Του Νίκου Παπαδογιάννη
O Γιώργος Βασιλακόπουλος πέτυχε το ακατόρθωτο. Παρέλαβε τον Ιούλιο του 2016 μία κατάσταση που έμοιαζε «win-win» για την «επίσημη αγαπημένη» και τη μετέτρεψε σε κανονικό Βατερλώ, όχι τόσο για την Εθνική, όσο για τον ίδιο. Σαν να μην ήταν αρκετό το παραπάνω ταχυδακτυλουργικό, άφησε την ομάδα σε πολύ καλά χέρια, όπως άλλωστε συνέβη με τη Γαλλία μετά την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλώ. Μάγος του μπάσκετ, ο πρόεδρος!
Εάν ο Κώστας Μίσσας είναι ο Λουδοβίκος ο 18ος του ελληνικού μπάσκετ, ο Βασιλακόπουλος θυμίζει περισσότερο τον 14ο Λουδοβίκο, αυτόν που ισχυρίστηκε ότι: «Το κράτος είμαι εγώ»…
Ξεκαθαρίζω εξαρχής, ότι θεωρώ τον Κώστα Μίσσα εξαιρετικό προπονητή και τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο …έτι εξαιρετικότερο.
Το Βατερλώ του Βασιλακόπουλου δεν αφορά τόσο τα πρόσωπα που απαρτίζουν το νέο σχήμα, όσο τη διαδικασία, την καθυστέρηση, τις διαδοχικές χυλόπιτες, τις απίστευτες ασυναρτησίες των τελευταίων ημερών, τη δυσφήμιση μίας ομάδας που ασφαλώς αξίζει καλύτερο φέρσιμο.
Εν τέλει, όμως, σηκώνει πολλή συζήτηση και καθαυτό το αποτέλεσμα της έρευνας.Από τους Κατσικάρη, Πρίφτη, Σκουρτόπουλο περνάμε στους Μίσσα, Δικαιουλάκο και κάποιον ακόμη. Πώς ακριβώς στοιχειοθετεί πρόοδο αυτή η μετάβαση; Μήπως θέλετε να μετρήσω πόσους αγώνες Ανδρών έχουν κοουτσάρει στην καριέρα τους, οι τρεις καινούριοι;
Ας μη κοροϊδευόμαστε. Ο 64χρονος Μίσσας, επαναλαμβάνω καθ’ όλα άξιος και κατάλληλος για τη θέση, ήταν λύση ανάγκης και Σχέδιο Ε, στην καλύτερη περίπτωση.
Η πρώτη επιλογή ήταν ο Ιτούδης, αλλά αρνήθηκε. Η δεύτερη ήταν ο Σφαιρόπουλος, αλλά αρνήθηκε. Η τρίτη ήταν ο Μπαρτζώκας, αλλά αρνήθηκε. Η τέταρτη ήταν ο Πρίφτης, αλλά αρνήθηκε Ιούνιο μήνα, όταν άπαντες τον έντυναν στα μπλε).
Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξαν και αντικειμενικά εμπόδια, αλλά η κοινή συνισταμένη των τεσσάρων «όχι» είναι η δυσανεξία των υποψηφίων στο πρόσωπο του Βασιλακόπουλου.
Κανένας δεν θέλει να βρεθεί κρεμασμένος στα μανταλάκια πληρώνοντας τις παθογένειες της Ομοσπονδίας και τη συμπεριφορά ενός προέδρου που συνηθίζει να αποχωρεί από το γήπεδο πέντε λεπτά πριν τη λήξη του τελευταίου χαμένου αγώνα.
Κανένας δεν θέλει να βρεθεί στη θέση του Ηλία Ζούρου, ο οποίος στοχοποιήθηκε με απαράδεκτο τρόπο από τον μακαρίτη Γιώργο Κολοκυθά μετά την ήττα από τη Νιγηρία στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2012.
Κανένας δεν θέλει να υποστεί τέτοια χουνέρια τζάμπα, για την ψυχή της μάνας του και για το εθνόσημο.
Για να είμαι δίκαιος, προσθέτω ότι το διαζύγιο με τον Φώτη Κατσικάρη συντελέστηκε με τρόπο κόσμιο και επαγγελματικό.
Με την άνεση της αναδρομικής σκέψης, νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα για όλους εάν είχε ανανεωθεί από πέρυσι η συνεργασία της Ομοσπονδίας με τον Κατσικάρη, όχι βέβαια με σχέση πλήρους απασχόλησης.
