Του Βασίλη Σκουντή
Ιδού, λοιπόν, το Ηράκλειο, ιδού και το πήδημα! Για τους Νέους το αποψινό Ηράκλειο στο παρελθόν έτυχε να λέγεται την πρώτη φορά (2002) Βίλνιους και την άλλη (2009) Ρόδος, ώστε -στη δεύτερη-να ταιριάζει κιόλας γάντι στον μύθο του Αισώπου, που έφερε τον τίλο «Ανήρ κομπαστής»!
Ευτυχώς για το ποιόν των παικτών της Εθνικής Νέων, δεν έχουν καμιά σχέση με τη συγκεκριμένη ιστορία του αρχαίου μυθογράφου: δεν έχουν διότι οι λεγάμενοι δεν είναι ούτε κομπαστές, αλλά ούτε και …άνδρες!
Ανήκουν ακόμη στην κατηγορία των Νέων Ανδρών, αλλά απόψε στα Δυο Αοράκιαμπορούν να γίνουν Άνδρες με τα όλα τους!
Άνδρες με το άλφα κεφαλαίο, όπως ξαφνικά είχαν ενηλικιωθεί πριν από δυο χρόνια στον Βόλο, όπου στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στην κατηγορία των Εφήβων κι όπως θα μπορούσαν να συστήνονται και το 2013 στο Κίεβο, εάν δεν τους θέριζε εκείνη η ρημάδα η γαστρεντερίτιδα που έπαθαν από τις πίτσες,τις οποίες παράγγειλαν και καταβρόχθισαν στα δωμάτια του ξενοδοχείου…
Τότε πεινούσαν στην κυριολεξία για φαγητό, τώρα -και δεδομένου ότι στην Κρήτη σίγουρα θα είναι χορτασμένοι από αυτό- θέλουν να ικανοποιήσουν την μπασκετική όρεξη τους και να ανέβουν ξανά σεινάμενοι κουνάμενοι στον χρυσοποίκιλτο θρόνο…
Τώρα επίσης θέλουν να κλείσουν με τον καλύτερο τρόπο τον κοινό κύκλο τους, που άρχισε πριν από πέντε χρόνια, όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά, φόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο και άρχισαν να κάνουν τα όνειρα τους και να μετρούν τα άστρα στον ουρανό.
Τώρα επίσης θέλουν να αποδείξουν στην πιάτσα, όπως και όλοι οι (συνομήλικοι) προκάτοχοι τους πως, διάβολε, δικαιούνται όχι να παίξουν σώνει και καλά στις ομάδες τους, επειδή κραδαίνουν τα λάβαρα των πρωταθλητών Ευρώπης, αλλά τουλάχιστον να μη θεωρούνται ως παρείσακτοι η ως περιττό βάρος σε αυτές!
Το εννοώ αυτό, διότι η ιστορία είναι παλιά και δυσάρεστη απ’ όποιο σημείο κι αν ξετυλίξω το κουβάρι της και μάλιστα στα αυτιά μου ηχεί ακόμη το σύνθημα «Έξω οι Γιούγκοι», που φώναζαν οι Εφηβοι του 1995, (Ρεντζιάς, Κακιούζης, Παπανικολάου, Χατζής, Καράγκουτης, Καλαϊτζής, Μπαρλάς, Σούλης και σία) μέσα στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ -και εις επήκοον του τότε Υπουργού πολιτισμού, Γιώργου Λιάνη- λίγα λεπτά μετά την αναγόρευση τους σε πρωταθλητές κόσμου!
Όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, η υπόθεση των νεαρών παικτών στην Ελλάδα αποτελεί διαχρονικώς ευχή και συνάμα κατάρα!
Από τότε που ήμουν μικρός θυμάμαι να πλακώνονται οι παράγοντες, οι προπονητές και οι γονείς για το εάν και κατά πόσο τα παιδιά που κουβάλαγαν κιόλας κάμποσα μετάλλια σε διεθνείς διοργανώσεις των μικρών ηλικιών, έπαιρναν τις ευκαιρίες που τους άξιζαν.
