Του Βασίλη Σαμπράκου
Πάνε χρόνια από τον πρώτο καιρό που άρχισα να συμπαθώ παραπάνω τον Χουάν Μάτα, δηλαδή από τον πρώτο του καιρό στην Αγγλία, όταν, περίπου μια 5ετία πίσω, είχα αρχίσει να σχηματίζω μέσα από τις δημόσιες τοποθετήσεις του την εντύπωση ότι αυτός ο τόσο αξιόλογος μπαλαδόρος έκρυβε στο μυαλό και την ψυχή έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο. Αρχικώς, όπως όλοι, του είχα δώσει σημασία λόγω των όσων μας είχε δείξει με τη μπάλα στα πόδια, από τα χρόνια του στη Βαλένθια. Καιρό με τον καιρό όμως, όταν τον είδα να χρησιμοποιεί τα social media για να δώσει σημασία στους ποδοσφαιρόφιλους και τους οπαδούς της ομάδας του, να φτιάχνει blogs για να γράψει τις σκέψεις του και να αποτυπώσει τα συναισθήματά του, για να τα μοιραστεί με τους ανθρώπους που τον θαυμάζουν, ο Ισπανός κέρδιζε όλο και περισσότερο την προσοχή μου.
Ολα αυτά μέχρι τον περασμένο Αύγουστο, όταν με την απλότητα, την αφοπλιστική ειλικρίνεια που έχει ο λόγος του και την αμεσότητά του, ο Χουάν Μάτα επικοινώνησε με τον πλανήτη του ποδοσφαίρου για να κάνει γνωστή την απόφασή του να πάρει την πρωτοβουλία να δημιουργήσει ένα κίνημα, το Common Goal, που θα πείσει την αγορά του ποδοσφαίρου να δωρίζει το 1% των κερδών του ετησίως για να χρηματοδοτεί φιλανθρωπικές δράσεις, σχετικές με το ποδόσφαιρο, για την ενίσχυση παιδιών που έχουν ανάγκη σε όλο τον πλανήτη.
Οσα διάβασα, τα οποία τυχαίνει να έχω εξακριβώσει ότι είναι γραμμένα από το χέρι του και όχι από τα χέρια κάποιου επαγγελματία της Επικοινωνίας, με συγκίνησαν και συγχρόνως λειτούργησαν μέσα μου ως μια επιπλέον απόδειξη που τεκμηριώνει τους ισχυρισμούς που έχω αναπτύξει στο παρελθόν, σε μια σειρά από κείμενα, περί της ηθικής υποχρέωσης που έχει η ελίτ της ποδοσφαιρικής κοινωνίας με πρώτους τους ποδοσφαιριστές να επιστρέφουν στην κοινωνία, ως ανταποδοτικό όφελος, ένα μέρος της αγάπης και της υποστήριξης που εκείνοι λαμβάνουν από τον κόσμο και εξαργυρώνουν με ακριβά συμβόλαια. Οσα λέει και κάνει ο Μάτα αυτή την εποχή είναι βγαλμένα από τα οράματα και τα όνειρα που κάναμε από μικρά παιδιά όσοι από εμάς πιστεύουμε στη δύναμη του ποδοσφαίρου να επηρεάσει αντιλήψεις, να φτιάξει καλύτερους ανθρώπους και – κυρίως αυτό – να δώσει στα παιδιά, κι όχι μόνο στα παιδιά που έχουν καλή τεχνική κατάρτιση, την ευκαιρία να αλλάξουν ζωή. Τα φωτεινά παραδείγματα καλής χρήσης της ποδοσφαιρικής δύναμης για λόγους ανθρώπινους, ανθρωπιστικούς, φιλανθρωπικούς είναι άπειρα. Ποτέ όμως δεν έγινε κάτι όσο μεγάλο οραματίζεται ο Μάτα. Ποτέ δεν βρήκαν νόημα οι σταρ ποδοσφαιριστές όλου του πλανήτη να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να γίνουν ομάδα, για έναν σκοπό τόσο μεγάλο, που είναι ικανός να τους τρέφει όλους ψυχικά μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Ποια ήταν η ιδέα και η διακήρυξη του Μάτα, αν δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή σου; “Για αρχή όλοι οι ποδοσφαιριστές να παραχωρούμε κάθε χρόνο το 1% του ετήσιου εισοδήματός μας σε ένα ίδρυμα που θα αναπτύξει άμεσα φιλανθρωπική δράση με σαφή προσανατολισμό προς τα παιδιά όλου του πλανήτη που έχουν ανάγκη”, είναι, μέσες άκρες, η ιδέα του για την αρχή. Και η συνέχεια; “Το στοίχημα θα είναι να καταφέρουμε να “ξεκλειδώσουμε” το 1% του ετήσιου κέρδους που έχει το σύνολο της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής αγοράς, για να το επιστρέφουμε στην κοινωνία και ειδικά στο κομμάτι της παγκόσμιας κοινωνίας που το έχει ανάγκη”.
