Του Γιώργου Καραμάνου
Ο Μαραντόνα πήρε μόνος του το Μουντιάλ. Με αυτό γαλουχηθήκαμε από τα γεννοφάσκια μας όσοι τον λατρέψαμε να καλπάζει κοντόχοντρος με το στήθος προτεταμένο, τους ώμους προς τα πίσω, αγέρωχος με την αφάνα του, σκορπώντας κορμιά στο διάβα του. Αυτή είναι η αλήθεια, μόνο που είναι μισή. Το μισό που λείπει, είναι αυτό το λάθος της υποτίμησης εκείνης της ομάδας που διάλεξε πολύ προσεκτικά ο Κάρλος Μπιλάρδο, έχοντας και την υπόδειξη του αστεριού και φίλου του. Επρεπε να χτίσει γύρω του, να τον πλαισιώσει με όσους θα τον συμπλήρωναν και αυτό ο Καρλίτος το πέτυχε διάνα.
Αυτό το μισό λάθος λοιπόν διαιωνίζεται ποδοσφαιρικά και προσφάτως εισήλθε στην τέταρτη δεκαετία του. Και μοιραία οι επιπτώσεις και οι συγκρίσεις του σκάνε στην τωρινή εποχή. Δεν γίνεται να διαχωριστεί από τη σύγκριση. Αυτή που θέλει τον Ντιεγκίτο να το σηκώνει μόνος και τον Λιονέλ Μέσι να μην μπορεί να κάνει τίποτα, έχοντας στο πλευρό του παικταράδες. Εδώ είναι το λάθος, η ένσταση. Ασχέτως με τον Θεό και τον μπαλαδόρικο γιόκα του, η Αργεντινή του 1986 ήταν πολύ πιο ΟΜΑΔΑ και με τα απόλυτα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά της χώρας. Δεν είχε καμία σχέση με το ασύνδετο-μαλθακό σύνολο του σήμερα.
Η διάκριση αξιών και δυνατοτήτων δεν έχει να κάνει με τη νοσταλγική συνήθεια των μεγαλυτέρων να εξυμνούν το παλαιό. Δεν πρόκειται για παρελθοντολαγνεία. Είναι καθαρή σύγκριση με βάση το το τόπι, τις εποχές, τον εκάστοτε βαθμό δυσκολίας των αντιπάλων και του εγχειρήματος. Αυτό που έκαναν στα γήπεδα του Mexico 86 οι Γκαούτσος θα μείνει αξεπέραστο με βάση αυτούς που είχαν να ανταγωνιστούν. Γι’ αυτό και ταυτόχρονα για τις πιο υπέροχες στιγμές του Ντιεγκίτο. Δίπλα του, πίσω του όμως είχε σπουδαίους, μερικούς από τους καλύτερους που ανέδειξε ποτέ η χώρα των πάμπας.
Ρίχνοντας μία απλή ματιά στην τελευταία αποστολή της Αλμπισελέστε, εκείνης που ταξίδεψε για την πρόκριση στο υψόμετρο του Εκουαδόρ, σε πιάνει θλίψη. Αλήθεια, τι σχέση μπορεί να έχει ο καλός πορτιέρο Σέρχιο Ρομέρο με τον θρυλικό Νέρι Πούμπιδο, που μαζί με τον Ουμπάλδο Φιγιόλ μνημονεύονται ως τα καλύτερα Νο1 ever; Μπορεί να συγκριθεί το δίδυμο Οταμέντι-Μασεράνο (όσο και να σκυλιάζει παθιασμένα ο δεύτερος) με εκείνο των Ντανιέλ Πασαρέλα (σ.σ.: δεν έπαιξε στο τουρνoυά εξαιτίας τραυματισμού, αλλά ήταν στην αποστολή και η αναφορά γίνεται επειδή ήταν εν ενεργεία και κανονικά ο ηγέτης)-Χοσέ Λουίς Μπράουν; Ο ένας είναι ο κορυφαίος αμυντικός όλων των εποχών, ο δικός τους Κάιζερ και ο άλλος ένας underrated στόπερ-γκολτζής, που δεν εκτιμάται στα μέρη μας, επειδή δεν τον είδαμε στην Ευρώπη. Ο Μπράουν μάλιστα έπαιξε δίδυμο στο τουρνουά και στον τελικό με τον αρχοντικό, επίσης γκολτζή κεντρικό αμυντικό Οσκαρ Ρουτζέρι, σκοράροντας και το πρώτο γκολ..
Σε αυτό το τελευταίο με την Ευρώπη πάντως είναι που βρίσκεται η παγίδα. Ηταν εποχές με λίγους ξένους στη Γηραιά ήπειρο και εικόνα για τους υπόλοιπους έχουμε μόνο από τα Μουντιάλ και από τις γραφές. Αυτές είναι που εξυμνούν και τους υπόλοιπους. Στα πλάγια της άμυνας η αλήθεια είναι ότι οι τίμιοι Χούλιο Ολαρτικοετσέα, Χοσέ Λουίς Κουτσιούφο αποτελούσαν μάλλον τους αδύναμους κρίκους. Αλλά και πάλι, οι Ρόχο, Μερκάδο που παίζουν εκεί τώρα ή ακόμα και ο Σαμπαλέτα μέχρι πρόσφατα, δεν είναι καλύτεροί τους.
