ’όλα τίμια επαγγελματική απόφαση, ακολουθώντας μία επικοινωνιακή πολιτική που είχε αποτέλεσμα να αποθεωθεί στο ΣΕΦ ο …Πέρο Αντιτς (!!!) και να αποδοκιμαστεί ο Ελληνας γκαρντ… την επόμενη φορά που θα επιχειρήσουν να μειώσουν την αξία του νικητή όπως με πληγωμένο εγωισμό έκαναν και το 2015 και το 2017 με τη Ρεάλ και τη Φενέρ…. την επόμενη φορά που θα κρίνουν σκόπιμο να ειρωνευτούν τον κάθε Ιωάννου on air… την επόμενη φορά που θα μιλήσουν για την καλύτερη ομάδα της τελευταίας 8ετίας, είναι καλύτερο να αφιερώσουν τη σκέψη τους στον τρόπο που πρέπει να βρουν για να προστατεύσουν το δημιούργημά τους από αυτά τους ανεγκέφαλους, αιμοδιψείς επισκέπτες της μίας φοράς, που συγκεντρώνονται στους αγωνιστικούς χώρους για να προκαλέσουν μπάχαλα, να ρεζιλέψουν δίχως ντροπή την ιστορία μίας τεράστιας ομάδας και την επόμενη να κυκλοφορούν ανενόχλητοι στους δρόμους. Η ευθύνη του Γιώργου και του Παναγιώτη είναι τεράστια και μπορεί να μην έχουν δυνατότητα να ελέγξουν οι ίδιοι τι περνάει από τις εισόδους των θυρών στο ΣΕΦ, σίγουρα όμως, μπορούν (ή πρέπει να μπορούν) να ελέγξουν ποιοι κάθονται στις πιο προνομιούχες θέσεις του “σπιτιού” τους. Εκτός κι αν στο σπίτι τους, επιτρέπουν σε άγνωστους να κυκλοφορούν στο σαλόνι τους και να δέρνουν, να φτύνουν, να βρίζουν, ή να απειλούν τους καλεσμένους τους. Αν όχι, γιατί στο ΣΕΦ;
Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΗ, ΟΧΙ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ταυτόχρονα όμως, δε θα γίνω ποτέ αυτός που θα χειροκροτήσει ή θα αφιερώσει επαίνους σε ανθρώπους, το μοντέλο διοίκησης των οποίων (όσο αποτελεσματικό ή όχι κι αν είναι) έμαθα από μικρός να το αποστρέφομαι.
Η προσωπική αξιακή ταυτότητα, θα μου απαγορεύει εφ’ όρου ζωής να υποστηρίζω φιλοσοφίες (ασχέτως αν το αποτέλεσμα, δυστυχώς, τις δικαιώνει) που εκφράζονται μέσω εγωκεντρικών μηνυμάτων στα social media…
- Μέσω εικόνων σαν κι αυτή….
- Η σαν αυτή…
Δεν θα αφιερώσω επαίνους σε διοικήσεις που….
- Υποβάλλουν εγκληματικά τους ανθρώπους/εργαζόμενους σε εξευτελιστικά κι αντιεργατικά γυμνάσια και καψώνια, θυμίζοντας πρακτικές άλλων εποχών. Εξαιτίας ενός αποκλεισμού.
- Ηχογραφούν μυστικά κι απόρρητα συνομιλίες τις οποίες εν καιρώ δημοσιεύουν χωρίς την έγκριση του συνομιλητή. Πολύ περισσότερο όταν αυτός ο συνομιλητής είναι ισχυρός μέρος της ιστορίας του οργανισμού που διαφεντεύουν… Ελλειψη σεβασμού! Διαχρονική!
