Του Βασίλη Σαμπράκου
Οταν διάβασα πρώτη φορά για το Eleven, ένα ντοκιμαντέρ που διηγείται την ιστορία έντεκα παιδιών από έντεκα διαφορετικές χώρες (Ιαπωνία, Βραζιλία, Δανία, Αίγυπτο, Μεγάλη Βρετανία, Αμερική, Ρουάντα, Αυστραλία, Ισπανία, Τρινιντάντ Τομπάγκο και την Ελλάδα), τα οποία αγαπούν το ποδοσφαιρικό παιχνίδι και πρόκειται να φτάσουν, μερικά χρόνια αργότερα, να ενωθούν για να γίνουν ομάδα, να παίξουν όλα μαζί ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, να συνεργαστούν και να επικοινωνήσουν, ενθουσιάστηκα με το project. Η ιδέα μου φάνηκε εξαιρετική, η πρόθεση, που είναι γεμάτη από ρομαντισμό και ιδανικά, με άγγιξε πολύ. Κι όταν έμαθα ότι πίσω από όλη αυτή την ιδέα κρύβεται ένα ελληνικό μυαλό και μια ελληνική ψυχή, θέλησα να κουβεντιάσω με τον Μιχάλη Μονεμβασιώτη, έναν κινηματογραφιστή που ζει και δραστηριοποιείται στην Αγγλία για να μάθω όλη την ιστορία λίγο προτού αυτή φτάσει στο τέλος της, δεδομένου ότι το Eleven έχει ολοκληρώσει τα γυρίσματα και βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ προκειμένου να βγει στις αρχές του 2018 στις οθόνες και να προβληθεί πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου.
“Ολο αυτό ξεκίνησε, περίπου 4 χρόνια πίσω, από προβληματισμό. Συζητούσα με φίλους για την ανάγκη της συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων από όλο τον κόσμο, συζητούσαμε στη βάση ότι δεν μας αρέσει η κατεύθυνση της ζωής με τα παγκόσμια προβλήματα που φτάνουν να μοιάζουν άλυτα αυτή την εποχή. Σκεφτόμασταν πώς στεκόμαστε απέναντι στην ανάγκη να γίνουν ενέργειες που θα μικρύνουν το χάσμα και θα φέρουν τους λαούς πιο κοντά. Ο αθλητισμός είναι μια εξαιρετική πλατφόρμα επικοινωνίας. Αναρωτηθήκαμε πώς θα μπορούσαμε να τον χρησιμοποιήσουμε ως κανάλι για να στείλουμε μηνύματα για την ισότητα, την ανάγκη της πολυπολιτισμικής συνεργασίας και για να γιορτάσουμε τη διαφορετικότητα. Σκεφτήκαμε ότι η προσπάθεια κάποιου να επηρεάσει αντιλήψεις έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας όταν απευθύνεται σε παιδιά, διότι τα παιδιά είναι πιο ανοιχτά να δεχθούν και να επεξεργαστούν ερεθίσματα. Οταν αποφασίσαμε ότι αυτό είναι το target group μας, δηλαδή να απευθυνθούμε σε παιδιά, είχαμε την ιδέα να ακολουθήσουμε έντεκα παιδιά σε ηλικία έντεκα ετών. Ο ενδέκατος είναι ο τελευταίος χρόνος παιδικής ζωής, προτού ο άνθρωπος μπει στην προεφηβεία. Θελήσαμε να μελετήσουμε και να δείξουμε πώς σκέφτονται και πώς αντιδρούν παιδιά ίδιας ηλικίας από διαφορετικές χώρες. Προσπαθήσαμε να δούμε σε τι βαθμό επηρεάζεται ένας άνθρωπος από την οικογένεια, το σχολείο, τον τόπο του, το περιβάλλον του. Επιλέξαμε έξι αγόρια και πέντε κορίτσια, τα οποία είναι τυπικές περιπτώσεις μιας μέσης οικογένειας του τόπου τους, με στόχο να τα παρακολουθούμε καθώς μεγαλώνουν”, μου εξήγησε ο 31χρονος κινηματογραφιστής.