Σαν σκούπα ο Σέρχιο Μπατίστα κατέθεται τέτοια ψυχή και πάθος που μόνο ο Μασεράνο από τους σύγχρονους θα τον ξεπερνούσε, αλλά μόνο όταν παίζει στην κανονική θέση του. Ηταν σκληρός ο ψηλός και ενώ δεν ήξερε τόσο μεγάλη μπάλα, έπαιζε και το ξύλο που του έπρεπε. Μπίλια, Πέρες, Μπανέγα, Γκάγο δεν μπαίνουν καν στην εξίσωση. Ούτε με τον Μπατίστα, ούτε με τον Εκτορ Ενρίκε και τον Ρικάρντο Χιούστι που κάλυπταν τα νώτα του Μαραντόνα. Για να φτάσουμε στην μεγάλη κουβέντα για τους μπροστινούς…
Ο Σέρχιο Αγουέρο και ο Ανχελ Ντι Μαρία πιθανώς να είναι πιο ταλαντούχοι από τον Χόρχε Μπουρουσάγα, ίσως και από τον τεράστιο Χόρχε Βαλντάνο. Ωστόσο, ο πρώτος εξαφανίζεται με το εθνόσημο και ο δεύτερος δηλώνει απών-τραυματίας απ’ όλα τα μεγάλα ραντεβού. Τον Ιγουαΐν δεν τον βάζουμε στην κουβέντα, μιας και έχει αποδειχτεί ιστορικά ο πλέον ζημιογόνος. Ντιμπάλα, Ικάρντι θα κριθούν μελλοντικά, καθώς ακόμα δεν έχουν πάρει τις ευκαιρίες τους.
Ο Μέσι λοιπόν όχι, δεν έχει καλύτερους συμπαίκτες από τον Μαραντόνα. Ούτε εκείνη η Αργεντινή ήταν χειρότερη της τωρινής. Ο… διάδοχος τις περισσότερες φορές παλεύει μόνος του. Ο Μαραντόνα όμως είχε γύρω του ένα δεμένο σύστημα που του έδινε τις βάσεις, την ώθηση, την ελευθερία να προσθέσει τη δική του μαγεία. Πάνω απ’ όλα όμως εκείνη η ομάδα ήταν κανονική Αργεντινή με παίκτες που έπαιζαν με ψυχή και δύναμη και όχι με τον… απαλό τρόπο της νέας γενιάς των ακριβοπληρωμένων σούπερ σταρ.
Εννοείται βέβαια ότι όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Για τους νεότερους δεν υπάρχουν καν η αρχοντιά με την οποία έβγαινε από την άμυνα και διέσχιζεο όλο το γήπεδο με την μπάλα ο Πασαρέλα. Ούτε τα υπέροχα τελειώματα του Βαλδάνο των τεσσάρων γκολ το 1986. Και φυσικά τι να πει η ταχύτητα του Μπουρουσάγα μπροστά στον Ιγουαΐν των 90 εκατ. ευρώ!
Κλείνοντας, υπάρχει αυτή η άγνωστη αφήγηση, για να υπενθυμίζει πώς προκρίθηκε τότε στο Μουντιάλ η Αλμπισελέστε και μάλιστα δίχως τη βοήθεια του Μαραντόνα στο φινάλε, δίνοντας παράλληλα ελπίδα σε όλους όσοι γουστάρουμε να το σηκώσει το καλοκαίρι:
Σε εκείνα τα προκριματικά είχαν δημιουργηθεί τρία γκρουπ και όχι ένα όπως τώρα. Στο 1ο η Αργεντινή αντιμετώπισε Περού, Κολομβία και Βενεζουέλα. Η Αργεντινή του Ντιεγκίτο όμως έφτασε 10 λεπτά από το να μην περάσει απ’ ευθείας κόντρα σε αυτούς τους όχι και τόσο ισχυρούς αντιπάλους. Ηταν 30 Ιουνίου του 1985, όταν υποδέχτηκε το 2ο Περού, έχοντας ένα βαθμό περισσότερο. Προηγήθηκε με τον καλό φορ Πάσκουγι της τότε σημαντικής Λέτσε, αλλά στο 39′ έχανε 1-2. Ο Μαραντόνα πάσχιζε, αλλά δεν ήταν καλός. Η χώρα του θα έπρεπε να περάσει από μπαράζ. Στο 81′ όμως ο Ρικάρντο Γκαρέκα έφερε τη λύτρωση για το 2-2 και όσα ακολούθησαν ένα καλοκαίρι αργότερα, γράφτηκαν στην ιστορία…
ΥΓ.: Το ταλέντο του Ρικάρντο Μποκίνι δεν το είχε κανείς τότε και δεν το έχει κανείς τώρα. Μόνο οι Μαραντόνα, Μέσι έχουν υπάρξει πιο φαντεζί από εκείνον. Ηταν το ίνδαλμα του ίδιου του Ντιεγκίτο, αλλά στο Μουντιάλ βρέθηκε στη σκιά του. Σήμερα θα ήταν το απόλυτο είδωλο με την μπάλα που ήξερε, ενώ το 1986 πήρε απλά λίγα λεπτά συμμετοχής!
Follow me: @jorgekaraman
Πηγή: Gazzetta – Four Four Two
