Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Η… ανθρωποφαγία είναι ένα από τα σπορ που ομολογώ ότι ανέκαθεν αντιπαθούσα στη δουλειά μας. Και η αλήθεια είναι ότι ιδιαίτερα σε μια χώρα των άκρων όπως η Ελλάδα, τα όρια ανάμεσα στη σκληρή κριτική και την ανθρωποφαγία ξεπερνιούνται ουκ ολίγες φορές, στα ΜΜΕ, τις εξέδρες των γηπέδων και πάνω απ’ όλα στα social media, εκεί που η ασυλία του διαδικτύου επιτρέπει στον οποιονδήποτε να στήνει ανθρώπους στον τοίχο και να… λιθοβολεί!
Εδώ και λίγα 24ωρα διακρίνω μια νέα έξαρση στη συζήτηση για την αναγκαιότητα ή μη ΑΕΚ (κατά κύριο λόγο) και Ολυμπιακού να αποκτήσουν τερματοφύλακα μέχρι το τέλος της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου. Μια συζήτηση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αρκεί να μένει εντός θεμιτών ορίων, να μην αγγίζει τα όρια της υστερίας και να γίνεται για τους σωστούς λόγους. Γιατί, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τους τερματοφύλακες, τις περισσότερες φορές η συζήτηση στην Ελλάδα ανοίγει για τους… λάθος λόγους.
Ο Καπίνο και η… ανάμνηση του Ελευθερόπουλου
Ας ξεκινήσουμε από τον Ολυμπιακό. Και να ξεκαθαρίσουμε, φυσικά, ότι οι περιπτώσεις Καπίνο – Ανέστη δεν μπαίνουν σε κανενός είδους ζυγαριά, καθώς από τη μια πλευρά έχουμε να κάνουμε με έναν τερματοφύλακα προοπιτικής, από την άλλη με έναν τερματοφύλακα με συγκεκριμένο ταβάνι. Άλλωστε, όλες οι συζητήσεις που γίνονται τις τελευταίες μέρες στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ αφορούν για τη μεν ΑΕΚ την αναγκαιότητα απόκτησης βασικού πορτιέρο, για τον δε Ολυμπιακό το κατά πόσο πρέπει οι «ερυθρόλευκοι» να προσθέσουν έναν τερματοφύλακα με εμπειρία στο ρόστερ τους.
Καλύπτεται, λοιπόν, ο Ολυμπιακός από την τριπλέτα Καπίνο – Γιαννιώτη – Χουτεσιώτη; Είναι σε θέση ο Στέφανος Καπίνο να αποδειχτεί άξιος συνεχιστής της βαριάς κληρονομιάς που άφησαν πίσω τους Νικοπολίδης και Ρομπέρτο και να δικαιώσει τους ανθρώπους της πειραϊκής ΠΑΕ για την τυφλή εμπιστοσύνη τους;
Να την κάνουμε τη συζήτηση, όχι όμως εξαιτίας μιας μεμονωμένης φάσης στην οποία ο Έλληνας πορτιέρο δέχτηκε ένα αστείο γκολ επειδή έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του. Ούτε φυσικά επειδή έκανε μια φανταστική επέμβαση.
Δεν μπορούν μεμονωμένες φάσεις να αποτελέσουν σοβαρό κριτήριο για να ανοίξει μια κουβέντα για τον οποιονδήποτε τερματοφύλακα.
Στα δικά μου μάτια ο Καπίνο δεν μπορεί να γίνει με το ζόρι από τη μια μέρα στην άλλη ούτε Ρομπέρτο, ούτε Νικοπολίδης. Προσωπικά, ο Στέφανος Καπίνο μου θυμίζει πολύ την περίπτωση του Δημήτρη Ελευθερόπουλου. Τόσο στο αστείρευτο ταλέντο, όσο και στις χτυπητές αδυναμίες του.
Πρόκειται για δύο τερματοφύλακες με περίσσεια αυτοπεποίθηση, αγωνιστικό θράσος (με την καλή έννοια του όρου) που καμιά φορά, σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πατούν γερά και τα δύο τους πόδια στο έδαφος (σε επίπεδο συγκέντρωσης και ωριμότητας).
Κύριο χαρακτηριστικό και των δύο; Οι εξαιρετικά ανεπτυγμένες ικανότητές τους όταν βρίσκονται κάτω από την εστία τους. Βασικές αδυναμίες τους; Το παιχνίδι μακριά από την εστία και κυρίως η συμμετοχή τους στην επιθετική ανάπτυξη και την οργάνωση της ομάδας τους.
Την ώρα που οι περισσότεροι θεατές έμεναν στο γκολ που δέχτηκε ο Καπίνο από την Παρτιζάν, καθόμουν και σημείωνα πόσες φορές έπιασε την μπάλα στα χέρια του μετά από στημένη φάση ή σέντρα των Σέρβων και αντί να βγάλει με μια άμεση κίνηση την ομάδα του στην αντεπίθεση, έμοιαζε να μην γνωρίζει τι θέλει να την κάνει, καθυστερώντας τη συνολική λειτουργία του Ολυμπιακού. Χάρισμα που διέθεταν σε μεγάλο βαθμό τόσο ο Νικοπολίδης και ακόμη περισσότερο ο Ρομπέρτο.