- Κομπορρημονούν εκ του ασφαλούς, εμφανίζοντας ένα fake μεγαλείο ψυχής για τον αντίπαλο, που… “Δε θέλουμε να τιμωρηθεί γιατί γουστάρουμε να τον κερδίζουμε εδώ μέσα”
Ο ισχυρός ρόλος που θα μπορούσε να διαδραματίσει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στη φετινή επιτυχία με την πρόσληψη του Τσάβι Πασκουάλ, ή την (αποτυχημένη, αλλά αυτό δεν έχει σημασία) μεταγραφή του Τζεντίλε, χάθηκε μέσα στο πλήθος των αποδείξεων για ένα μοντέλο διοίκησης με ακραίους παρορμητισμούς και αμετροέπεια, που θα μπορούσε σε πολλές περιπτώσεις να εγείρει νομικές συνέπειες.
Δεν είναι το μοντέλο διοίκησης που ονειρεύομαι για έναν ελληνικό σύλλογο, ούτε θα ήθελα να συναντώ στον ελληνικό αθλητισμό. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που στα αποδυτήρια του ΣΕΦ κόμπαζε για την επιτυχία των αθλητών της ομάδας που ο ίδιος έχει διευθυντικό ρόλο και αγκάλιαζε έναν προς έναν τους θριαμβευτές, ήταν ο ίδιος που πριν από περίπου ενάμιση μήνα, αγανακτούσε δημοσίως υποστηρίζοντας ότι ο κόσμος τον υποχρέωσε να κρατήσει τους “αποστάτες” και πως ο ίδιος θα ήθελε να τους κόψει το μπάσκετ. Τι είδους μερίδιο στην επιτυχία διεκδικεί τον Ιούνιο, ο ”ηγέτης” μίας ομάδας που τον Απρίλιο δεν προσέφερε καμία στήριξη σε παίκτες που είχαν “κρεμαστεί” στα ιντερνετικά μανταλάκια εξαιτίας των ξενυχτιών τους, ως δια μαγείας, αμέσως μετά από βαριές σε σημασία ήττες;
Το πιο δυσάρεστο απ΄ όλα είναι ότι εξαιτίας της μέθης από την κατάκτηση του τίτλου, ακούγονται ολοένα και περισσότερες φωνές επιβράβευσης της επιλογής του πούλμαν, ή άλλων ακόμα πιο επιβλαβών για το δημόσιο αθλητικό βίο πράξεων.
Αν οι οπαδοί, ή φίλαθλοι μίας ομάδας αισθάνονται ότι αυτό είναι το πλαίσιο αξιών που τους εκφράζει, παραμένει αναφαίρετο δικαίωμά τους. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι το δικό μου…
Και για αυτόν ακριβώς το λόγο… Τι ειρωνεία… Στα ακουστικά μου, την ώρα που ξεκινώ να γράφω αυτές τις γραμμές, ακούγεται η Beyonce και το θαυμάσιο “Φωτοστέφανο”. Halo είναι ο τίτλος! Και ξαφνικά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να χαμογελά. Με θλίψη κι ανακούφιση. Τις επόμενες ημέρες θα χρειαστεί να αλλάξω μόνο ένα γράμμα… Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Y.Γ. Εκτιμώ και αγαπώ τον Κώστα Παπανικολάου. Πέτυχε πολλά πράγματα στη ζωή του, χωρίς να στηριχθεί σε ξένα πόδια, παρά μόνο στα δικά του. Ο Παπανικολάου που είδα στον τελευταίο τελικό είναι ένα άγνωστο προς εμένα πρόσωπο. Ο Κώστας, για κάποιο λόγο, αισθάνομαι ότι εδώ και καιρό έχει κουμπώσει. Βγάζει έναν παράξενο εαυτό, με εκνευρισμό και αντιδράσεις ασυνήθιστες ακόμα και για τον δικό του, ενθουσιώδη χαρακτήρα. Αυτός που παρουσιάζεται στις πιο κάτω εικόνες, δεν μπορεί να είναι ο …Παπανικολάου. Κι ελπίζω να το καταλάβει σύντομα. Για να αλλάξει!!
Πηγή: Sport DNA
