Του Θοδωρή Τσούτσου
Το ερώτημα στον τίτλο δεν είναι ρητορικό. Είναι πραγματικό. Στροβιλίζει το μυαλό εδώ και 15 χρόνια. Από το 2002, την έναρξη των προκριματικών του Euro 2004. Δύο ήττες, εντός από Ισπανία, εκτός από Ουκρανία και νάσου το… “Πού πάμε με αυτή την Εθνική;” Εκείνη η Εθνική είχε πάει στα τελικά και κατέκτησε τον τίτλο στην Πορτογαλία.
Βγήκε στην επιφάνεια και πάλι μετά τον αποκλεισμό από το Μουντιάλ του 2006. “Πού πάμε με αυτή την Εθνική;” Εκείνη η Εθνική είχε πάει σε δύο σερί τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων. Στο Euro 2008 και στο Μουντιάλ 2010. Αλλάξαμε προπονητή, στον πάγκο του Οτο Ρεχάγκελ κάθισε ο Φερνάντο Σάντος. Επίσημη πρεμιέρα του η εντός έδρας ισοπαλία με την Γεωργία. “Πού πάμε, λοιπόν, με αυτή την Εθνική”…
Πήγαμε όχι απλώς σε δύο ακόμη σερί μεγάλες διοργανώσεις, αλλά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έφτασε το 2012 μέχρι τους “8” της Ευρώπης και το 2014 ένα πέναλτι μακριά και από τους “8” του κόσμου. Το ερώτημα δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Και τώρα; Η Εθνική μας το απάντησε και πάλι. Εφτασε μέχρι τα μπαράζ διεκδικώντας την πρόκριση σε ακόμη ένα Μουντιάλ.
Από το 2004, μέσα σε 13 χρόνια, η ελληνική ομάδα έχει πάει σε τρία Euro και σε δύο Μουντιάλ. Και βρίσκεται δύο παιχνίδια μακριά από ένα τρίτο Παγκόσμιο Κύπελλο. Εκεί, λοιπόν, πάμε με αυτή την Εθνική. Σε σύνολο οχτώ μεγάλων διοργανώσεων, πήγαμε στην πέντε, διεκδικούμε την έκτη και χάσαμε δύο. Για να δούμε πόσες έχουν χάσει άλλοι, μάλλον “μεγαλύτερες ομάδες” από εμάς.
Η Εθνική μας δεν πήγε στο Μουντιάλ του 2006, γιατί τότε δεν είχε καταφέρει να διαχειριστεί την πρωτόγνωρη κατάσταση να είναι η Πρωταθλήτρια Ευρώπης και έχασε τον μπούσουλα. Και πολύ περισσότερον τον έχασε όταν έπρεπε να διαχειριστεί την άγαρμπη αλλαγή γενιάς, την αποχώρηση όλων των παλιών ποδοσφαιριστών και τελικά τα τεράστια λάθη όλων, ΕΠΟ, προπονητών, ποδοσφαιριστών, στην προηγούμενη προκριματική φάση του Euro 2016.
Οπότε, έχουμε παρουσία πέντε στις εφτά, πιθανόν έξι στις οχτώ, έστω πέντε στις οχτώ. Η Ολλανδία, για παράδειγμα, έχει χάσει τις τελευταίες δύο διοργανώσεις! Η Δανία, που είναι υποψήφια αντίπαλος, έχει πάει στις τρεις από τις εφτά μεγάλες διοργανώσεις από το 2004 και τώρα διεκδικεί την τέταρτη. Απλά για να έχουμε ένα μικρό μέτρο σύγκρισης, που θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερο αν ψάχναμε κι άλλες ευρωπαϊκές Εθνικές ομάδες.
Μάλιστα, για την ελληνική ομάδα αυτή η τελευταία πορεία ήταν η πιο δύσκολη από όλες. Διότι ό,τι ήταν να φτιάξει, να δημιουργήσει, έπρεπε να το κάνει από την αρχή, μετά τα δύο απίθανα χρόνια που είχαν προηγηθεί. Επίσης, διότι αυτή η Εθνική πιθανότατα αμφισβητήθηκε περισσότερο από όλες. Δεν κέρδισε εμπιστοσύνη, δεν κέρδισε υποστήριξη, δεν είχε κόσμο στο γήπεδο, δεν είχε θετική αύρα από την πατρίδα της. Τουλάχιστον ακόμη.
Για αυτό και είναι μια διαδρομή άξια συγχαρητηρίων, έστω κι αν ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Συγχαρητηρίων στον προπονητή, Μίκαελ Σκίμπε, που ό,τι έκανε το έκανε με τη δική του λογική και ας μην είχε το όνομα ενός Κλαούντιο Ρανιέρι, που περισσότερο άκουγε τους άλλους και όχι τον εαυτό του ή τη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας ενός Σέρτζιο Μαρκαριάν, που είχε και χρόνο να χτίσει, αφού είχε παραλάβει μια “τελειωμένη” ομάδα. Ο Σκίμπε δεν είχε ούτε το “brand name” του ενός ούτε το χρόνο του άλλου.
Συγχαρητηρίων ασφαλώς και στους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι συνειδητοποίησαν τι είχαν “πετάξει” τα προηγούμενα δύο χρόνια. Και πως για να πετύχουν στην Εθνική, θα πρέπει πρώτα να αγαπήσουν και να σεβαστούν την ίδια την Εθνική. Τους το “σφύριξαν” και 3-4 μεγαλύτεροι στην Αυστραλία και έγινε ό,τι έγινε.
Η Εθνική θα διεκδικήσει την παρουσία της στο Μουντιάλ. Θα το κάνει με πολύ μεγάλη θέληση, είναι πια βέβαιο αυτό. Αλλά ακόμη και αν δεν το πετύχει, έχει ήδη πετύχει να κερδίσει και πάλι πίσω τον εαυτό της. Αυτό είναι πιο καθοριστικό, ακόμη και από την ίδια την πρόκριση. Αν έρθει κι αυτή…
Πηγή: Σπορ FM
