Του Νίκου Παπαδογιάννη
Γιατρέ μου, δεν αισθάνομαι καλά. Βλέπω τον Στρέλνιεκς και περιμένω να δω δίπλα του τον Πορζίνγκις. Τις προάλλες αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό ο Μούριτς και αναρωτιόμουν πώς θα σταματήσουν οι «πράσινοι» τις συνεργασίες του με τον Ντράγκιτς.
Αντικρύζω Μάντζαρη και Παπαπέτρου και ψάχνω να εντοπίσω δίπλα τους Καλάθη και Σλούκα. Πού είναι ο Μπουρούσης και πού είναι ο Παπαγιάννης για να σταματήσουν το πικ εντ ρολ της Χίμκι;
Γιατρέ μου, δεν είμαι καλά. Νομίζω ότι βρίσκομαι ακόμα στην Κωνσταντινούπολη και κλείνω τραπέζι στο «Κίρβεμ» για κεμπάπ. Μπερδεύω τα Αοράκια με τα αγοράκια που φορούσαν μπλε.
Το μόνο που μου φαίνεται οικείο, είναι η παρουσία Αμερικανών παικτών σε κάθε ομάδα. Ακόμα και στο Εurobasket, είχαν, σχεδόν όλες, από μία.
Άραγε σε τι θέση θα τερμάτιζε η Ελλάδα, αν είχε τον «Γκιστόπουλο» έτσι φορτσάτο και υγιή όπως τον είδα στα πρόσφατα φιλικά του Παναθηναϊκού;
Μην ανησυχείτε, θα μου περάσει, μόλις φτάσουν οι ομάδες της Εuroleague στο τελευταίο βιράζ πριν το επίσημο τζάμπολ.
Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στα φιλικά παιχνίδια. Τα περισσότερα δεν τα παρακολουθώ καν. Απόψε απορροφήθηκα από τις γερμανικές εκλογές και θυμήθηκα το Ολυμπιακός-Μακάμπι στο ημίχρονο.
Τις προάλλες χάζευα ταυτόχρονα Παναθηναϊκός-Εφές και Ολυμπιακός-Αστέρας, αλλά ξεχάστηκα στο ζάπινγκ και κόλλησα σε ένα παλιό Ταξιδεύοντας, με τη Μάγια Τσόκλη.
Ε ναι, τα φιλικά προσφέρονται για ταξίδια του μυαλού και για τίποτε άλλο. Όποιος τα πάρει στα σοβαρά, κινδυνεύει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα, όπως εκτέθηκαν όσοι έδωσαν βάση στους αγώνες του α’ γύρου της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ.
Ή μήπως δεν ήταν αγώνες προετοιμασίας, οι τέσσερις πρώτοι του Ελσίνκι; Θυμάστε που σας το έλεγα όταν όλοι μιλούσαν για ξεφτίλες και καραγκιοζιλίκια;
Ακούω άναρθρες κραυγές από τα γύρω σπίτια και υποθέτω ότι δείχνει κάποιο ποδοσφαιρικό ντέρμπι, αλλά δεν τολμώ να ξεκινήσω ζάπινγκ, γιατί φοβάμαι ότι θα κολλήσω πάλι, σε καμιά καλή κυριακάτικη ταινία.
Δεν υπάρχει βέβαια κίνδυνος να με απορροφήσει ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά και πώς να αφοσιωθώ στο ματσάκι που παίζεται αυτή την ώρα στο Ηράκλειο;
Οκέι, υπάρχει κάτι που δεν σηκώνει αμφιβολίες και αστερίσκους: ο Μιλουτίνοφ είναι άλλος άνθρωπος.
Νομίζω ότι η παραμονή του ήταν η καλύτερη κίνηση του φετινού Ολυμπιακού, του οποίου η «μπροστινή γραμμή» μοιάζει επικίνδυνα αποψιλωμένη από τα χαρακτηριστικά που την έκαναν ακρογωνιαίο λίθο της ομάδας.
Ποιος από τους ψηλούς του θα παίξει άμυνα, ποιος θα ρίξει καμιά ξανάστροφη και ποιος θα μπλοκάρει τα αντίπαλα σουτ;
Γύρω γύρω, στην περιφέρεια, φαίνεται να υπάρχει περισσότερη γρηγοράδα και σβελτάδα, όπως και βελτιωμένο σουτ, αλλά ο Χόλις Τόμπσον μοιάζει ακόμη ξένο σώμα.
