Του Νίκου Παπαδογιάννη
Tην ίδια ώρα που η Ελλάδα ψήνεται στη διακεκαυμένη ζώνη, οι παίκτες και οι προπονητές της Εθνικής μπάσκετ στήνονται αφιλοκερδώς στην εκκίνηση για το Ευρωμπάσκετ, ελπίζοντας να κατορθώσουν την υπέρβαση που εδώ και 7-8 χρόνια μένει στα αζήτητα.
Όσοι έσπευσαν να σχολιάσουν την παραπάνω πρόταση με σαρκαστικές φωνασκίες και ηχορύπανση, παρακαλούνται να μετακομίσουν με τα κουβαδάκια τους σε άλλη αμμουδιά.
Εδώ έχουμε αλλεργία στις ρακέτες και στο Ντεσπασίτο. Ο Αύγουστος είναι μήνας σκληρής δουλειάς. Με λίγη τύχη, μπορεί τον Σεπτέμβριο να σκάσουν πυροτεχνήματα.
Τα φιλικά της Πάτρας θα μπορούσαν να μετονομαστούν σε φιλικά της Πλάκας. Η απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο αλλοιώνει όλα τα δεδομένα και ακυρώνει την έννοια της πρόβας.
Η μέση συμμετοχή του Γιάννη, στους αγώνες του Ευρωμπάσκετ, υπολογίζεται σε 30-35 λεπτά. Δεν ξέρω τι νόημα έχουν οι δοκιμές όταν λείπει ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας, εκτός πια και αν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι σοβαρό.
Ο Κώστας Μίσσας θα προσφέρει στους υπόλοιπους παίκτες την ευκαιρία για το απαραίτητο ξεμούδιασμα και θα ρίξει μία πρώτη προσεκτική ματιά στα διλήμματα που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα.
Διλήμματα, τα εξής …ένα: Αγραβάνης ή Μπόγρης για τη θέση του 3ου σέντερ πίσω από Μπουρούση και Παπαγιάννη;
Οι Λαρεντζάκης και Μήτογλου θεωρούνται ανέτοιμοι για 12άδα, χωρίς αυτό να τους αποκλείει ντε φάκτο. Θα έχουν, και αυτοί, την ευκαιρία τους.
Άλλωστε, ουδείς μπορεί να αποκλείσει το δυσάρεστο απρόοπτο της τελευταίας στιγμής. Αρκεί να μην είναι σαν εκείνο -το ασυγχώρητο- που αντιμετώπισαν οι Ιταλοί με τον μποξέρ Γκαλινάρι.
(Έχουμε να παίξουμε και δύο φιλικά με τους Σέρβους, οπότε ξορκίζω τις καρεκλομαχίες τύπου 2010…)
Στο ευρύχωρο «Δ.Τόφαλος», απόψε και αύριο, αναμένεται λαϊκό προσκύνημα. Αύγουστος, ξε-Αύγουστος, το γήπεδο θα γεμίσει και η μελάνη των μαρκαδόρων θα στερέψει από τα πολλά αυτόγραφα.
Μπορεί η επιλογή της Πάτρας να δρομολογήθηκε από τον τοπικό «κομματάρχη» της ΕΟΚ Τάκη Τσαγκρώνη, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία: το κοινό της επαρχίας θέλει να βλέπει από κοντά την «επίσημη αγαπημένη» του ελληνικού αθλητισμού.
Μόνο της επαρχίας; Και της Αθήνας! Και της Θεσσαλονίκης!
Το ετήσιο τουρνουά Ακρόπολις είναι μια κάποια λύσις για τους φιλάθλους του λεκανοπεδίου, οι οποίοι θα κατακλύσουν ξανά το ΟΑΚΑ για να θαυμάσουν το παιδί-θαύμα του ΝΒΑ, αλλά η συμπρωτεύουσα έχει να δει από κοντά την Εθνική μπάσκετ -κρατηθείτε- δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια.
Δεκατέσσερα, μωρέ! Χρόνια, όχι μήνες.
Από τα Αλεξάνδρεια του 2003, παραμονές του Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας, όταν προπονητής ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης. Τη φανέλα φορούσαν, μεταξύ άλλων, οι Τσακαλίδης, Ρεντζιάς, Παπαμακάριος, Χαρίσης.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν τότε ένα αδήλωτο προσφυγόπουλο 8 ετών και έτρωγε ακρίδες σε ένα υπόγειο των Σεπολίων.
Τα τελευταία 2-3 χρόνια, η Ομοσπονδία πραγματοποίησε ένα χλιαρό, αλλά ευπρόσδεκτο άνοιγμα προς τις μισοσκότεινες πόλεις της περιφέρειας.
Η Ξάνθη και η Πάτρα φιλοξένησαν φιλικούς αγώνες της Εθνικής Ανδρών, ενώ το Ηράκλειο και ο Βόλος φωταγωγήθηκαν για διεθνείς διοργανώσεις Εφήβων και Νέων.
Σε άλλες περιπτώσεις, η πρωτοβουλία ανήκε στον ΕΣΑΚΕ, με σημείο αιχμής το πολύπλαγκτο All-Star Game: Χανιά, Πύργος, Λαμία, Δράμα κ.α.
Αμφιβάλλω αν έμεινε εισιτήριο απούλητο σε κάποια από αυτές τις εκστρατείες εκτός των τειχών. Οι εξέδρες γέμισαν με νιάτα, με γυναικόπαιδα, με κανονικούς ανθρώπους από αυτούς που απέχουν εκ πεποιθήσεις από τα δύσοσμα γήπεδα του χειμώνα.
