Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ξενύχτησα χθες βράδυ για να δω το παιγνίδι της Αργεντινής με το αδιάφορο Εκουαδόρ, που όμως στην έδρα του χάνει δύσκολα. Η Αργεντινή πήγε σε αυτό το ματς έχοντας κάνει όλα τα λάθη του κόσμου στη διάρκεια των εφετινών λατινοαμερικάνικων προκριματικών του Μουντιάλ: τελευταίο και σοβαρότερο ότι δεν κατάφερε να κερδίσει το Περού στο Μπομπονιέρα του Μπουένος Αϊρες κολλώντας στο 0-0. Χθες βράδυ, στο κρισιμότερο ματς των προκριματικών, βρέθηκε να χάνει με 1-0 μετά από 38 δευτερόλεπτα. Αλλά ευτυχώς μετά ανέλαβε ο Λιο Μέσι και με τρία γκολ από τα δικά του, σφράγισε τη νίκη και τα εισιτήρια για τη Μόσχα.
Από το 1978 και μετά
Ολες αυτές τις μέρες που η συμμετοχή της Αργεντινής στο μουντιάλ της Ρωσίας έμοιαζε αμφίβολη θυμόμουν πόσα ωραία πράγματα έχω δει από τους Αργεντίνους από το 1978, που θυμάμαι τα παγκόσμια κύπελλα και μετά. Το ΄78 οι μεταδώσεις των αγώνων γινόταν πολύ αργά το βράδυ και δεν είδα ποτέ απευθείας την ήττα τους με 0-1 από την Ιταλία, ούτε το 0-0 με το απίθανο ξύλο στο ματς με τη Βραζιλία.
Δεν θυμάμαι το στημένο, όπως έλεγαν όλοι 6-0 με το Περού, του οποίου τη φανέλα λάτρεψα. Θυμάμαι, όμως, τη μεγάλη αντίδρασή τους στον τελικό: όταν όλοι πίστευαν πως οι υπερπροπονημένοι Ολλανδοί στην παράταση θα τους πάρουν το ματς, οι Γκάουτσος βγήκαν και έκαναν ένα εντυπωσιακό μισάωρο για να κερδίσουν με 3-1. Μερικοί ήταν μαλλιάδες σαν τραγουδιστές συγκροτήματος χέβι μεταλ, όλοι είχαν εξωτικά ονόματα (Μάριο Κέμπες, Μπετρόνι, Αρντίλες κτλ) και φορούσαν φανέλες με παράξενα νούμερα: τους τα είχαν δώσει με αλφαβητική σειρά κι ο μέσος Αρντίλες φορούσε το 2. Τέσσερα χρόνια αργότερα στην Ισπανία το 1.
Τα χρόνια του Ντιέγκο
Από το 1982 και μέχρι το 1996, για δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια, η Αργεντινή του Ντιέγκο ήταν το μόνιμο θέμα όλων των συζητήσεων στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου. Το 1982 στην Ισπανία τον περιμέναμε όλοι, έχοντας ακούσει ότι ήταν ο νέος θαυματοποιός: είδαμε ένα ασουλούπωτο, νευρικό ντριπλομανή, που καταλάβαινες ότι ήξερε τρομερή μπάλα, αλλά του έλειπαν όλα τα υπόλοιπα – έφυγε από το γήπεδο χάνοντας από τους Ιταλούς με 2-1 με κατεβασμένο το κεφάλι. Το 1986 επέστρεψε με τουπέ και θράσος για να βάλει το χέρι του, να βγάλει την Αργεντινή Πρωταθλήτρια και να αποδείξει ντριπλάροντας την μισή Εθνική Αγγλίας και την μισή Εθνική Βελγίου ότι είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου.
Το 1990 χάλασε τη γιορτή των Ιταλών αποκλείοντας τους στα πέναλτι στη Νάπολη. Αμέσως δημιουργήθηκε ο μύθος ότι όλο το γήπεδο ήταν μαζί του και κόντρα στην Σκουάντρα Ατζούρα: δεν ήταν, αλλά γιατί να χαλάσουμε με λεπτομέρειες μια ωραία ιστορία; Οταν έχασε από τους Γερμανούς τον τελικό, στον οποίο έφτασε με μια από τις πιο φτωχές σε ταλέντο Εθνικές ομάδες της Αργεντινής στην ιστορία, έκλαψε και μαζί του κι εμείς, που μαζί του μεγαλώσαμε. Το 1994 στις ΗΠΑ κατέφτασε για να αποδείξει ότι είναι το είδος του Θεού που ανασταίνεται, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν το είδος του Θεού που σταυρώνεται. Πρόλαβε και πέτυχε ένα γκολ στην Εθνική μας, πριν τον αποβάλουν δια παντός για χρήση εφεδρίνης: μαζί του τελείωσε νωρίς σε εκείνο το μουντιάλ, μετά από μια ήττα από την Βουλγαρία του Στόιτσκοφ, μια προικισμένη Αργεντινή που είχε γύρω από τον Ντιέγκο, τους Φερνάντο Ρεδόνδο, Κλαούντιο Κανίγια, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Ντιέγκο Σιμεόνε και Αμπέλ Μπάλμπο. Αυτή η ομάδα, χωρίς τον Κανίγια, αλλά με τους Ορτέγκα, Βερόν και Λόπεζ πίσω από τον Μπατιστούτα και τον Κρέσπο, έφτασε ένα βήμα από τα ημιτελικά το 1998, όταν την νίκησε η Ολλανδία με ένα γκολ του Μπέργκαμπ κι ενώ όλοι φωνάζαμε πέναλτι, όταν ο Ορτέγκα ανατράπηκε λίγα λεπτά πριν. Αν το 1998 μείναμε με το παράπονο, το 2002 μας σόκαρε αντιθέτως η μεγάλη αποτυχία της Σελέστε στην Απω Ανατολή: τα «μαραντονάκια» (Ορτέγκα, Λόπεζ, Αϊμάρ, Κίλυ Γκονζάλες κτλ) πήγαν στην Ιαπωνία έχοντας περάσει πρώτοι από τα προκριματικά, με την καλύτερη επίθεση, την καλύτερη άμυνα και με 13 βαθμούς διαφορά από τον Ισημερινό που ήταν τότε δεύτερος. Με προπονητή τον τρελοΜπιέλσα έπαιζαν μπαλάρα και πέτυχαν το απίθανο: να αποκλειστούν από τον πρώτο γύρο, χάνοντας μέχρι και από την Αγγλία – κάτι που εκατομμύρια φίλοι τους θεωρούσαν αδύνατο να συμβεί!
