Επιλογή Σελίδας

Του Βασίλη Σκουντή

Χθες το απόγευμα, λίγες ώρες πριν από τον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Ουγγαρία ανήρτησα στο Facebook ένα σχόλιο, που ήταν όχι απλώς η ευχή μου, αλλά κάτι πιο σπουδαίο…

Η προσευχή μου!

Έγραψα λοιπόν το εξής: Τους σέβομαι σε υπερθετικό βαθμό, τους αναγνωρίζω ότι αποτελούν το λίκνον του παγκόσμιου γουότερ πόλο, υποκλίνομαι μπροστά στην ιστορία και στο παλμαρέ τους, αλλά τους έχω άχτι τους Ούγγρους! Πάμε λοιπόν να ξορκίσουμε τους δαίμονες!

Κανένα, πρόβλημα αγάπη μου, όπως είχε πει κάποτε και ο Ιβκοβιτς (καλή του ώρα), αλλά δεν γίνεται!

Δεν είχε γίνει πολλές φορές στο παρελθόν και δεν ήταν γραφτό να γίνει ούτε χθες το βράδυ, που -για να πω την αμαρτία μου-το πέρασα σε δυο διαφορετικές φάσεις: στα πρώτα δέκα πέντε λεπτά έτρωγα τα νύχια μου από την αγωνία και δεν έβγαζα τσιμουδιά και στα επόμενα δέκα επτά σιχτίριζα ασυστόλως!

Γαμώ τα δοκάρια μου, μα πιο πολύ γαμώ την ατζαμοσύνη μου!

Ο αριθμοί δεν λένε πάντοτε την αλήθεια, μα στην προκειμένη περίπτωση είναι αμείλικτοι και καταδικαστικοί: εάν κάποιος μάντης εμφανιζόταν ενώπιον του Βλάχου την ώρα του εναρκτήριου σπριντ και του έλεγε ότι η Εθνική θα φάει επτά γκολ από τους (διαχρονικούς) “Beatles” της υδατοσφαίρισης, είμαι βέβαιος πως ο Θοδωρής θα παράγγελνε σαμπάνιες, σαν αυτές που άνοιγαν την ίδια ώρα στη Μύκονο για πάρτη του Ρέμου και του Ραμαζότι οι χλιδάτοι!

Και μάλιστα αυτές τις σαμπάνιες ο Βλάχος θα τις άνοιγε με τη συνοδεία των τσιγγάνικων βιολιών που αποτελούν κιόλας το παραδοσιακό μουσικό άκουσμα στη Βουδαπέστη…

Αλλά (τον προπονητή της Εθνικής και του Ολυμπιακού) θα τον έπαινε σύγκρυο, εάν μαζί με τον μάντη των καλών, εμφανιζόταν και η Κασσάνδρα η προφητεία της οποίας έμελλε να επιβεβαιωθεί απολύτως…

Με τέσσερα γκολ δεν νίκησε κανείς!

Υπερβάλλω βεβαίως διότι στις 18 Ιανουαρίου του 2016 στον “do or die” προημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο Βελιγράδι ακόμη και τα τέσσερα γκολ (θα) ήταν αρκετά: σοβαρολογώ διότι εκείνο το βράδυ η Εθνική στραγγάλισε την Ισπανία με σκορ 6-2 και προκρίθηκε στον ημιτελικό, όπου ηττήθηκε από τη Σερβία με 13-7 για να μείνει εντέλει τέταρτη στην τελική κατάταξη.

Τέταρτη διότι στον μικρό τελικό μας έφραξαν τον δρόμο προς το βάθρο οι… ακατονόμαστοι που μας έβαλαν και χθες STOP στο δρόμο προς τον τελικό: προς τον δεύτερο μεγάλο τελικό στα χρονικά της ομάδας η οποία έχει πάρει για τα καλά τη σκυτάλη από την ομόλογη της του μπάσκετ και μπορεί να συστήνεται τα τελευταία χρόνια ως η επίσημη αγαπημένη μας!

