Του Βασίλη Σκουντή
Δεν ξέρω εάν αληθεύουν οι φήμες ότι τους ωραίους Ελληνες που επέστρεψαν ξημερώματα από το Βελιγράδι με τον βαρύτιμο τίτλο των πρωταθλητών κόσμου, θα τους υποδεχθούν στους τόπους καταγωγής και προέλευσης τους με τιμές εθνικών ηρώων…
Θα μπορούσε να συμβεί αυτό, αλλά φοβάμαι ότι οι τοιαύτες υποδοχές εν Ελλάδι τερματίσθηκαν με εκείνη της οποίας έτυχε στις 14 του περασμένου Ιουλίου ο «Ντάνος» στο θέατρο Μπούρτζι της Σκιάθου.
Ο Ντάνος, ο κατά κόσμον Γιώργος Αγγελόπουλος, από το «Survivor», ντε!
Aλλά, διάβολε, και αυτοί οι ωραίοι Ελληνες αποδείχθηκαν «Survivors» και μάλιστα κατά συρροήν και κατ’ επανάληψιν: επέζησαν των απανωτών θρίλερ με τη Ρωσία (10-10 από 8-10), με την Ισπανία (8-7 από 3-6), με την οικοδέσποινα Σερβία (9-8) και με την Κροατία (7-7 στη λήξη της κανονικής διάρκειας του τελικού από 2-5 και από 4-6) και επέστρεψαν μετά από δέκα έξι χρόνια στην κορυφή του κόσμου.
Ακούστε το Έλληνες και βάλτε το καλά στο μυαλό σας: αυτοί οι υπέροχοι νεανίες που κουλάντρισε με αξιοζήλευτο τρόπο ο (πρωτάρης ως προπονητής σε μια οποιαδήποτε Εθνική ομάδα) Τεό Λοράντος είναι πρωταθλητές κόσμου!
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά σαν να μου φαίνεται πώς μας έπεσαν πολλά μαζεμένα και δεν ξέρω εάν μπορέσουμε να αντέξουμε τη συγκίνηση: το χρυσό μετάλλιο της Εθνικής Νέων του μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Ηράκλειο, το χρυσό μετάλλιο της Εθνικής Γυναικών του μπάσκετ στους Deaflympics στη Σαμσούντα, το χρυσό μετάλλιο της Κατερίνας Στεφανίδη στο άλμα επί κοντώ του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Λονδίνο και στο καπάκι το χρυσό μετάλλιο της Εθνικής Νέων του γουότερ πόλο στο Βελιγράδι.
Οχι τίποτε άλλο, αλλά μ’ αυτά και μ’ αυτά, σε δουλειά να βρίσκονται ο Προκόπης Παυλόπουλος και ο Αλέξης Τσίπρας για να υποδέχονται τους εκάστοτε θριαμβευτές στο Προεδρικό Μέγαρο και στο Μέγαρο Μαξίμου!
Ε ρε μεγαλεία πάνω στα κόκκινα χαλιά!
Βεβαίως αυτά τα παιδιά (του μπάσκετ, του στίβου και κυρίως του ευγενούς αθλήματος της υδατοσφαιρίσεως) δεν έχουν ανάγκη τα κόκκινα χαλιά και τις κάθε λογής παράτες και φανφάρες. Το επισήμανε άλλωστε αργά χθες το βράδυ ο (παλαίμαχος διεθνής φουνταριστός και νυν προπονητής στις ακαδημίες του Εθνικού Πειραιώς και στην Εθνική Παίδων) Νίκος Βενετόπουλος, σε μια πολύ εύστοχη ανάρτηση του στο Facebook, την οποία υποκύπτω στον πειρασμό να αναδημοσιεύσω…
«Αυτά τα παιδιά δεν τα περιμένουν στην Αθήνα τα μεγάλα συμβόλαια και οι κάμερες . Όλο το χρόνο οι μόνοι που ασχολούνται μαζί τους είναι οι γονείς τους και καμιά δεκαριά “ψυχάκηδες” του χώρου. Το μόνο που ζητάνε είναι σεβασμό στον κόπο τους και λίγη φροντίδα από το Κράτος. Αν δείτε τα προπονητικά κέντρα των αντιπάλων τους θα ντραπείτε. Εδώ και χρόνια λέω ότι “εμείς πάμε με σφεντόνες και οι άλλοι έχουν πολυβόλα”. Γι αυτό τους αξίζει ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ».
