Του Βασίλη Σκουντή
Hρθε κι έδεσε, που λένε.
Στ’ αλήθεια ήρθε κι έδεσε διότι την ώρα που εκείθεν του Ατλαντικού γίνεται ο κακός χαμός με την αντιπαράθεση των Γουόριορς με τον Τραμπ, στην από ‘δω πλευρά προέκυψε ο αγαπημένος μας… μαϊντανός!
Μαϊντανός, κατά κόσμον Μιχάλης Κακιούζης!
Αμ’ το άλλο πάλι; Αυτός ο (αγαπημένος ημών των δημοσιογράφων και των κάθε λογής δημοσιολόγων) μαϊντανός άνθισε στον μπαξέ μας κατά παραγγελίαν!
Το εννοώ αυτό, διότι ό,τι (ορθότατο, κατά την άποψη μου) είπεν και ελάλησεν –στη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Documento»- ο άλλοτε αρχηγός της εθνικής ομάδας τυγχάνει να είδε το φως της δημοσιότητος ανήμερα της 12ης επετείου από τον αλήστου μνήμης ημιτελικό της Εθνικής με τη Γαλλία στο Βελιγράδι..
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, που έλεγε και μια ζακυνθινιά ψυχή!
Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, υπενθυμίζω ότι όντας λαλίστατος και ευφραδέστατος ο Κακιούζης είναι πάντοτε η χαρά του σιναφιού μας καθότι ουδέποτε κώλωσε να πει την άποψη του και μάλιστα όχι ξερή, αλλά ψαγμένη και εμπλουτισμένη με αλληγορίες, παρομοιώσεις και τα συναφή…
Σαν να τη βλέπω τώρα τη σκηνή να εκτυλίσσεται μπροστά μου: καθόμασταν σε ένα οβάλ χώρο απέναντι από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, είχαμε στριμώξει τον Μιχάλη που κάποια στιγμή βάζει τα γέλια και μας τη λέει…
«Για καθίστε ρε παιδιά. Δηλώσεις εδώ, δηλώσεις εκεί, δηλώσεις παραπέρα… Δηλώσεις πρωί, δηλώσεις μεσημέρι. Δηλώσεις βράδυ. Τόσο μαϊντανός που έχω γίνει, στο τέλος θα καταντήσω να μα βάζετε και στο φαί σας για να νοστιμίσει»!
Τι λες τώρα!
Τι ξαναλές τώρα, αδερφέ;
Αυτά που είπε στη φρέσκια συνέντευξη του (http://www.gazzetta.gr/basketball/article/1140935/kakioyzis-anti-gia-mpa…) ο Κακιούζης ασφαλώς δίνουν τροφή για σκέψη, διότι θίγουν ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, που ούτως ή άλλως μας πονάει εδώ και επτά γεμάτα χρόνια.
Ελπίζω πως οι κουβέντες του άλλοτε αρχηγού της Εθνικής (που σύμφωνα με την προ δυο μηνών φημολογία προαλειφόταν για να ενταχθεί στο επιτελείο της Εθνικής) δεν θα πάνε από τον … Μπαινάκη στον Βγαινάκη, αλλά θα απευθυνθούν προς ώτα ακουόντων οι οποίοι δεν θα τις περάσουν κιόλας στο ντούκου…
Εδώ ήρθαμε, λοιπόν, διότι τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο γίνεται συζήτηση για την ανάγκη, λέει, να ενεργοποιηθούν, να κινητοποιηθούν και να αναλάβουν την εξουσία του ελληνικού μπάσκετ οι διαπρεπείς φρέσκοι ή ολίγον τι σιτεμένοι παλαίμαχοι παίκτες.
