Του Νίκου Παπαδογιάννη
Kύριε Κώστα Μίσσα και φίλτατοι μπασκετμπολίστες της ομάδας που κάποτε ονομαζόταν «επίσημη αγαπημένη», στην κουρτίνα 1 κρύβονται ένας μήνες ταλαιπωρίας και ταπεινώσεων, με ορίζοντα ένα μονοπάτι που οδηγεί στα ημιτελικά, με τελευταία εμπόδια σε νοκ-άουτ αγώνες την Πολωνία, τη Λιθουανία και τη Ρωσία. Στην κουρτίνα 2, πάλι….
Μα, τι κάνετε; Δεν χρειάζεται να βουτήξετε με το κεφάλι στην κουρτίνα 1, ούτε να μου σπάσετε το χέρι που σας προσφέρει το δώρο. Δικό σας είναι, αρκεί να αποδειχθείτε ικανοί και τολμηροί στο τέλος της ταλαιπωρίας και των ταπεινώσεων.
Ορίστε, λοιπόν, Ρωσία. Μήπως θέλετε και να μάθετε τι κρύβεται πίσω από την κουρτίνα 2; Καλά, καλά, βγάζω τον σκασμό πριν με ανασκολοπίσετε.
Θυάμαι να επισημαίνω το παρακάτω. σε διαδοχικές μπασκετοκουβέντες και να εισπράττω σφαλιάρες με το βλέμμα.
«Μπορεί να έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια εδώ στο Ελσίνκι, αλλά κοιτάζω μπροστά και βλέπω ότι η τετράδα απέχει μία νίκη επί της Πολωνίας, μία επί της Λιθουανίας και μία επί του νικητή του αγώνα Κροατίας-Ρωσίας».
Το πιο δύσκολο πραγματοποιήθηκε ήδη, οπότε καλείται η Εθνική μας να αποδείξει ότι αντέχει τον τίτλο του φαβορί σε έναν προημιτελικό.
Ή μήπως δεν είναι τέτοιο; Η Ρωσία έχει καλή και φορμαρισμένη ομάδα, αλλά δεν είναι ανώτερη από τη χθεσινή Ελλάδα.
Την Ελλάδα του Ελσίνκι, βέβαια, θα την κατάπινε για πρωινό. Αλλά το Ελσίνκι μοιάζει να απέχει περίπου τρεις γαλαξίες.
Στο μυαλό μου έρχεται αμέσως αμέσως το Βελιγράδι, μόνο που τότε γκραν φαβορί ήταν οι Ρώσοι.
Η Εθνική μας μπορεί να διέθετε άφθονο ταλέντο, αλλά στον ώμο της συνωστίζονταν τα φαντάσματα της Ντιζόν, της Αττάλειας, της Στοκχόλμης και των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Χρειαζόμασταν μία νίκη σε προημιτελικό, ώστε να γυρίσουμε σελίδα και να ανοίξουμε παράθυρο στο μέλλον.
Έχω διατυπώσει αμέτρητες φορές την -κάπως αιρετική- άποψη, ότι ο σημαντικότερος αγώνες της Εθνικής στη σύγχρονη ιστορία της δεν ήταν ο ημιτελικός του Βελιγραδίου με τη Γαλλία, αλλά ο προημιτελικός με τους Ρώσους.
Η Εθνική μας ξεκίνησε με 1/16 σουτ και έμοιαζε έτοιμη να παραδοθεί πριν καλά καλά δώσει τη μάχη. Κάποιος που περίμενε στην Αθήνα με τη βαλιτσα έτοιμη έλαβε εντολή στο ημίχρονο να ματαιώσει το ταξίδι.
Αλλά ο Θοδωρής Παπαλουκάς έγινε μπροστάρης απέναντι σε παίκτες που γνώριζε σαν την τσέπη του από την ΤΣΣΚΑ και οδήγησε την ελληνική ομάδα σε σημαδιακή ανατροπή.
Τότε η Ρωσία είχε Κιριλένκο και Χόλντεν, ενώ η Ελλάδα έβγαζε από τα σπλάχνα της το κουαρτέτο των μεγάλων θριάμβων.
Εμείς κερδίσαμε το Eurobasket του 2005 και η Ρωσία του 2007, σε έναν τελικό που πανηγυρίστηκε από σύσσωμη την Ευρώπη πλην Ισπανίας.
Οι αλαζόνες οικοδεσπότες είχαν παρκάρει εκ προοιμίου το κόκκινο ανοιχτό πούλμαν με την ένδειξη «Campeοnes» έξω από το Παλάθιο ντε Ντεπόρτες.
Από αύριο, θα αρχίσουν αναλύσεις επί αναλύσεων, ακτινογραφίες επί ακτινογραφιών και προγνωστικά επί προγνωστικών.
Δεν χρειάζεται να ανοίξω τον χορό από απόψε, αλλά θα ήθελα να πω ότι το έξτρα 24ωρο ανάπαυσης ευνοεί τους Ρώσους.
