Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι καλοί ποδοσφαιριστές ξέρουν να ζυγίζουν. Και τον εαυτό τους και τον αντίπαλο. Ο Ολυμπιακός έβαλε, αυτό το καλοκαίρι, καλούς ποδοσφαιριστές στη δούλεψή του. Με τον καθένα που «έφερνε» ο Χάσι (και φαινόταν, με το πρώτο, πως θα βγει) ο προπονητής έπαιρνε το δικαίωμα ν’ αποκτήσει και τον αμέσως επόμενο. Καρσελά, Οτζίτζα, Ζιλέ.
Ο Καρσελά είναι ο παίκτης-γιρλάντα που κάνει τη χτυπητή, τη γρήγορη, εντύπωση. Ανετα βγαίνει κορυφαίος παίκτης του πρωταθλήματος, εύκολα μπορεί να βγάλει πρώτο σκόρερ. Ο Ζιλέ έδειξε, τώρα στο ξεκίνημα, λίγο βαρύς αλλά ξέρει τη δουλειά «από μνήμης» σε βαθμό η γνώση να του βγαίνει στην, μερικές στιγμές, υπερβάλλουσα σιγουριά. Κι ο Οτζίτζα είναι η, μ’ όλη τη σημασία, παικτάρα. Ένα δυναμό. Ο χαφ που θέλεις να έχεις. Για το σώμα του, για τη διακίνηση της μπάλας, για τις τοποθετήσεις, για την απλότητα, για την πρωτοβουλία. Της κατηγορίας, παίκτης-βαρόμετρο.
Τεχνικο-τακτικά πιο ολοκληρωμένοι λοιπόν, οι καλοί ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού άπλωσαν στο γήπεδο ακριβώς αυτή την αίσθηση, αυτή την επίγνωση, της ανωτερότητάς τους που όμως, σημαντικό, δεν ήταν «σύμπλεγμα» ανωτερότητας. Δεν αναπαύθηκαν. Δούλεψαν, για να μεθερμηνεύσουν την ανωτερότητά τους σε αποτέλεσμα. Οποτε περνούσαν από την πρώτη ζώνη άμυνας των Κροατών, έπειτα ήταν σχεδόν…σκανδαλώδης η ευχέρειά τους, εκείνο το free-flowing ποδόσφαιρο, να πάνε τη μπάλα και να την ακουμπήσουν σε όποιον θα τελείωνε τη φάση.
Είχαν τον έλεγχο, την κατοχή, την κυκλοφορία, τα τρεξίματα, έδωσαν αξιοπρόσεκτη (για την εποχή) πίεση όπου έχαναν τη μπάλα, οδηγήθηκαν σε καμιά εικοσαριά προσπάθειες για το γκολ εκ των οποίων τουλάχιστον οι μισές ήταν σοβαρών απαιτήσεων, έκαναν μακράν πιο busy παίκτη στους 22 τον τερματοφύλακα της Ριέκα. Κι άμα διαθέτεις την πολυτέλεια, στην πιεστική κατάσταση να φέρνεις από τον πάγκο ένα Φορτούνη, η συζήτηση τελειώνει κάπου εδώ…
Το σκορ κατέληξε να επιβεβαιώσει την εικόνα του ματς. Την εικόνα και στο 11 v 11, αλλά και στο 11 v 10 όταν ο αριστερός μπακ τιμωρήθηκε για τη γυφτοπονηριά (στην πρώτη κίτρινη) να κάνει καθυστέρηση. Σ’ ένα τέτοιας μορφής παιγνίδι, η ομάδα που το επιβάλλει δεν χρειάζεται την άπλα του σέντερ-φορ που θα βγει και έξω απ’ την περιοχή. Χρειάζεται…το άλλο σύστημα. Τον κυνηγό περιοχής που εξ επαγγέλματος, στις δύο φάσεις, τη μία θα την κάνει γκολ. Ο Μπεν δεν είναι το εννιάρι στο κουτί. Καθ’ υπερβολήν αν θέλετε, σ’ αυτόν τον αγώνα…ο Καρδόσο θα είχε κάνει δύο γκολ. Είναι ο βασικός λόγος που το σκορ επιβεβαίωσε το ματς, αργοπορημένα και περιπετειωδώς.
Επίγνωση της ανωτερότητας του Ολυμπιακού δεν είχε μόνον ο Ολυμπιακός, είχε και η Ριέκα. Το έδειξε, το σαφές (4-4-1-1) και συγχρόνως ευέλικτο στον σχηματισμό των μέσων πλάνο τους. Ορισμένα διωξίματα που τους έκατσαν σαν καλές πάσες για αντεπίθεση, μαρτύρησαν το χάρισμά τους στις επιθετικές μεταβάσεις. Ετρεξαν γρήγορα και με αυτοματισμούς το ανοιχτό γήπεδο, το δε γκολ ήταν 90% δικό τους credit 10% debit του Ολυμπιακού.
Το credit πηγαίνει στην τέλεια ενέργεια του σκόρερ, ενός δεξιοπόδαρου (κανονικά) σέντερ-φορ που έπαιξε έξω δεξιά και σκόραρε…με το αριστερό. Το debit βαραίνει τον λογαριασμό του Καπίνο. Ναι μεν πατούσε στη σωστή θέση και μίκρυνε την εστία, αλλά δεν υποστήριξε επαρκώς το κοντινό του δοκάρι και το ‘φαγε. Ο γκολκίπερ που παίζει στην Εθνική Ελλάδος και στον πρωταθλητή Ελλάδος δεν νοείται να κρίνεται με όρους επιείκειας…
Πηγή: Sport DNA