Δεν περίμενα βέβαια ένα φιλικό με τη Μακάμπι για να τον μάθω αυτόν, αλλά δεν είναι πάντοτε εύκολο για έναν ρολίστα του ΝΒΑ να γίνει πρωταγωνιστής στην Ευρώπη.
Ο Ρόμπερτς έχει δική του μπάλα και θα μπει πιο γρήγορα στο νόημα, αλλά η αποδέσμευση του Χάκετ φοβάμαι ότι μπορεί να εξελιχθεί σε μπούμερανγκ για τον Ολυμπιακό.
Ξέρω, ξέρω, ιατρικό το θέμα. Δεν μου φάνηκε και τόσο προβληματικός, εμένα, στο Εurobasket.
O Παναθηναϊκός έχει περισσότερο ενδιαφέρον, αφού η φετινή περίοδος θα είναι ουσιαστικά η πρώτη του Τσάβι Πασκουάλ.
Η περυσινή ξεκίνησε με τα κλειδιά στην τσέπη του Πεδουλάκη, άσχετα αν μοιάζει να πέρασαν έκτοτε πέντε χρόνια.
Ωστόσο, αποτελεί και σεζόν υποχρεωτικής αναδόμησης, αφού η ομάδα έχασε μέσα στο καλοκαίρι τόσο το Σχέδιο Α, όσο και το Σχέδιο Β της.
Πάνε τα ποσταρίσματα και η δημιουργία του Μπουρούση από το βαμμένο, πάνε και οι εκτός σχεδίου, αλλά αποτελεσματικές τρέλες του Τζέιμς.
Πάντως οι ρόλοι είναι ήδη αρκετά ξεκάθαροι στην ομάδα, η οποία μπορεί να παρατάξει ιδιαίτερα αθλητικές πεντάδες, με την προσθήκη του Θανάση Αντετοκούνμπο.
Ο Καλάθης περιμένει με ανυπομονησία την άφιξη του Λεκάβιτσιους για να πάρει μία ανάσα, αλλά περισσότερο από πέρυσι ο Παναθηναϊκός θα είναι η ομάδα του Σίνγκλετον και του Γκιστ.
Είναι παράλογο να απαιτήσει κάποιος πρωταγωνιστική στόφα από τον Βουγιούκα ή από τους άγουρους Όγκαστ, Μήτογλου. Έχει πολλή ανηφόρα ο δρόμος, ιδίως αν καθυστερήσει ο Σίνγκλετον να βρει ρυθμό.
Δεν είμαι βέβαιος ότι οι ομάδες μας παρουσιάζονται ενισχυμένες σε σύγκριση με την περίοδο που προηγήθηκε. Μάλλον αρνητική θα ήταν η ψήφος μου, παρά θετική.
Οι ανακατατάξεις στο ευρωπαϊκό τοπίο δεν είναι ακριβώς ενθαρρυντικές, παρά τη φυγή πολλών πρωτοκλασάτων παικτών για τις ΗΠΑ ή για την Κίνα.
Οι μεγαλομεσαίες ομάδες, αυτές που θα κονταροχτυπηθούν με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό για τα πλασαρίσματα στην οχτάδα, μάλλον δυνάμωσαν παρά αποδυναμώθηκαν.
Η ΤΣΣΚΑ ασφαλώς θα είναι καλύτερη από την περυσινή, ο Ομπράντοβιτς θα βρει τρόπο να μπαλώσει τα κενά που άφησαν πίσω όσοι έφυγαν, η Ρεάλ θα είναι η ίδια Ρεάλ μόλις επιστρέψει για την τελική ευθεία ο σακατεμένος Γιουλ.
Η δε Σλοβενία θα παίξει με τον αέρα της πρωταθλήτριας. Ωχ, με συγχωρείτε, είδα τους Ντράγκιτς και Ράντολφ και παρασύρθηκα…
Προέχει, βέβαια, το ντέρμπι του πρωταθλήματος, Ολυμπιακός-ΠαναθηναΪκός σε δύο εβδομάδες στην ερημιά (ελέω επιστημόνων) του Φαλήρου.
Αλλά, όπως σας είπα, δεν δίνω σημασία στους αγώνες προετοιμασίας.
Πηγή: Gazzetta
