Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η Κατερίνα Στεφανίδη χαμογελάει πλατιά, τυλιγμένη με την ελληνική σημαία, ενώ έχει μόλις κατακτήσει τον κόσμο. Και είναι τόσο όμορφη, τόσο πηγαία η χαρά της που, για λίγο έστω, χάνεσαι κι εσύ μέσα της, σα να κάνεις βουτιά σε μια υπέροχη θάλασσα.
Η χαρά της Στεφανίδη, όμως, δεν ανήκει σε εμάς. Ανήκει αποκλειστικά στην ίδια, τον άνδρα της, την οικογένειά της, τους ανθρώπους που την στηρίζουν. Σε εμάς απλώς τη δανείζει.
Το έχω ξαναγράψει: Η εθνική υπερηφάνεια που σπεύδουμε να αισθανθούμε, περίπου υποχρεωτικά, όταν προκύπτουν τέτοιες επιτυχίες δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα εύκολο κλισέ. Δεν είναι κακή, είναι απλώς χωρίς περιεχόμενο. Να είμαστε υπερήφανοι εθνικά για την Στεφανίδη, για ποιο λόγο άραγε; Η κοπέλα έχει προσφέρει πολύ περισσότερα στη χώρα της, από όσα η χώρα της προσέφερε σε εκείνη. Ισχύει για τους περισσότερους, αν όχι για όλους τους αθλητές που μας καθιστούν «εθνικά υπερήφανους».
Στην πραγματικότητα βεβαίως ακόμη κι αυτός ο αφορισμός (του Τζον Κένεντι, «ask not what your country can do for you – ask what you can do for your country») έχει καταντήσει κλισέ και μάλιστα κουραστικό και ανούσιο. Και κάπως μεγαλεπίβολο εδώ που τα λέμε.
Προσωπικά, κάθε φορά που βλέπω έναν Έλληνα να διαπρέπει η πρώτη μου σκέψη δεν είναι «να ένας άνθρωπος που προσφέρει στην κοινωνία και τη χώρα». Είναι «να ένας άνθρωπος που παλεύει καθημερινά να γίνει η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού του».
Η όποια κοινωνική ή εθνική προσφορά ξεκινούν, έτσι όπως το βλέπω εγώ, από την συγκεκριμένη αφετηρία: Αρχίζω την κάθε μου μέρα με την φιλοδοξία να είμαι όσο καλύτερος μπορώ: Πιο ευγενικός από χθες. Πιο δημιουργικός. Πιο χρήσιμος. Πιο κοντά με τους φίλους και την οικογένειά μου. Να σηκώσω λίγο περισσότερο το ανάστημά μου στα καθάρματα. Να ενημερωθώ λίγο καλύτερα. Να περάσω καλά. Και αν ξαπλώσω το βράδυ έστω και ελάχιστα βελτιωμένος σε σχέση με το πώς ξύπνησα, τότε πήρα το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων της καθημερινότητας.
Όλα τα παραπάνω είναι ασφαλώς απείρως δυσκολότερα από όσο ακούγονται. Και κυρίως, είναι θεωρητικά. Με όποια διάθεση κι αν σηκωθείς το πρωί, η Ελλάδα του 2017 κατά πάσα βεβαιότητα θα βρει τρόπο να μετατρέψει τα νεύρα σου σε τσατάλια και τις φιλοδοξίες «αυτοβελτίωσης» σε μπινελίκια προτού καν φτάσεις στη δουλειά σου (αν έχεις δουλειά…). Πλην όμως, αν δεν είσαι αποφασισμένος να δώσεις αυτή την μάχη, την μάχη είτε με τις χειρότερες παρορμήσεις σου, είτε με την ακινησία, τότε θα είσαι πάντα υπερήφανος για τους άλλους και ποτέ για τον εαυτό σου.
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν η εξαιρετική Κατερίνα Στεφανίδη είναι επιχείρημα υπέρ της αριστείας, με τον τρόπο που το θέτουν ορισμένοι. Ξέρω ότι είναι επιχείρημα υπέρ της προσπάθειας. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται δέκα εκατομμύρια Κατερίνες για να αλλάξει.
Χρειάζεται, όμως, ανθρώπους που δεν παρατηρούν τον κόσμο αποκλειστικά από το ύψος των ματιών τους και κάτω. Αλλά τους αρέσει να κοιτάζουν πάντα λίγο ψηλότερα…
Πηγή: Sport DNA