Τους κακούς δαίμονες μας λοιπόν, δεν τους ξορκίσαμε ούτε χθες και δυστυχώς αποδείχθηκε ότι στην προκειμένη περίπτωση η Ιστορία επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια και καταλήγει πάντοτε με τον ίδιο τρόπο…

Πριν από το χθεσινό 7-5 οι Μαγυάροι μας είχαν εκτροχιάσει από τη ρότα προς τον μεγάλο τελικό άλλες δυο φορές σε ημιτελικούς; του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος: στις 4 Ιουλίου του 2003 στο “Πικορνέλ” της Βαρκελώνης με σκορ 9-8 στην παράταση (6-6) και στις 29 Ιουλίου του 2005 στο “Ζαν Ντραπό” του Μόντρεαλ με 7-6…

Ήμουν παρών και στους δυο προηγούμενους χαμένους ημιτελικούς και χθες που το κακό τρίτωσε έμεινα να χάσκω αμήχανος μπροστά από την τηλεόραση.

Βεβαίως δεν χάνουμε πάντοτε από αυτούς!

Δεν χάνουμε πάντοτε, αλλά τους νικάμε σπανίως και πάντως όχι στους μεγάλους και καθοριστικούς αγώνες: τούτο τεκμαίρεται κιόλας από τη ρουφιάνα την αποκαλούμενη (λανθασμένα σε ό,τι αφορά την πρόθεση προ) “προϊστορία” καθώς στους 83 αγώνες που έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι εδώ και 47 χρόνια (αρχής γενομένης από το 0-1 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1970 στη Βαρκελώνη), το σκορ είναι 6 νίκες-4 ισοπαλίες και 73 ήττες!

Αυτοί εντέλει είναι οι πιο κακοί δαίμονες μας, διότι εκτός από τις τρεις ήττες σε ισάριθμους ημιτελικούς Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων, μας έχουν… βαρέσει και άλλες φορές, που κοιτάξαμε ψηλότερα, όπως για παράδειγμα στον αγώνα για την 5η θέση στο περυσινό Ολυμπιακό Τουρνουά του Ρίο με 12-10, μετά το 8-8 στην πρώτη φάση, με το buzzer beater του Αγγελου Βλαχόπουλου κόντρα στον… πελάτη του Βίκτορ Νάγκι.

Στον αντίποδα, θα μνημονεύεται ο θρίαμβος της 31ης Μαΐου του 1997 στο κατάμεστο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ, στον ημιτελικό του FINA Cup, στον οποίο η Ελλάδα νίκησε την Ουγγαρία με 8-4 και -μετά την ήττα από τους Αμερικανούς στον τελικό-κατέκτησε το παρθενικό μετάλλιο της στο υψηλό επίπεδο. Θα μνημονεύεται επίσης αυτή η νίκη, διότι οι (μετά από μερικές εβδομάδες) πρωταθλητές Ευρώπης στη Σεβίλλη, έπεσαν σε μαύρη τρύπα και είδαν την Εθνική να προηγείται με 6-0!

Ήταν εκείνο το βράδυ που κατέβασε τα ρολά και έπιανε τα άπιαστα (του Κάσας, του Μπένεντεκ, του Κις, του Βάργκα, του Μόλναρ, του Τοτ, του Βάρι και δεν συμμαζεύεται) ο Μάκης Βολτιράκης στη μακράν κορυφαία εμφάνιση της ζωής του.

Μιας και το ξανάφερε η κουβέντα στους τερματοφύλακες, αυτό πάλι δεν μπορώ να το χωνέψω: τα καραγκιοζιλίκια του Βίκτορ Νάγκι εννοώ ο οποίος, ως είθισται, πανηγύριζε από την πρώτη απόκρουση που έκανε, λες και του απένειμαν το Όσκαρ και το Νόμπελ μαζί!

Κάν’ του τη ρε Βλαχόπουλε την πλάκα, όπως τόσες φορές στο παρελθόν να ηρεμήσει και να λουφάξει!

Χθες ο Αγγελος δεν του την έκανε: άφησε στο πόδι του τον Γεννηδουνιά και όταν ο Κώστας με τρία γκολ έβαλε μπροστά την Εθνική με σκορ 4-3, σημείωσα στο χαρτί ένα πολύ αισιόδοξο προσχέδιο τίτλου…

Γενν(ηδουν)άνε και τα κοκόρια μας!

Αμ δε που θα Γενν(ηδουν)άγανε! Στο τέλος της ημέρας το 4-3 αποδείχθηκε… ανεμογκάστρι διότι οι Ούγγροι απάτησαν με ένα σερί 0-4 (για το 4-7) και μέχρι να βάλει το ύστατο γκολ ο Γιάννης Φουντούλης δυο δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, είχαν περάσει 19 λεπτά.

Δέκα εννέα -το τονίζω και ολογράφως- άγονα και μάταια λεπτά!