Και πώς θα γίνει αυτό ορέ;
Με πραξικόπημα του τύπου «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»; Με δια των όπλων κατάλυση της υφιστάμενης εξουσίας;
Με σύλληψη των τωρινών διοικούντων, δημόσια διαπόμπευση τους και εκτέλεση τους ξημερώματα στο Γουδή;
Η υπόθεση πάσχει πολλώ λογιώ,, τόσο από τυπικής, όσο και από ουσιαστικής πλευράς…
Πρώτα απ’ όλα για να εκτεθεί κάποιος ως υποψήφιος στις εκλογές της ΕΟΚ, του ΕΣΑΚΕ και πάει λέγοντας χρειάζεται να πληροί κάποιους πολύ συγκεκριμένους και τυπικούς όρους, όπως η πρότερη θητεία σε ΔΣ συλλόγου, η εκπροσώπηση κάποιου σωματείου κοκ.
Μιας και το ΄φερε η κουβέντα στο παρελθόν κόσμησαν το κάδρο του ΔΣ της ΕΟΚ ο Κώστας Παταβούκας και ο Λιβέρης Ανδρίτσος, αλλά όση διάθεση και αν είχαν, όσες ιδέες κι αν ήθελαν να εφαρμόσουν ή απλά να τις προτείνουν, έχαναν με γκολ από τα αποδυτήρια!
Ο Φασούλας βεβαίως αποτελεί μια ειδική περίπτωση, καθότι κλήθηκε περίπου εξ εφέδρων να βρεθεί στο ευρύτερο (και όχι στο στενό επί τη βάσει των ψήφων και της εκλογικής ανάδειξης των μελών ενός ΔΣ) περιβάλλον της ΕΟΚ: τούτο δεν το γράφω για να μειώσω τον «Πάνι», τουναντίον το επισημαίνω για να καταδείξω την αφηρημένη έννοια της παρουσίας του…
Σαν να λέμε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου ένα πράγμα!
Σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο για καθέναν από δαύτους να συγχρωτισθεί, να συνεργασθεί και να συμβιώσει με ανθρώπους με τους οποίους τους χωρίζει διαφορά, όχι τόσο στην ηλικία, όσο στη νοοτροπία.
Συν τοις άλλοις ανέκαθεν είχα και εξακολουθώ να έχω αμφιβολίες για το εάν και κατά πόσο κάποιος σπουδαίος παίκτης μπορεί να ακολουθήσει εφάμιλλη παραγοντική καριέρα.
Σώνει και καλά δηλαδή να μας κάτσει στο σβέρκο, ελέω της ένδοξης καριέρας του και της επετηρίδας!
Βεβαίως οφείλω να αναγνωρίσω ότι ο συλλογισμός μου πάσχει διττώς: αφενός παρατηρείται το φαινόμενο ο ένας μετά τον άλλον οι προεδρικοί θώκοι σε ολόκληρη την Ευρώπη να καταλαμβάνονται από τέτοιους (βλέπε Γκαρμπαχόσα, Κιριλένκο, Βράνκοβιτς, Τούρκογλου και δεν συμμαζεύεται) και αφετέρου εμείς δεν έχουμε τολμήσει να δοκιμάσουμε κανέναν σε εξέχουσα διοικητική θέση…
Δεν τους βάλαμε δηλαδή στη διαδικασία της βασάνου των ικανοτήτων τους, αλλά-για να ξαναπαίξω τον ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου- αναρωτιέμαι εάν και οι ίδιοι θα επιθυμούσαν την οιανδήποτε εμπλοκή τους σε ένα τέτοιο νταλαβέρι…
Ειλικρινώς δεν το ξέρω: δεν ξέρω δηλαδή εάν κάποιος από την προηγούμενη γενιά θα έμπαινε σε αυτό το τριπάκι και εν πάση περιπτώσει ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Έτερον λοιπόν ο μεγάλος παίκτης, εκάτερον ο μεγάλος προπονητής και επίσης εκάτερον ο μεγάλος παράγων…
Για να επιστρέψω στις αφορμές που όπλισαν τη γραφίδα μου, η μία είναι ο Κακιούζης ο οποίος (για να άρω τις επιφυλάξεις και τον αυτοσαρκασμό του) όντως νοστιμεύει τα φαγητά μας και η άλλη η βεντέτα που ξέσπασε ανάμεσα στους Γουόριορς και στον Τραμπ…
Οι πρωταθλητές κόντρα στον μπήξα, στον δείξα, στον ακατονόμαστο και δεν συμμαζεύεται!