Έγραψε ο Βενετόπουλος. Έγραψε και στην κυριολεξία και μεταφορικά με αυτό το σχόλιο του και τώρα που τον επαινώ για την ακρίβεια με την οποία στόχευσε βάζω τα γέλια, ενθυμούμενος εκείνο που είχε πει ο… στόμας του Στιβ Γιατζόγλου, όταν, το 1988, ο Γιώργος Κοσκωτάς έδωσε πενήντα εκατομμύρια δραχμές για να κατεβάσει τον υψηλόσωμο Σαλονικιό φουνταριστό από τον Ηρακλή στον Ολυμπιακό…
«Πρόεδρε, είναι δυνατόν να δώσεις τόσα λεφτά για να πάρεις ένα κεφάλι χωρίς σώμα;»
Αστειευόταν και υπερέβαλε τότε ο Στιβ, άλλωστε ο Νίκος είναι δυο μέτρα παλικάρι!
Είμαστε πια πρωταθλητές κόσμου λοιπόν, αλλά τούτο δεν συμβαίνει για πρώτη φορά με τη συγκεκριμένη ομάδα, ούτε στο συγκεκριμένο άθλημα στο οποίο τρέφω αδυναμία εξ απαλών ονύχων και μου δίνει συχνά πυκνά την ευκαιρία να νιώθω υπερηφάνεια και συγκίνηση…
Η Εθνική των 19άρηδων είχε ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του παγκόσμιου βάθρου και το 2001 στην Κωνσταντινούπολη (με προπονητή τον Τάσο Δούμπα και αστέρια τον Χρήστο Αφρουδάκη, τον Θεοδωρόπουλο, τον Ντόσκα, τον Ντούλο, τους αδελφούς Κόχειλα, τον Πρωτονοτάριο κοκ) νικώντας με 8-7 την Κροατία, από την οποία ηττήθηκε το 2009 στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης στο Σίμπενικ, με προπονητή τον Περικλή Δαμάσκο.
Κατά μία σατανική σύμπτωση και εκείνος ο τελικός, στη γενέτειρα του Ντράζεν Πέτροβιτς, στη λήξη της κανονικής διάρκειας του είχε βρει, όπως και χθες, τις δυο ομάδες ισόπαλες με 7-7, απλώς τότε το χρυσό μετάλλιο κρίθηκε στην παράταση (8-7), ενώ τώρα παίχθηκε στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι.
Το 1995 στη Δουνκέρκη, από την οποία έλαβε κιόλας την ονομασία «η γενιά της Δουνκέρκης» η Εθνική (με τον Δημήτρη Κουγεβετόπουλο στον πάγκο της και με ανατέλλοντες αστέρες τους Γιώργο Αφρουδάκη, Δεληγιάννη, Χατζηθεοδώρου, Μάζη, Βλοντάκη, Θωμάκο, Σχίζα και πάει λέγοντας) είχε κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο γνωρίζοντας την ήττα από την Ουγγαρία με 13-8.
Χθες πάλι αξιώθηκε να εμφανιστεί για τέταρτη φορά σε τελικό και να εκτοξευθεί στον έβδομο ουρανό.
Στους επτά ουρανούς, όσα και τα γκολ που έβαλε στην κανονική διάρκεια του τελικού στον οποίο με πολύ μαγκιόρικο και γνησίως ελληνικό τρόπο κατάφερε να μείνει ζωντανή, ενώ βρέθηκε πίσω με διαφορά τριών γκολ (2-5). Τότε, για να είμαι ειλικρινής, φοβήθηκα ότι η ελληνική ομάδα είχε κολλήσει τον ιό της Εθνικής ανδρών, η οποία στον ημιτελικό του εφετινού Παγκοσμίου Πρωταθλήματος κόντρα στην Ουγγαρία έμεινε χωρίς γκολ επί 19 λεπτά και από το 4-3 βρέθηκε στο 4-7, εξ ου και ο τίτλος «Ένα γκολ κι ας πεθάνω» τον οποίο χρησιμοποίησα τότε στο κείμενο μου («http://www.gazzetta.gr/othersports/article/1116793/ena-gkol-ki-pethano).
Άλλο το τότε όμως κι άλλο το τώρα. Άλλο οι άνδρες και άλλο οι νέοι, που επιβεβαίωσαν κιόλας την αιρετική άποψη του Οσκαρ Ουάιλντ…
«Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα. Οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα. Οι νέοι ξέρουν τα πάντα»!
Βασικά αυτοί οι νέοι ήξεραν πώς να σταθούν όρθιοι ενώ οι Κροάτες τους έκαναν πατητές μέσα στο νερό και κόντευαν να τους πνίξουν. Ήξεραν πώς να απαγκιστρωθούν. Ήξεραν πώς να βάλουν τρία γκολ στη σειρά και από το 4-6 να προηγηθούν με 7-6 δια χειρός Δημήτρη Νικολαϊδη, ένα λεπτό πριν από τη λήξη.
