Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Πουλάς, την κάθε φορά, ό,τι εύκαιρο μπορείς. Αλλοτε, την εικόνα. Αλλοτε, το σκορ. ‘Η (πιάνεσαι από) μία σημαντική λεπτομέρεια. Ο Ολυμπιακός, απ’ αυτές τις δύο διαδοχικές «επισκέψεις στον οδοντίατρο», μπορεί να πουλήσει τα σκορ. Δύο-μηδέν στο Τορίνο, τρία-ένα στη Βαρκελώνη, μια χαρά. Επίσης, μιλώντας για λεπτομέρειες, ο Ολυμπιακός μπορεί να πουλήσει ότι πήγε κι έπαιξε στη Βαρκελώνη με Κούτρη, Νικολάου, Ζτζέλαρ, Ανδρούτσο. Με Κούτρη, Νικολάου, Ζτζέλαρ έπαιξε και στο Τορίνο…
Η εικόνα όμως, προφανώς δεν είναι ευπώλητη. Ηταν mes que γάτα-ποντίκι. Από εκείνα τα ματς που κάνουν την έννοια του τερματοφύλακα στο ποδόσφαιρο, πλεονασμό. Δίχως τερματοφύλακα να έπαιζε η Μπαρσελόνα, πάλι 3-1 θα τελείωνε. Σαν άσκηση διεθνών δημοσίων σχέσεων, δεν λειτούργησε υπέρ του κλαμπ. Η Marca χαρακτήρισε τον Ολυμπιακό, καρικατούρα. Η As τον έγραψε, αξιοθρήνητο. Ο Αχαρναϊκός, την ερχόμενη εβδομάδα στο κύπελλο, μάλλον θα βγει να παίξει τον Ολυμπιακό πιο θαρραλέα απ’ όσο (δεν) έπαιξε ο Ολυμπιακός τη Μπαρσελόνα.
Ήττα στο Καμπ Νόου, συνέβη σε πάρα πολλούς πριν τον Ολυμπιακό, θα συμβεί και σε πάρα πολλούς μετά τον Ολυμπιακό. Αλλ’ ο κοσμαγάπητος Βαλβέρδε, δεν θα έπαιζε ποτέ έτσι. Ούτε ο Μίτσελ, ή ο Λεονάρντο Ζαρντίμ. Με τον Οτζίτζα-Οφό, σέντερ-φορ. Θα έπαιζαν και θα έχαναν, πιθανόν και με βαρύτερο σκορ, αλλά ποτέ έτσι. Γιατί έτσι, είναι αντιποδοσφαιρικό. Με τη Γιουβέντους την προηγούμενη φορά, η κεντρική ιδέα του Ολυμπιακού (4-1-4-1) ήταν η ίδια. Η διαφορά έγκειται στην ποδοσφαιροσύνη που υποστηρίζει την ιδέα. Στην κάζα Γιούβε αυτό που είχε παίξει ο Ολυμπιακός, με τον Εμενίκε στο εννέα, ήταν ποδοσφαιρικό.
Η Μπαρσελόνα κατέβηκε σβηστή. Ο καλός Ερνέστο, με τα ειλικρινέστατα συναισθήματα για τον Ολυμπιακό, δεν το ζόρισε. Δεν είχε την ανάγκη του Κλοπ για ένα 7-0. Εκτός από σβηστή, η Μπαρσελόνα εμφανίστηκε ελάχιστα συγκεντρωμένη. Ο μόνος που έβγαλε κίνητρο (και…το άγχος) να παίξει σε άλλη ταχύτητα, ήταν ο Ντεουλοφέου. Και πλήρωσε τη χαμηλή συγκέντρωση του Πικέ! Για την ακρίβεια τον άθλο του Πικέ, σε τέτοιον αγώνα να πάρει δύο κίτρινες κάρτες στο α’ ημίχρονο. Σε κλάσικο να το βάλει στόχο, να πάρει δύο κίτρινες στο α’ ημίχρονο, δεν θα το καταφέρει…
Σήμερα κιόλας, το κλαμπ οφείλει ένα ευχαριστήριο μήνυμα στον Χάσι για τον Πρότο. Ο Πρότο είναι γκολκίπερ «για τον Ολυμπιακό» μ’ όλη τη σημασία. Εχει θετική ενέργεια, έχει προσωπικότητα, έχει συγκρότηση, δεν φοβάται, γουστάρει, δείχνει ευγνώμων. Στήριξε το πλάνο του Λεμονή. Ένα πλάνο (αντιποδοσφαιρικό ή όχι, πάντως) ολοκληρωμένο. Με αρχή, μέση, τέλος, λογική, ρεαλισμό. Το πλάνο, σαφώς, ήταν να παίξουμε με τη Μπαρσελόνα για να φάμε λίγα…ώστε μετά να μηπαίξουμε με τον ΠΑΟΚ πληγωμένοι. Η αποβολή του Πικέ ήλθε σαν ένα απρόσμενο προσκλητήριο γενναιότητας. Τότε, εύλογα, ο Λεμονής πέρασε στο δεύτερο σκέλος του πλάνου. Και στο τρίτο.
Το δεύτερο ήταν, παιγνίδι με σέντερ-φορ και δεκάρι. Το τρίτο ήταν, η σκυταλοδρομία Οτζίτζα-Οφό και Φορτούνη στο δέκα. Αλλά μόλις μπήκε ο σέντερ-φορ (Τζούρτζεβιτς), σχεδόν αμέσως ο Νικολάου έκανε το δεύτερο αυτογκόλ. Το φάουλ-αυτοκτονία στον Μέσι. Οταν μπήκε ο Φορτούνης δε, η γιορτή είχε πια σχολάσει. Ο Τζούρτζεβιτς δεν έκανε τίποτα. Ο Φορτούνης, κατά την προσφιλή συνήθειά του με τα στημένα σε Εθνική και Ολυμπιακό, έκανε…άλλον ένα σκόρερ. Τον Νικολάου. Αυτόν, ας του χρεώνουμε στη βραδυά τα δύο αυτογκόλ, μη τον φοβάστε. Μαθαίνει. Και θα βγει. Εχει την πάστα. Θα περπατήσει, στο ποδόσφαιρο.
Πηγή: Sport DNA
