Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Το ξεκαθαρίζω εξ αρχής: Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι αμιγώς αθλητικό. Και σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να ασκήσει κανενός είδους κριτική σε οποιονδήποτε φίλο του Παναθηναϊκού ζει καθημερινά με την αγωνία της διάσωσης της αγαπημένης του ομάδας.
Δυστυχώς, όμως, το πρόβλημα που έχει προκύψει με τις οφειλές της «πράσινης» ΠΑΕ σε ποδοσφαιριστές και υπαλλήλους, όπως ο Στάθης Ταυλαρίδης, ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια μιας αθλητικής συζήτησης και αντανακλά ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ταλαιπωρημένης ελληνικής κοινωνίας.
Ακόμη κι εσείς που ασκήσατε κριτική, ή βρίσατε τον πρώην αμυντικό των «πράσινων», ελάτε για λίγο με νηφαλιότητα στη θέση του. Είσαι επαγγελματίας και έχεις υπογράψει κάποιους όρους συνεργασίας με την εταιρία που σε προσλαμβάνει. Στην πορεία, αντιλαμβάνεσαι ότι ο εργοδότης σου δηλώνει αδυναμία τήρησης των συμφωνηθέντων όρων και παύει να σε πληρώνει. «Θέλω πραγματικά να σε πληρώσω, αλλά η εταιρία είναι στα όρια χρεωκοπίας. Κάνε λίγο υπομονή», είναι τα λόγια του…
Κάνεις υπομονή, βάζεις πλάτη και μια και δύο φορές, και έρχεται η ώρα να αποχωρήσεις από την εταιρία. Για να αποφύγεις αφενός να συρθείς στα δικαστήρια και αφετέρου για να μην δημιουργήσεις περαιτέρω προβλήματα στην εταιρία σου, προχωράς σε διακανονισμό των οφειλών. Ούτε αυτές όμως τηρούνται… Το μόνο που ακούς από τον εργοδότη σου είναι «κάνε υπομονή, να σώσουμε την εταιρία και θα πάρεις τα χρήματά σου»…
Κι αυτό θέλεις να κάνεις: Υπομονή! Κι ας γνωρίζεις ότι ο εργοδότης σου διαθέτει την οικονομική επιφάνεια να λύσει το πρόβλημά σου. Μια μέρα, όμως, αντιλαμβάνεσαι ότι όλο αυτό το διάστημα που σου ζητούσαν να κάνεις υπομονή, ήσουν κι εσύ θύμα μιας ξεδιάντροπης κοροϊδίας. Γιατί την ώρα που ο εργοδότης σου εμφανιζόταν μπροστά σου ως… μπατίρης στο χείλος της καταστροφής, την ίδια ώρα ξόδευε αλόγιστα χρήματα για να προσλαμβάνει άλλους υπαλλήλους και να αυξάνει τα κόστη μιας εταιρίας που ο ίδιος δήλωνε ότι βρίσκεται στα όρια χρεωκοπίας.
Τι κάνεις; Πως αντιδράς; Οι υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά σου και την οικογένειά σου τρέχουν! Η Εφορία σου σφίγγει καθημερινά τη θηλιά ολοένα και περισσότερο! Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φορολογήσει σε λίγο ακόμη και τον… αέρα που αναπνέεις!
Πραγματικά δεν γνωρίζω την οικονομική κατάσταση του Ταυλαρίδη, δεν είμαι ούτε εφοριακός, ούτε λογιστής για να ξέρω αν είχε άλλο περιθώριο υπομονής. Ξέρω, όμως, ότι τόσο ο Ταυλαρίδης, όσο και πολλοί ακόμη απλήρωτοι υπάλληλοι της ΠΑΕ Παναθηναϊκός αποτελούν θύματα ενός εργασιακού εμπαιγμού εις βάρος τους. Γιατί την ώρα που ο εργοδότης τους δήλωνε στους ίδιους αδυναμία πληρωμής των εις βάρος τους οφειλών, την ίδια ώρα ξόδευε χρήματα για μεταγραφές όπως αυτές των Τσάβες, Χίλιεμαρκ, Μουνιέ…
Και επαναλαμβάνω: Το πρόβλημα δεν είναι αθλητικό. Γιατί, δυστυχώς, συμπεριφορές εργοδοτών σαν αυτής του Αλαφούζου και των συνεργατών του στον Παναθηναϊκό, αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση στην ελληνική κοινωνία.
Μεγάλες εταιρίες, καλυμμένες πίσω από το άλλοθι της οικονομικής κρίσης, δηλώνουν με περίσσεια ευκολία… αδυναμία πληρωμών, αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους να ζουν επί μήνες με την αγωνία της απλήρωτης εργασίας.
Εργοδότες που διαθέτουν μυθικές περιουσίες και έχουν εξασφαλίσει το μέλλον των οικογενειών τους (πολλοί μάλιστα στο εξωτερικό) παίζουν με τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων και των οικογενειών τους, που το μόνο που ζητούν είναι να πληρωθούν για την εργασία που ήδη έχουν προσφέρει.
Τέτοια φαινόμενα τα ζούμε καθημερινά κι εμείς στον εργασιακό κλάδο των ΜΜΕ, με εταιρίες – κολοσσούς να αφήνουν εργαζόμενους και εφτά και οκτώ μήνες απλήρωτους και στη συνέχεια, είτε να βάζουν λουκέτο, είτε να περνούν στα χέρια άλλου επενδυτή. Είμαι σίγουρος, ότι τα ζείτε και πολλοί από εσάς στο δικό σας εργασιακό κλάδο.
Όσο, λοιπόν, ο Αλαφούζος και ο κάθε Αλαφούζος βρίσκει έστω και έναν υπερασπιστή επειδή «εξαπάτησε» εργασιακά έναν υπάλληλό του, ο Μεσαίωνας που βιώνει η σύγχρονη Ελλάδα ολοένα και θα βαθαίνει. Όσο ο κάθε εργοδότης θα θεωρεί κεκτημένο του δικαίωμα να αφήνει απλήρωτο επί μήνες έναν εργαζόμενο και να μένει ατιμώρητος για τη «δουλεία» στην οποία τον επέβαλλε, η κρίση στη χώρα μας θα λαμβάνει ολοένα και πιο ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Και δυστυχώς, στην Ελλάδα το να πληρώνεσαι στην ώρα σου, αποτελεί πλέον πολυτέλεια. Το ελάχιστο κεκτημένο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου, αποτελεί πολυτέλεια… Σ’ αυτό το σημείο έχουμε φτάσει!
Όσο κατανοητή, λοιπόν, κι αν είναι η αγωνία και ο καημός ενός φιλάθλου για το μέλλον της αγαπημένης του ομάδας, δεν νοείται να προσφέρονται πλέον άλλοθι σε εργοδότες που θεωρούν δικαίωμά τους να κοροϊδεύουν τους υπαλλήλους τους. Γιατί σήμερα είναι ο Αλαφούζος, αύριο θα είναι το δικό σου αφεντικό…
Πηγή: Sport DNA