Τότε έγραψα στο Facebook πως, .ένεκα και της γεωγραφικής συμπτώσεως (Βελιγράδι) το γκολ του πολίστα του ΠΑΟΚ ήταν ένα πρόωρο remake του «βάλτο αγόρι μου» του Δημήτρη Διαμαντίδη, αλλά εντέλει έναν τέτοιο διέθεταν οι Κροάτες και τον έλεγαν Μέρτσεπ!
Ενώ λοιπόν έβλεπα τον τερματοφύλακα Μανώλη Ζερδεβά να χαμογελά μετά από δυο σπουδαίες αποκρούσεις και στο μυαλό μου ερχόταν η θρυλική ατάκα «γέλα Χρηστέα μου» την οποία άρθρωσε ο Βασίλης Γεωργίου λίγα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του τελικού ΑΕΚ- Σλάβια Πράγας στις 4 Απριλίου του 1968 στο Καλλιμάρμαρο, ρουφήξαμε το γκολάκι από τον Μέρτσεπ και τα γέλια του τερματοφύλακα της Βουλιαγμένης μας βγήκαν ξινά!
Ο λεγάμενος ισοφάρισε με ένα buzzer beater (7-7), που μας έκοψε προσωρινά τα φτερά, αλλά πίσω είχε η ελληνική αχλάδα την ουρά: στα πέναλτι σκόραραν κατά σειρά ο Χαράλαμπος Τρούλος, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ο Νίκος Γαρδίκας και ο Ιορδάνης Μασμανίδης και με το σκορ στο 4-3 ο Χιώτης Κώστας Γκιουβέτσης είχε την ευκαιρία ή να τελειώσει την υπόθεση ή να δώσει παράταση στο θρίλερ…
Δεν ξέρω εάν κάποιοι στον πάγκο, στην εξέδρα ή μπροστά από τις τηλεοράσεις τους έκλεισαν τα μάτια τους, επειδή δεν άντεχαν την αγωνία. Ο πολίστας της Χίου όμως κοίταξε κατάματα τον στόχο, σούταρε και στο επόμενο κλικ έστελνε τον απελπισμένο Κούμπρανιτς να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του…
Εκείνη την ίδια στιγμή οι κάμερες «έπιαναν» τον Γκιουβέτση να αλαλάζει τρεις φορές την ίδια λέξη της επιβεβαίωσης («Ναι, ναι, ναι»), ένα έθνος ξεσάλωνε, οι Σέρβοι ετοίμαζαν με χαρά (σε αντίθεση με ό,τι θα συνέβαινε εάν νικητές ήταν οι Κροάτες) το cd με τον ελληνικό εθνικό ύμνο και εγώ φιλοσοφούσα…
Πρωταθλητές είτε έτσι (στην κανονική διάρκεια), είτε… Γκιουβέτση!
Ούτως ειπείν, ο Γκιουβέτσης δεν βάδισε στα χνάρια του Φάνη Γκέκα ο οποίος τα ξημερώματα της 30ής Ιουνίου του 2014 στη Ρεσίφε, όπου με το σκορ στο 4-3 υπέρ της Κόστα Ρίκα είδε πρώτα τον Κέιλορ Νάβας να αποκρούει το δικό του πέναλτι και στη συνέχεια τον Ουμάνια να ευστοχεί και να αφήνει την Ελλάδα έξω από την οκτάδα του Μουντιάλ.
Είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές λοιπόν! Για άλλη μια φορά στο γουότερ πόλο (με την Εθνική Νέων το 2001 και το 2017, την Εθνική Νεανίδων το 1997 και την Εθνική Γυναικών το 2011). Και για άλλη μια φορά ενώ η Ελλάδα γίνεται παρανάλωμα του πυρός, όπως και στις 22 Ιουλίου του 1995, όταν η Ελλάδα (με αιχμή του δόρατος το triple double figure του Ευθύμη Ρεντζιά) νικούσε την Αυστραλία με 91-73 και κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ Εφήβων.
Κεφαλλονίτη παίκτη διέθετε τότε στο ρόστερ της η Εθνική Εφήβων του μπάσκετ (Αλέξης Παπαδάτος), προπονητή ο οποίος έλκει την εκ πατρός καταγωγή του από το ίδιο νησί έχει τώρα η Εθνική Νέων του γουότερ πόλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τρέλα που (μπορεί να) κουβαλάει ο Τεό Λοράντος.