Μετά τον Ντιέγκο
Από το 2006 και μετά άρχισε η εποχή του Μέσι. Στην Γερμανία ήταν μικρούλης, αλλά όλοι είπαν πως έκανε λάθος ο Πέκερμαν που δεν τον είχε εμπιστευτεί πιο πολύ. Ο Πέκερμαν είχε αποκλείσει από την αποστολή της ομάδας που πήγε στο μουντιάλ τους Ζανέτι, Ντε Μικέλις, Βερόν γιατί είχαν τσακωθεί με τον αρχηγό Σορίν, όπως κάποτε ο Μπιλάρδο είχε αποκλείσει τον Μαραντόνα γιατί του το ζήτησε ο Πασσαρέλα κι αργότερα ο Μπιλάρδο τον Πασαρέλα γιατί του το ζήτησε ο Ντιέγκο! Και το 2006 και το 2010 τους απέκλεισε στα προημιτελικά του μουντιάλ η Γερμανία: ως γηπεδούχος τους απέκλεισε στα πέναλτι, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα τους διέλυσε με 4-0 καταστρέφοντας μια υπέροχη ιστορία με βάση την οποία ο προπονητής Μαραντόνα θα κέρδιζε το μεγάλο κύπελλο χάρη στον διάδοχό του, τον Λιο Μέσι.
Δεν συνέβη τίποτα τέτοιο γιατί της ζωής τα παραμύθια έχουν συνήθως άσχημο φινάλε κι αυτό το κατάλαβε κι ο Μέσι, που τέσσερα χρόνια αργότερα, χωρίς τον Ντιέγκο στον πάγκο, αλλά με το σταυρό του μαρτυρίου της σύγκρισης μαζί του στην πλάτη, έφτασε με την Αργεντινή στον τελικό του Μαρακανά για να δει για τρίτο συνεχόμενο μουντιάλ τους Γερμανούς να πανηγυρίζουν – αυτή τη φορά σηκώνοντας και το κύπελλο.
Επαιξε επιτέλους καλά
Παρόλο που οι τελικές νίκες της Αργεντινής είναι λίγες, οι συζητήσεις που ως ομάδα προκαλεί είναι τεράστιες κι αυτό είναι που στα παγκόσμια κύπελλα μετράει: για να καταλάβετε πόσο οδυνηρή θα ήταν η έλλειψή της στο μουντιάλ του καλοκαιριού, σκεφτείτε πόσο φτωχότερη θα ήταν η ιστορία του παγκοσμίου κυπέλλου αν η Σελέστε έλειπε σε μια από τις προηγούμενες διοργανώσεις του. Θα ήταν χωρίς ιστορίες το Μουντιάλ του 1978 και κανείς δεν θα συζητούσε ούτε για τον Μενότι και τα θρυλικά τσιγάρα του, ούτε για τον συνταγματάρχη Βιντέλα. Θα είχαμε πεθάνει από πλήξη σε τρία τουλάχιστον μουντιάλ, αν δεν υπήρχε ο κυκλώνας Μαραντόνα. Και καμία απολύτως ποδοσφαιρική συζήτηση δεν είναι πιο ενδιαφέρουσα από αυτή που βασίζεται στην αναπάντητη ερώτηση «τι διάβολο παθαίνει ο Μέσι όταν παίζει στην Αργεντινή;». Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως στο μουντιάλ της Ρωσίας θα παιχτεί διαστημική μπάλα, χωρίς τον Μέσι θα είχαμε ένα μουντιάλ, που θα έμοιαζε με ένα υπέροχο πιάτο χωρίς αλατοπίπερο. Τα τρία χθεσινά του γκολ μας βοηθάνε να πιάσουμε τη συζήτηση από εκεί που τέσσερα χρόνια πριν την αφήσαμε. Θα κερδίσει το μουντιάλ όπως ο Ντιέγκο; Αν το κερδίσει θα περάσει στην ιστορία ως καλύτερός του; Και τι φταίει που στην Αργεντινή δεν παίζει όπως στη Μπάρτσα;
Η τελευταία ερώτηση είναι ρητορική. Χθες βράδυ, για να σώσει την Αργεντινή από την μεγαλύτερη αποτυχία όλων των εποχών, έπαιξε καλύτερα…
Πηγή: Κάρπετ Show
