Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Είμαστε περίεργη ράτσα εμείς οι δημοσιογράφοι! Δεν περνάει μέρα που να μην βρίζουμε ο ένας τον άλλον, να χωριζόμαστε σε «αντικειμενικούς» και «οπαδικούς», σε «κόκκινους» και «πράσινους», σε «κυβερνητικούς» και «αντιπολιτευτικούς», σε «τσάτσους» και «βολεμένους»…
Οι εμφύλιες κόντρες στο δικό μας χώρο, ίσως και να είναι οι περισσότερες από οποιονδήποτε άλλο επαγγελματικό κλάδο. Μια ματιά στα social media να ρίξει κανείς και τα δηλητηριώδη βέλη που εκτοξεύονται από δημοσιογράφους σε δημοσιογράφους ή από «δημοσιογράφους» σε «δημοσιογράφους» αρκεί…
Μόλις όμως έρθει ένας Παππάς και επιτεθεί – με ανάρμοστο ή όχι τρόπο μικρή σημασία έχει – στον κλάδο μας, ξαφνικά θυμόμαστε ότι οι δημοσιογράφοι είμαστε… ενιαίοι και αδιαίρετοι. Ώπα, μάγκες, ώπα…
Είμαι ο τελευταίος που θα σηκώσω το δάκτυλο να καυτηριάσω τη συμπεριφορά του Νίκου Παππά προς τους δημοσιογράφους. Και φυσικά ο τελευταίος που θα τον υπεραπιστώ! Ούτε θα τα βάλω με τη λανθασμένη, πράγματι, μέθοδο του τσουβαλιάσματος, γιατί κι εγώ – ακόμη και στα κείμενά μου στο sdna – έχω υποπέσει στο ίδιο σφάλμα.
Θεωρώ, όμως, ότι στη ζωή πριν ασκήσεις κριτική, οφείλεις να προχωράς σε αυτοκριτική! Προτού λοιπόν, κράξουμε τον άσσο του Παναθηναϊκού, ας σιωπήσουμε για λίγο και ας προβληματιστούμε για τον τρόπο που έγινε δεκτή η όντως ακραία συμπεριφορά του.
Έχετε καταλάβει ότι εννιά στα δέκα μέλη της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο δεν αντιδρούν στον κάθε Παππά που στρέφει τα πυρά του στους εκπροσώπους των ΜΜΕ, αλλά αντίθετα επικροτούν την πράξη του, όσο «αλήτικη» και κατακριτέα κι αν είναι στα δικά μας μάτια;
Έχετε καταλάβει ότι η ιδιότητα του δημοσιογράφου – που μια φορά κι έναν καιρό αποτελούσε αν μη τι άλλο ταυτότητα που συνοδευόταν από κύρος και ενέπνεε σεβασμό – αποτελεί πλέον κόκκινο πανί για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας;
Έχετε καταλάβει ότι η λέξη «δημοσιογράφος» αποτελεί πλέον συνώνυμο των όρων «τσάτσος», «απατεώνας» και «λαμόγιο» στο λεξικό της ελληνικής γλώσσας; Έτσι τουλάχιστον την ερμηνεύει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας.
Προτού, λοιπόν, στρέψουμε τα βέλη μας σε βάρος του Παππά και του κάθε Παππά, ας σιωπήσουμε για λίγο κι ας αντιληφθούμε πόσο πολύ έχουμε συμβάλλει κι εμείς οι ίδιοι ως κλάδος στην ηθική μας κατάπτωση.
Ας καθίσουμε να σκεφτούμε πόσο εύκολο ή δύσκολο θα ήταν σήμερα να υπάρξει ένας νέος Γιάννης Διακογιάννης σε μια δημοσιογραφία που κυριαρχεί ο φανατισμός και που μαθαίνει το κοινό της να αγαπά τον φανατισμό!
Ας καθίσουμε να προβληματιστούμε μια φορά κι εμείς από την κριτική που μας ασκείται (ναι, εννοείται ακραία κριτική) κι ας αναλογιστούμε ότι και το δικό μας βαρέλι μοιάζει να μην έχει πάτο.
Και κυρίως ας προβληματιστούμε όχι για τη συμπεριφορά του Νίκου Παππά προς το σινάφι μας, αλλά για την σχεδόν καθολική αποδοχή που απολαμβάνουν πλέον τέτοιου είδους συμπεριφορές, από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, όταν στρέφονται εναντίον δημοσιογράφων…
ΥΓ 1. Από το Νίκο Παππά και τον κάθε Νίκο Παππά μία απαίτηση έχω. Όχι να μην τα βάζουν με τους δημοσιογράφους. Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Δικαίωμά τους είναι…
Οφείλουν, όμως, να καταλάβουν ότι ως επαγγελματίες αθλητές απολαμβάνουν μια δημοφιλία η οποία τους καθιστά πρότυπα στα μάτια μικρών παιδιών.
Για χιλιάδες μπόμπιρες φίλους του Παναθηναϊκού, ο Παππάς αποτελεί ίνδαλμα, αποτελεί πρότυπο. Όταν λοιπόν ένα παιδί, ή ένας έφηβος βλέπει το ίνδαλμά του να πιάνει τα γεννητικά του όργανα σε δημόσια θέα στο διαδίκτυο, το θεωρεί πράξη μαγκιάς. Και επειδή ο μιμητισμός είναι εξαιρετικά διαδεδομένος στις μικρές ηλικίες, την άλλη μέρα μπορεί ο κάθε πιτσιρικάς να δείξει τα δικά του γεννητικά όργανα στη δασκάλα του, στον προπονητή του, ακόμη και στους γονείς του.
Όταν βλέπει το ίνδαλμά του να έχει βάλει το καλάθι της ζωής του και η πρώτη λέξη που βγαίνει από το στόμα του να είναι «μ@#@&», στο επόμενο καλάθι ή στο επόμενο γκολ που θα πετύχει και ο ίδιος, πιθανότατα να στραφεί κι αυτός στην κερκίδα και να αρχίσει τα μπινελίκια. Γιατί ότι κάνει το ίνδαλμά του στα δικά του μάτια αποτελεί πράξη μαγκιάς, πράξη ηρωισμού…
Ας καθίσει και ο ίδιος ο Παππάς να σκεφτεί. Όχι τους δημοσιογράφους. Να σκεφτεί και να αναλογιστεί την ευθύνη που έχει απέναντι σε χιλιάδες παιδιά που τον αντιμετωπίζουν ως ίνδαλμα…
ΥΓ 2. Όταν μας βρίζει ο Παππάς, μας ενοχλεί. Όταν οι… υπέροχοι λαοί των ομάδων που υποστηρίζει ο καθένας μας στέλνουν για… αναπαραγωγή και παρτούζες μανάδες αντιπάλων παικτών, παραγόντων ή διαιτητών, μάλλον ξεχνάμε πόσο ευαίσθητοι είμαστε. Γιατί πως θα… πουλήσουμε την επόμενη μέρα στους υπέροχους λαούς;
Πηγή: Sport DNA
