Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Μη ματιάσουμε, τους big-4, αλλ’ εκείνο που γενικώς μπορεί κανείς να διακρίνει, σ’ αυτή την περίοδο μετακινήσεων ποδοσφαιριστών, είναι μία συνολική στροφή στη σοβαρότητα. Ένα καθαρό focus, ο καθένας στα του οίκου του. Τι έχουμε, τι χρειαζόμαστε, τι μπορούμε να πάρουμε. Επί της ουσίας. Δίχως φανφάρα. Με την ελάχιστη, την απολύτως απαραίτητη, επικοινωνία.
Όχι αεροδρόμια, όχι τι κάνει ο διπλανός, όχι χωσίματα του ενός στον άλλον ή πλειστηριασμοί για το τίποτα, όχι διάθεση για ανόητα χουνέρια, έτσι, για την πλάκα, για τη μαγκιά, τύπου Φάνης Τζανδάρης που τα τελευταία whereabouts του κατέληξαν να εντοπιστούν στο Κόπερ, μια σλοβενική ομάδα που υποβιβάστηκε στην τοπική κατηγορία επειδή δεν αδειοδοτήθηκε…
Είναι τα λεφτά, που λιγοστεύουν (και από την TV) ενόσω ψηλώνει η φορολογία; Είναι ότι παίζουν, πια, Ευρώπη νωρίς (σε τρεις εβδομάδες) οπότε δεν προλαβαίνουν να χαζολογούν; Το βέβαιον είναι ότι όλοι κάνουν στις ομάδες τους τη χάρη να εργάζονται πολύ και να ομιλούν λίγο. Μια συνολική στροφή στη σοβαρότητα που, με διαφορετικό τρόπο, επιβεβαιώθηκε και στη γενική συνέλευση της ομοσπονδίας.
Ένα απ’ τα κλισέ που μπούχτισα επί δεκαετίες ν’ ακούω, ήταν η…μαγική λύση «να καθήσουν οι μεγάλοι σ’ ένα τραπέζι» και να συνεννοηθούν. Ενώ, στην πραγματικότητα, αυτή ήταν η κατ’ εξοχήν μη-λύση. Αυτή ήταν, μονάχα, μία λύση για ένα μεροκάματο των φωτορεπόρτερ. Και για ένα «κομμάτι» της προσωπικής μόστρας του υπουργού. Ποιος θ’ αποδεχόταν να φανεί προς τα έξω ότι…κάτι παραχώρησε;
Η λύση ήταν αυτό που έκανε το κλιμάκιο FIFA/UEFA. Οι, στο ίδιο τραπέζι μεν, ξεχωριστές επαφές δε. Όχι με Μαρινάκη, Μελισσανίδη, Αλαφούζο, Σαββίδη. Με Βρέντζο, Λυσσάνδρου, Παναγόπουλο, Γκαγκάτση. Οι big-4, δίχως να καθήσουν σ’ ένα τραπέζι, ντε φάκτο λειτούργησαν σαν να έκατσαν. Φρόνιμα. Συναίνεσαν. Όλα είχαν κριθεί, υπέρ του καλού σεναρίου, πριν καν φτάσουμε στη γενική συνέλευση.
Πολύ καλό κόλπο, από τα τρέχοντα, είναι (εάν επιτευχθεί) η επιστροφή του Ρόμπερτ Μακ στον ΠΑΟΚ. Εφόσον ο Στανόεβιτς σκοπεύει, το εξήγγειλε ήδη, να παίξει 4-4-2, δύσκολα μπορεί κανείς να σκεφτεί κάτι άλλο, καταλληλότερο από τον Σλοβάκο, για παρτενέρ Πρίοβιτς. Εύκολα, με όσα έχουμε απ’ τα ελληνικά κλαμπ αυτή τη στιγμή στα χέρια, το πιο δυνατό δίδυμο στους φορ.
Ο Μακ ξέρει, επειδή ξέρει γουστάρει, ακόμη η καριέρα του είναι…όλη μπροστά, πάντοτε μετράει να έχεις παίκτες ευγνώμονες ότι δουλεύουν στην ομάδα σου, κι η επιθυμία επιστροφής είναι τεκμήριο ευγνωμοσύνης. Η μετακίνησή του στη Ρωσία ήταν ένα λάθος, αλλ’ η χρονιά του στη Ρωσία (27 ματς, 6 γκολ, 5 ασίστ) ήταν καλή. Διότι είναι αριθμοί που βγήκαν δίχως να πάρει ο Μακ, ποτέ, ρυθμό και φόρα.
Εκλεισε τη σεζόν με μέση συμμετοχή ανά ματς, 53 λεπτά. Θα ήταν ακόμη λιγότερα, εάν δεν ανέβαζαν τον μέσο όρο κάποια φουλ ενενηντάλεπτα στο Γιουρόπα Λιγκ όπου δεν ισχύουν οι περιορισμοί για τους ξένους. Στο πρωτάθλημα, τα ενενηντάλεπτα του Μακ ήταν απειροελάχιστα. Και έπαιξε, όποτε έπαιζε, εξτρέμ σε 4-2-3-1. Όχι δεύτερος φορ. Η Ζενίτ δεν παίζει με δύο.
Ο Μακ πλήρωσε την αδυναμία της Ζενίτ, να προσαρμόσει τον σχεδιασμό στους ιδιαίτερους κανόνες (…περίπου α λα Φούτμπολ Λιγκ!) του ρωσικού πρωταθλήματος. Είχαν ρόστερ με καμιά δεκαπενταριά ξένους, όταν στον αγωνιστικό χώρο δεν μπορείς να παίζουν, ανά πάσα στιγμή, περισσότεροι από έξι. Για να βάλεις ξένο, πρέπει ν’ αποσύρεις ξένο. Η Ζενίτ σακατεύτηκε, απ’ αυτό. Δεν βγήκε, καν, Τσάμπιονς Λιγκ.
Ακόμη και με Ταχτσίδη, Μακ ή ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή σας μέσα, για την ώρα το γκράντε κόλπο, αθόρυβα όπως πριν τρία χρόνια με τον Καρίμ, το έχει κάνει…πάλι ο Πανιώνιος! Αριστεροπόδαρος για τον μεσοεπιθετικό χώρο, 27 ετών με 84 συμμετοχές στην Ανδρών στην οποία παίζει ασταμάτητα από τα 18, και πληρωμένος από την «αποζημίωση» της FIFA για τη βέβαιη (όσο και του Μασούντ) παρουσία του στο Μουντιάλ, ήδη γελάω στην εικόνα των «γαμπρών» που θα πλακώσουν κατά μήνα Δεκέμβριο στη Νέα Σμύρνη για τον Χατζισαφί…
Πηγή: Sport DNA
