Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πήγα στην πατροπαράδοτη Media Day της Εθνικής Ανδρών, όχι τόσο για συνεντεύξεις, όσο για να μυρίσω ατμόσφαιρα, να μιλήσω με τα παιδιά και να υποκλέψω το μπλοκάκι με τις σημειώσεις του Κώστα Μίσσα. Το εγχείρημα λειτούργησε στην εντέλεια.
Ανοίγω λοιπόν το μπλε σημειωματάριο και αραδιάζω μπροστά μου τα ευρήματα. Δεν αποτελεί, υποθέτω, είδηση, ότι βλέπω παντού γραμμένο το ονοματεπώνυμο «Γιάννης Αντετοκούνμπο».
Μετά τις πρώτες προπονήσεις, στο Καρπενήσι και στην Αθήνα, ο Μίσσας αποφάσισε κατ’αρχήν να χρησιμοποιήσει τον Γιάννη στη θέση «3», δίπλα σε δύο ακραιφνείς γκαρντ.
Αυτό σημαίνει ότι η θέση των Καλάθη, Μάντζαρη, Παππά, Σλούκα στη 12άδα, τεσσάρων «άσων» στην πραγματικότητα, είναι σχεδόν εξασφαλισμένη. Ο πρωτόπειρος Λαρεντζάκης είναι ένα χρήσιμο ξόρκι στο απρόοπτο.
Όσες φορές η ομάδα δοκίμασε να παίξει με τον Γιάννη στην περιφέρεια σε σετ 5-εναντίον-5, έγινε βαριά και θύμισε συγκρουόμενα αυτοκινητάκια. Ο Μίσσας τα λέει αυτά, όχι εγώ.
Αυτό το σχήμα καμικάζι, με τους τέσσερις ψηλούς, θα χρησιμοποιηθεί μόνο περιστασιακά, όταν αποφασιστεί να «κρύψει» όλο το γήπεδο η Εθνική με την άμυνά της.
Υπενθυμίζω ότι ο Ολυμπιακός το υιοθετούσε συχνά, με Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Πρίντεζη μαζί, δίπλα σε έναν σέντερ και έναν κοντό.
Και έσπερνε τον τρόμο στα μετόπισθεν. Χωρίς να υπάρχει Αντετοκούνμπο στη σύνθεσή του.
Ωστόσο, ο πραγματικός πλέι-μέικερ της ομάδας σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου θα είναι ο Γιάννης. Η οδηγία που έλαβε είναι να κατεβάζει τη μπάλα ο ίδιος, όποτε κερδίζει το αμυντικό ριμπάουντ.
Με χίλια.
Οι υπόλοιποι θα τρέχουν δεξιά αριστερά στον αιφνιδιασμό και ο Γιάννης θα καλπάζει σαν καθαρόαιμο άτι ή θα ψάχνει την «πάσα φούτμπολ».
Το σχέδιο της Εθνικής του 2017 είναι να εκδηλώσει όσο γίνεται περισσότερες επιθέσεις στα πρώτα 7-10 δευτερόλεπτα της κατοχής, «όταν η αντίπαλη άμυνα θα βρίσκεται ακόμη σε φάση αντίδρασης και όχι δράσης», εξηγεί ο Μίσσας.
Ο Ομοσπονδιακός προπονητής πιστεύει ότι σημείο κλειδί στην επιθετική λειτουργία θα είναι το κομμάτι της «μετάλλαξης» από τη γρήγορη στην αργή επίθεση, όταν ματαιώνεται ο πρωτεύων ή δευτερεύων αιφνιδιασμός.
Το αμέσως επόμενο στοίχημα θα είναι το «ποστάρισμα», όπου η Εθνική αναμένεται να είναι πολύ δυνατή.
Σχεδόν όλοι οι παίκτες της, από τον Καλάθη στον Πρίντεζη, από τον έναν «Παπ» στον άλλον και από τον Γιάννη στον …έτερο Γιάννη, τον Μπουρούση, είναι ικανότατοι σε αυτόν τον τομέα.
