Επιλογή Σελίδας

Του Θανάση Ασπρούλια

Για την Εθνική ομάδα των Γυναικών ελάχιστο μελάνι είχε χυθεί τα προηγούμενη χρόνια, ενώ τα πληκτρολόγια είχαν με …”πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούν”. Η τελευταία φορά που οι “Ευες” των …Αδαμ-άντινων αρσενικών που κατακτούσαν την Ευρώπη απ’ακρου εις άκρον επί χρόνια, απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία, ήταν το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το φωτογραφικό καρέ της Εβίνας Μάλτση να τρέχει χαμογελαστή, με μία σημαία στην πλάτη, ευτυχισμένη γύρω-γύρω στο κλειστό του Ελληνικού, περήφανη για την 7η θέση της Ελλάδας, είναι το ενσταντανέ-ταυτότητα για μία αξέχαστη προσπάθεια, που προκαλούσε κοσμοσυρροή και προσωρινή γοητεία, αλλά το 2004 οι Έλληνες ζούσαν σε μία μόνιμη αθλητική νιρβάνα.

Έκτοτε, η μοναδική φορά που η Εθνική Γυναικών κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν το 2009, όταν έπαιξε τον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ με τη Γαλλία. Ακόμα και ανήμερα του αγώνα, ελάχιστοι ήταν αυτοί που γνώριζαν τι συνέβαινε, ή τι επρόκειτο να συμβεί. Πολλοί έχασαν τα τελευταία δευτερόλεπτα στην τηλεόραση, επειδή ενημερώθηκαν καθυστερημένα για το παρολίγο θαύμα από τα Μέσα, επειδή βαριεστημένα έκαναν κλικ στην σχετική είδηση στο ίντερνετ, κι άλλοι επειδή άνοιξαν νωχελικά την τηλεόρασή τους. Το θαύμα έμεινε μισό. 

Πριν αναχωρήσω για το Μπακού, τον Ιούνιο του 2015, σε μία συζήτηση, άκουσα: “Αστους να μην ασχολούνται. Εχουμε καλή ομάδα. Μπορούμε να κάνουμε την έκπληξη”. Από το δωμάτιό μου στο Χωριό των Ευρωπαϊκών Αγώνων που γίνονταν στο Αζερμπαϊτζάν, ταυτόχρονα με το Ευρωμπάσκετ των Γυναικών στην Ουγγαρία, πενθούσαμε τη χαμένη ευκαιρία, προϊόν της ανετοιμότητας των Ελλήνων παραγόντων να προστατεύσουν τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο και των παικτριών του. Η πρόκριση στον αγώνα με το Μαυροβούνιο κρίθηκε σε μία διαφορά πόντων, που κανείς δε γνώριζε με ακρίβεια.

Εκείνο το βράδυ πίστεψα ότι το γαμώβραδο στη Ρίγα, θα είναι ταυτόχρονα η ευλογία και η κατάρα μίας ομάδας που ποτέ δεν ήταν τόσο κακή, ή περιορισμένων δυνατοτήτων, όπως όλοι πιστεύαμε. Το 2009, η Ελλάδα, η Εθνική ομάδα των Γυναικών έφτασε ένα βήμα πριν τον πιο ξακουστό άθλο της ιστορίας της. Στην πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ, η Ελλάδα πήρε την τέταρτη θέση στον όμιλό της και προκρίθηκε βαρυγκωμώντας στην 8άδα. Ως συνήθως. Αντίπαλός της στα προημιτελικά θα ήταν η υπερδύναμη, Γαλλία, που είχε σαρώσει στο δικό της γκρουπ. Υπό άλλες συνθήκες, μία ικανοποιητική εμφάνιση θα προκαλούσε ενθουσιασμό. Ήταν πριν ακριβώς 8 χρόνια παρά δύο μέρες. Ήταν 18 Ιουνίου 2009.  Τα κορίτσια έφυγαν εκείνο το βράδυ από το γήπεδο με δάκρυα στα μάτια. Η Γαλλία, που μετέπειτα κατέκτησε, βάδην, το χρυσό μετάλλιο με ρεκόρ 9-0, υποκλίθηκε στα κορίτσια της Εθνικής ομάδας. Δύο πόντοι, ένα καλάθι χώρισαν μία γενιά παικτριών από το απόλυτο απωθημένο της καριέρας τους. Δύο πόντοι! Τελικό σκορ 51-49! Τα χαμόγελα επέστρεψαν δύο μέρες αργότερα, όταν η Ελλάδα κατακτώντας την 5η θέση, εξασφάλισε για πρώτη φορά τη συμμετοχή της σε Μουντομπάσκετ. Χαμόγελα για μία νέα εποχή που ανέτειλε. Για μία ελπίδα που κυοφορούσαν οι παραλίγον Δαλιδές των σούπερ αστέρων της Γαλλίας εκείνο το βράδυ και άφηναν, δεδομένης της αλλαγής σκυτάλης, ανοιχτή χαραμάδα ώστε, επιτέλους, οι Ευες να σταθούν στο ύψος των Αδάμ των ελληνικού μπάσκετ. 

