Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Το καλοκαίρι του 1973 ο Γιόχαν Κρόιφ έγινε ο πρώτος που ξεπέρασε το φράγμα του 1 εκατομμυρίου δολαρίων που τότε αντιστοιχούσαν σε 922.000 αγγλικές λίρες. Άφηνε τον πανίσχυρο Άγιαξ, πρωταθλητή Ευρώπης και κόσμου για μία τριετία και προτιμούσε να πάει στην Μπαρτσελόνα σπάζοντας το κοντέρ. Τότε ο πιο ακριβός παίκτης του κόσμου ήταν από το 1968 ο Ιταλός φορ Πιέτρο Αναστάζι τον οποίο η Γιουβέντους είχε αγοράσει από τη Βαρέζε με περίπου μισό εκατομμύριο δολάρια. Ο πιο εμβληματικός Ιταλός δημοσιογράφος Τζιάνι Μπρέρα έγραφε το καλοκαίρι του 1968 πως αν ένας παίκτης όπως ο Αναστάζι που δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αξίζει τόσο ο Πελέ θα έπρεπε να απαιτήσει να γίνει νέος Πάπας για να μεταγραφεί!
Πέντε χρόνια αργότερα, ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο σχολιάζοντας τα χρήματα που έδινε η Μπαρτσελόνα για τον Κρόιφ, υποστήριζε πως κανείς δεν μπορεί να κοστίζει τόσα πολλά λεφτά! Το 1975 όταν πάλι οι Ιταλοί τρέλαιναν τον πλανήτη με τη μεταγραφή του Σαβόλντι στη Νάπολι από τη Μπολόνια ο αείμνηστος Ομάρ Σιβόρι τόνιζε πως δεν υπάρχει πια λογική στο ποδόσφαιρο! Όταν στην Αγγλία ο Τρέβορ Φράνσις κόστιζε ένα εκατομμύριο λίρες το 1979 με τη μετακίνηση στη Νότιγχαμ Φόρεστ από τη Μπέρμιγχαμ τον προηγούμενο ρεκόρ ήταν μόλις 550.000 και σημαντικοί σταρ του παρελθόντος όπως ο Σερ Στάνλεϊ Μάθιους προέβλεπαν πως αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος το οικοδόμημα του αγγλικού ποδοσφαίρου που ήταν υπερεκτιμημένο! Ο Φράνσις σκόραρε λίγες εβδομάδες μετά το μοναδικό γκολ στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης απέναντι στην Μάλμε χαρίζοντας το τρόπαιο στην ομάδα του με αποτέλεσμα ο Μπράιαν Κλάφ να πει πως ήταν πάμφθηνη ευκαιρία η απόκτηση του! Ακόμα και για τον Μαραντόνα υπήρχαν ενστάσεις για τα χρήματα που κόστισε το 1984 στη Νάπολι «Για ένα νεαρό που απέτυχε στην Μπαρτσελόνα και που ακόμα δεν έχει αποδείξει τίποτα» όπως έλεγε ο παλιός εμβληματικός σταρ της Νάπολι Σέρτζιο Κλερίτσι σε συνέντευξη του στο Guerin Sportivo!
Αρχές δεκαετίας 90, όταν η Μίλαν πήρε τον μετριότατο Λεντίνι όλος ο κόσμος αναρωτήθηκε για το αν υπάρχει πια λογική που φυσικά δεν υπήρχε αλλά το ίδιο ειπώθηκε και όταν η Μπάρτσα πλήρωνε απίθανο ποσό το 1996 για ένα άγουρο παιδί στην Αϊντχόβεν τον Ρονάλντο! Σαν να βλέπω τα ίδια σχόλια που γίνονται σήμερα για τον Μπαμπέ, επικεντρωμένα στην ηλικία του και στο ότι είχε μόλις κάνει δύο καλές χρονιές στο μέτριο ολλανδικό πρωτάθλημα. Η συνέχεια είναι γνωστή!
Το 1998 πάλι τρελάθηκε όλος η πλανήτης φια τα χρήματα που δόθηκαν για τον Ντενίλσον που όχι μόνο δεν τα άξιζε αλλά η καριέρα του είχε πτωτική τάση από τη πρώτη στιγμή που κόστισε τα 21,5 εκατομμύρια λίρες το 1998.
Ο Ζινεντίν Ζιντάν το 2001 έσπασε σε ευρώ το φράγμα των εξήντα εκατομμυρίων και παρόλο που όλοι γνωρίζαμε την αξία του, η σκέψη ήταν πως τα λεφτά είναι πολλά. Μέχρι και ο ίδιος είχε πει πως δεν αξίζει ένα τέτοιο ποσό, ωστόσο η πραγματικότητα απέδειξε πως όχι μόνο τα χρήματα αυτά έπιασαν τόπο αλλά ίσως και για την εποχή ήταν λίγα.
Η κατάρρευση του πλατφορμών της συνδρομητικής τηλεόρασης στη Γερμανία και στην Ιταλία, αλλά και στην Αγγλία με τον αντίπαλό του Sky την On Digital να οδηγείται σε χρεωκοπία έφεραν μια ύφεση για μια εξαετία αλλά όταν πια άρχισε να κινείται ξανά το χρήμα το 2009 ο Ρονάλντο έσπασε το φράγμα των 80 εκατομμυρίων μετακινούμενος στη Ρεάλ χρήματα που τα έχει φέρει πίσω και με τόκο στα ταμεία!
Σε τελική ανάλυση, κάθε μεταγραφή επειδή πιθανώς τα νούμερα προκαλούν, σε κάθε εποχή φέρνει και τα ανάλογα σχόλια! Τίποτα δεν αλλάζει και όλα τα ίδια μένουν! Και σε τελική θα ξαναπώ αυτό που γράφω πάντα πως το χορτάρι κρίνει τελικά κάθε μετακίνηση και αποδεικνύει αν ήταν ή όχι τρελά τα λεφτά! Εκεί δηλαδή, μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, όπου αποδεικνύεται πως ο Κρόιφ, ο Φράνσις ο Μαραντόνα, ο Ζιντάν ο Ροναλντο άξιζαν τα λεφτά τους και ο (κάθε) Λεντίνι, Ντενίλσον, Σαβόλντι πέρασαν και δεν ακούμπησαν!
