Του Θανάση Ασπρούλια
Η κατάρα των μικρών τελικών του ελληνικού μπάσκετ χτύπησε και το πλέον ανυποψίαστο θύμα, έτσι η Εθνική ομάδα των Γυναικών επιστρέφει από την Πράγα χωρίς κάποιο υλικό λάφυρο. Αν σήμερα, κι όχι την Παρασκευή, τώρα κι όχι πριν μία εβδομάδα, χρειάζεται κάποιος επιπλέον εξηγήσεις για το μέγεθος του άθλου που κατάφεραν τα κορίτσια στο Ευρωμπάσκετ, μην το επιχειρήσεις καν. Αν δεν έχει αντιληφθεί τόσες μέρες και η καρδία του πικράθηκε από την 30άρα του Βελγίου, ή την 20άρα της Γαλλίας, δεν έχει νόημα να τον βοηθήσεις να κατανοήσει.
Στα social media οι αναφορές μειώθηκαν. Οι κραυγές αποθέωσης έγιναν σε κάποιες περιπτώσεις ψίθυροι αμφισβήτησης και πάλι, η εθνική περηφάνια έδωσε τη θέση της στη σιωπή. Οι επιτυχίες γεννούν πολλούς followers, οι “ήττες” τούς απομακρύνουν. Η Ελλάδα δεν κατάφερε να ανέβει στο βάθρο και το γυναικείο μπάσκετ αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει πάλι στη “μεταξύ συγγενών και φίλων” ιδιότητά του. Η μήπως νομίσατε ότι επειδή θα ερχόταν ένα μετάλλιο, θα γέμιζαν τα γήπεδα στην Ελλάδα;
Μπορεί οι θέσεις εκεί μπροστά στο στήθος να έμειναν κενές, αλλά οι ψυχές επιστρέφουν γεμάτες, απαστράπτουσες, κερδισμένες και περήφανες. Για τον εαυτό τους και για κανέναν άλλον! Το ξέρετε ότι αν η Ελλάδα έπαιρνε μετάλλιο θα συμμετείχε στην απονομή με τις εμφανίσεις του αγώνα, διότι ήταν η μοναδική ομάδα που δεν είχε άλλον “εξοπλισμό”; Φόρμες, warm up δεν υπήρχαν. Μόνο η εμφάνιση, με την οποία οι κοπέλες μάλιστα έκαναν και το ζέσταμα πριν από κάθε ματς.
Θα το προσπεράσω όμως, διότι σημασία δεν έχει τίποτα απ’όλα αυτά. Ούτε ο ελλιπέστατος ρουχισμός, ούτε η απώλεια του μεταλλίου. Η Ελλάδα, η Μάλτση, η Λολίτα, η Σπανού, η Στέλλα, η Σωτηρίου, η Νικολοπούλου, η Σπυριδοπούλου, όλες, πρόσφεραν στον εαυτό τους και σε αυτό που υπηρετούν την υπέρτατη επιτυχία, που θα παρέμενε αναλλοίωτη ανεξαρτήτως μεταλλίου.
Legacy λέγεται και ως “κληρονομιά” μεταφράζεται. Είναι αυτή η κληρονομιά που θα κληθούν να κουβαλήσουν από το 2019 (όχι από το επόμενο καλοκαίρι), οι θαυμάσιες διάδοχοι της Εβίνας και της Λύμουρα, αλλά και της Στέλλας Καλτσίδου, αλλά και όσες ονειρεύονται να …κλέψουν τη σκυτάλη. Η Μαριέλλα Φασούλα, η Αγγελική Νικολοπούλου, η Άρτεμις Σπανού, η Ελεάννα Χριστινάκη “χειροτονήθηκαν” πια, στην Πράγα, να μεταφέρουν όσο πιο μακριά μπορούν το Θρύλο της Πράγας του ΄17. Αργά ή γρήγορα η Εβίνα και υπόλοιπες 30άρες θα αποχωρήσουν, έχοντας αφήσει όμως στα υπόλοιπα μέλη της παρέας του ’17, μία σημαντική, την πιο σημαντική, την πιο πολύτιμη παρακαταθήκη: Μία φανέλα! Βαριά πια! Πιο βαριά απ’ό,τι ήταν δύο χρόνια πριν, έστω κι αν την κέντησαν μεταλλικές ίνες. Είναι οι κοπέλες που θα κληθούν να προστατεύσουν αυτή την κληρονομιά και να μεταδώσουν το μήνυμα στις επόμενες γενιές… Η Ελλάδα στο γυναικείο μπάσκετ δεν μπορεί να είναι πια το αιώνιο θύμα.
Μπορεί οι φανέλες να μην παίζουν, άλλα είναι αποδεδειγμένο: Οι ιδρωμένες με τίμιο ιδρώτα επιτυχίας φανέλες κουβαλούν ένα μαγικό πάνω τους. Πλέον σε αυτές ανήκει η γαλανόλευκη των γυναικών. Είναι ευλογημένο χρέος των 90δων αυτής της ομάδας να την διατηρήσουν, έχοντας γνωρίσει πια τι σημαίνουν οι λέξεις: Θαύμα, υπέρβαση, επιτυχία!
Η Ελλάδα μπορεί να μην κρέμασε το μετάλλιο στο στήθος, αλλά αυτό το μετάλλιο είναι παντού γύρω μας και κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, σαν ένα φιλικό φάντασμα, σα ζωντανή ιστορία, σαν αίσθηση: Το μετάλλιο είναι τα ίδια τα κορίτσια που έσπασαν το ταβάνι τους. Και αυτές που θα ακολουθήσουν, υποχρεωμένες να προστατεύσουν την κληρονομιά της Πράγας.
Πηγή: Sport DNA