Αλλά αυτό το τρένο, πάει, έφυγε, ανεπιστρεπτί. Σε αναζήτηση μίας ακόμη καλύτερης λύσης, η Εθνική μπήκε σε περιπέτειες χωρίς λόγο. Και τελικά εισέπραξε μία αλυσίδα από “ευχαριστώ, αλλά όχι ευχαριστώ”.
Η επιλογή του έμπειρου Μίσσα συνοδεύεται από αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα.
Το μοναδικό εχέγγυο στην οποία συνομολογούσαν όλοι οι εμπλεκόμενοι και οι μη εμπλεκόμενοι, είναι ότι ο προπονητής της Εθνικής ομάδας οφείλει να γνωρίζει καλά τα κατατόπια της Ομοσπονδίας. Αυτό το προσόν το διαθέτει ο Μίσσας με το παραπάνω.
Επίσης, έχει συνεργαστεί επί σειρά ετών με τους παίκτες της νεώτερης γενιάς και χαίρει σεβασμού ακόμα και από «δύσκολους» χαρακτήρες όπως ο Παππάς.
Ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος θεωρείται τεχνικά άρτιος και μπορεί να προσφέρει τη σύγχρονη προπονητική ματιά που ασφαλώς απαιτείται, άσχετα αν γαλουχήθηκε σε ομάδες γυναικών.
Όχι, δεν είναι καθόλου κακό το διάδοχο σχήμα, όποιος και αν προστεθεί ως τρίτος κρίκος (είτε ο Μιχάλης Κακιούζης είτε άλλος).
Και αξίζει στήριξης, από κοινό και κριτικούς, όπως θα έλεγαν στο σινεμά. Τη δική μου, τουλάχιστον, μπορεί να τη θεωρεί δεδομένη.
Κακό, κανονικό Βατερλώ, είναι να σπαταλάς 12 μήνες και τελικά να δίνεις το χρίσμα την τελευταία στιγμή σε κάποιον που ήταν διαθέσιμος από τον περασμένο Ιούλιο!
Υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να καταγραφεί. Ο Κώστας Μίσσας δεν είναι ακριβώς ενθουσιασμένος με τα νέα του καθήκοντα, ούτε με τους χειρισμούς του προέδρου.
Όσοι τον θεωρούν απόμαχο, ας ρίξουν μία πιο προσεκτική ματιά στο βιογραφικό του. Ο Μίσσας ανέλαβε πριν από 1,5 μήνα ρόλο τεχνικού διευθυντή στη φιλόδοξη ομάδα γυναικών του Ολυμπιακού, με καλό συμβόλαιο και αυξημένες αρμοδιότητες.
Η Εθνική Ανδρών αποτελεί στην περίπτωσή του full-time job, με part-time αμοιβή. Ευτυχώς, οι σχέσεις του μεγάλου με τους Αγγελόπουλους βρίσκονται σε φάση μορατόριουμ.
Εάν ζούσαμε ξανά το σωτήριον έτος 2014, μέχρι που θα έβαζαν τον …ερασιτέχνη Ολυμπιακό να ασκήσει βέτο για τον Μίσσα.
Παρεμπιπτόντως, ούτε ο Δικαιουλάκος είναι άνεργος, αφού τον Μάιο συμφώνησε με την πολωνική ομάδα γυναικών Πολκοβίτσε, ενώ την προηγούμενη διετία δούλεψε στη Φενέρμπαχτσε.
Στο Ευρωμπάσκετ, περιμένουν την Εθνική ο Μεσίνα, ο Τάνιεβιτς, ο Κοκοσκόφ, ο Σκαριόλο, ο Τζόρτζεβιτς, ο Κολέ, ο Ντέτμαν, ο …Μπαζάρεβιτς, αλλά και ο Ηλίας Ζούρος, ο οποίος ανέλαβε την Εθνική Γεωργίας και γλίτωσε από το σήριαλ.
Το υλικό της ελληνικής ομάδας είναι αξιόλογο και οι πιθανότητες για μία διάκριση υπαρκτές. Ωστόσο, το διαγώνισμα για τον Μίσσα και τους συνεργάτες του μοιάζει δύσκολο και απαιτητικό.
Αλήθεια, το ξέρετε ότι η Εθνική Βρετανίας έχει προπονητή τον ασίσταντ του Τζέισον Κιντ στους Μιλγουόκι Μπακς; Ο Τζο Πράντι ήταν μάλιστα ο πρώτος που ανέθεσε στον Γιάννη ρόλο πόιντ γκαρντ…
Πηγή: Gazzetta