Μπορεί να υστερεί η ομάδα σε κλασσικούς σουτέρ, αλλά η εύρυθμη λειτουργία στο low post θα φέρει αφρούρητο τρίποντο (π.χ. σε «ελεύθερους σκοπευτές» τύπου Μάντζαρη) και θα ανεβάσει, ελπίζεται, τα ποσοστά.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να πάρει λεπτά και στο «4» (ακόμα και σε πολύ χαμηλό σχήμα, δίπλα στον Πρίντεζη), αλλά αυτό θεωρείται Σχέδιο Γ.
Ο Μίσσας θέλει να εκμεταλλευτεί όχι μόνο τα σωματικά πρόσοντα του μεγάλου μικρού, αλλά και την ευφυία του. Ελάχιστοι διαβάζουν το παιχνίδι τόσο καλά όσο αυτός και ακόμα λιγότεροι μπορούν να πασάρουν με τόση ευκολία πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων.
Τα mis-match που φέρνει μαζί του ο Γιάννης είναι λογικό να προξενούν τρόμο. Ποιος θα τον μαρκάρει, όταν ανεβεί στο «2»; Ο Μπογκντάνοβιτς ή ο Γιουλ; Ή μήπως ο Σεϊμπούτις;
«Θα μας παίζουν ζώνη», θα απαντήσετε. Διαβάζω τα χείλη σας. Να γιατί ο Μίσσας στοχεύει να πιάνει τις αντίπαλες άμυνες ανοργάνωτες.
Ο Αντετοκούνμπο έχει αφιερώσει την προσπάθειά του στην αφομοίωση των ευρωπαϊκών κανονισμών και υπόσχεται να εμφανιστεί έτοιμος. «Ξέρω ότι εδώ το μπάσκετ είναι πολύ διαφορετικό, για παράδειγμα το έξτρα βηματάκι τιμωρείται», μου είπε χθες.
Ακόμα τον στοιχειώνουν οι δύο χαμένοι αιφνιδιασμοί που σφυρίχτηκαν βήματα, στον μοιραίο προημιτελικό της Λιλ με τους Ισπανούς. Kαι ας τον τελείωσε με 12 πόντους και 17 ριμπάουντ.
Ο Παπανικολάου θα συμπληρώσει το «3» με αυξημένο φυσικά ρόλο σε σύγκριση με το 2015 (όταν έπαιζε ελάχιστα ως καθόλου), ενώ ο Παπαπέτρου θα γίνει μπαλαντέρ στις δύο θέσεις των φόργουορντ, όπως στον Ολυμπιακό.
Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο θα χρησιμοποιηθεί μόνο στο «4», για να προσφέρει ενέργεια και πτήσεις. Για τον χαζομπαμπά υπαρχηγό Πρίντεζη προφανώς δεν χρειάζεται ανάλυση.
Προπονητικά, το σημαντικότερο πρόβλημα που καλείται να επιλύσει η ομάδα είναι –ως συνήθως- η αντιμετώπιση του pick’n’roll.
Οι αλλαγές στα μαρκαρίσματα θα αποτελέσουν πάγια τακτική στην ελληνική άμυνα, αλλά οι δύο σέντερ, Μπουρούσης και Παπαγιάννης, δεν μπορούν να τις ακολουθήσουν.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, δηλαδή, εάν μπλέξουμε πάλι με τις τυφλές συνεργασίες του διδύμου Τσάτσο-Γκασόλ, όπως στη Λιλ.
«Μου φαίνεται ότι έπρεπε να ρισκάρουμε με τον Γιάννη στο πεντάρι», μου έλεγε μία μέρα ο Φώτης Κατσικάρης, μεταξύ σοβαρού, αστείου και σοβαρού. «Ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν δοκίμασα εκείνο το βράδυ».
Ο Μίσσας ξέρει ότι θα χρειαστούν διάφορα τρικ για να λυθεί ο γόρδιος δεσμός. Όταν φτάσει η στιγμή να επιλέξει τον τρίτο σέντερ της ομάδας, η άμυνα στο pick’n’roll μπορεί να εξελιχθεί σε βασικό κριτήριο.
