Του Νίκου Παπαδογιάννη
Στην Αμερική έχουν μία ωραία έκφραση για να προσγειώσουν τους ονειροπόλους: «Wake up and smell the coffee». Ξυπνήστε και μυρίστε το άρωμα του καφέ. Πάει να πει, κατεβείτε από τα σύννεφα για να αντικρύσετε κατάματα την πραγματικότητα.
Δυστυχώς, το πρωινό καφεδάκι της Κυριακής ήταν για την Εθνική ομάδα πικρό. Την επόμενη μέρα του φιλικού αγώνα με τους αδυσώπητους Σέρβους βρήκε την «επίσημη αγαπημένη» χωρίς ρούχα και με κουρελιασμένα εσώρουχα.
Η ομάδα έχει χίλιες δικαιολογίες για τη χθεσινή εικόνα και ασφαλώς είναι καλύτερη από το φάντασμα που εμφανίστηκε στη Χάλα Πιονίρ, αλλά δεν πρόκειται να τις αραδιάσω.
Το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ πλησιάσει και τα περιθώρια για να διορθωθούν οι παθογένειες, αγωνιστικές και μη, είναι ελάχιστα.
Στις 2,5 εβδομάδες που μεσολαβούν μέχρι το τζάμπολ, δεν υπάρχει χρόνος για περισσότερες από 10-15 δυνατές προπονήσεις ούτε γίνεται να αλλάξει το «τσιπάκι» στο dna των παικτών και των προπονητών.
Ο λάκκος, τον οποίο έσκαψε η ίδια η Ομοσπονδία μπάσκετ με τα κατορθωματά της, είναι βαθύς. Και δεν έχει πολλά πιασίματα για να σκαρφαλώσει κάποιος έξω στα γρήγορα.
O πληγωμένος εγωισμός είναι ένα πρώτο χρήσιμο εργαλείο, αλλά δεν αρκεί. Και δεν αρκεί, διότι δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.
Ο τραυματισμός του Γιάννη Αντετοκούνμπο και η επικείμενη απουσία του από το προτελευταίο βιράζ πολλαπλασιάζουν τα ερωτηματικά, αφού η ομάδα αναγκάζεται να προετοιμαστεί δίχως τον σημαντικότερο παίκτη της.
Μήπως θα πρέπει να θεωρήσουμε τη συμμετοχή του στο Ευρωμπάσκετ αβέβαιη; Από τα ενδότερα της ομάδας με διαβεβαίωσαν ότι το πρόβλημά του είναι ιατρικά ασήμαντο, αλλά αρχίζω και αμφιβάλλω.
Στο φτωχό μου το μυαλό, ένας ύπουλος τραυματισμός όπως αυτός που φαίνεται να ταλαιπωρεί τον Γιάννη θα μπορούσε να δρομολογήσει τη ματαίωση του ταξιδιού του στην Κίνα.
«Συγγνώμη, κύριοι Κινέζοι, αλλά χτύπησα και δεν μπορώ να συμμετάσχω στη γιορτή σας. Σας υπόσχομαι όμως ότι θα έρθω του χρόνου».
Όπως έγραψα και προχθές, η συγκεκριμένη φιέστα, ονόματι Jump 10, δεν έχει άμεση σχέση με το ΝΒΑ. Απ’ ό,τι γνωρίζω, η αμοιβή του Γιάννη για την πενθήμερη επίσκεψή του στη Σανγκάη θα είναι εξαψήφια.
Θα ήθελα πολύ να συμμεριστώ την αισιοδοξία όσων μιλούν για μετάλλια και μεγαλεία, αλλά η μυρωδιά του αυγουστιάτικου καφέ δεν μου αρέσει καθόλου.
Προσωπικά πιστεύω ότι η Εθνική -ακόμα και αν εμφανιστεί πλήρης στο Ευρωμπάσκετ- θα δυσκολευτεί πολύ να ξεπεράσει το πρώτο νοκ-άουτ εμπόδιο, όπου θα την περιμένει (στις 9 Σεπτεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη) μία από τις Λιθουανία, Ιταλία, Γεωργία, Γερμανία, Ουκρανία, Ισραήλ.
Φοβάμαι ότι μπορεί να αποδειχθεί προβληματική υπόθεση ακόμα και η συμμετοχή στον δεύτερο γύρο, αφού στο Ελσίνκι καραδοκούν τρικλοποδιές. Ή μήπως είναι βέβαιο ότι θα κερδίσουμε τη Γαλλία, τη Σλοβενία, ή τη Φινλανδία;
Αν είναι να παιχτεί η πρόκριση σε μία ζαριά, την τελευταία αγωνιστική του Ομίλου απέναντι στους επικίνδυνους Πολωνούς, βράσε όρυζα και καπνιστό σολωμό της Βαλτικής.
