Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ολο το καλοκαίρι δεν ήθελα να γράψω τίποτα για τις μεταγραφές του Ολυμπιακού στο μπάσκετ γιατί δεν μου αρέσει ο ρόλος του γκρινιάρη. Ελεγα να μην πω τίποτα, μολονότι έβλεπα ότι είναι πολύ πιθανό να κάνει ο Ολυμπιακός του κόσμου τις μεταγραφές και να βρεθεί στην αρχή της σεζόν με τα ίδια προβλήματα, μολονότι οι Αγγελόπουλοι θα έχουν ξοδέψει και πιο πολλά χρήματα. Τα χρήματα δεν σε σώζουν, όταν υπάρχει πρόβλημα κοινής λογικής. Αυτή είναι που έχει χαθεί από τον Ολυμπιακό και δεν το λέω γιατί έχασε το πρώτο ντέρμπι της σεζόν από τον ΠΑΟ: θα μπορούσε και να το κερδίσει, αλλά πάλι δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα. Ποιο ήταν εν τέλει το πρόβλημα του Ολυμπιακού πέρυσι; Η έλλειψη ποιότητας τον περισσότερων ξένων του και τα πολλά στοιχήματα. Τι είδαμε στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν; Πάλι ένα σωρό στοιχήματα. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Τι έγινε πέρυσι
Ο Ολυμπιακός πέρυσι έχασε το πρωτάθλημα και τον τελικό στην Ευρωλίγκα για τον ίδιο ακριβώς λόγο: στα καθοριστικά ματς ο κουρασμένος Πρίντεζης και ο εγκλωβισμένος από τους αντιπάλους Σπανούλης δεν μπόρεσαν να τον βοηθήσουν. Και ο Πρίντεζης και ο Σπανούλης, εδώ και τρία χρόνια, έχουν προβλήματα σε διάφορες φάσεις της σεζόν. Μολονότι διανύουν τα χρόνια της μεγάλης τους ωριμότητας, κανένας από τους δυο δεν μπορεί να βγάλει μια ολόκληρη σεζόν με σούπερ απόδοση. Όταν άρχισε η μεταγραφική περίοδος η πρώτη και μεγαλύτερη προτεραιότητα του Ολυμπιακού ήταν να βρεθούν δυο καλά μπακ απ των δυο, δυο παίκτες που να μπορούν να πάρουν από το χέρι την ομάδα, όχι ως ρολίστες, αλλά ως πρωταγωνιστές. Στην πορεία του καλοκαιριού προέκυψαν κι άλλα ζητήματα. Μετά τον Πάτρικ Γιάνκ χρειάστηκε ν αντικατασταθεί κι ο Κεν Μπίρτς, που βρήκε συμβόλαιο στο NBA. Ο Ολυμπιακός αποχαιρέτησε με δάκρια τον Χάκετ, χάρισε τον Λοτζέσκι στον ΠΑΟ και έδιωξε τον Γκριν: στις θέσεις όλων αυτών έπρεπε να έρθουν καινούργιοι παίκτες. Επρεπε επίσης να μεγαλώσει και αριθμητικά το ρόστερ, γιατί το δίδαγμα της περσινής σεζόν ήταν ότι δεν βγαίνει χρονιά με δώδεκα παίκτες.