Αν ερμηνεύω σωστά τα συμφραζόμενα, ο Αγραβάνης έχει αυτή τη στιγμή προβάδισμα έναντι του Μπόγρη για μια θέση στην 12άδα, αφού άλλωστε παίζει και στο «4».
Ο Μήτογλου με το καλό σουτάκι δεν θεωρείται ακόμη έτοιμος. Ούτε ο Όγκαστ θα είχε σοβαρές πιθανότητες.
Ο παίκτης που εντυπωσίασε τους Ομοσπονδιακούς προπονητές με την πρόοδό του στο ξεκίνημα της προετοιμασίας είναι ο Γιώργος Παπαγιάννης. Φαίνεται ότι το ΝΒΑ του έκανε καλό. Αλίμονο δηλαδή!
Τα 2μ18 του νεαρού είναι ατράνταχτο επιχείρημα για μια θέση, όχι μόνο στη δωδεκάδα, αλλά ίσως και στη βασική πεντάδα, ανάλογα και με τις ανάγκες του αγώνα.
Στην προσπάθειά του να κερδίσει χρόνο και αυτοματισμούς, ο Κώστας Μίσσας μετέφερε με copy/paste στην Εθνική κάμποσα συστήματα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού.
Ξεπατίκωσε επίσης κάποια Αντετο-κεντρικά κόλπα των Μιλγουόκι Μπακς, σε «σετ» παιχνίδι, αλλά και σε αιφνιδιασμό.
Ο Τζο Πράντι, ασίσταντ στους Μπακς και Ομοσπονδιακός προπονητής της Μεγάλης Βρετανίας, θα τα δει και θα ξαφνιαστεί στα προπονητικά φιλικά της μεθεπόμενης εβδομάδας!
Υπενθυμίζω ότι αυτός πρωτοέβαλε τον Αντετοκούνμπο στο «1» και όχι ο κλινήρης, τότε, Τζέισον Κιντ.
Ένας από τους ανθρώπους που έζησαν από κοντά την Εθνική την τελευταία τετραετία μου εκμυστηρεύτηκε χθες ότι «ο Μίσσας έφερε αποσυμπίεση», προσθέτοντας ότι «ήταν απαραίτητο αυτό».
Η διαφορά ήταν ορατή και διά γυμνού οφθαλμού, την ώρα της προπόνησης.
Νομίζω ότι η –σχετική- ξεγνοιασιά πηγάζει μάλλον από τον χαρακτήρα και τη νιότη των παικτών της φετινής φουρνιάς, παρά από την αύρα του προπονητή.
Η απουσία προσηλωμένων και ελαφρώς βλοσυρών βετεράνων τύπου Σπανούλη και Ζήση μπορεί να μετριάζει το μέταλλο της ομάδας, αλλά αυξάνει τον βαθμό της αλεγκρίας, χωρίς να υποσκάπτει την ποιότητα.
Η Εθνική του 2017 θα είναι ανταγωνιστική σε κορυφαίο επίπεδο, εάν ξεφορτώσει από τους ώμους της το στρεβλό «πρέπει» που συνήθως τη συνοδεύει.
Η αισιοδοξία είναι διάχυτη στο στρατόπεδό της, άσχετα αν κρύβεται πίσω από την πολιτική ορθότητα των επίσημων δηλώσεων.
Το κυρίαρχο μέλημα των επόμενων εβδομάδων θα είναι να βρει χημεία και ισορροπίες, ώστε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το ταλέντο των παικτών της και κυρίως του Γιάννη.
Πάνω απ’όλα, εύχομαι να μείνουν όλοι υγιείς και να μην υπάρξουν απώλειες σαν αυτές που βασανίζουν άλλες ομάδες.
Ο παραμικρός τραυματισμός, χτύπα ξύλο, μπορεί να αλλοιώσει ριζικά τα σχέδια που γίνονται επί χάρτου και να ναρκοθετήσει την πορεία της ομάδας.
Πηγή: Gazzetta