Άλλα παιδιά όντως τις πήραν και τις άρπαξαν από τα μαλλιά, άλλα δεν τις βρήκαν ποτέ και εξαναγκάσθηκαν σε δυσμενή μετάθεση, άλλα διέπρεψαν στην πρώτη γραμμή, άλλα πέρασαν και δεν ακούμπησαν και πάει λέγοντας…
Σε άλλων την ποδιά σφάχτηκαν παλικάρια, σε άλλων τον βωμό θυσιάστηκαν ανάλγητοι (sic) προπονητές, σε άλλων το όνομα κηρύχθηκαν εμφύλιοι πόλεμοι και δεν συμμαζεύεται…
Οι σημερινοί Νέοι δεν είναι παιδάκια, ούτε ανήλικοι: ένας από αυτούς, ονόματι Βασίλης Χαραλαμπόπουλος για τον οποίο μάλιστα έχει γίνει και συνεχίζεται αυτή την εποχή ο μεγαλύτερος ντόρος με αφορμή και τον πιθανό δανεισμό του από τον Παναθηναϊκό στον ΠΑΟΚ) ο μεγαλύτερος ντόρος, αγωνίσθηκε με την Εθνική ανδρών στο περυσινό Προολυμπιακό Τουρνουά στο Τορίνο…
Εκεί βρισκόταν με τον ρόλο του τεχνικού συμβούλου (στο πλευρό του Φώτη Κατσικάρη) και ο νυν προπονητής της Εθνικής ανδρών Κώστας Μίσσας, ο οποίος πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια, στο Κοπανοκικ, μεσούσης της προετοιμασίας του Πανιωνίου, είχε ακούσει από το στόμα του συχωρεμένου προφέσορα Άτσα Νίκολιτς μια σοφή κουβέντα…
«Εσείς στην Ελλάδα τους εικοσιπεντάχρονους τους θεωρείτε ταλέντα, αλλά εμείς στη Σερβία τους λογαριάζουμε για βετεράνους»!
Αυτή η κουβέντα κάνει πολύ τζιζ και δεν ξέρω εάν και κατά πόσον πρέπει να τη συνεχίσω εν αναμονή κιόλας του αποψινού τελικού με το Ισραήλ. Θα ξανανοίξει σίγουρα από αύριο και καθόλου δεν αποκλείεται να ανεβάσει τους τόνους του διχασμού που ούτως ή άλλως συντελείται εδώ και χρόνια για χάρη των εκάστοτε νεοσσών μας…
Ασφαλώς δεν θα παίξουν όλοι στο υψηλότερο επίπεδο και δεν θα κάνουν όλοι μια λαμπρή καριέρα, άλλωστε όπως είπε πει προ αμνημονεύτων ετών ο Θόδωρος Ροδόπουλος, «το ζητούμενο σε μια εθνική ομάδα Εφήβων ή Ελπίδων (ΣΣ: τότε δεν είχε θεσπισθεί αυτή των Νέων) δεν είναι να κατακτά μετάλλια, αλλά να διαμορφώνει χαρακτήρες παικτών».
Είχε πει και κάτι άλλο τότε ο Θεσσαλονικιός γκουρού του μπάσκετ, με όσο περιθώριο στατιστικού σφάλματος ενείχε η προσέγγιση του: «Από τους δώδεκα παίκτες μιας Εθνικής Εφήβων, θα είναι μεγάλη επιτυχία να σταδιοδρομήσουν στο υψηλότερο επίπεδο τρεις με τέσσερις».
Προϊόντος του χρόνου και από διάφορες επιτυχημένες ή αποτυχημένες μικρές εθνικές ομάδες, οι παίκτες που έκαναν σημαντική καριέρα άλλοτε ήταν περισσότεροι και άλλοτε λιγότεροι…
Η τωρινή ομάδα θα αβγατίσει σε λίγη ώρα την προίκα της με ένα τρίτο μετάλλιο (μετά το χάλκινο του 2013 και το χρυσό του 2015) κι αφού πέρυσι βούτηξε στα βρώμικα νερά του Ευρίπου για να πάρει το εισιτήριο της πρόκρισης από τη Β’ κατηγορία. Ύστερα οι παίκτες θα αποχαιρετιστούν, κάποιοι από αυτούς θα συναντηθούν στο μέλλον στην Εθνική ανδρών, ίσως οργανώσουν κιόλας κάποια ομαδικά η τμηματικά reunions (εις ανάμνησιν της κοινής ενηλικίωσης και των επιτυχιών τους) και ανεξαρτήτως του πού θα φτάσει ο καθένας τους, θα θυμούνται και θα τιμούν πάντοτε αυτά τα χρόνια της αθωότητας τους.
Η κουβέντα για την εμπιστοσύνη που τους δείχνουν οι ομάδες και για τη αδικία την οποία ενδεχομένως υφίστανται είναι ασφαλώς μίζερη, αλλά -όσο κι αν θέλει κάποιος να την αφήσει έξω από το κάδρο- μοιάζει αναπόδραστη.
Αναπόδραστος ωστόσο πρέπει να είναι και ο δικός του αγώνας της επιβίωσης, μαζί με τον μόχθο, τον ζήλο, τον ιδρώτα, τον πόθο και όλα τα συμπαρομαρτούντα: σε τελική ανάλυση (γνωρίζουν καλά ότι) σε αυτή τη ρουφιάνα τη ζωή και σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο, καμιά θέση δεν χαρίζεται και καμιά καριέρα δεν απονέμεται αριστίνδην.