Πέρασαν 8 χρόνια από τότε… Οκτώ χρόνια εγκυμοσύνης για μία επιτυχία που δεν ήρθε ποτέ τελικά. Τα κορίτσια αναζητούσαν πάντα, εκτός από την οργάνωση και την πίστη στο πρόσωπό τους που ουδείς τους πρόσφερε με ειλικρίνεια, αυτή τη μία γαμημένη νίκη που θα τις έκανε να πιστέψουν στον εαυτό τους, που θα τις έπειθε ότι δεν είναι ικανές μόνο για να παίρνουν τη θέση του μαλάκα (όπως είχε εκστομίσει περιπαικτικά για τον εαυτό του, ο Λεωνίδας Σαμπάνης πριν πολλά χρόνια). Ή ούτε καν αυτή. 

Οκτώ χρόνια πριν στη Ρίγα, η Μάλτση, ο σύγχρονος Γκάλης, η κορυφαία παίκτρια στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ (παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Θηλυκό Γκάλη, την Ανι Κωνσταντινίδου), ήταν 31 ετών και έγραφε μία από τις πιο σπάνιες ιστορίες στον παγκόσμιο αθλητισμό, λαμβάνοντας τον τίτλο της MVP μίας διοργάνωσης αν και η ομάδα της κατέκτησε την 5η θέση… Η Λολίτα Λύμουρα ήταν 24, η Κατερίνα Σωτηρίου 25, η Αφροδίτη Κοσμά 26, όπως και η Στέλλα Καλτσίδου. Για τη Μάλτση ίσως να ήταν και η τελευταία ευκαιρία. Για τις υπόλοιπες κοπέλες, ήταν η μισή κληρονομιά που έπρεπε να κουβαλήσουν με θάρρος για να μην φύγουν, όταν έρθει η ώρα, με το απωθημένο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, όμως, η αρχική αισιοδοξία, πάντα σε ένα αντροκρατούμενο περιβάλλον που ουδόλως νοιαζόταν για τη θηλυκή μορφή του σπορ, η αρχική αισιοδοξία έσκαγε στα βράχια με κρότο. Ναυάγιο. Αυτή η μία, η γαμημένη νίκη, κόντρα σε έναν μεγάλο αντίπαλο, σε ένα μεγάλο ραντεβού δεν ήρθε ποτέ. Το απωθημένο γιγαντωνόταν. Μέχρι σήμερα όμως! Η κατάρα της Ρίγα έσπασε. Έπρεπε η Μάλτση να πατήσει τα 39, έχοντας καταφέρει τα πάντα στην καριέρα της, αλλά με αδιανόητη τρέλα να παίξει στην Εθνική Η Καλτσίδου, με ταλαιπωρημένα γόνατα από τις υψηλές καταπονήσεις στα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης όπου αγωνίστηκε κερδίζοντας το σεβασμό και τον θαυμασμό, να ονειρευτεί μία τελευταία ευκαιρία. Η Λύμουρα να ξεχάσει την κούραση και την απογοήτευση από τις προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες και να συγκεντρώσει όλη τη σοφία της για… “Άντε, ακόμα μία, τελευταία φορά”, η Σωτηρίου το ίδιο, ώστε αυτή η κατάρα της Ρίγας να πάει στο διάολο. 

Κι όλες αυτές πλαισιωμένες από μία πάστα νεαρών κοριτσιών, που έχουν ανοίξει τα φτερά τους, διεκδικώντας διακρίσεις στο εξωτερικό, στην Ευρώπη και την Αμερική. 

Η Εθνική ταξίδεψε στην Πράγα με τα φτερά μισόκλειστα. Σχεδόν σφραγισμένα! Και τις άλλες φορές που ήταν ανοιχτά, τι έγινε; Ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί στη συνέχεια της διοργάνωσης. Από την 16η Ιουνίου 2017 και την τεράστια νίκη απέναντι στην πασίγνωστη για την ποιότητά της, Σερβία, που τροφοδοτεί κάθε χρόνο το WNBA με παίκτριες, ό,τι κι αν συμβεί τις επόμενες ημέρες, ένα είναι σίγουρο: Το βάρος έφυγε, το ανολοκλήρωτο δεν υπάρχει πια. Ένας γίγαντας λύγισε μπροστά στην ορμή και την αποφασιστικότητά τους. Και στο τέλος, όταν τα κορίτσια θα αποχαιρετηθούν, ίσως για τελευταία φορά, θα γνωρίζουν ότι τελικά μπορούν να αποχωρήσουν με ψηλά το κεφάλι. Η κατάρα έσπασε. Η Εθνική ομάδα Γυναικών δεν είναι πια το αιώνιο θύμα, το θύμα του …παρά πέντε. 

Υ.Γ. Από τη σημερινή νίκη έλειπε μία κοπέλα, ένα πρόσωπο που έδωσε κι έκανε τα πάντα για την Εθνική ομάδα και για άλλους λόγους δεν μπορούσε να είναι εκεί. Είμαι σίγουρος ότι στο ξενοδοχείο, ή εσωτερικά η κάθε μία από τις διεθνείς είπαν: “Για την Ολγα”.

Πηγή: Gazzetta – Four Four Two

Pin It on Pinterest

Shares
Share This