Με τέσσερα, άντε με πέντε, γκολ η Εθνική δεν θα μπορούσε να επιζήσει αυτού του ημιτελικού απέναντι στους Ούγγρους που αποτελούν τη μεγαλύτερη δυναστεία της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης, και μάλιστα τυγχάνει να είναι και οι οικοδεσπότες αυτού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και επιθυμούν σφόδρα και διακαώς να αναρριχηθούν στο θρόνο, μετά από τέσσερα χρόνια (2013 Βαρκελώνη).

Τους τρόμαξε βεβαίως στην αρχή η Εθνική αλλά δεν πέτυχε το κυρίως ζητούμενο, που ήταν να τους πειράξει το μυαλό και να εκνευρίσει. Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά μου το επισήμανε σε ένα σχόλιο του ο Δημήτρης Σελετόπουλος: “Εάν τους βάλουμε να σκεφτούν στη διάρκεια του ματς θα τους νικήσουμε και δεν θα το πάρουν είδηση”!

Χάρη στην εξαιρετική άμυνα της η ελληνική ομάδα τους έβγαλε έξω από τη συνηθισμένη ρουτίνα τους: δεν τους επέτρεψε να κτυπήσουν στην κόντρα, τους κράτησε από την αρχή σε χαμηλό τέμπο και δεν τους άφησε να ανοίξουν το σκορ και να αρχίσουν τις… ποικιλίες προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού.

Ανέκαθεν οι Ούγγροι εκτός από αστείρευτο ταλέντο έχουν και μια δόση αφέλειας, υπό την έννοια ότι βάζουν το θέαμα πάνω από το σκοπούμενο αποτέλεσμα: χθες όμως από τη στιγμή που η Εθνική τους έκατσε στο σβέρκο, εστίασαν στην ουσία, απάντησαν με άμυνα στην ελληνική άμυνα και μπορεί να υστέρησαν σε παραγωγικότητα, αλλά τα επτά γκολ απέβησαν αρκετά για να τους δώσουν την πρόκριση στον μεγάλο τελικό.

Όσο για την αφεντιά μας, μείναμε με την όρεξη (που άνοιξε στο 4-3) και με το απελπισμένη σύνθημα “ένα γκολ ένα γκολ, βάλε Ελλαδάρα ένα γκολ”!

Αλλά διάβολε, αυτή η ομάδα (και μάλιστα στη μετά τον Χρήστο Αφρουδάκη και τον Μανώλη Μυλωνάκη εποχή) δεν αξίζει ούτε δάκρυα, ούτε αναθέματα: με κάποιες εξαιρέσεις, βρίσκεται εδώ και μια εικοσαετία στην ελίτ του παγκοσμίου γουότερ πόλο, που μπορεί να μη διέπεται από μεγάλο πλουραλισμό (υπό την έννοια ότι το άθλημα δεν ευδοκιμεί σε πολλές χώρες), να είναι αντι-τηλεοπτικό και να υστερεί σε εμπορικότητα και σε προβολή αλλά δεν παύει να είναι ένα δικό μας άθλημα.

Ένα άθλημα, που έχει προσφέρει (ων ουκ έστιν αριθμός) επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, σε όλες τις ηλικιακές κλίμακες και στα δυο φύλα.

Εδώ βεβαίως τίθεται ένα ζήτημα που αφορά και απασχολεί γενικότερα την κρατούσα και παγιωμένη αθλητική αντίληψη στην Ελλάδα και αφορά όλο το φάσμα των ομαδικών σπορ: τόσο οι σύλλογοι, όσο και οι εθνικές είτε από ανάγκη (λόγω ίσως της περιορισμένης παραγωγής χαρισματικών επιθετικών παικτών) είτε από επιλογή δόγματος, κάνουν λάβαρο την άμυνα και τη χρησιμοποιούν ως το βασικότερο όχημα προς την επιτυχία…

Άλλοτε αποδίδει καρπούς αυτή η λογική, άλλοτε όχι…

Χθες-για να ανακεφαλαιώσω- η άμυνα (που δεν της λες και κακή με επτά γκολ στο παθητικό της) κράτησε χαρακτήρα, αλλά η επίθεση δεν ανταποκρίθηκε και ως εκ τούτου “Θοδωρή χάσαμε”!