Σε κάθε περίπτωση είναι άλλη μια γενιά πολλά ταλαντούχων και πολλά υποσχόμενων παικτών: μια γενιά που πλασμένη στα χέρια του Μάνου Μανουσέλη και του Ηλία Παπαθεοδώρου παίρνει τη σκυτάλη από τις προηγούμενες, βγαίνει στο κλαρί και φωνάζει, «άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες»…
Αυτό το φιλόδοξο, προειδοποιητικό και … απειλητικό «εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι» το φώναζαν σε ένα παιχνίδι γενεών που παιζόταν στην αρχαία Σπάρτη οι νεανίες, σέρνοντας τελευταίοι τον χορό μετά τους μεγαλύτερους σε ηλικία.
Κι αυτό θα ήθελαν να το βροντοφωνάξουν και οι παίκτες της Εθνικής Νέων, αρκεί οι εργοδότες τους να μην τους φιμώσουν ή να τους βάλουν σιγαστήρα: δεν το γράφω αυτό για να λαϊκίσω ή να τους δώσω ένα επιχείρημα, αλλά τουναντίον το επισημαίνω για να προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο, να θυμώσουν, να αντιδράσουν, να μη φοβηθούν εάν νιώσουν ότι τσαλακώνονται, να πέσουν και να ξανασηκωθούν!
Εάν η Εθνική στεφθεί απόψε πρωταθλήτρια Ευρώπης, αυτό θα είναι το δέκατο χρυσό μετάλλιο στα χρονικά όλων των Εθνικών ομάδων, μετά από εκείνα των Ανδρών στα Ευρωμπάσκετ του 1987 και του 2005, των Νέων στα Ευρωμπάσκετ του 2002 και του 2009, των Εφήβων στο Μουντομπάσκετ του 1995 και στα Ευρωμπάσκετ του 2008 και του 2015 και των Παίδων στα Ευρωμπάσκετ του 1989 και του 1993.
Απέναντι στην ελληνική ομάδα δεν βρίσκεται κάποια από τις αναμενόμενες, συνηθισμένες και εν πάση περιπτώσει ύποπτες ομάδες (βλέπε Γαλλία, Ισπανία, Λιθουανία, Κροατία, Σερβία, Τουρκία), αλλά το Ισραήλ, με προπονητή τον άλλοτε παίκτη του Παναθηναϊκού Όντετ Κάτας και με παίκτη ορχήστρα και σούπερ σταρ τον (γιο του Ντέηβιντ Μπλατ) Ταμίρ Μπλατ.
Για τους ανέκαθεν , φύσει και θέσει, σκληρούς και μαχητικούς Ισραηλινούς, ο αποψινός τελικός αποτελεί επίσης ένα ραντεβού με την Ιστορία, καθώς ποτέ στα χρονικά και σε καμιά βαθμίδα δεν έχουν ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου!
Από καταβολής του ισραηλίτικου μπάσκετ και από της ένταξης του στο ευρωπαϊκό πλαίσιο (που σε πείσμα της γεωγραφίας υπαγορεύθηκε για πολιτικούς λόγους, λόγω της διένεξης με τον αραβικό κόσμο), το ταβάνι τους υπήρξε η δεύτερη θέση, την οποία έχουν καταλάβει τρεις φορές: το 1979 στο Ευρωμπάσκετ ανδρών στο Τορίνο όπου έπεσαν πάνω στη Σοβιετική Ένωσηκαι καλή ώρα όπως τώρα, δυο φορές σε Ευρωμπάσκετ Νέων, στα οποία ηττήθηκαν από τους Σλοβένους: το 2000 στα Σκόπια και το 2004 στο Μπρνο, όπου -προεξάρχοντος του μετέπειτα παίκτη του Ολυμπιακού Γιοτάμ Χαλπερίν, νίκησαν στον ημιτελικό την Ελλάδα με 88-82.
ΥΓ: Δεν δίνω πάντοτε βάση στους (καλούς ή κακούς) οιωνούς, αλλά δεν μπορώ να τους παραβλέψω κιόλας: εφέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από την πρώτη φορά που τραγουδήσαμε «Είμαστε πια πρωταθλητές» (14 Ιουνίου 1987) και συν τοις άλλοις σήμερα γιορτάζει τα εξηκοστά γενέθλια του ο Νίκος Γκάλης. Ε, με μια χούφτα από την αύρα και τη νεραϊδόσκονη του ’87 να πασαλειφτούν οι νεαροί, μια ευλογία να τους στείλει ο «γκάνγκστερ» και (πέρα από τη συνδρομή της Αθηνάς) λίγο να κουνήσουν τα παιδιά τα χεράκια τους, θα γίνει η δουλειά όμορφα και παστρικά!
Πηγή: Gazzetta