Δεν μιλάμε για ένα απλό πρόσωπο, αλλά για τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής…
Μιλάμε, διάβολε, για τον ισχυρότερο πολιτικό παράγοντα του κόσμου, για κοτζάμ Πλανητάρχη, ο οποίος εκεί που τα ΄χε χύμα με τα γυμνάσια που του κάνει ο Κιμ Γιονγκ Ουν από Βόρεια Κορέα μεριά, του ΄ρθαν και τσουβαλάτα από τον Στεφ Κάρι, τον Λεμπρόν Τζέιμς, ακόμη και τον Μάικ Τζέιμς!
Έχει πλάκα ο (μεταξύ άλλων) πρώην παίκτης του Κολοσσού Ρόδου και του Παναθηναϊκού διότι συνηθίζει να πετάγεται σαν να μην πω τι (sic) εκεί όπου δεν τον σπέρνουν…
Εν πάση περιπτώσει το θέμα μου δεν είναι ο (έχων άποψη και δημόσιο λόγο επί παντός του επιστητού) γκαρντ των Σανς, αλλά η γενικότερη επίθεση που δέχεται ο Τραμπ από την αθλητική κοινωνία των ψηφοφόρων και των εκλεκτόρων του.
Δεν ξέρω εάν τούτο αποτελεί κορυφαία έκφραση δημοκρατικότητος και ελευθεροστομίας, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο, όπου μπορεί να βγαίνει ο καθένας και μάλιστα χωρίς την παραμικρή συνέπεια (τουναντίον ενδύεται κιόλας τον μανδύα του ήρωος) να αποκαλεί δημοσίως τον πρόεδρο της χώρας, «ηλίθιο»!
Ο καθένας, ακόμη κι αν αυτός είναι ο Λεμπρόν Τζέιμς, που ούτως ή άλλως είχε κάνει βούκινο την απέχθεια του για τον Τραμπ, προτού καν ο λεγάμενος ορκισθεί στον Λευκό Οίκο. Πώς; Σε ένα ταξίδι των Καβαλίερς (νομίζω στη νέα Υόρκη για να παίξουν με τους Νικς) σήκωσε μπαϊράκι και έμεινε σε άλλο ξενοδοχείο, επειδή αυτό στο οποίο επρόκειτο να καταλύσει η ομάδα ανήκει στον Τραμπ!
Δεν έχουν περάσει άλλωστε πολλοί μήνες από τότε που ο «King James» επιτέθηκε λάβρος και μάλιστα με ολόκληρο μανιφέστο κατά του αμερικανικού κράτους με αφορμή τις δολοφονίες άοπλων μαύρων από τους αστυνομικούς…
Τούτου δοθέντος, λοιπόν, αναρωτιέμαι ποιος Ελληνας παίκτης θα είχε τα κότσια να βγει και να ξεφωνήσει τον Παυλόπουλο, τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη, ή ακόμη και τον Μιχαλολιάκο, που προφανώς είναι πολύ πιο βολικός στόχος λόγω της δεδομένης και αναμφισβήτητης εκτροπής του κόμματος του…
Η -για να ξεφύγω από το πολιτικό πλαίσιο- αναρωτιέμαι ποιος Ελληνας παίκτης (και γενικότερα αθλητής) θα τολμούσε να σχολιάσει δημοσίως οποιοδήποτε θέμα της επικαιρότητος κάνει τζιζ: από το χρέος, τα μνημόνια και τους φόρους, μέχρι τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την Ελλάδα…
Στ’ αλήθεια δεν ξέρω ποιος, αλλά από την άλλη πλευρά, το ελληνικό έδαφος προφανώς δεν είναι τόσο πρόσφορο για μανιφέστα και δημόσιες διακηρύξεις, όσο το αμερικανικό. Συν τοις άλλοις μεγαλώσαμε και διαβιούμε σε ένα περιβάλλον το οποίο διέπεται από ένα οξύμωρο σχήμα…
Ενώ δηλαδή είναι τοξικό, εμφανίζεται ως αποστειρωμένο!
