Επιλογή Σελίδας

Του Θανάση Ασπρούλια

Τρεις τέσσερις κάμερες τηλεοπτικών οργανισμών, 6-7 δημοσιογράφοι και μπροστά τους μία ντουζίνα νέων (ή Νέων), έτοιμη να την εμπειρία της τελευταίας κολεγιακής χρόνιας. Που δε μοιάζει με καμία άλλη. Εκεί προς το τέλος του Ιουλίου, στο Ηράκλειο, τα περισσότερα από τα παιδιά που συγκεντρώθηκαν σήμερα στην κεντρική σάλα του ΟΑΚΑ, θα γράψουν τον επίλογο της δικής τους  version της περιόδου της αθωότητας. Οι γεννηθέντες το 1998 θα έχουν ακόμα μία ευκαιρία. Για τους …υπερήλικους, το Πανευρωπαϊκό Νέων στην Κρήτη θα είναι το κύκνειο άσμα στην παλιοπαρέα. Την 23η Ιουλίου, το βράδυ, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, όπως συμβαίνει με τα κολεγιόπαιδα που αποφοιτούν, αυτή η ομάδα, που πριν δύο χρόνια κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Βόλο (ως εφηβική τότε), θα αποσυντεθεί. Η παρέα θα σπάσει, οι παίκτες θα σκορπίσουν και το μελλοντικό συναπάντημα τους (αν ποτέ γίνει) θα έχει για meeting point την Εθνική Ανδρών.

Αυτά τα παιδιά, που στωικά περιμένουν την ευκαιρία τους να δείξουν ότι έχουν γερούς ώμους σε ένα περιβάλλον που θεωρεί τους νέους “στραβόγιαννα” να τα αγαπάτε λίγο περισσότερο. Είναι αυτά τα παιδιά, που θα προσπαθήσουν να μπουν στη ζωή σας από τα “παράθυρα”. Με εξαίρεση τον Αντώνη Κόνιαρη, που στον ΠΑΟΚ φέτος ανέλαβε (κι έφερε εις πέρας) έναν πολύ σημαντικό ρόλο, όλα τα υπόλοιπα παιδιά είδαν τα τρένα περνούν. Δίπλαρος, Καμαριανός, Λούντζης, Σκουλίδας, Φλιώνης, Χαραλαμπόπουλος, Χρηστίδης (κυρίως αυτοί) είδαν να περνάει φως ούτε από τις χαραμάδες στις ομάδες τους (άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο) και θέλουν να δουν τον ήλιο από το παράθυρο. Που δεν είναι φυσικά η τελευταία ελπίδα τους, αλλά είναι μία ουσιαστική ελπίδα.

Αυτά είναι τα παράθυρα της FIBA και οι προγραμματισμένοι -για πρώτη φορά μετά το 2003- αγώνες πρόκρισης στις μεγάλες διοργανώσεις, που θα διεξαχθούν μεσούσης της σεζόν. Οπως ακριβώς συμβαίνει στο ποδόσφαιρο.

Αυτά είναι τα “παράθυρα” που πιθανώς να δώσουν πνοή στις γενιές των ελαφρώς, ή σκληρά ξεχασμένων νέων, που βλέπουν τις ομάδες τους να τρέχουν πιο γρήγορα από τις φιλοδοξίες τους. Και θα δημιουργήσουν την ανάγκη, ή την άνεση σε πολλές Εθνικές ομάδες να τροφοδοτηθούν από ανανεωμένες πηγές ενέργειες. Είτε επειδή η Ευρωλίγκα δε θα επιτρέψει, με τον τρόπο που θα δομήσει το δικό της πρόγραμμα, τη συμμετοχή των σούπερ σταρς, είτε επειδή η δεδομένη δυναμικότητα κάποιων χωρών θα επιτρέψει στις Ομοσπονδίες σε συνεργασία με τους προπονητές να αναδείξουν τους σταρς της επόμενης μέρας. 

Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά είναι αληθές… Αν η Εθνική ομάδα είναι ο υπέρτατος τίτλος τιμής για έναν αθλητή, τότε αυτός υποβαθμίζεται εξαιτίας της γενικής παραδοχής ότι πλέον: Είναι πιο εύκολο να παίξει κάποιος στην Εθνική ομάδα, παρά στο σύλλογό του όταν η μπασκετική ηλικία του δεν συμβαδίζει με το άγραφο καταστατικό των μεγάλων ομάδων. 

Ολα αυτά τα παιδιά, περιμένουν να μπουν στη ζωή μας από το…παράθυρο λοιπόν. Να εισβάλλουν χρησιμοποιώντας την Εθνική ομάδα για να φωνάξουν “παρών”. Η Εθνική ομάδα είναι πιθανό να αποτελέσει τη δική τους διέξοδο διαφυγής σε περίπτωση που συνεχίσουν να είναι ελπιδοφόροι, ταλαντούχοι, αλλά “αιωνίως” ανέτοιοι. Την ίδια στιγμή που οι ομάδες (τις οποίες φυσικά ουδείς μπορεί να κατηγορήσει) θα κυνηγούν την πνευματική ισορροπία στη διαδρομή προς το στόχο, κάνοντας καθημερινά διαχείριση αποτελεσμάτων υπό την ασφυκτική πίεση των φωνών της εξέδρας, η Εθνική πάντα θα έχει το ρόλο της μητέρας όλων των ομάδων. Και, σουλουπωμένη πια, φρέσκια, ετοιμοπόλεμη, όχι κοκέτα της μίας καλοκαιρινής εμφάνισης, θα ανοίξει τις αγκαλιές για να υποδεχτεί κάποια από τα παιδιά της και να τους προσφέρει το αγαθό της συμμετοχής. Γιατί η Εθνική δεν έχει καμία άλλη επιλογή, παρά να τους αναδείξει! Η έστω να τους δώσει την ευκαιρία!

Μακάρι, η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί την περίσταση, με οποιονδήποτε προπονητή και στο μέλλον να μιλάμε για την ξακουστή γενιά των παικτών που μπήκαν από τα παράθυρα!

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This