Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Εξαρχής, το πλάνο των 30+10 αγωνιστικών, κανονική περίοδος και πλέι-οφ με top-6, φαινόταν (ωραίο, άσχημο, όλες οι απόψεις σεβαστές, πάντως) όχι και τόσο ρεαλιστικό. Ημερολογιακά, πρώτα απ’ όλα. Και δη, σε χρονιά Παγκόσμιου Κυπέλλου. Οι Βέλγοι που έχουν παγιώσει ένα τέτοιο φορμάτ και αξιολογούν πως τους βγαίνει καλά και γι’ αυτό το συνεχίζουν, ξεκίνησαν 28 Ιουλίου. Παίζουν, δε, ασταμάτητα. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, αργίες, απεργίες…
Δίχως, λοιπόν, πλέι-οφ (για τον τίτλο αλλά και) για τις θέσεις προτεραιότητας στην Ευρώπη, η σημασία ενός εκάστου εκ των 30 παιγνιδιών week in week out πολλαπλασιάζεται αυτομάτως. Ο καθένας πόντος που δεν θα πολυνοιαστεί να πετάξει στη regular season η Αντερλεχτ (επειδή θα έχει άπλετο περιθώριο, μετά, να υπερκαλύψει ό,τι έχασε) εδώ, σε μας, πλέον μετράει αλλιώς. Ένα προς ένα, τα ματς είναι, όλα, περίπου σαν τελικοί. Το κόστος του λάθους εκτοξεύεται. Βαθμοί που φεύγουν, δεν γυρίζουν πίσω ποτέ. Πηγαίνεις ταμείο, πληρώνεις μετρητοίς, τσούζει, εύχεσαι ν’ αργήσεις να ξαναπάς…
Εάν κοιτάζεις άμεσα ποιος θα το κατακτήσει, μπαίνουμε σ’ ένα πρωτάθλημα που μπορεί να είναι αρκετά καλό για να βγάλουμε τον χειμώνα. Και να ‘χει και σασπένς την άνοιξη. Εάν κοιτάζεις ένα πρωτάθλημα με βάθος, να έχει ενδιαφέρον ει δυνατόν για όλους ως το φινάλε, να μη προκύψουν γρήγορα οι πολλές ομάδες δίχως το απτό κίνητρο, εκεί ευελπιστεί κανείς στην…οικονομική εξίσωση «προς τα κάτω». Ενας αχταρμάς.
Εμφανής αδύναμος κρίκος στους «12» δεν προκύπτει, όχι στην αφετηρία τουλάχιστον. Να τον πάρει η μπάλα, να ξεμακρύνει απ’ το καραβάνι, να βυθιστεί νωρίς και αύτανδρος. Και τα καινούργια δεδομένα του τηλεοπτικού «εσόδου αλληλεγγύης» συρρικνώνουν δυνατότητες, δεν τις εκτοξεύουν. Κάνουν, να βράζουν λίγο-πολύ όλοι σ’ ένα ζουμί. Μυρίζει παλαιά Β’ Εθνική. Με δυο-τρεις νίκες ανεβαίνεις, με δυο-τρεις ήττες πέφτεις. Εάν υποβιβάζονταν τέσσερις, το θρίλερ ήταν σίγουρο. Με δύο, ακόμη παραμένει ζητούμενο.
Το βέβαιον είναι ότι αρχίζουμε με μια διοίκηση ποδοσφαίρου που είναι αβαντάζ. Εχει, η ΕΠΟ, τη δυνατή νομιμοποίηση (αυτό το more-than-double σκορ των εκλογών), έχει και την αφ’ υψηλού εποπτεία των ξένων για την περίπτωση που τους νικήσει ο πειρασμός και εξωκείλουν σε χοντράδες. Το κυριότερο, «δεν έχει» τη διαιτησία. Η ευθύνη, ντε φάκτο, εκχωρήθηκε. Ο Χιου Ντάλας ήταν άλλο, ένας περιηγητής που λάτρευε την Ελλάδα. Και τα ξεκούραστα λεφτά, που η Ελλάδα του χάριζε.
Ο Μέλο Περέιρα είναι πιο επαγγελματίας. Ενας σοβαρός και έξυπνος τύπος που ήρθε για να μείνει, όχι να πηγαινοέρχεται, και να κάνει τη δουλειά. Δεν αισθάνεται εργοδότη πάνω απ’ το κεφάλι του, την ομοσπονδία. Ωστε να υποχωρήσει, σε μία λεπτή στιγμή, με ελιγμούς εργαζόμενου. Αισθάνεται εργοδότες, τη FIFA και την UEFA. Ασφαλέστερο! Ο πίνακας διαιτητών έδωσε το, για την εκκίνηση, κατάλληλο μήνυμα. Μη νομίζετε πως (θα κάνετε έγκλημα, για να πουλήσετε εκδούλευση στον ισχυρό, και) θα σας σώσει ο νταβατζής, η σουίτα, ο δημοσιογράφος, ο πατέρας σας κι η μάνα σας. Το μόνο που σώζει, είναι να παίζετε για την πάρτη σας…
Σε τέτοια περιρρέουσα συνθήκη, η ατάκα «φτιάξτε ομάδα» ισχύει περισσότερο από ποτέ. Φτιάξτε ομάδα, όχι πια «για να νικάτε και τους διαιτητές». Φτιάξτε ομάδα, άμα θέλετε στ’ αλήθεια να υπερνικήσετε τον Ολυμπιακό. Εάν οι «δύο Πόντιοι» κατάλαβαν ότι ο Μαρινάκης το παίρνει αλλιώς και τρόπον τινά πηγαίνει πάσο (οπότε ας μη σκιστούμε κι εμείς για ν’ ακολουθήσουμε…), τότε έπεσαν σε σοβαρό λάθος στρατηγικής. Ένα, συμπαθάτε με, ποντιακό αυτογκόλ!
Φτιάξτε ομάδα, γιατί προς το παρόν αξιόπιστη συμπεριφορά αντίπαλου δέους αναπτύσσει (πιο πολύ απ’ τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ) ο πτωχός Παναθηναϊκός. Που, επιπλέον, είναι ο πιο πιθανός του big-4 να μη έχει την Ευρώπη μεσοβδόμαδα στα πόδια του…
Πηγή: Sport DNA