Μπορεί, πάλι, να αποδειχθεί ευεργετικό και τους δικούς μας, ώστε να ξαναγεμίσει το ρεζερβουάρ των βασικών και να πατήσουν πάλι τα πόδια σε στέρεο έδαφος.
Η Ρωσία αγκομαχάει εδώ και μία δεκαετία, σε μία άνοστη και νερουλή ρώσικη σαλάτα.
Φαίνεται παγιδευμένη ανάμεσα στην αποστρατεία των άσων του 2007, την ανυπαρξία ικανών προπονητών, την έλλειψη ταλέντων, τους γραφειοκρατικούς βυζαντινισμούς και το γενικότερο κλίμα αδιαφορίας.
Θυμάστε ότι ο Φώτης Κατσικάρης έφτασε μέχρι το κατώφλι της Ρωσικής Ομοσπονδίας πριν προσληφθεί από την Εθνική; Τελικά τσακώθηκε και πήδηξε από το τρένο πριν αυτό ξεκινήσει.
Η παρουσία του Αντρέι Κιριλένκο στον προεδρικό θώκο φαίνεται ότι άναψε τη σπίθα και έκανε πολλούς στη Μόσχα να πάρουν την Εθνική πιο σοβαρά.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά του αποψινού αγώνα, έριξα μια προσεκτική ματιά στη ρωσική ομάδα και έγραψα στο live ότι θα προτιμούσα ως αντίπαλο την πιο «συμβατική» Κροατία, έστω αν αυτή υπερείχε σε προσωπικότητες.
Η εξέλιξη του αγώνα με δικαίωσε, αφού ο υπερηχητικός άξονας Σβεντ, Βοροντσέβιτς, Μοζγκόφ, Φρίτζον ισοπέδωσε τους Κροάτες.
Ωστόσο, η Ρωσία δεν παύει να είναι θέμα ρυθμού και οίστρου, εξαρτημένη σε μεγάλο βαθμό από τα κέφια του πληθωρικού Σβεντ.
Δεν είναι αχτύπητη φυσικά, ούτε ποιοτικότερη από τη δική μας ομάδα. Τείνει να μπλοκάρεται εύκολα και να εγκλωβίζεται στη νοοτροπία «συμπληρωματικού» με την οποία γαλουχήθηκαν πολλοί παίκτες της.
Οσο και αν βελτιώθηκαν στα χέρια Ελλήνων προπονητών (κανονικών Ελλήνων και όχι σαν τον …Βολιώτη Μπαζάρεβιτς) μονάδες τύπου Κουρμπανόφ, Αντόνοφ, Ζουμπκόφ, Χβοστόφ και Κουλάγκιν, δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με την πρωτοκλασάτη τριάδα ούτε έχουν στο πετσί τους τις παραστάσεις και την πείρα των δικών μας.
Τους λείπει, επίσης, ένας Χριάπα στα αποδυτήρια. Όπως λείπει και από εμάς.
Οι Ρώσοι μπορεί να νίκησαν τη Σερβία και την Κροατία, αλλά ηττήθηκαν «πολλά με λίγα» από τους Λεττονούς και έφτασαν στο αμήν μέχρι να ξεφορτωθούν τους Τούρκους.
Και ελόγου μας, βέβαια, χάσαμε από Φινλανδούς, Σλοβένους, Γάλλους…
Πίσω από την κουρτίνα 2, σπεύδω να συμπληρώσω πριν με αρπάξουν από τα μούτρα, βρίσκεται μία πορεία επιπέδου 2014 και 2015, όταν την υπερήφανη παρέλαση ακολούθησε στραπατσάρισμα στο πρώτο νοκ-άουτ, ίδιο με αυτό που υπέστησαν εδώ οι Κροάτες, οι Γάλλοι, οι Τούρκοι και άλλοι φιλόδοξοι λεβέντες.
Η Εθνική μπορεί να στραπατσαρίστηκε κατ’ επανάληψη στις 4-5 εβδομάδες που προηγήθηκαν, αλλά βγήκε στην άλλη άκρη της φωτιάς μπαρουτοκαπνισμένη και με πυρακτωμένη ψυχή.
Τους Ρώσους σπανίως τους χαρακτήριζε παρόμοιο σθένος. Το μπαρούτι των δίχως αύριο αγώνων με την Πολωνία και τη Λιθουανίων μπορεί να είναι το μεγαλύτερο εφόδιο της ελληνικής ομάδας, στον προημιτελικό.
Όποιος έχει τη δυνατότητα και το κέφι για να πεταχτεί στην Κωνσταντινούπολη, καλείται στις επάλξεις. Το ταξίδι είναι κοντινό και φτηνό, ενώ προμηνύεται συναρπαστικό.
Όσο για το αποτέλεσμα, ας μη πιστέψει κανείς ότι η Εθνική μας μπήκε με περισσότερη αισιοδοξία από τη σημερινή στον αλησμόνητο προημιτελικό που άλλαξε τα πάντα στη Μπεογκράντσκα.
Πηγή: Gazzetta
