Του Νίκου Παπαδογιάννη
Mετά τον θρίαμβο επί του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, ο Παναθηναϊκός μπήκε με μαύρα γυαλιά στο αεροπλάνο για τη λίαν τεταραγμένη Βαρκελώνη.
Δεν ήταν, όμως, το γυαλί της ξενοιασιάς, αλλά το σκούρο καμουφλάζ που κρύβει τους μώλωπες και τις ατέλειες.
Η εύκολη για τους «πράσινους» ανάγνωση του εγχώριου ντέρμπι ήταν περιλάμβανε κορώνες για την «καρδιά του πρωταθλητή», για το «βαρύ μέταλλο» του οργανισμού του και άλλα μεγαλόστομα.
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, όμως, υπενθύμιζε ότι ο Παναθηναϊκός απειλήθηκε με συντριβή από τα δεύτερα του Ολυμπιακού, μέσα σε ένα έρημο από κόσμο γήπεδο.
Το τελευταίο πεντάλεπτο του Φαλήρου ήταν για τον πρωταθλητή Ελλάδας αποπροσανατολιστική μάσκα, κάτι σαν στάχτη στα μάτια.
Ο δρόμος της Ευρώπης προμηνύεται φέτος ανηφορικός, όχι μόνο για αυτόν, αλλά και για τον έτερο εκπρόσωπο του ελληνικού μπάσκετ.
Στη «μπασκετοκουβέντα» με την οποία ανοίξαμε την αυλαία της –ιστορικής για το gazzetta.gr- ευρωπαϊκής σεζόν, είπα ευθαρσώς ότι μου φαίνεται αστεία η στελέχωση της μπροστινής γραμμής του Παναθηναϊκού.
Απέναντι στα θηρία της Εuroleague, ο Τσάβι Πασκουάλ και η διοίκηση της ΚΑΕ επέλεξαν να παρατάξουν ένα δίδυμο από αξιόλογα «τεσσάρια» (το ένα εκ των οποίων βγάζει συνεχώς προβλήματα) και …από πίσω τίποτε.
«Μη περιμένετε να μαζέψουν 15 επιθετικά ριμπάουντ στη Βαρκελώνη», προειδοποίησα όσους σαλιάριζαν πάνω από τη φύλλο στατιστικής του ελληνικού ντέρμπι.
Λίγες μέρες αργότερα, το φύλο στατιστικής έδωσε τη θέση του σε φύλλο συκής. Το κενό μέσα στις ρακέτες του ΠαναθηναΪκού ήταν ορατό από το διάστημα.
Οι εμπνεύσεις του Ερτέλ και του Πρέσεϊ ξεχαρβάλωσαν μία άμυνα που δεν ήταν σε θέση ούτε να κλείσει διαδρόμους ούτε να σπρώξει οποιονδήποτε μακριά από τη φωτιά.
Μολονότι ο Τόμιτς έπαιξε ελάχιστα, οι ψηλοί της Μπάρτσα πέτυχαν 52 πόντους, ενώ οι αντίστοιχοι του Παναθηναϊκού έφτασαν αγκομαχώντας στους 15, με 5/17 σουτ και 5/12 βολές (όλες από τον Σίνγκλετον).
Το κοντέρ των ριμπάουντ έγραψε 40-27, με 9-4 επιθετικά. Ο χοντρούλης Σεραφέν έζησε βραδιά καριέρας και αναρωτιόταν για ποιο λόγο δεν επέστρεψε νωρίτερα από το ΝΒΑ.
Ο Μοερμάν, ή όπως αλλιώς προφέρεται, πέτυχε «νταμπλ-νταμπλ» με 16 πόντους και 11 ριμπάουντ.
Και αν δεν αποφάσιζε ο Παππάς να καταθέσει σε λάθος γήπεδο όσα μας χρωστούσε από το Εurobasket, η διαφορά θα έφτανε σε ιλιγγιώδη επίπεδα, όπως τότε που ο κραταιός Άρης πήγαινε στη Βαρκελώνη αισιόδοξος αλλά έφευγε ντροπιασμένος.
Και να πεις ότι έκαναν οι «μπλαουγράνα» το παιχνίδι της ζωής τους; Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, έμοιαζαν έτοιμοι να κουτρουβαλήσουν με ένα γερό σπρώξιμο.
Το δίδυμο των δημιουργών, Ερτέλ και Πρέσεϊ, κατόρθωνε να τους συμμαζέψει όποτε ο Παναθηναϊκός γινόταν στοιχειωδώς απειλητικός.
Οι δυό τους μοίρασαν 15 ασίστ, ενώ όλοι μαζί οι παίκτες του Πασκουάλ τελείωσαν τον αγώνα με 9. Ναι, σωστά διαβάσατε, μονοψήφιο νούμερο. Ολογράφως, εννέα.
Η συντριπτική διαφορά της ήττας μπορεί στην πορεία να εξελιχθεί σε πρόσθετο αγκάθι, αφού η Μπαρτσελόνα είναι μία από τις κύριες ανταγωνίστριες στο κυνήγι του προνομιούχου πλασαρίσματος.
Ο Παναθηναϊκός επιστρέφει από τη Βαρκελώνη στραπατσαρισμένος, αλλά και εφοδιασμένος με άφθονο υλικό για μελέτη.
Κατά πάσα πιθανότητα, θα χρειαστεί ενισχύσεις για να πλησιάσει την κορυφογραμμή. Και θα τις χρειαστεί από νωρίς.
Η απόδοση του νεοσύλλεκτου Τόμας Ρόμπινσον στο Χίμκι-Βαλένθια απέδειξε ότι υπάρχουν παίκτες εκεί έξω, ακόμα και ψηλοί, αλλά χρειάζεται γνώση και βαθύ πορτοφόλι για να τους δελεάσει κάποιος, Οκτώβριο μήνα.
Εάν, πάλι, μοναδική σκασίλα των ιθυνόντων είναι (όπως υποψιάζομαι) το ελληνικό πρωτάθλημα, δεν βαριέσαι, μια χαρά είναι και ο Βουγιούκας με τον Γκιστ και τον Όγκαστ, ιδίως τώρα που έφυγε από τη μέση η αγγαρεία του Φαλήρου.
Κάτι μου λέει, όμως, ότι το καλομαθημένο κοινό του Παναθηναϊκού έχει άλλου είδους απαιτήσεις από το μπάσκετ των έξι αστέρων.
Εάν θέλουν ομάδα που βράζει στο ζουμί της, μπορούν πάντοτε να στραφούν στο ποδόσφαιρο, που σπανίως απογοητεύει τους μικρονοϊκούς.
Πηγή: Gazzetta