Σε κάθε περίπτωση, μόνο εκρηκτικό μπορεί να βγει το μείγμα της προσωπικότητας και της ψυχοσύνθεσης ενός ηγέτη, που είναι μισός Κεφαλλονίτης και μισός (από το σόι της μητέρας του) Κορσικανός, όπως ο Μέγας Ναπολέων!
Απλώς σε σχέση με τον Βοναπάρτη, ο Τεό είναι αρκετά πιο ψηλός, συμπεριφέρεται με πολύ μεγαλύτερη αβροφροσύνη προς τη σύζυγο του Ολγα Μαραγκού (απ’ ό,τι ο Γάλλος αυτοκράτωρ προς την Ιωσηφίνα) και το σπουδαιότερο: στην πρώτη μεγάλη μάχη της καριέρας του ως προπονητής της Εθνικής ξεγλίστρησε με επιτηδειότητα απ’ όλες τις παγίδες, καθοδήγησε αριστοτεχνικά τον στρατό του και ξεπέρασε τον κίνδυνο ενός πρόωρου Βατερλό!
Αμ το άλλο; Ο Λοράντος (ο οποίος υπήρξε σπουδαίος παίκτης, αγωνιζόμενος ως αριστερός περιφερειακός στη Βουλιαγμένη, στον Παναθηναϊκό, στα Χανιά και στην Εθνική ομάδα, με κύριο προσόν την ταχύτητα του) στην άλλη ζωή του είναι πυροσβέστης. Χθες, λοιπόν, που σε μια θλιβερή ενιαύσια συγκυρία κατακαίγονταν από τις πυρκαγιές η Ζάκυνθος, ο Κάλαμος και τόσα άλλα μέρη στην Ελλάδα, ο Τεό γινόταν κι ελόγου του εμπρηστής!
Αντί να πάρει μια μάνικα να σβήσεις τις φωτιές, αυτός αναζωπύρωνε την κάψα μας από το Βελιγράδι!
Μου άρεσε πολύ η εικόνα αυτής της ομάδας, που προφανώς έχει μέλλον και θα στηρίξει με γερά θεμέλια και υλικά (όπως και οι προηγούμενες της ίδιας ηλικίας) το μελλοντικό οικοδόμημα της Εθνικής Ανδρών. Το ταλέντο, η αποφασιστικότητα, η αδάμαστη θέληση, η αυτογνωσία, ο αυτοσεβασμός, η αυτοκυριαρχία, η σκληράδα, η αμυντική πανοπλία και το μέταλλο που επιδεικνύει αποτελούν το ασφαλές όχημα της και μια προίκα ανεκτίμητης αξίας.
Συν τοις άλλοις όλα αυτά τα παιδιά είναι «παιγμένα» με τις ομάδες τους στο ελληνικό πρωτάθλημα, στα Κύπελλα Ευρώπης ή ακόμη και στο NCAA (βλέπε Μασμανίδης στο Μπέρκλεϊ). Απέκτησαν δηλαδή από νωρίς και διαθέτουν παραστάσεις στο υψηλό και στο ανταγωνιστικό επίπεδο και αυτό-όπως σημείωσε πάλι ο Βενετόπουλος και υπερθεμάτισε ο Δημήτρης Σελετόπουλος-οφείλεται και στην εμπιστοσύνη που θέλοντας και μη έδειξαν οι ομάδες προς τα νερά βλαστάρια τους, λόγω της οικονομικής κρίσης και της αδυναμίας να προβούν σε δαπανηρές επενδύσεις.
Υπάρχουν βεβαίως και τα συνηθισμένα σε τέτοιες περιπτώσεις και σχεδόν απαραίτητα γονίδια και μάλιστα σε τριπλό ταμπλό!
Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου είναι γιος του μεγάλου φουνταριστού Τάσου Παπαναστασίου (του επονομαζόμενου «Πιλότου») και ανιψιός του «Πιλοτάκου» Μιχάλη Παπαναστασίου.
Ο Γρηγόρης Γιαννόπουλος είναι γιος του άλλοτε εμβληματικού αρχηγού της Γλυφάδας, του Ολυμπιακού και της Εθνικής, Κυριάκου Γιαννόπουλου («Πολ») και ανιψιός του επίσης διεθνούς τερματοφύλακα Ακη Γιαννόπουλου («Κοντζός»).
Ο Χαράλαμπος Τρούλος είναι εγγονός του επί σειρά ετών εφόρου υδατοσφαίρισης της ΚΟΕ Μπάμπη Τρούλου και ανιψιός του Παναγιώτη Τρούλου, που βρισκόταν επί πέντε συναπτά έτη στο πλάι του Σάντρο Καμπάνια στον πάγκο της Εθνικής.
