Του Βασίλη Σαμπράκου
Παρακολουθώντας την κυριακάτικη πρεμιέρα της Μίλαν, μιας εκ των ομάδων που η κοινωνία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αναμένει ανυπόμονα να δει λόγω των περίπου 200 εκατ. ευρώ που έχει ξοδέψει αυτό το καλοκαίρι επιχειρώντας την επιστροφή της στο προσκήνιο της ιταλικής και διεθνούς σκηνής, ανακάλυψα τον Πάτρικ Κουτρόνε. Ενας σέντερ φορ 19 ετών, ο οποίος στα επίσημα παιχνίδια δείχνει με συνέπεια όλα αυτά που έδειχνε στα φιλικά της προετοιμασίας, έκανε “παπάδες” απέναντι στην Κροτόνε: κέρδισε το πέναλτι του 0-1, πέτυχε το 0-2, έστρωσε το 0-3, και σήμερα βλέπει το πρόσωπο και το ονοματεπώνυμό του να πρωταγωνιστεί στα media· όχι μόνο της Ιταλίας. Είναι πάρα πολύ νωρίς για να πει κάποιος την “βαριά” κουβέντα ότι γεννήθηκε ή έστω ότι γεννιέται ένας νέος μεγάλος Ιταλός σέντερ φορ, ή την ακόμη πιο “βαριά” κουβέντα ότι η Μίλαν γέννησε ή γεννάει τον νέο μεγάλο κανονιέρη της. Δεν είναι όμως καθόλου νωρίς για να εκτιμήσει και να χειροκροτήσει κανείς την αντίληψη του Βιτσέντζο Μοντέλα για το ποδόσφαιρο.
Σε ένα καλοκαίρι με τόσο ακριβά ψώνια, ένας προπονητής, του οποίου η ανάγκη να δει ενίσχυση του ρόστερ είχε καταντήσει καημός κατά τη διάρκεια της προηγούμενης σεζόν, θα είχε κάθε λόγο να αφήσει στην άκρη τον Κουτρόνε και να βάλει στην ενδεκάδα τον Αντρέ Σίλβα, για χάρη του οποίου η Μίλαν πλήρωσε περί τα 40 εκατ. ευρώ. Ο Μοντέλα όμως δεν θα ήταν συνεπής απέναντι στους ποδοσφαιριστές που προσπαθεί να πείσει ότι βάζει στην ενδεκάδα τους καλύτερους των προηγούμενων ημερών. Ο Κουτρόνε δεν έχει απλώς δικαιώσει την επιλογή του Μοντέλα να τον προβιβάσει στην πρώτη ομάδα από την δεύτερη κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν, όταν έκανε και το ντεμπούτο του. Εκανε “παπάδες” στην προετοιμασία και στα πρώτα ευρωπαϊκά ματς και έστειλε μαζεμένα μηνύματα ότι είναι ικανός να σηκώσει το βάρος της φανέλας και των προσδοκιών. Ο Μοντέλα βλέπει πολύ ταλέντο σε έναν “γέννημα θρέμμα” ποδοσφαιριστή της Μίλαν, και αποφασίζει να συμπεριφερθεί σήμερα, στην εκκίνηση αυτής της νέας προσπάθειας, σε μια εποχή πολύ υψηλών προσδοκιών, στην εποχή που ξέρει ότι η Μίλαν ως οργανισμός δεν θα κάνει πολλή υπομονή μαζί του, ως ένας προπονητής που βάζει τους καλύτερους και όχι τους ακριβότερους, επιλέγοντας να στείλει το μήνυμα ότι στη δική του εποχή η Μίλαν που ξοδεύει πολλά λεφτά δεν θα κοιτάζει μόνο τις άλλες βιτρίνες αλλά θα βρίσκει χρόνο και χώρο για τα δικά της παιδιά.
Φυσικά μετά από όλα τα παραπάνω έκανα τους ελληνικούς συνειρμούς. Σκέφτηκα πόσα παιδιά της ακαδημίας στριμώχνονται στο βάθος του ρόστερ, αν βρίσκουν θέση σε αυτό, των μεγάλων ελληνικών ομάδων και μάλιστα σε μια εποχή που το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο αιμορραγεί οικονομικά και θα έπρεπε ακόμη και από ένστικτο να προωθεί μαζικά τα δικά του ταλέντα προκειμένου να δημιουργεί υπεραξίες και να εξάγει ποδοσφαιριστές. Σκέφτηκα πόσοι ποδοσφαιριστές της ηλικίας του Κουτρόνε κάνουν χώρο για να παίξει ένας “Αντρε Σίλβα”, ο οποίος μάλιστα δεν έχει ούτε τις προδιαγραφές, ούτε τις προοπτικές, ούτε και την χρηματιστηριακή αξία του αυθεντικού Αντρέ Σίλβα.
Αναφέρομαι πρώτα στις μεγάλες ελληνικές ομάδες κυρίως επειδή ήλπιζα ότι εκεί θα λειτουργούν πιο σύγχρονα κεφάλια συγκριτικά με αυτά που λειτουργούν στις μεσαίες και μικρότερες ομάδες. Από αυτές, τις τελευταίες, δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από αυτό που συνάντησα στο αρχικό σχήμα που παρέταξαν, στην πλειονότητά τους, στην πρεμιέρα: ενδεκάδες με τους ξένους να είναι πλειοψηφία και τους Ελληνες κάτω των 20 ετών να είναι ισχνή μειοψηφία.
Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω τι βλέπουν οι Ελληνες που δεν το βλέπουν σήμερα οι πορτογαλικές ομάδες, η Ντόρτμουντ, η Χόφενχάιμ, η Αταλάντα, η Μονακό, ο Αγιαξ, η Σαουθάμπτον, κι ένα σωρό άλλες ευρωπαϊκές ομάδες από διαφορετικές χώρες που είτε βάζουν την ανάδειξη ποδοσφαιριστών ως προτεραιότητα είτε προσπαθούν να συνδυάσουν την παραγωγή ποδοσφαιριστών με τον πρωταθλητισμό. Χρόνια τώρα βλέπω τις ελληνικές ομάδες να μην διδάσκονται ούτε από τα success stories που τους προκύπτουν περίπου τυχαία, δηλαδή όταν “αναδεικνύουν” έναν παίκτη, από σπόντα, και τον μοσχοπουλούν. Χρόνια τώρα βλέπω αρκετές ομάδες να επενδύουν ένα σωρό λεφτά στην ακαδημία και μετά να γυρεύουν πού θα δανείσουν τους απόφοιτούς της. Χρόνια τώρα περιμένω έστω έναν, μιας μεγάλης ομάδας, να βάλει μυαλό, να δείξει υπομονή, να φτιάξει μια νεανική ομάδα, με την προσμονή μιας επιτυχίας ικανής να δημιουργήσει ρεύμα και να σπάσει τα σημερινά στερεότυπα. Τα πρώτα μηνύματα της νέας σεζόν δείχνουν ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από υπομονή. Μέχρι την επόμενη σεζόν. Και την μεθεπόμενη… Μέχρι να έρθει εδώ ένας Μοντέλα. Ή, πιο σωστά, μέχρι να έρθει εδώ ένας Μοντέλα και να κάνει ότι προλάβει προτού τον βγάλουμε τρελό και άχρηστο και τον στείλουμε από εκεί που ήρθε.
Πηγή: Gazzetta