Ναι, σου μοιάζει λίγο με ποδοσφαιρική έκδοση του Βoyhood του Richard Linklater σε ντοκιμαντέρ. Κι εμένα, και γι’ αυτό βρήκα εξαιρετική την ιδέα και θα ήθελα αυτή η ομάδα εθελοντών που δημιουργήθηκε να είχε όλους τους αναγκαίους πόρους προκειμένου να παρακολουθεί όσο το δυνατόν πιο συχνά και στενά την εξέλιξη της ζωής αυτών των παιδιών. Πώς στήθηκε η ομάδα που εκτελεί, εδώ και περίπου 3,5 χρόνια, αυτή την υπερπαραγωγή; “Από την αρχή κρίναμε σημαντικό να βρούμε ανθρώπους σαν και εμάς σε άλλες χώρες, δηλαδή ανθρώπους με τις ίδιες αντιλήψεις και ανησυχίες αλλά και την τεχνογνωσία για να υποστηρίξουν το project. Η ανταπόκριση ήταν τεράστια! Μας πήρε πολύ χρόνο μέχρι να οργανωθούμε και να καταλήξουμε στις έντεκα χώρες, στις οποίες βρήκαμε συνεργάτες. Αναθεωρήσαμε το πλάνο μας, προκειμένου να βρούμε τον τρόπο να συνεχίσει το “Eleven” να στέλνει μηνύματα και μετά την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ, και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός στο Λονδίνο, η “Elevencampaign”. Μέχρι εδώ φτάσαμε με πολύ κόπο, με πάθος και αγάπη. Είμαστε όλοι εθελοντές, έχουμε φτάσει να είμαστε 42 άνθρωποι από διαφορετικές χώρες. Και η χρηματοδότηση του project μέχρι εδώ ήρθε αποκλειστικά από δωρεές και χορηγίες, μαζεύοντας μικρά ποσά από πολλούς. Κι αυτός ήταν ένας λόγος επιμήκυνσης του χρονικού διαστήματος που απαιτήθηκε για την ολοκλήρωση του project. Ηταν εξαρχής ξεκάθαρο ότι πρόκειται για φιλανθρωπικό σχέδιο, κι έτσι δεν ψάξαμε ποτέ επενδυτές, διότι η επιθυμία μας είναι να διατεθούν όλα τα έσοδα σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς για παιδιά σε αυτές τις έντεκα χώρες που επιλέξαμε”.
Τι έκαναν πρακτικά οι κινηματογραφιστές – μέλη της ομάδας του “Eleven” για να συγκεντρώσουν το υλικό περίπου 15 ωρών που σήμερα βρίσκεται στο μοντάζ; “Αρχίσαμε να κινηματογραφούμε αυτά τα παιδιά, σε διαφορετικά χρονικά σημεία, από την ηλικία των 11 μέχρι και σήμερα που έχουν φτάσει στα 14 τους. Και στην εξέλιξη του χρόνου αντιμετωπίσαμε μια σειρά από ζητήματα, προβλήματα και εμπόδια που βάζει η πραγματική ζωή, δηλαδή η εξέλιξη της ζωής αυτών των παιδιών και η εξέλιξη της σχέσης τους με το ποδόσφαιρο. Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο της ολοκλήρωσης των γυρισμάτων και είμαστε μπροστά στο επόμενο βήμα, που ήταν και ο μεγάλος μας στόχος: να συγκεντρωθούν όλα αυτά τα παιδιά σε ένα μέρος για πρώτη φορά, να περάσουν λίγες μέρες μαζί, να επικοινωνήσουν, και να παίξουν ένα παιχνίδι σε ένα γνωστό ποδοσφαιρικό γήπεδο, το οποίο θα είναι γεμάτο από κόσμο. Κι είμαστε πλέον πολύ κοντά σε αυτό, δηλαδή εντός του προσεχούς διμήνου θα ανακοινώσουμε την πόλη και την έδρα διεξαγωγής αυτού του ιδιαίτερου ποδοσφαιρικού αγώνα”.