Ο Νίκος Γαρδίκας είναι ξάδερφος του πολίστα του Πανιωνίου, Χρήστου Κουτσιαλή στα χνάρια του οποίου βάδισε.
Και τέλος σε μια αθλητική σχέση εξ αγχιστείας, ο Γρηγόρης Καπετανάκης είναι εγγονός του σπουδαίου παλαίμαχου διεθνούς βολεϊμπολίστα του Ολυμπιακού και προπονητή, Στέφανου Πολύζου.
Κάποια λοιπόν από αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με ινδάλματα μέσα στο σπίτι τους: με γνήσια διαχρονικά και κοντινά τους ινδάλματα και όχι με ψεύτικα αναλώσιμα και μακρινά τους είδωλα. Ωστόσο οι δυο εξ αυτών, ο Παπαναστασίου και ο Γιαννόπουλος, μεγάλωσαν χωρίς να νιώθουν το βάρος των ονομάτων των μπαμπάδων τους που αμφότεροι βρίσκονταν αυτές τις μέρες στο Βελιγράδι και έζησαν την αγωνία των παιδιών τους.
Τούτο το γνωρίζω καλά, μάλιστα οφείλω να επισημάνω το σοκ που αισθάνθηκα όταν κάποια στιγμή, εδώ και χρόνια, ο φίλος μου ο Κυριάκος Γιαννόπουλος μου αποκάλυψε ότι αυτός και η σύζυγος του, η Μάγδα απέφευγαν επιμελώς να κάνουν κουβέντα στον Γρηγόρη για το τι όνομα κουβάλαγε. Είχαν κρύψει στην αποθήκη τα μετάλλια, τα τρόπαια, τα διπλώματα, τις διαπιστεύσεις, τις φωτογραφίες, τις βιντεοκασέτες και τα αποκόμματα των εφημερίδων για να μην επηρεασθεί ο πιτσιρικάς και νιώσει από νωρίς το βάρος του ονόματος του πατέρα του.
Δεν τον παρότρυναν καν να παίξει πόλο, ίσα ίσα που τον έσπρωξαν προς τον στίβο, προς το ποδόσφαιρο και προς το μπάσκετ, αλλά το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Μια μέρα μετά το σχολείο, ο Γρηγόρης πέρασε μια βόλτα από την πισίνα στη Γλυφάδα, μαγεύτηκε από το θέαμα, παράτησε τα άλλα σπορ και εκείνο το απόγευμα απέβη… μοιραίο τη ζωή του(ς)!
Ε, κάποια στιγμή μεγάλωσε κιόλας και τότε ήταν πρακτικά αδύνατο να μείνει βυθισμένος στην άγνοια του!
Ελόγου του όμως πρέπει να συστήνεται ως ο Γρηγόρης Γιαννόπουλος, όχι ως ο γιος του Κυριάκου Γιαννόπουλου. Και ο συμπαίκτης του στη Γλυφάδα και στην Εθνική Νέων πρέπει επίσης να ταυτοποιείται ως ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, όχι ως ο γιος του Τάσου Παπαναστασίου.
Αντί άλλου επιλόγου, καταθέτω άλλον έναν λόγο –και μάλιστα εξωαγωνιστικό- για τον οποίο μου άρεσε η εικόνα της ομάδας, έστω κι αν αυτή η υπόθεση συχνά εξελίσσεται σε αιτία παρεξηγήσεων. Μου άρεσε, λοιπόν, που πάνω στο βάθρο, μετά την απονομή, όλοι μα όλοι οι παίκτες στέκονταν σε στάση προσοχής και έμπλεοι συγκίνησης και υπερηφάνειας τραγουδούσαν δυνατά τον εθνικό ύμνο, μάλιστα θαρρώ πως ο dj μας χάρισε ως bonus και μια επί πλέον στροφή του!
Δεν εννοώ ότι όσοι διεθνείς δεν τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο είναι ασεβείς προς την πατρίδα τους, απλώς επισημαίνω το γεγονός κι οποίος διαφωνεί, ξα του!
-
ΥΓ: Ποιο μήνυμα έδωσε αυτή η Εθνική, πέραν της πολύ ευχάριστης και αισιόδοξης νότας την οποία μας χάρισε χθες το βράδυ και μάλιστα στης Ελλάδας την ολόμαυρη ράχη; Επιβεβαίωσε (όπως σχολίασε ο Δημήτρης Σελετόπουλος στο www.pisina.net ) εκείνη την αποφθεγματική φράση που γράφει στην «Ασκητική» ο Νίκος Καζαντζάκης: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!»
Πηγή: Gazzetta