Για την οικονομία της συζήτησης, θα θεωρήσω βέβαιη τη νίκη επί της Ισλανδίας στην πρεμιέρα. Οφείλω, ωστόσο, να υπενθυμίσω εδώ μία λέξη, βγαλμένη από τις καλύτερες μέρες της ζωής μας: «Κατάρ».
Όταν η Εθνική έχει τον πληθωρικό Αντετοκούνμπο, γερό και ετοιμοπόλεμο, γίνεται μία αξιόλογη ομάδα, με χειροπιαστά πλεονεκτήματα και με μειονεκτήματα που μπορούν να καμουφλαριστούν, απέναντι τουλάχιστον σε αντιπάλους της «δεύτερης ταχύτητας» (βλ. Μαυροβούνιο).
Σε αυτή την περίπτωση, δικαιούται να κοιτάξει και λίγο πιο ψηλά, στοχεύοντας στην τετράδα.
Ακόμα και τότε, η απόσταση που μας χωρίζει με τους Σέρβους και με τους Ισπανούς μοιάζει μεγάλη.
Αλλά οι υπόλοιπες ομάδες δεν βρίσκονται σε τόσο υψηλό επίπεδο. Η τρίτη θέση θα είναι ασφαλώς ανοιχτή για οποιονδήποτε τολμηρό.
Το 2005, άλλωστε, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Εθνικής μας δεν ήταν η δική της δύναμη αλλά το χαμηλό επίπεδο του ανταγωνισμού. Το ίδιο και το 2009.
Χωρίς τον Γιάννη, και λυπάμαι που θα δυσαρεστήσω ορισμένους ευαίσθητους,, η Εθνική «συμβατικής τεχνολογίας» είναι μέτρια ως μετριότατη σχεδόν σε όλους τους τομείς.
Δεν είναι γρήγορη, δεν είναι αθλητική, δεν παίζει άμυνα, δεν έχει πλάνο, δεν κυκλοφορεί σωστά τη μπάλα, δεν έχει ριμπάουντ, δεν έχει μπλοκ, δεν έχει ψηλούς, δεν έχει τρίποντο, δεν έχει συνεργασίες, δεν έχει καθαρό βλέμμα.
Υστερεί σε προπονητική παρέμβαση, υστερεί σε πνευματική δύναμη, υστερεί σε προσωπικότητα, υστερεί σε αγωνιστικό στίγμα, δεν αντέχει στο ξύλο, δεν αντέχει στην πίεση, δεν έχει χρόνο για να δουλέψει.
Πολλά από αυτά τα μειονεκτήματα μπορούν να διορθωθούν με τον ιδρώτα και άλλα με το μυαλό, ωστόσο χρειάζεται ταπεινοφροσύνη, αυταπάρνηση και καλό κλίμα.
Άνθρωποι που έζησαν από μέσα την Εθνική την τελευταία τετραετία (παράγοντες αλλά και παίκτες) μιλούν με κολακευτικά λόγια για την «αποσυμπίεση» που έφερε μαζί του ο Κώστας Μίσσας, αλλά θα μου επιτρέψουν να αμφισβητήσω την αποτελεσματικότητα αυτής της συνταγής.
Η χθεσινή εικόνα με κάνει να πιστεύω ότι τώρα απαιτείται …συμπίεση και σφιγμένο λουρί.
Οι παίκτες, βέβαια, το καταλαβαίνουν και μόνοι τους. Αλίμονο αν χρειάζονται βούρδουλα για να ανασκουμπωθούν και να ξαναβρούν την αισιοδοξία τους.
Όσο χρήσιμες και αν είναι οι ήττες στα φιλικά, όσο ωφέλιμο και αν μοιάζει το άρωμα του καφέ, θα απογοητευτώ πολύ αν ξαναδώ παρόμοια εικόνα, όσο ανώτερος και αν είναι ο αντίπαλος.
Η ίδια Σερβία που χθες -ελλιπής- έγραψε 93 πόντους, 29 ασίστ, 69% στα δίποντα και 10/13 τρίποντα σαν να μην υπήρχαν Έλληνες παίκτες στο παρκέ, θα παραταχθεί ξανά απέναντι στους δικούς μας στις 25 Αυγούστου, στο ΟΑΚΑ, στην πρόβα τζενεράλε εν όψει Ευρωμπάσκετ.
«Επιτέλους, κάντε ένα φάουλ», φώναζε χθες από τον πάγκο ο Μίσσας. Αυτό, ακριβώς.
Ένα ρημαδιασμένο φάουλ στο -10, για να καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν παίζουν μόνοι τους στο γήπεδο. Έπειτα θα γίνουν όλα πιο εύκολα.
Πηγή: Gazzetta
