Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Καλοκαιριάτικα και μακριά μας, στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του πόλο την Βουδαπέστη, η Εθνική ομάδα του Βλάχου έφτασε ένα βήμα από το να παίξει ένα τελικό σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Εκανε καταπληκτικές εμφανίσεις μέχρι τα προημιτελικά, έπαιξε σπουδαία άμυνα στον ημιτελικό κόντρα στην γηπεδούχο Ουγγαρία, αλλά έπεσε πάνω σε ένα θεριό της φύσης, που ακούει στο όνομα Νάγκι κι αποκλείστηκε. Ο θηριώδης τερματοφύλακας της Ουγγαρίας υποχρέωσε τον Φουντούλη και τους υπόλοιπους δικούς μας να σημαδεύουν δύσκολες γωνίες κι έτσι τα δοκάρια ήταν περισσότερα από πέντε τα γκολ, που η τίμια εθνική μας πέτυχε. Είναι επιτυχία και δεν ήταν έκπληξη η συμμετοχή στους ημιτελικούς: η ομάδα ήταν σπουδαία κι έτοιμη για μεγάλα πράγματα και πέρυσι στους Ολυμπιακούς του Ρίο, όπου πλήρωσε ακριβά ένα κακό ματς κόντρα στους Ιταλούς και έμεινε εκτός τετράδας. Ιστορικά η επιμονή της ομάδας αυτής είναι περισσότερο θαυμαστή και από την τεράστια ποιότητά της.
Προδομένη από λεπτομέρειες
Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ανδρική Εθνική ομάδα ομαδικού αθλήματος, περιγράφει την Εθνική του πόλο ο σαββοπουλικός εκείνος στίχος που μιλάει για μια Ελλάδα που επιμένει. Από τότε που την θυμάμαι την Εθνική πόλο είναι πάντα παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις και πάντα επίμονη. Αποφασισμένη να φτάσει σε μια τεράστια επιτυχία, που κυνηγάει χρόνια, όπως η συμμετοχή σε ένα τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος ή Ολυμπιάδας, πάντα μαχητική και πάντα προδομένη από λεπτομέρειες. Σκληρή όσο λίγες εθνικές ομάδες στον κόσμο και σχεδόν πάντα χωρίς αυτή τη λίγη τύχη, που είναι απαραίτητη για να αλλάξεις τη μοίρα σου. Σου κλέβει την καρδιά, γιατί νοιώθεις πώς όσοι την αποτελούν δίνουν ό,τι έχουν και σχεδόν πάντα σε αφήνει με την απορία γιατί δεν πήρε ό,τι της άξιζε. Ομάδα μεγάλων νικητών και μεγάλων ηττημένων, ομάδα που θες πάντα να την υποστηρίξεις κι ας γνωρίζεις πως στο τέλος παραμονεύει λίγο δράμα.
Καμία Εθνική δεν έχει χαρίσει στην Ελλάδα περισσότερες ιστορίες δακρύων από την Εθνική του πόλο: είναι πεισματάρα και σχεδόν πάντα βασίζεται λίγο πιο πολύ από όσο πρέπει στην καρδιά, είναι έτοιμη να καταπλήξει και σχεδόν πάντα κάτι της συμβαίνει πάνω στο καλύτερο, είναι δική σου, γιατί την ξέρεις καλά, και συγχρόνως γοητευτικά μυστηριώδης, γιατί δεν έχεις τρόπο να εξηγήσεις τα ιστορικά της στραβοπατήματα. Κουβαλάει πάντα μια γλυκιά αίσθηση ευθύνης γιατί η ιστορία της είναι μεγάλη και την ίδια στιγμή αισθάνεσαι πως φρενάρει πριν το μεγάλο βήμα. Κι έτσι πάντως, δεν τολμάς να της πεις τίποτα, γιατί νοιώθεις πως έκανε ό,τι μπορούσε κι αυτό στα σπορ και στη ζωή είναι το σημαντικότερο.
Η κατάρα που λέγεται Ουγγαρία
Στα παγκόσμια πρωταθλήματα μας κυνηγάνε οι Ούγγροι, λες κι έχουν μαζί μας προσωπικές διαφορές. Το 2003 στερούν στην Εθνική μας ένα τελικό στη Βαρκελώνη κερδίζοντας την με 9-8 – τουλάχιστον τότε πήραν το χρυσό. Δυο χρόνια αργότερα στερούν στο Μόντρεαλ ένα ακόμα τελικό από την Εθνική του Σάντρο Καμπάνια κερδίζοντας την με 7-6: η ομάδα μας βγαίνει τρίτη μετά από μια επική νίκη κόντρα στην Κροατία, ενώ οι Ούγγροι χάνουν το χρυσό από τους Σέρβους. Το κακό τριτώνει την Πέμπτη στη Βουδαπέστη: μας κερδίζουν, ως φαβορί, έστω κι αν για δυο περιόδους τους τρομάζουμε με την καλή μας άμυνα. Προηγουμένως αυτός ο απίστευτα κακός δαίμονας της Εθνικής της στερεί το μετάλλιο στο πανευρωπαϊκό του 2016, κερδίζοντάς την στον μικρό τελικό, ενώ είναι τόσο κακή η παράδοση που έχει η Εθνική με την Ουγγαρία, ώστε μετάλλιο από δαύτη έχει χάσει το Σεπτέμβριο του 2015, και σε επίπεδο Νέων Ανδρών: αν οι Μαγυάροι δεν υπήρχαν η Εθνική Πόλο θα ήταν παγκόσμια υπερδύναμη!
