Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Φυσικά και ένας παίκτης δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να διαμαρτύρεται στον διαιτητή! Φυσικά και κανένας παίκτης δεν πληρώνεται για να εισπράττει κίτρινες, κόκκινες κάρτες ή τεχνικές ποινές επειδή αισθάνεται αδικημένος (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα) από έναν διαιτητή. Προφανώς και είναι ανθρώπινο να μην ελέγχει καμιά φορά τα νεύρα του, προφανώς και οι περισσότεροι έχουμε… κυνηγήσει διαιτητή ακόμη κι όταν παίζουμε πέντε επί πέντε, αλλά το γεγονός αυτό δεν καθιστά θεμιτή την αντίδραση ενός επαγγελματία αθλητή. Ας ξεκαθαρίσουμε αρχικά αυτό, προτού εξετάσουμε λίγο περισσότερο τη συμπεριφορά του Γιάννη Σφαιρόπουλου, στο περίφημο – πλέον – περιστατικό με τον Κώστα Παπανικολάου.
Ένα απλό σερφάρισμα να πραγματοποιήσει κανείς στο διαδίκτυο – σε σελίδες οπαδών του Ολυμπιακού και όχι μόνο – γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η αντίδραση του Έλληνα τεχνικού έχει βρει ουκ ολίγους επικριτές, εκτός από υποστηρικτές. Απόλυτα κατανοητό…
Για να το πω λαϊκά, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος χάλασε την… πιάτσα, το βράδυ της Κυριακής με την επιλογή του και κυρίως με τις δηλώσεις του.
Σε μια αθλητική κοινωνία που παρακολουθεί πλέον κάθε αναμέτρηση (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ, ακόμη και χάντμπολ) με το βλέμμα της στραμμένο περισσότερο στις αποφάσεις των διαιτητών και λιγότερο στις προσπάθειες των αθλητών, κάθε τοποθέτηση που πηγαίνει κόντρα στο… ρεύμα του δόγματος «μη μιλάτε στους διαιτητές», προφανώς και ενοχλεί.
Το τι ακριβώς συνέβη στον πάγκο του Ολυμπιακού, ανάμεσα στον προπονητή και τον αθλητή του, το γνωρίζουν μόνο ελάχιστοι… αυτόπτες μάρτυρες. Γι’ αυτό μένω περισσότερο στις δηλώσεις του Σφαιρόπουλου. Και του βγάζω το καπέλο…
Γιατί σε μια κοινωνία που καθημερινά ηρωποιούνται όσοι σηκώνουν το λάβαρο της επανάστασης του εκάστοτε αδικημένου, ο Σφαιρόπουλος ούτε λίγο, ούτε πολύ, θέλησε να βάλει – τουλάχιστον στη δική του ομάδα – ένα φρένο σ’ αυτό το… εκτός ελέγχου παραλήρημα με τη διαιτησία.
Επαναλαμβάνω, φυσικό και αναμενόμενο να προκαλέσουν αντιδράσεις η πράξη και τα λεγόμενά του. Για κάθε «καλά έκανε ο Σφαιρόπουλος» που γράφτηκε στο διαδίκτυο, υπήρξαν και δέκα σχόλια «τι καλά έκανε; Αυτό μας έλειπε να βλέπουμε να μας σφάζουν και να μένουμε σιωπηλοί»…
Και προσέξτε, αναφερόμαστε σε έναν προπονητή που μετά το τέλος του αγώνα υποστήριξε δημόσια ότι η ομάδα του αδικήθηκε στην τελευταία καθοριστική φάση της αναμέτρησης. Μέχρι εκεί, όμως…
Άλλο η διαμαρτυρία ενός προπονητή, ή μιας διοίκησης (συνηθισμένο φαινόμενο και στο εξωτερικό) και άλλο το… πανηγύρι των τρελών που συνοδεύει πλέον κάθε αθλητική αναμέτρηση στη χώρα μας, με πρωταγωνιστές αθλητές, παράγοντες, φιλάθλους, δημοσιογράφους.
Συνήθως στην Ελλάδα όταν πας κόντρα στο ρεύμα (όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά γενικά), σκάβεις τον τάφο σου, καθώς αντιτίθεσαι σε μια κοινωνία που θεωρεί ότι κάνει τα πάντα σωστά και δεν ανέχεται μαθήματα συμπεριφοράς από κανέναν.
Δεν ξέρω αν ο Σφαιρόπουλος… έσκαψε τον λάκκο του με τη συμπεριφορά του, αλλά είναι σίγουρο ότι ενόχλησε το… ρεύμα! Και μόνο γι’ αυτό, δυο φορές μαγκιά του!
Πηγή: Sport DNA