Η στρατολόγηση των ξένων
Αφού έμειναν ο Πρίντεζης και ο Μάντζαρης, που υπέγραψαν νέα ακριβότερα συμβόλαια, άρχισε η στρατολόγηση των ξένων. Προστέθηκαν δυο ψηλοί, ο καλούτσικος σκόρερ Τζαμέλ Μακλίν, που στην Αρμάνι είχε ξεχάσει το μπάσκετ και ο ρολίστας Τιλί. Ηρθε για την θέση του Χάκετ ο Ρόμπερτς, που πάντως δεν έχει τα αμυντικά προσόντα του Ιταλοαμερικάνου κι αποκτήθηκε και ο Στρέλνιεκς, που από πουθενά δεν προκύπτει ότι είναι καλύτερος του Γκριν, αλλά είναι τουλάχιστον πιο ομαδικός ως Ευρωπαίος. Επιλέχτηκε επίσης ο Τόμπσον, που είναι πιο αθλητικός από τον Λοτζέσκι και γύρισε κι ο Μπόγρης. Κι αφού έγιναν όλα αυτά αποδείχτηκε ότι οι υπεύθυνοι του σχεδιασμού ξέχασαν την βασικότερη προτεραιότητα, δηλαδή ότι έπρεπε να βρεθούν δυο παίκτες ικανοί να παίξουν στις θέσεις του Πρίντεζη και του Σπανούλη, όχι δευτερόλεπτα, αλλά ματς ολόκληρα. Αν πει κάποιος ότι αυτοί είναι ο Τιλί και ο Στρένλιεκς θα πέσει φωτιά να τον κάψει!
Για να φανεί το λάθος του σχεδιασμού, η μοίρα θέλησε ο Σπανούλης να λείψει από το πρώτο ντέρμπι με τον ΠΑΟ, στο οποίο δεν αγωνίστηκε κι ο Ρόμπερτς, που είναι ένας καλός παίκτης, αλλά έχει δυο τραυματισμούς, πριν αρχίσει η χρονιά και μακάρι να μην αποδειχτεί γυάλινος. Το αποτέλεσμα το είδαμε: ο Καλάθης έμοιαζε σούπερμαν κι ο ΠΑΟ από την περιφέρεια του Ολυμπιακού δεν είχε να φοβηθεί τίποτα. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν έπαιζε ο Σπανούλης; Φυσικά. Αλλά το συμπέρασμα του ματς είναι ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται ακριβώς στην ίδια κατάσταση που ήταν πέρυσι: αν ο Σπανούλης κι ο Πρίντεζης δεν κάνουν την διαφορά, η ομάδα δύσκολα μπορεί να φτάσει τους ογδόντα πόντους. Κι αν ο αντίπαλος έχει ένα γκαρντ με δύναμη και ταχύτητα όπως ο Καλάθης, δεν υπάρχει ούτε καν σοβαρή περιφερειακή άμυνα: χθες στα πέντε τελευταία λεπτά που ο Καλάθης φόρτσαρε κι ο Ρίβερς βρήκε δυο σουτ, ο ΠΑΟ έτρεξε ένα σερί 15-3 τελειώνοντας το ματς. Κι ας είναι κι αυτός πιο αδύναμος από πέρυσι, αφού δεν έχει Τζέιμς και Μπουρούση και οι νεοφερμένοι του ακόμα ψάχνονται. Ο Πασκουάλ ξέρει τη δουλειά κι ο Γιανακόπουλος μπορεί αύριο ν αλλάξει δυο παίκτες εύκολα: πάντα το έκανε.
Μύθος ότι ο Σπανούλης κάνει κουμάντο
Χρόνια τώρα κυκλοφορεί ένας μύθος: ότι ο Σπανούλης κάνει κουμάντο στον Ολυμπιακό, έχει λόγο για τις μεταγραφές, δεν θέλει παίκτη στη θέση του για να μην τον επισκιάζει αυτός κτλ κτλ. Πρόκειται για παραμύθι και μάλιστα χωρίς δράκο: ο Ολυμπιακός κάθε χρόνο παίρνει ένα παίκτη, που υποτίθεται ότι έχει τα χαρακτηριστικά του ηγέτη του, ώστε να μπορεί και να τον ξεκουράζει – το πρόβλημα είναι τι παίκτη παίρνει. Ο Χάκετ ήρθε κάποτε ως αναπληρωματικός του Σπανούλη, αλλά επειδή αποδείχτηκε εξαιρετικός παίκτης έφτασαν