Δεν είναι, όμως επικές και ιστορικές μόνο οι μάχες με τους Ούγγρους: στην ιστορία της Εθνικής πόλο υπάρχουν μια σειρά από σκληρές ήττες, που την κάνουν ακόμα περισσότερο αγαπητή στους πιστούς της. Εχει χαθεί ένα Ολυμπιακό μετάλλιο το 2004 μετά από μια ήττα στο μικρό τελικό από τους Ρώσους με 6-5. Εχει χαθεί ένα χρυσό σε παγκόσμιο κύπελλο το 1997 στην Αθήνα μετά από ήττα με 8-5 από τους Αμερικάνους. Εχει χαθεί ένα χάλκινο το ‘99 στο πανευρωπαϊκό με ήττα από την τότε οικοδέσποινα Ιταλία, σε ένα ματς που όποιος το είδε δεν το ξέχασε ποτέ. Εχουν χαθεί στις λεπτομέρειες πολλά, αλλά και οι νίκες ποτέ δεν ήταν λίγες: σε κάθε μεγάλο τουρνουά, στο οποίο η ομάδα αυτή έχει βρεθεί, έχει κάνει ένα τουλάχιστον ματς στο οποίο τρίβεις τα μάτια σου βλέποντας την. Φέτος, στο παγκόσμιο της Βουδαπέστης, τσάκισε στον προημιτελικό το πολύ δυνατό Μαυροβούνιο, που ήταν τρίτο στους Ολυμπιακούς του Ρίο, εκεί που πέρυσι η δική μας ομάδα είχε «πνίξει» τους γηπεδούχους Βραζιλιάνους και είχε κάνει ένα καταπληκτικό ματς κόντρα στην Ουγγαρία, που τέλειωσε ισόπαλο (8-8) με τον μπλαζέ Νάγκι να ψάχνει στο τέλος του αγώνα να βρει τη μπάλα μετά από μια λόμπα του Βλαχόπουλου.
Η ιστορική σκυταλοδρομία
Πέρα πάντως από αποτελέσματα, ήττες που πληγώνουν και νίκες που μας γεμίζουν υποσχέσεις, η Εθνική πόλο είναι η απόδειξη ότι για να έχεις επιτυχίες δεν χρειάζονται ούτε πρωτοσέλιδα, ούτε μπάτζετ εκατομμυρίων, ούτε υπερπροβολή – παράδοση χρειάζεται κι αγάπη για το άθλημα. Η επιμονή της και η ασταμάτητη παρουσία της σε μεγάλα τουρνουά βασίζεται στην διεξαγωγή μιας ανεξήγητης ιστορικής σκυταλοδρομίας: αν υπάρχει ένα Θεός του πόλο, σίγουρα δεν θέλει ετούτη εδώ η χώρα να ξεμείνει ποτέ από μεγάλους πολίστες. Η ιστορία του ελληνικού πόλο είναι σαν την Βίβλο: ο Αρώνης, ο Σταθάκης κι ο Γαρύφαλος παρέδωσαν κάποτε την σκυτάλη στον Γιαννόπουλο, τον Σελετόπουλο τον Σιταρένιο και τον Μαυρωτά. Αυτοί με τη σειρά τους μεγάλωσαν τον Λουράντο, τον Καϊάφα, τον Βολτυράκη, τον Τάσο Παπαναστασίου. Μετά ήρθαν ο ανίκητος Πάτρας, ο Χατζηθεοδώρου, οι γίγαντες Αφρουδάκηδες, ο Ψύχος – παιδιά και συμπαίκτες του Μαυρωτά ταυτόχρονα. Και σήμερα η μπάλα είναι στα καλά χέρια του Φουντούλη, του Βλαχόπουλου, του ψύχραιμου Φλέγκα, του Κολόμβου, του Γεννηδουνιά και των υπόλοιπων, που στις 4 το απόγευμα διεκδικούν κόντρα στους Σέρβους ένα μετάλλιο σε παγκόσμιο, το δεύτερο στη σειρά μετά από αυτό που κέρδισαν στο Καζάν, όταν ευτυχώς δεν είχαν βρει στο διάβα τους, τους Ούγγρους.
Αναζητούνται Αφρουδάκηδες
Ας τους ευχηθούμε να το κερδίσουν κι ας είναι φαβορί οι Σέρβοι: αν το πετύχουν θα είναι μετά από ένα δραματικό ματς – μόνο τέτοια δίνει αυτή η ομάδα. Πριν δυο χρόνια για να κερδίσουν οι επίμονοι μαχητές ένα μετάλλιο χρειάστηκε να πάει ο μικρός τελικός με την Κροατία στην παράταση: ο Χρήστος Αφρουδάκης, ισοφαρίζοντας με ένα υπέροχο μακρινό σουτ (9-9), λίγο πριν ακουστεί η κόρνα της λήξης, είχε δώσει στην ομάδα το φιλί της ζωής. Στην παράταση ήταν η σειρά του Γιώργου Αφρουδάκη, 11 δευτερόλεπτα πριν το τέλος να δώσει την νίκη με γυριστό σουτ – γκολ σήμα κατατεθέν. Σήμερα αναζητούνται Αφρουδάκηδες. Και καθαρό μυαλό στον παίκτη παραπάνω που μας λείπει εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια, γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι με έναν λιγότερο: τα εύκολα είναι για τους άλλους – τα δύσκολα για αυτή την καψούρα που λέγεται Εθνική πόλο…
Πηγή: Κάρπετ Show
