Του Αλέξανδρου Σόμογλου
«Θα γράψεις κάτι, επιτέλους, για τη διαιτησία;»… «Γιατί, πότε με έχεις δει να γράφω εδώ και 24 χρόνια για διαιτησία για να το κάνω τώρα;»… «Ναι, αλλά τώρα πάνε να μας κλέψουν με το έτσι θέλω το πρωτάθλημα»… «Ρε συ, πας καλά; Τόσα χρόνια μαζί στο σχολείο, δεν ξέρεις ότι ποτέ μου δεν έμαθα να κάνω… κωλοτούμπα;»
Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε μεσάνυχτα Κυριακής η συζήτηση που είχα με κολλητό μου φίλο Ολυμπιακό, που – όπως αντιλαμβάνεστε – είχε αγανακτήσει με το πέναλτι που καταλόγισε ο Βάτσιος στο Περιστέρι (είμαι σίγουρος ότι τώρα θα γελάει, γιατί τον… προειδοποίησα ότι θα ξεκινήσω το σημερινό μου κείμενο με το διάλογό μας).
Μην περιμένετε να συμμετάσχω στο θέατρο της υποκρισίας που συνοδεύει στην Ελλάδα – όσα χρόνια τουλάχιστον θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί ποδόσφαιρο – τη συζήτηση περί διαιτησίας.
Θα το κάνω όταν δω παράγοντες όπως ο Σάββας Θεοδωρίδης να ζητούν ξένους διαιτητές, όταν ευνοείται η δική τους ομάδα…
Θα το κάνω όταν δω ΠΑΕ να εκδίδουν ανακοινώσεις (όπως η χθεσινή διαρροή του ΠΑΟΚ) και να ζητούν παραδειγματική τιμωρία διαιτητών, όταν είναι οι ίδιες οι ευνοημένες…
Θα το κάνω όταν δω τον μέσο Έλληνα φίλαθλο, οπαδό και δημοσιογράφο να αντιμετωπίζει με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά τις ίδιες φάσεις και να μην τις κρίνει… ανάλογα με το πως συμφέρει την ομάδα που υποστηρίζει.
Θα το κάνω όταν δω ότι ο μέσος Έλληνας φίλαθλος, οπαδός, παράγοντας, ποδοσφαιριστής, δημοσιογράφος έχει αποκτήσει στοιχειώδη γνώση των κανονισμών.
Και θα το κάνω όταν διαπιστώσω ότι οποιοδήποτε άρθρο περί διαιτησίας μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για μια γόνιμη ποδοσφαιρική συζήτηση και όχι για ένα οπαδικό ξεκατίνιασμα που θα προσθέσει τη δική του σταγόνα στο δηλητήριο του μίσους που ρέει στις φλέβες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αλλά μην το επεκτείνουμε. Και… 48 πέναλτι – ουρακοτάγκοι να υποδειχτούν στη συνέχεια του πρωταθλήματος, μην περιμένετε από μένα την παραμικρή αναφορά στη διαιτησία.
Άλλο είναι το ζητούμενο του σημερινού μου κειμένου: Θέλω να απευθύνω μια ερώτηση σε όσους επιμένουν να αποκαλούν τη χρήση της τεχνολογίας «καταστροφή του ποδοσφαίρου». Όλους όσοι θεωρούν ότι η χρήση βίντεο αντιβαίνει στη φύση του αθλήματος και αλλοιώνει τη φύση του…
Στα δικά μου μάτια το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και παραμένει το πιο διεφθαρμένο διαιτητικά άθλημα στην ιστορία των σπορ. Και είναι τέτοιο γιατί οι απανταχού μορφές εξουσίας επιθυμούν να το ελέγχουν. Είτε λέγονται ΦΙΦΑ, είτε ΟΥΕΦΑ, είτε μεγάλα κλαμπ, είτε εγχώριες ομοσπονδίες.
Αν βγούμε λίγο από τον δικό μας μικρόκοσμο, θα δούμε ότι στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου έχουν αλλοιωθεί οι περισσότερες και σπουδαιότερες διοργανώσεις (σε σχέση με άλλα αθλήματα), από λάθη που ο κοινός νους αποκλείει να είναι ανθρώπινα. Μουντιάλ, Champions League…
Το να σου παρέχει η τεχνολογία τη δυνατότητα να περιορίσεις τον αριθμό των λαθών (κυρίως σε φάσεις που καταλήγουν σε γκολ, άρα επηρεάζουν πιο άμεσα τη διαμόρφωση ενός αποτελέσματος) και εσύ να μην το πράττεις, επειδή… το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ ή τένις, σημαίνει ότι συμπεριλαμβάνεις και την εσκεμμένη (άρα και κατευθυνόμενη) αδικία ως αναπόσπαστο κομμάτι του αθλήματος.
Όταν η τεχνολογία μπορεί να σε βοηθήσει να μην κατακυρώσεις ένα γκολ που δεν πρέπει να μετρήσει, να μην καταλογίσεις ένα πέναλτι που δεν είναι και σε – τελική ανάλυση – να περιορίσεις τις πιθανότητες αλλοίωσης ενός αποτελέσματος και εσύ δεν το πράττεις, τότε επιδιώκεις την διατήρηση συνθηκών που θα δίνουν μεγαλύτερη ευχέρεια στη χειραγώγηση αποτελεσμάτων. Είναι τόσο απλό…
Πηγή: Sport DNA