να παίζουν και μαζί: άλλαξε το παιγνίδι του. Ο Σλούκας ήταν εξαιρετικός αναπληρωματικός του Σπανούλη κι ο Σπανούλης δεν είχε κανένα πρόβλημα μαζί του, όπως δεν είχε και με τον Λο, τον Γκριν, τον Λαφαγιέτ, τον Στρόμπερι, τον Οντομ: αν ο Σφαιρόπουλος ψάχνει παίκτες χειρότερους του Σπανούλη, γιατί φοβάται ότι θα του ζητήσουν να παίζουν πιο πολύ, δεν φταίει ο Σπανούλης – φταίει η ανασφάλεια του προπονητή. Που έχει την ίδια λογική και σε ό,τι έχει να κάνει με το μπακ απ του Πρίντεζη: οι παίκτες που διαλέγει είναι κομπάρσοι και ρολίστες – ο Τιλί είναι ο τελευταίος, αλλά έχουμε δει κι άλλους. Με ρολίστες και κομπάρσους μπορεί να έχεις καλά αποδυτήρια και να παρακαλάς οι ηγέτες σου να παίζουν για σένα, αλλά ομάδα, που να ανέβει επίπεδο, δεν φτιάχνεις. Θα βάζεις πάντα στοιχήματα με τη λογική, θα συγκινείς κερδίζοντας δύσκολα και κάνοντας υπερβάσεις, αλλά στο τέλος θα είσαι πάντα εξαρτημένος από την φόρμα και τις αντοχές αυτών των δυο. Που είναι ανθρωπίνως αδύνατο να βγάλουν μια ακόμα σεζόν στα κόκκινα.
Η λάθος υπερανάλυση
Είναι ποτέ δυνατόν αυτά τα απλά πράγματα να μην τα καταλαβαίνουν ο Σφαιρόπουλος και οι Αγγελόπουλοι – να μην βλέπουν, δηλαδή, πως δεν γίνεται προκοπή χωρίς ακόμα ένα μεγάλο περιφερειακό σκόρερ και χωρίς ένα ακόμα παίκτη με post παιγνίδι; Νομίζω ότι συμβαίνει κάτι απλό: η υπερανάλυση του μπάσκετ τους οδηγεί σε ένα είδος εικονικής πραγματικότητας, όπου όλα μπερδεύονται και μάλιστα καθόλου γλυκά. Στον Ολυμπιακό ασχολούνται με τις λεπτομέρειες και χάνουν την ουσία. Οσες κομπίνες κι αν φτιάξεις, (αν φτιάξεις…), αν ο παίκτης που θα πάρει το σουτ έχει μέτρια ποσοστά στο τρίποντο, τα ποσοστά της ομάδας θα είναι μέτρια. Αν ένας ψηλός δεν μπορεί να παίξει με την πλάτη, όσα isolation κι αν του δημιουργείς θα σπάει τα στεφάνια. Οσα πικ εν ρολ και να στήσεις, κάποιος πρέπει να βάλει τη μπάλα στο καλάθι για να είναι επιτυχημένα. Κι όσο μεγάλη κι αν είναι η πρόοδος του Μιλουντίνοφ, ο κινητικός και γρήγορος ψηλός θα τον βάζει στο καλάθι πάντα. Και δεν θα λύσει το πρόβλημα ο Μπόγρης – κι ας είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου.
Δυο μόνο δεν αρκούν
Η σεζόν είναι μεγάλη, αλλά η εντύπωση μου είναι ότι ο Ολυμπιακός είναι στάσιμος – έχει τα ίδια περσινά ελαττώματα και τα ίδια περσινά προτερήματα, μόνο που κουβαλάει φέτος το βάρος μιας αποτυχημένης σεζόν κι αυτό δημιουργεί νευρικότητες: είδατε τι έγινε με τον Παπανικολάου. Ο Ολυμπιακός, αντί ν αλλάξει, προτίμησε να παρουσιαστεί με μια ομάδα ακόμα πιο εξαρτημένη από τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη και τις φυσικές αντοχές τους. Μερικές φορές δεν κάνουν οι λεπτομέρειες τη διαφορά, αλλά οι αληθινά μεγάλοι παίκτες. Δυο μόνο δεν αρκούν.
Πηγή: Κάρπετ Show