Ωστόσο, η ευπρόσδεκτη αύρα του «αγώνα επίδειξης» ξεθωριάζει εύκολα και γρήγορα. Ο κόσμος θέλει να δει και ανταγωνισμό. Όχι μόνο να χειροκροτήσει τα καλάθια, αλλά να τα πανηγυρίσει κιόλας.
Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, η Εθνική Ανδρών έδινε τους προκριματικούς αγώνες της (για τα Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα) μέσα στο καταχείμωνο, εντός και εκτός έδρας.
Μόνο την τετραετία 1999-2003, την είδα να παίζει, επίσημο αγώνα και όχι φιλικό, στη Λειβαδιά, στην Καλαμάτα, στον Πύργο, στην Πάτρα, στον Βόλο, στη Χαλκίδα, στην Ξάνθη, αλλά και στο Περιστέρι και στην Ηλιούπολη.
Στο ίδιο διάστημα, θαύμασαν την Εθνική μας και οι (Έλληνες και ξένοι) φίλαθλοι της Κολωνίας, του Ταλίν, του Μινσκ, της Βιέννης, του Άαρχους, της Λιέγης, της Λεόν, του Βουκουρεστίου, του Τελ Αβίβ.
Όπως θα έχετε ακουστά, η FIBA αποφάσισε να επαναφέρει τα χειμωνιάτικα προκριματικά, αρχής γενομένης από τον ερχόμενο Νοέμβριο. Η κίνησή της θα ήταν απόλυτα σωστή και δικαιολογημένη, αν εκπορευόταν από αγνά κριτήρια.
Η επαφή των Εθνικών ομάδων με το κοινό τους θα μπορούσε, πράγματι, να συντηρήσει το ενδιαφέρον και να αφυπνίσει το κοινό που έριξε μαύρη πέτρα στον οπαδισμό και στους χούλιγκανς.
Ωστόσο, οι Φιμπαίοι χρησιμοποιούν τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα ως πιόνι στη σκακιέρα της διαμάχης με τη Euroleague και έτσι χάνουν το όποιο δίκιο τους.
Ποιος πιστεύει ότι ενδιαφέρονται στ’αλήθεια για το μπάσκετ και όχι για την αναδιανομή της πίτας;
Εάν το κριτήριο της ζυγαριάς είναι η ειλικρίνεια, ο Μπερτομέου θα κερδίσει τον πόλεμο κατά κράτος, όπως τον κερδίζει μέχρι τώρα.
Αν μη τι άλλο, ο Καταλανός ομολογεί ότι ενδιαφέρεται πάνω απ’ όλα για τη μπίζνα του. Και πολύ σωστά. Δεν είναι δική του δουλειά η πρόοδος του αθλήματος.
Οι αθλητές (ξένοι αλλά και Έλληνες) επιθυμούν τη συμμετοχή στις Εθνικές ομάδες, αλλά δεν πρόκειται να βγουν στα χαρακώματα για το πορτοφόλι των κοστουμάτων της Ελβετίας.
Η FIBA μπορεί να διαθέτει τη θεσμική νομιμοποίηση για να αλλάξει το καλεντάρι, αλλά δεν έχει τη δύναμη να επιβάλει εκβιαστικά διλήμματα.
Το Σάββατο 18 Αυγούστου, θα φορέσουν τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών στο φιλικό με τη Μ.Βρετανία στο Λονδίνο ο Καλάθης, ο Σλούκας, ο Παπανικολάου, ο Πρίντεζης, ο Παπαγιάννης. Η αφρόκρεμα του ελληνικού μπάσκετ.
Στις 24 Νοεμβρίου, όμως, στην ίδια πόλη, θα αγωνιστούν με το εθνόσημο ο Λαρεντζάκης, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Κόνιαρης και άλλοι άσημοι παίκτες που αγωνίζονται εκτός Εuroleague (και εκτός ΝΒΑ).
Όπως αντιλαμβανεστε, η αποδεκατισμένη Εθνική μας δεν έχει καμία ελπίδα πρόκρισης στο Μουντομπάσκετ του 2019, απέναντι στο πλήρες Ισραήλ, στην πλήρη Βρετανία και στην πλήρη …Ομάδα Χ, όποια και αν είναι αυτή.
Στην Κίνα δεν θα πάνε οι Έλληνες, αλλά τίποτε Λευκορώσοι. Με της ευλογίες της παγκόσμιας Ομοσπονδίας.
Οι Φιμπαίοι θα προσπαθήσουν να ρίξουν την ευθύνη στον Μπερτομέου. Ο Μπερτομέου θα προσπαθήσει να ρίξει την ευθύνη στους Φιμπαίους. Οι εχθροπραξίες θα συνεχιστούν με αμείωτη ένταση και αγριάδα, μέχρι να σωθούν τα πολεμοφόδια.
Τότε θα πάνε όλοι μαζί να γιορτάσουν τον θάνατο του μπάσκετ, με σούσι και γαρίδες.
Και οι τελευταίοι των ρομαντικών θα έχουμε να θυμόμαστε την εποχή που η «επίσημη αγαπημένη» διαφήμιζε παντού το κύριο εξαγώγιμο προϊόν της ταλαίπωρης χώρας και μας έφτιαχνε τα καλοκαίρια, ακόμα και όταν μας έβαζε να δουλεύουμε σαν σκυλιά μέσα στον καύσωνα του Αυγούστου.
Πηγή: Gazzetta