Τα πρώτα μηνύματα που έλαβε ο Μάτα δεν τα λες ούτε ενθαρρυντικά, ούτε αποθαρρυντικά. Ο Ματς Χούμελς, ο Τζόρτζιο Κιελίνι, και 5-6 ακόμη ποδοσφαιριστές από διαφορετικές χώρες και ηπείρους δήλωσαν δημοσίως ότι θα στηρίξουν εμπράκτως αυτή την πρωτοβουλία, δηλαδή ότι θα δωρίζουν κάθε χρόνο το 1% του εισοδήματός τους. Σύμφωνα με τον Μάτα, είναι πολλοί ακόμη αυτοί που έχουν επικοινωνήσει μαζί του για να δηλώσουν έτοιμοι να επιβιβαστούν, αλλά η σκέψη του είναι να ανακοινώνει περιοδικά τις νέες συμμετοχές προκειμένου να δημιουργεί τακτικά νέα δημοσιότητα για το εγχείρημα προκειμένου αυτό να διαδοθεί σε όλο τον πλανήτη και να δημιουργήσει ρεύμα στις διαφορετικές κοινωνίες.
Οσα έχω διαβάσει από αυτόν και όσα έχω μάθει για αυτόν από δημοσιογράφους που τον έχουν συναναστραφεί με πείθουν ότι αυτό το παιδί, που βρήκε νόημα το περασμένο καλοκαίρι να ταξιδέψει στη Βομβάη για να προσφέρει οικονομική ενίσχυση και να δώσει χαρά σε παιδιά που είχαν ανάγκη, και μάλιστα βρήκε νόημα να τα προσκαλέσει στο Μάντσεστερ και να τα ξεναγήσει στο “Ολντ Τράφορντ” δεν θα τα παρατήσει εύκολα. Θα το παλέψει. Διότι όλο αυτό δεν βρήκε νόημα να το κάνει με στόχο να καλλιεργήσει το προφίλ του, να γίνει πιο δημοφιλής, ή να εξαργυρώσει την καλή εντύπωση που δημιουργεί. Ολα αυτά τα κάνει επειδή έτσι μεγάλωσε, με αυτές τις αξίες ανατράφηκε, από αυτό το μέταλλο είναι φτιαγμένος, και αυτή την υποχρέωση νιώθει, επειδή αυτή την ανάγκη έχει, να μοιράζεται. Ο Μάτα θα συνεχίσει να προσπαθεί, αλλά όπως λέει και το βίντεο που δημιουργήθηκε για την προώθηση της καμπάνιας, ο Μάτα δεν μπορεί να πετύχει πολλά μόνος. Κι είμαι πολύ περίεργος να δω την αντίδραση της υψηλής κοινωνίας των ποδοσφαιριστών, δεδομένου ότι άπαντες ενημερώνονται για τη δράση του Ισπανού και, φυσικά, όλοι έχουν την δυνατότητα να μπουν στην ομάδα του και να παίξουν στην πραγματικά σπουδαιότερη ομάδα που θα έχει δημιουργηθεί στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου.
“Τώρα λοιπόν θα ήθελα να καλέσω τους συναδέλφους μου να βοηθήσουν. Ολοι εμείς έχουμε τόσες πολλές ευκαιρίες στη ζωή απλά επειδή παίζουμε ένα παιδικό παιχνίδι. Είμαστε τόσο τυχεροί που ζούμε ένα όνειρο. Ας ενωθούμε για να βοηθήσουμε τα παιδιά παντού, σε όλο τον κόσμο, να βιώσουν το ίδιο φως και την ίδια χαρά. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να δείξουμε στην ευρύτερη βιομηχανία του ποδοσφαίρου ότι το Common Goal πρέπει να συμβεί και ότι αυτό θα συμβεί, επειδή είναι σωστό”, είναι ο επίλογος στο κείμενο που έγραψε για να ανακοινώσει την πρωτοβουλία του. Θα σου πρότεινα ανεπιφύλακτα να διαβάσεις όλο το κείμενο, για να διαπιστώσεις ότι ακόμη και σε αυτό, το υψηλότερο επίπεδο του βιομηχανοποιημένου ποδοσφαίρου υπάρχουν άνθρωποι με τέτοια ποιότητα, τέτοια ψυχή και τέτοια διάθεση για να αλλάξουν τον κόσμο, ή τουλάχιστον για να μην αλλάξουν οι ίδιοι. Νιώθω πολύ καλά που υπάρχει ο Μάτα, κι ας μην είναι πλειοψηφία στο ποδόσφαιρο.
Πηγή: Gazzetta
