Του Νίκου Παπαδογιάννη
«Δεν είμαι εγώ ο σταρ της Εθνικής», δήλωσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, λίγο πριν μπει στο πούλμαν για το Καρπενήσι, μαζί με τον Μήτογλου, τον Μπόγρη και τον Κώστα Μίσσα.
Και πράγματι, έχει δίκαιο. Δεν είναι ο Γιάνναρος, ο σταρ αυτής της Εθνικής, αλλά ο Γιαννούλης. Ο Λαρεντζάκης, που φέτος έπαιξε βασικός σε All-Star Game του ΝΒΑ.
Ή ίσως ο Δημήτρης Αγραβάνης, ο πρώτος παίκτης που τελείωσε ολόκληρη σεζόν στο Τop-20 του ΝΒΑ σε πόντους, ασίστ, ριμπάουντ, κλεψίματα και τάπες.
Άσε μας μωρέ Γιάννη, καλοκαιριάτικα, που δεν είσαι εσύ ο σταρ της Εθνικής και ολόκληρου του Ευρωμπάσκετ…
Κάθε φορά που μαζεύονται οι διεθνείς στο ΟΑΚΑ για την πρώτη συγκέντρωση, κάθομαι κρυμμένος πίσω από μία κολώνα και τους μετράω έναν έναν, μη τυχόν και αποδράσει κάποιος την τελευταία στιγμή.
Από τότε που ο Διαμαντίδης και κατά δεύτερο λόγο ο Παπαλουκάς έκαναν μόδα το «όχι», βλέπω στον ύπνο μου παίκτες να πηδάνε από παράθυρα και να επιστρέφουν με τα μουστάκια τους στις αμμουδιές.
Το χειρότερο καλοκαίρι ήταν εκείνο του 2014, όταν οι Αγγελόπουλοι κήρυξαν εμπάργκο στην Εθνική, με πρόσχημα την ελλιπή ασφάλιση των παικτών. Χρειάστηκε μία απλή έρευνα από αυτήν εδώ τη στήληγια να αποδειχθεί αίολο το επιχείρημα.
Όλοι γνώριζαν, άλλωστε, ότι το πρόβλημα δεν ήταν τα ασφαλιστήρια, αλλά «ο άρρωστος βάζελος Βασιλακόπουλος» και η διαιτησία στους τελικούς της Α1.
Προς τιμήν τους, οι παίκτες του τότε Ολυμπιακού διαχώρισαν τη θέση τους, μακριά, έστω, από τις κάμερες. Και έπαιξαν κανονικά στο Μουντομπάσκετ, με εξαίρεση τον τραυματισμένο Σπανούλη.
«Είναι πλήρης η φετινή ομάδα», διαβάζω δεξιά κιαι αριστερά. Όχι. Πλήρης θα ήταν εάν είχε στις τάξεις της όλους τους εν ενεργεία πρωτοκλασάτους: τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Κουφό.
Ο Ντόρσεϊ είχε μικρές πιθανότητες για την τελική 12άδα και ο Όγκαστ μηδαμινές, αλλά η αποχή τους ήταν μία πρόσθετη μουντζούρα στο απουσιολόγιο του Μίσσα.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, η απουσία των τριών Ελληνοαμερικανών ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. Ο Κουφός εμφανίστηκε διστακτικός από την πρώτη κιόλας επαφή του με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας, ο Ντόρσεϊ έχει δουλειές με φούντες μετά το ντραφτ, ενώ ο Όγκαστ έριξε όλες τις δυνάμεις του στο summer league και άλλωστε υπολογιζόταν κυρίως για τις προπονήσεις.
Νομίζω ότι η ΕΟΚ ανακοίνωσε τα ονόματα των Ντόρσεϊ, Όγκαστ μόνο και μόνο για να δείξει ότι τους υπολογίζει για το μέλλον.
Τώρα με τα χειμωνιάτικα «παράθυρα» που μπάζουν κρύο, βέβαια, δεν ξέρω πόσος καιρός θα περάσει μέχρι να ξαναφορέσουν τα μπλε οι ΝΒΑers, Αντετοκούνμπο, Παπαγιάννης και Ντόρσεϊ.
«Σκοπεύω να είμαι εδώ για 15 χρόνια», δήλωσε σήμερα ο πρώτος. Θα έρθει δηλαδή τον Νοέμβριο, να παίξει με το Ισραήλ; Άσε μας, μωρέ Γιάννη, στον πόνο μας…
Το λεωφορείο αναχώρησε για το Καρπενήσι και εγώ βγήκα ήσυχος από την κρυψώνα μου. Όλα καλά, δεν είχαμε κάποια αδικαιολόγητη απουσία της τελευταίας στιγμής.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω ότι θα επηρεάσουν ιδιαίτερα την ομάδα οι απουσίες των τριών Ελληνοαμερικανών.
Είναι κοινό μυστικό στα ενδότερα της Εθνικής, τα τελευταία χρόνια, ότι η πολυπολιτισμικότητα επηρέασε αρνητικά τον πατροπαράδοτο χαρακτήρα της. Και δεν εννοώ φυσικά τους Αντετοκούνμπο.
Αν μη τι άλλο, οι 15 της προεπιλογής γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, είναι γαλουχημένοι μέσα από τις μικρές Εθνικές ομάδες και βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, αγωνιστικά και πνευματικά.
Μπορεί να λείψουν κάποια στοιχεία από το παιχνίδι του Κουφού, αλλά η άφιξη του Παπαγιάννη μετριάζει το πρόβλημα. Υποψιάζομαι, άλλωστε, ότι θα δούμε αρκετό small-ball, με ψευδοπεντάρι έναν από τους Γ.Αντετοκούνμπο, Πρίντεζη.
Η ομάδα του 2016 αποδείχθηκε φριχτά αδύναμη, αλλά δεν είχε ούτε Πρίντεζη ούτε Σλούκα ούτε Παπανικολάου ούτε Παπαγιάννη (ούτε Παππά) ούτε άπλετο χρόνο για προετοιμασία.
Στην εκκίνηση της φετινής περιπέτειας, το έμψυχο δυναμικό της Εθνικής σε συνδυασμό με τη διάθεση των παικτών και την εκρηκτική παρουσία του Γιάννη επιτρέπει ψήγματα αισιοδοξίας για επιστροφή στην …κανονικότητα.
Όσοι βέβαια θεωρούν ότι «κανονικότητα» σημαίνει βάθρο, ας κατεβούν εξαρχής από το λεωφορείο, μαζί με εκείνους που περιμένουν αποτυχία της Εθνικής για να αδειάσουν τη χοληδόχο κύστη τους.
Το μπάσκετ έχει αλλάξει, οι αντίπαλοι είναι ενισχυμένοι, η δική μας ομάδα έμεινε πίσω και ο δρόμος φαίνεται ανηφορικός. Δεν είναι, καθόλου, απίθανη η διάκριση, ούτε όμως θα πρέπει να θεωρηθεί κληρονομικό δικαίωμα.
Μία καλή αρχή θα είναι να αποφύγουμε τους Ισπανούς και τους Σέρβους στα πρώτα νοκ-άουτ παιχνίδια. Μία ακόμα καλύτερη, θα είναι να αποφύγουμε τις γκέλες στο Ελσίνκι, απέναντι σε Γάλλους, Σλοβένους, Φινλανδούς, Πολωνούς και Ισλανδούς…
Πηγή: Gazzetta
