Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξανδρου Σόμογλου

Κάθε φορά που το διαδίκτυο κατακλύζεται από… υστερικές αντιδράσεις Ελλήνων χρηστών των social media, αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο αθλητικός κόσμος που γνωρίζουμε αν διάφοροι ξένοι που θαυμάζουμε και που μεγαλούργησαν στις πατρίδες τους, δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν σε μια άλλη χώρα, αλλά στο… σύγχρονο Ελλαδιστάν.

Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, για παράδειγμα, θα είχε απολυθεί από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από το… τρίτο του παιχνίδι. Ποιος προπονητής μεγάλης ελληνικής ομάδας θα άντεχε ήττα με 2-0 από… κάποια Όξφορντ στην πρεμιέρα του και μια πρώτη σεζόν που θα σημείωνε μόλις μία εκτός έδρας νίκη; Εδώ τον Σάντος τον βαφτίσαμε… καρπουζά με τρεις ήττες στον Παναθηναϊκό, στο ξεκίνημα ενός πρωταθλήματος.

Αντικρίζοντας, λοιπόν, τις ακραίες αντιδράσεις του μέσου «Ελληνάρα» για την ανακοίνωση της απουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο από το Ευρωμπάσκετ και τον… εθνικό διχασμό που προκάλεσε η απόφασή του, σκέφτομαι πόσο τυχερός είναι ο Πάου Γκασόλ που μεγάλωσε μπασκετικά στα σοκάκια της Βαρκελώνης και όχι σε κάποια φτωχογειτονιά της Αθήνας.

Ναι, ναι, στον ίδιο Γκασόλ αναφέρομαι που όλοι μας (και πολύ καλά κάνουμε) χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα προς μίμηση κάθε φορά που ένας Έλληνας σταρ δηλώνει αδυναμία συμμετοχής στην εθνική μπάσκετ.

Ο σέντερ των Σαν Αντόνιο Σπερς, βλέπετε, είχε την τύχη να τραυματιστεί και να χάσει Ευρωμπάσκετ σε ηλικία 25 ετών, το 2005, όταν αφενός τα social media δεν είχαν αποκτήσει τη σημερινή τους διάσταση (το facebook καλά, καλά δεν είχε μπει στη ζωή μας) και επειδή αφετέρου δεν κλήθηκε να περάσει ιερά εξέταση σε μία χώρα όπου ο Θανάσης από τους Αμπελόκηπους, η Ματίνα από το Αγρίνιο, η κυρά Φωφώ από τα Φάρσαλα, ο μπάρμπα Αντώνης από τη Δράμα και φυσικά ο περίφημος… babisgate127 (ο γνωστός ανώνυμος κριτικός του διαδικτύου με τα χιλιάδες διαφορετικά «καλλιτεχνικά» ψυδώνυμα) θεωρούν αυτονόητο κεκτημένο τους δικαίωμα να στήνουν στην κρεμάλα τον οποιονδήποτε,  να σχολιάζουν το παραμικρό και να παίρνουν θέση επί παντός του επιστητού…

Ναι και ο Γκασόλ είχε ανακοινώσει στα 25 του (ως παίκτης των Γκρίζιλις ακόμη σε μια περίοδο που το αστέρι του είχε μόλις αρχίσει να ανατέλλει στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ) ότι δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει στην αποστολή της εθνικής Ισπανίας στο Ευρωμπάσκετ του 2005, λόγω προβλήματος τραυματισμού. Ούτε «ειδικά δικαστήρια» στήθηκαν, ούτε αγχόνες στην κεντρική πλατεία της Βαρκελώνης για να… κρεμαστεί ο προδότης.

Ο «Ελληνάρας», όμως, είναι… άλλη ράτσα. Ο ίδιος «Ελληνάρας»  που πριν από ένα μήνα έτρεχε να βγάλει selfie για να ανεβάσει τη φωτογραφία του στο Greece by Greeks επειδή ήταν της μόδας ο… πατριώτης Γιάννης, ο ίδιος «Ελληνάρας» στάζει χολή από το βράδυ του Σαββάτου κατά του άσσου των Μπακς αποκαλώντας τον προδότη. Γιατί; Μα γιατί το επέβαλλε η… μόδα και το ρεύμα της ημέρας!

Ξέρετε, όμως, ποιο είναι το πιο σοκαριστικό; Η ευκολία, η αφέλεια και η άνεση με την οποία ο «Ελληνάρας» αθωώνει ή ενοχοποιεί έναν «κατηγορούμενο», χωρίς καν να γνωρίζει και να έχει επεξεργαστεί τα δεδομένα μίας «δίκης».

«Σιγά τον τραυματία, απλά βαρέθηκε να πάει», έγραφε ο ένας… «Το παλικάρι ήταν τραυματίας, δεν ξέρεις τι λες», απαντούσε ο άλλος. Θαρρείς και όλοι οι Έλληνες εργάζονταν την τελευταία εβδομάδα στα ιατρικά επιτελεία της εθνικής ομάδας και των Μπακς.

Για να το κλείνουμε, λοιπόν. Μέχρι στιγμής ο Γιάννης Αντετοκούνμπο επιδεικνύει μια αγάπη για την Ελλάδα, που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Μέχρι στιγμής…

Οι άνθρωποι που γνωρίζουν τι ακριβώς έχει συμβεί και δεν θα βρίσκεται στην αποστολή του Ευρωμπάσκετ, ίσως και να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών.

Για μια φορά, διάολε, ας αφήσουμε στην άκρη τις κρεμάλες ή τους μανδύες των αυτόκλητων υπερασπιστών και ας κάνουμε υπομονή! Ο χρόνος αποτελεί τον καλύτερο κριτή των πάντων! Και μόνο η πορεία ενός ανθρώπου στο πέρασμα των ετών, μπορεί να αποτελέσει πειστήριο της «ενοχής» ή της «αθωότητάς» του.

Γι’ αυτό, λοιπόν, αντί να κράζω ή να αποθεώνω σήμερα τον Γιάννη, επιλέγω να περιμένω. Επιλέγω να του δείξω την απαιτούμενη εμπιστοσύνη, ελπίζοντας ότι το μέλλον θα επιβεβαιώσει την αρχική μου εκτίμηση: Ότι με αυτό το παιδί στην πρώτη γραμμή, η εθνική μας ομάδα θα κατακτήσει κάποια στιγμή ξανά την κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και ελπίζοντας ότι μια μέρα το όνομά του θα υπάρχει δίπλα σε αυτά του Ντιρκ Νοβίτσκι, του Τόνι Πάρκερ και του Πάου Γκασόλ, στη λίστα των κορυφαίων NBAers που διέπρεψαν με τις εθνικές ομάδες των χωρών τους. Ένας τραυματισμός, μία απουσία δεν μπορεί να αποτελεί ασφαλές στοιχείο ενοχοποίησης. Όπως, φυσικά, δεν αποτελούσε το 2005 για τον Γκασόλ. Ο χρόνος το απέδειξε…

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This