Ο Γιάννης Ιωαννίδης μου είχε πει κάποτε με εκείνο το ύφος της αυθεντίας, που δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα και της τυραννικότητας (ως αυτοάμυνας) πως «οι παίκτες πληρώνονται για να παίζουν και όχι για να μιλούν»!
Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα εκείνη την εποχή αποτελούσε ο Παναγιώτης Φασούλας: δεν ήταν ο μόνος που είχε άποψη, αλλά μόνο αυτός τολμούσε να την εκφράζει δημοσίως, να την υπερασπίζεται, να πλακώνεται, να ανοίγει μέτωπα και να επιβεβαιώνει απολύτως την (αντλημένη από το σινεμά) ετικέτα που του είχαμε βάλει κάποτε στο «Τρίποντο»…
Το οργισμένο είδωλο!
Στα δικά του χνάρια βάδισε αργότερα ο Λάζαρος Παπαδόπουλος ο οποίος βεβαίως «τρυπήθηκε» εκ των έσω στην υπόθεση της απεργίας του ΠΣΑΚ, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει λόγο και τον αρθρώνει…
Πλάκα πλάκα, υπήρξε μια πρόσφατη περίοδος στην οποία (ελέγετο μεταξύ σοβαρού και αστείου πως μονάχα δυο Ελληνες έκαναν αντιπολίτευση…
Ο Λάζος και ο Λαζόπουλος!
Υπήρξαν κι άλλοι στο παρελθόν, εμφανίστηκαν και προφανώς υπάρχουν και τώρα άλλοι οι οποίοι δεν είναι αποκλειστικώς και μόνον ψυχάκηδες και junkies του μπάσκετ. Θέλω να πιστεύω πως … ζουν ανάμεσα μας παίκτες που δεν νοιάζονται μονάχα για το pick n’ roll, τις περιστροφές και τα mismatches, δεν περιχαρακώνουν τη ζωή τους εντός των τεσσάρων γραμμών, δεν αισθάνονται θιγόμενοι μόνο όταν καθυστερήσει η πληρωμή τους, δεν είναι, βρε αδερφέ, ανάλγητοι και αναίσθητοι σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους και εν ολίγοις, δεν ζουν στην κοσμάρα τους.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν (δικαιούμαι να) έχω την απαίτηση από δαύτους να γίνουν εν μία νυκτί ταγοί και βάρδοι, να σηκώσουν το λάβαρο της κοινωνικής επανάστασης, να καταλύσουν ενόπλως την τάξη ή να την ψωνίσουν και να παριστάνουν τον Αρμάνδο Δελαπατρίδη!
Απλώς (επαναλαμβάνω και διευκρινίζω ξανά ότι) τα έγραψα όλα αυτά επειδή άνθισε πάλι στον μπαξέ μας ο μαϊντανός του Κακιούζη…
Και κυρίως τα έγραψα όχι βεβαίως για να κάνω αβάντα στον πανταχόθεν βαλλόμενο Τραμπ, αλλά, τουναντίον, για να βγάλω το καπέλο μου στον Κάρι και στον Λεμπρόν που δεν ορρωδούν προ ουδενός, ακόμη κι αν αυτός είναι ο Πλανητάρχης…
ΥΓ: Μαύρο φίδι που τον έφαγε ή μαύρο φίδι που τους έφαγε;
