Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Συνοψίζοντας το ταξίδι αυτών των 13 μηνών. Η ομάδα «καθ’ οδόν» έκανε ένα και μοναδικό λάθος, αληθινό λάθος. Την ισοπαλία με την Εσθονία. Ένα λάθος σε 13 μήνες, ανεξαρτήτως αν κοστίζει ή δεν κοστίζει, σίγουρα δικαιολογείται. Μπορεί να συμβεί, στον καθένα. Εδώ, είναι ευτύχημα ότι συγχωρήθηκε κιόλας. Το λάθος δεν απέβη τόσο καθοριστικό, όσο καθοριστική αποδείχθηκε η μία κατ’ εξοχήν στιγμή-κλειδί στην όλη ροή του ομίλου. Η ισοφάριση του Τζαβέλλα, στο Καραϊσκάκη με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη. Όλα μετά, εάν δεν έμπαινε εκείνο το κομβικό γκολ, θα ήταν αλλιώς. Ο συσχετισμός, πρακτικά, δεν ανατρεπόταν.
Η επάνοδος μπορεί, πλέον, να θεωρείται οριστική. Το γαλάζιο γκρουπ ξανάπιασε τα στάνταρντ επάρκειας/συνέπειας/αξιοπιστίας που σημαίνουν την επιστροφή στον mainstream διεθνή ανταγωνισμό. Η Εθνική έμεινε αήττητη, ένα ισχυρό πειστήριο, και στα πέντε ταξίδια της. Τη δε μία ανατροπή που χρειάστηκε, στη Λευκωσία, την έκανε (από δύσκολη) εύκολη. Μία που έμπλεξε, μία που αμέσως ξέμπλεξε. Ομολογουμένως με την ευγενή συνεισφορά του προπονητή της Κύπρου, που σκέφτηκε πως ο Αντωνιάδης είναι στόπερ και ο Λαίφης μπακ…
Το χάος, η μαύρη τρύπα, κράτησε μία διοργάνωση (EURO 2016). Η ανακατασκευή δεν θα έχει ολοκληρωθεί πριν την επόμενη τριετία. Αλλά, ενόσω η ελληνική ομάδα ακόμη ανακατασκευάζεται, η μαύρη τρύπα είναι πίσω. Πράγμα, όχι ακριβώς απλό. Ούτε αυτονόητο. Η Ολλανδία, ένα σπουδαίο ποδοσφαιρικό έθνος, ήδη έχει κάψει δύο διοργανώσεις σερί (EURO 2016 και Μουντιάλ 2018) και παραμένει βυθισμένη, δίχως προοπτική, στη δική της μαύρη τρύπα. Εθνη που εκπροσωπήθηκαν πέρυσι στο Ευρωπαϊκό, τώρα τους ψάχνεις. Τουρκία, Τσεχία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Αυστρία, Ουκρανία, Αλβανία. Την Ελλάδα, την έψαχνες εκεί και τότε. Όχι πια. Επανεμφανίστηκε.
Η Λευκωσία ήταν ένα κλασικό «ματς για το αποτέλεσμα» σε μια πολύ ιδιαίτερη βραδυά για τα αποτελέσματα. Η Εθνική είχε τα καλά της, είχε και τα κακά της. Δεν έπαιξε (σχεδόν) καθόλου από τα άκρα, αλλά κράτησε τον έλεγχο στον άξονα με τούτο το στέρεο δίδυμο των διαφορετικών εξαριών (σκυλί ο απελευθερωμένος Ζέκα, ήρεμος ο «αιώνιος βυσματίας» Τζιόλης) που ο Σκίμπε το πρωτοβρήκε τον Ιούνιο στη Ζένιτσα και, έκτοτε, δεν το πειράζει. Μεγάλο πράγμα, στο ποδόσφαιρο, οι χαφ να είναι διαφορετικοί σε χαρακτηριστικά…
Επίσης, η ομάδα δεν είχε μεν σοβαρό build-up, αλλ’ ήταν δυνατή στα στημένα (κόρνερ Φορτούνη…μισά γκολ). Δεν είχε μεν την λεπτή κάθετη που πέρασε π.χ. ο Κάστανος στο γκολ των Κυπρίων, αλλ’ ήταν αέρινη στις επιθετικές μεταβάσεις. Δεν είχε μεν τα κίλερ τελειώματα (ο Μάνταλος, εάν θέλει γαλόνια λίντερ, οφείλει να σκοράρει), αλλ’ έδωσε καλή πίεση σε υψηλή ένταση, σ’ εκείνο το κρεσέντο στο ξεκίνημα του β’ μέρους. Το άσχημο είναι ότι, μετά το κρεσέντο, βγήκαν μικρά-μικρά συμπτώματα.
Χαλαρής αποφασιστικότητας και συγκέντρωσης, σε βαθμό να μπορεί κανείς να το παρερμηνεύσει σαν ανευθυνότητα των παικτών απέναντι στη δουλειά ή σαν σνομπισμό απέναντι στον αντίπαλο. Πήγαιναν δεύτεροι. Αφηναν τις μπάλες των Κυπρίων, αντί να τις καθαρίζουν εγκαίρως, να φτάνουν ως την περιοχή. Τις περίμεναν εκεί, πλέον με πέμπτο παίκτη στην πυκνωμένη τελευταία γραμμή άμυνας (Σταφυλίδης). Εδιναν δικαιώματα, κι έτσι άφηναν την πιθανότητα ατυχήματος ανοιχτή ως το φινάλε.
Το ατύχημα, στο χαλαρό περιβάλλον του ΓΣΠ, αποφεύχθηκε. Τέλος καλό, όλα καλά. Στα πλέι-οφ τον Νοέμβριο, δεν έχω καμία αμφιβολία, η αποφασιστικότητα και η συγκέντρωση των διεθνών θα λειτουργήσουν στο 100%. Η Ελλάδα, αποδεδειγμένα, ξέρει να παίζει πλέι-οφ.
Πηγή: Sport DNA