Δεν ανταποκρίθηκε όχι γιατί “εμπρός της Ελλάδας παλικάρια σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια” (άλλωστε αυτά στο γουότερ πόλο αποτελούν μέρος του παιχνιδιού και όχι επιχείρημα ατυχίας όπως στο ποδόσφαιρο), αλλά επειδή η άμυνα των Ούγγρων της έβαλε δύσκολες και δυστυχώς ανεπίλυτες ασκήσεις, κυρίως από τη στιγμή που έκλεισαν στην άμυνα τους φουνταριστούς μας.

Δεν αναφέρομαι τόσο στην παρουσία του “κέρβερου” Νάγκι όσο στην πολύ κακή -για το επίπεδο μας- κακή κυκλοφορία της μπάλας, στην έλλειψη ιδεών, στη στατικότητα στην ανάπτυξη, τη βιασύνη σε πολλές τελικές προσπάθειες, τα πολλά επιθετικά φάουλ και τα λάθη ακόμη και σε εύκολες μεταβιβάσεις.

Διάβολε, πάσα στο ένα μέτρο έπρεπε να κάνουμε, όχι πάσα από τη Βούδα προς την Πέστη!

Το εύκολο και το σύνηθες σε αυτή την υπόθεση είναι να βγουν όλοι οι Ελληνάρες και δη εκείνοι που δεν ξέρουν πόσοι πόσοι παίζουν στο γουότερ πόλο και τι χρώμα έχει η μπάλα, να αρχίσουν το κράξιμο και να ζητήσουν τις κεφαλές των παικτών και του προπονητή επί πίνακι…

Ξα τους!

Τώρα η Εθνική δεν έχει άλλη επιλογή από το να μαζέψει τα κομμάτια της, που δεν είναι δα και διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να ανασυνταχθεί και να διεκδικήσει το χάλκινο μετάλλιο στον αυριανό μικρό τελικό: μας πάνε κιόλας αυτοί οι αγώνες, όπως αποδείχθηκε και το 2005 στο Μόντρεαλ κόντρα στην Κροατία και το 2015 στο Καζάν απέναντι στην Ιταλία.

Δεν μας πολυπάνε οι Σέρβοι όμως!

Αυτό το χάλκινο μετάλλιο η Εθνική θα το παίξει κορώνα γράμματα με τους κυρίαρχους του παιχνιδιού γείτονες και ομόδοξους μας, οι οποίοι τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν περισυλλέξει όλο το χρυσάφι του κόσμου με έναν ολυμπιακό τίτλο (2016), έναν παγκόσμιο (2015), τρεις ευρωπαϊκούς (2012, 2014, 2016), έναν στο Παγκόσμιο Κύπελλο (2014) και πέντε στο World League, εξ ου και η περυσινή αναφορά μου στους «Αδιάβροχους χρυσοδάκτυλους» 

Χθες το βράδυ όμως στο remake του ημιτελικού του Ρίο, οι “όρλοβι” την πάτησαν από τους Κροάτες και προφανώς έχουν λυσσάξει γι’ αυτή την αστοχία τους και θα θελήσουν να βγάλουν τα σπασμένα απέναντι μας.

Δεν ξέρω εάν αυτό θα τους γυρίσει μπούμερανγκ, αλλά σε κάθε περίπτωση η ελληνική ομάδα έχει μπροστά της έναν πολύ ζόρικο αγώνα και μια τεράστια πρόκληση…

Οι λεγάμενοι είναι πανίσχυροι, αλλά πριν από έναν χρόνο η Εθνική τους κοίταξε στα μάτια και δεν τους άφησε να την τρομάξουν, όπως είχε συμβεί στον προ επτά μηνών ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο Βελιγράδι (7-13). Στις 8 Αυγούστου του 1016, η ελληνική ομάδα με μια ονειρώδη εκκίνηση προηγήθηκε με 5-1, αργότερα το 8-6 μετατράπηκε σε 8-9 και η παρτίδα σώθηκε (9-9) με το γκολ της ισοφάρισης από τον Γιάννη Φουντούλη.

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις όμως. Μερικές μέρες αργότερα εμείς αρκούμασταν στην έκτη θέση και οι Σέρβοι ρούφαγαν το νέκταρ του θριάμβου…

ΥΓ: Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εθνικής, ο Θοδωρής Βλάχος λάνσαρε ένα μότο με το οποίο πιπιλίζει το μυαλό των παικτών σε κάθε αγώνα, πολλώ δε μάλλον σε περιστάσεις όπως η αυριανή: “Στη νίκη δεν υπάρχουν εναλλακτικές εκδοχές”!

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This