Το στοιχείο, λοιπόν, που με προβληματίζει έντονα στην περίπτωση του διεθνή Έλληνα πορτιέρο είναι η απουσία βελτίωσης στο παιχνίδι του, στους τομείς που υστερεί. Ναι, ο Καπίνο αποτελεί μεγάλο στοίχημα όχι μόνο για τον Ολυμπιακό, αλλά για ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αρκεί, όμως, να βοηθήσει και ο ίδιος τον εαυτό του. Κι αν ψάχνει να βρει τον τρόπο, ας μάθει την ιστορία του Ελευθερόπουλου. Κι ας αποφύγει τα λάθη που δεν επέτρεψαν στον Δημήτρη να έχει την καριέρα που άξιζε στο ταλέντο του…
Γιατί το ταλέντο του Ελευθερόπουλου ήταν εκείνο που τον καθιέρωσε στον Ολυμπιακό και του άνοιξε την πόρτα του Καμπιονάτο, αλλά οι χτυπητές του αδυναμίες και το γεγονός ότι ουδέποτε έβαλε το κεφάλι κάτω για να τις διορθώσει, δεν του επέτρεψαν να μείνει στην ιστορία ως ένας σπουδαίος τερματοφύλακας.
Το πείραμα με το δίδυμο Ανέστη – Μπάρκα και η… εμμονή της ΑΕΚ!
Τα δεδομένα στην υπόθεση «τερματοφύλακας» στην ΑΕΚ είναι διαφορετικά. Γιατί αν ο Ολυμπιακός παίρνει ένα ρίσκο ελέω Καπίνο, η Ένωση το παίρνει χωρίς να υπάρχει ο αντίστοιχος Καπίνο στο ρόστερ της.
Μην σας κουράζω τσάμπα. Η άποψη μου για τους τερματοφύλακες της ΑΕΚ είναι καταγεγραμμένη από τον Ιούνιο του 2016, όταν οι «κιτρινόμαυροι» ανακοίνωναν ότι θα πορεύονταν κατά τη διάρκεια της σεζόν με το δίδυμο Μπάρκα – Ανέστη.
Η ΑΕΚ, σε μεγαλύτερο βαθμό, αλλά και ο Ολυμπιακός έχουν επιλέξει να πορευτούν αγνοώντας τη σημασία της εμπειρίας σε μια νευραλγική θέση – όπως αυτή του τερματοφύλακα – όπου η εμπειρία απαγορεύεται να λείπει από το ρόστερ οποιασδήποτε ομάδας.
Ο Ανέστης είναι ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας για τις ανάγκες μιας μικρομεσαίας ελληνικής ομάδας και ένας μέτριος πορτιέρο για αυτές που απαιτεί το ειδικό βάρος της φανέλας της ΑΕΚ.
Ο Μπάρκας είναι ένα εξαιρετικά ταλαντούχο παιδί, αλλά δεν διαθέτει ακόμη τις παραστάσεις, το χαρακτήρα και την ωριμότητα για να πάρει τη φανέλα βασικού σπίτι του.
Ο Τσιντώντας είναι επίσης ένας ταλαντούχος πορτιέρο, ένας απίστευτος δουλευταράς, αλλά εξαιρετικά… άγουρος ως τερματοφύλακας.
Εξ ορισμού, λοιπόν, η συγκεκριμένη τριπλέτα είναι μια τριάδα υψηλού ρίσκου για την ΑΕΚ. Και όσο η Ένωση αρνείται να αποκτήσει έστω έναν τερματοφύλακα με εμπειρίες και… χιλιόμετρα στο κοντέρ του, τόσο το συγκεκριμένο ρίσκο θα μεγαλώνει. Εις βάρος της ομάδας και εις βάρος των ίδιων των παικτών.
Υ.Γ. 1: Διαβάζω πολύ προσεκτικά τα ερωτηματικά που θέτουν δημοσιογράφοι που ασχολούνται καθημερινά με το ρεπορτάζ της ΑΕΚ για την εκγύμναση των τερματοφυλάκων της ομάδας. Επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρίνεις έναν προπονητή τερματοφυλάκων, χωρίς να παρακολουθείς την καθημερινή δουλειά του στο γήπεδο, θα μείνω απλά στον… καθρέφτη που δεν είναι άλλος από τα επίσημα παιχνίδια κάθε ομάδας. Και εκεί δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω, ότι η βελτίωση των τερματοφυλάκων της ΑΕΚ εδώ και πολλά χρόνια είναι μηδενική έως ανύπαρκτη.
Υ.Γ. 2: Τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση Ολυμπιακού και ΑΕΚ; Η απάντηση είναι «ναι, θα αγόραζα τερματοφύλακα». Απλά στον μεν Ολυμπιακό θα έψαχνα έναν διεθνή ξένο τερματοφύλακα τύπου Κάρολ (έναν πορτιέρο, δηλαδή, που δεν θα ερχόταν στην ομάδα για βασικός, αλλά θα θωράκιζε με την εμπειρία του ακόμη και την «επένδυση Καπίνο» και θα μου επέτρεπε να… κοιμάμαι ήσυχος αν δεν μου έβγαινε το δίδυμο Καπίνο – Γιαννιώτη), στη δε ΑΕΚ θα αναζητούσα έναν βασικό έμπειρο τερματοφύλακα.
Πηγή: Sport DNA