Σε όλες τις συνομιλίες που είχαμε μέχρι σήμερα με τον Μιχάλη Μονεμβασιώτη, είχα απέναντί μου έναν νέο άνθρωπο γεμάτο από ενθουσιασμό κι ένα μυαλό που διαρκώς γεννά ιδέες προκειμένου αυτό το ντοκιμαντέρ να είναι μόνο η αρχή της δράσης που θα αναπτύξει ένας οργανισμός, του οποίου το νόημα ύπαρξης είναι να συμβάλει προκειμένου να αλλάξουν οι αντιλήψεις, χρησιμοποιώντας την ενωτική δύναμη του αθλητισμού για να γιορτάσει την διαφορετικότητα και να προωθήσει την διαπολιτισμική συνεργασία. Στην πραγματικότητα ο Μιχάλης και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας που αρχικώς σχηματίστηκε έχουν ήδη πετύχει πάρα πολλά. Οχι μόνο επειδή “ανάγκασαν” το UEFA Foundation for Children να ανακοινώσει τον περασμένο Ιούλιο ότι γίνεται επίσημος υποστηρικτής του Eleven, αλλά επειδή η ιδέα τους έχει ήδη αρχίσει να λειτουργεί: 42 άνθρωποι σε 11 διαφορετικές χώρες λειτουργούν ως αγγελιοφόροι που μεταφέρουν το μήνυμα, με συνέπεια να γινόμαστε όλο και περισσότεροι αυτοί που λαμβάνουμε το μήνυμα. Κι είμαστε, εγώ κι εσείς, τυχεροί που έχουμε την ευκαιρία να λαμβάνουμε και να μεταδίδουμε το μήνυμα, αλλά και να υποστηρίξουμε αυτή την προσπάθεια προκειμένου αφενός να ολοκληρωθεί το project του Eleven και αφετέρου να πάρει αυτός ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός την ώθηση για να αναπτύξει πιο έντονη δράση και να επηρεάσει την αντίληψη όσο το δυνατόν περισσότερων παιδιών στον πλανήτη.
Αν θέλεις να βοηθήσεις αυτή την προσπάθεια, μπορείς να το κάνεις πατώντας εδώ για να μεταφερθείς στην σελίδα της συγκέντρωσης των χρημάτων που απαιτούνται για την κάλυψη του προϋπολογισμού με την μέθοδο του crowdfunding. Θα νιώσεις πολύ καλά. Αν αμφιβάλλεις, μπορείς να δεις το παρακάτω βίντεο.
Σήμερα οι άνθρωποι που τρέχουν αυτό το project έχουν την υποστήριξη της UEFA, η οποία για πρώτη φορά υποστηρίζει οπτικοακουστικό project, και είναι σε επαφή με ένα σωρό μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες του πλανήτη για να συζητήσει περί του ενδεχομένου αυτές να φιλοξενήσουν αυτόν τον αγώνα στην πόλη και το γήπεδό τους. Το Eleven έχει τραβήξει το ενδιαφέρον πολύ μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων από όλο τον πλανήτη. Κάθε μέρα που περνά γίνεται και πιο βέβαιο ότι αυτό το μήνυμα θα φτάσει σε δεκάδες χώρες του κόσμου, και συνεπώς θα έχει την ευκαιρία να φτάσει σε εκατομμύρια παιδικά μάτια και μυαλά.
Οταν ολοκληρωθεί, αυτό το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί σε όλο τον πλανήτη και σε φεστιβάλ, σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, σε αθλητικές ακαδημίες, και θα συνοδεύεται από παράλληλες διαδραστικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις που θα προβάλουν την αξιοποίηση του ποδοσφαίρου για την ειρήνη και την ανάπτυξη.
Για το τέλος αυτού του σημειώματος κράτησα να μοιραστώ μαζί σας τον καημό μου: νέοι άνθρωποι που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τη διοίκηση ποδοσφαίρου, παιδιά που δεν είχαν καμιά επαγγελματική σχέση με το ποδόσφαιρο συνέλαβαν αυτή την ιδέα και ανέπτυξαν όλη αυτή την δράση. Ανθρωποι που δεν είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ την δύναμη του ποδοσφαίρου αντιλήφθηκαν την δύναμή του και αποφάσισαν να την χρησιμοποιήσουν για καλό σκοπό. Κι όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται επιχειρηματικά τη δύναμη του ποδοσφαίρου, για να πλουτίζουν, κάνουν πολύ λιγότερα από αυτά τα παιδιά για να χρησιμοποιούν την δύναμη του ποδοσφαίρου για φιλανθρωπικό σκοπό. Χαίρομαι πολύ για το ποδόσφαιρο, και συγχρόνως ντρέπομαι για τον κόσμο του ποδοσφαίρου, ειδικά του ελληνικού, που κάνει ελάχιστα για κοινωνική προσφορά.
Πηγή: Gazzetta
