Του Νίκου Παπαδογιάννη
O χρυσός κανόνας της πρεμιέρας αποδίδεται και μονολεκτικά με τον κωδικό: «Κατάρ». Όσοι θυμούνται το Μουντομπάσκετ του 2006, καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Πάει να πει, προσοχή στις αναποδιές και ξόρκι στα απρόοπτα, όπως αυτό που αμαύρωσε την εκκίνηση της πρωταθλήτριας Φενέρμπαχτσε, στην αίφνης αφιλόξενη Ανδαλουσία.
Ο Ολυμπιακός φρόντισε να προστατεύσει τα νώτα του και να ξεκινήσει με «επαγγελματική» νίκη, δίχως χτυποκάρδια και δίχως δυσάρεστα απρόοπτα.
Ουδείς θα σπουδαιολογήσει την απόδοσή του και ουδείς θα προσθέσει στην εξίσωση τη χαμηλή ποιότητα του αντιπάλου. Το κοντέρ γράφει 1-0 και αυτό είναι το μοναδικό που μετράει.
Το +11 της τελικής διαφοράς είναι ένα πρόσθετο κέρδος, αλλά αμφιβάλλω αν θα χρησιμεύσει σε κάτι. Η φετινή Βασκόνια είναι, από το πρώτο δείγμα γραφής, ένα χλωμό φάντασμα της ομάδας που θάμπωσε την Ευρώπη το 2015-6 ή του «μαύρου αλόγου» του 2016-7.
Για μια στιγμή, τα μάτια μου νόμισαν ότι είδαν στην πεντάδας τον Χουέρτας και τον Ντελφίνο, αλά δεν μπορεί, ήταν μάλλον οφθαλμαπάτη.
Για να μη παρεξηγηθώ, σπεύδω να προσθέσω ότι οποιοσδήποτε αντίπαλος μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνος εάν του δοθεί το δικαίωμα στην ελπίδα.
Ο Ολυμπιακός φρόντισε να κόψει το βήχα των Ισπανών αξιοποιώντας όσα πλεονεκτήματα του είχαν απομείνει μετά την απουσία των Σπανούλη, Ρόμπερτς, Τιλί: την ομοιογένεια, τη συσπείρωση, την έδρα, την ποιότητα μονάδων όπως οι Πρίντεζης-Μιλουτίνοβ, την προπονητική σφραγίδα.
Εάν χρειαζόταν ένας «Χ-factor» ικανός να αλλοιώσει το πόρισμα της πλάστιγγας, αυτός προέκυψε από το πείσμα των δύο παικτών που αισθάνθηκαν παραγκωνισμένοι ή αδικημένοι τις τελευταίες μέρες.
Το γινάτι του Κώστα Παπανικολάου και του Δημήτρη Αγραβάνη άναψε το φυτίλι όταν αυτό έδειχνε να μουσκεύει και η Βασκόνια σάστισε ανεπανόρθωτα.
Ο Αγραβάνης πέτυχε 8 πόντους στο σερί που έφερε τον Ολυμπιακό από το 10-12 στο 23-14, ενώ ο Παπανικολάου έβαλε λάδι στη σκουριασμένη μηχανή και πέτυχε και τα δύο απανωτά τρίποντα που αποτελείωσαν τους φιλοξενούμενους μετά το 62-54.
Δύο παίκτες με μάτι που γυάλιζε έφταναν για να κόψουν τον βήχα αυτής της Βασκόνια. Ούτε Λάρκιν και Χάνγκα έχει στα χέρια του ο πρωτάρης Πάμπλο Πριχιόνι, ούτε Τζέιμς, Μπουρούση και Άνταμς.
Ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που έπρεπε για να κερδίσει ξένοιαστα, χωρίς να αγχωθεί. Προσηλώθηκε στην άμυνά του, θωράκισε τα ριμπάουντ, κράτησε τον ρυθμό του αγώνα στον έλεγχό του, εκμεταλλεύτηκε την υπεροχή των ψηλών του, απέφυγε τα ανόητα λάθη.
Το κοντέρ των ριμπάουντ έγραψε +12 (με 13 επιθετικά), ο μετρητής των λαθών έγραψε μονοψήφιο νούμερο (9), ενώ η μπροστινή γραμμή έδωσε περισσότερο από το 50% των πόντων.
Δεν χρειάστηκε να γίνει Σπανούλης ο Μάντζαρης ή να φορέσει μανδύα σούπερμαν ο Παπαπέτρου, για να αποφευχθούν οι σκόπελοι της πρεμιέρας.
Μόνο ο Αγραβάνης ξεπέρασε τον συνηθισμένο εαυτό του. Ο αυτόματος πιλότος λειτούργησε στην εντέλεια.
«Σε αυτό το επίπεδο δεν μπορείς να κλαίγεσαι», δήλωσε ο Μίλαν Τόμιτς μετά το ματς. Αναφερόταν μάλλον στους τραυματισμούς και στα προβλήματα, αλλά θα μπορούσε να εννοεί την οδυνηρή ήττα από τον Παναθηναϊκό.
Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, η επόμενη μέρα ενός εγχώριου ντέρμπι παρέσυρε στους μετασεισμούς της νικητές και ηττημένους.
Ο αποψινός Ολυμπιακός, όμως, έμοιαζε σαν να προερχόταν από ματσάκι πρωταθλήματος με το Ρέθυμνο ή τον Προμηθέα.
Δεν έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ, δεν ξέρω κιόλας αν θα μπορούσε με την σημερινή του σύνθεση, ωστόσο εμφανίστηκε ήρεμος, συγκεντρωμένος και μεθοδικός.
Η Εuroleague είναι ένας διαφορετικός και δύσβατος πλανήτης, που δεν χωράει συναισθηματισμούς και ονειροπολήσεις.
Αν μη τι άλλο, η εκτός των τειχών τιμωρία πέρασε δίχως δυσάρεστες επιπτώσεις. Η κρητική φιλοξενία αποδείχθηκε, όπως συνήθως, ζεστή.
Πηγή: Gazzetta
