Της Βάσως Πρεβεζιάνου
Θυμάται ότι γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1945 στο Νορντλίνγκεν; Ήταν το έκτο παιδί μιας φτωχής οικογένειας αγροτών. Όταν ήταν 15, πέθανε ο πατέρας, τότε έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο. Ήταν πολύ μικρός όταν άρχισε να παίζει μπάλα και στην αρχή γράφτηκε στις ακαδημίες της τοπικής ομάδας. Εκεί έμεινε για τρία χρόνια. Ήταν από τότε σέντερ φορ, σε αυτή τη θέση θα έγραφε ιστορία τα επόμενα χρόνια. Από τις ακαδημίες πέρασε στη μεγάλη ομάδα και στην πρώτη σεζόν του με τους… άνδρες βάζει 51 γκολ σε 31 παιχνίδια. Η Μπάγερν θα εντυπωσιαστεί με τις επιδόσεις του και θα τον κάνει δικό της.
Στο Μόναχο θα παει το 1964, η ομάδα τότε έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία. Kι ας είχε αντίρρηση ο τότε προπονητής της ομάδας, Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι, ο οποίος επέκρινε τον… γεματούλη Μίλερ λέγοντας ότι θέλει ποδοσφαιριστές και όχι αρσιβαρίστες. «Φτιάχνει ωραία πατατοσαλάτα η μαμά μου» ήταν η αφοπλιστική απάντηση του Μίλερ.
Αυτός θα τη βοηθήσει να ανέβει, θα έχει σπουδαίους συμπαίκτες, όπως ο Φρανζ Μπεκενμπάουερ και ο Σεππ Μάιερ, να τον βοηθούν. Θα μείνει 15 χρόνια στη Μπάγερν, θα βάλει συνολικά 535 γκολ σε 585 παιχνίδια, από το 1969 μέχρι το 1973 πέτυχε περισσότερα από 35 κάθε σεζόν στο πρωτάθλημα. Πήρε τέσσερα πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα, τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ένα Διηπειρωτικό. Θυμάται;
«Ό,τι κατάφερε να γίνει η Μπάγερν Μονάχου, το χρωστά στον Γκερντ Μίλερ και τα γκολ του». Θυμάται ότι το έχει πει γι’ αυτόν ο Μπεκενμπάουερ;
Ήταν ένα βομβαρδιστικό καλύτερο από αυτά της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας. Ήταν ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη το 1970, πρώτος σκόρερ στη «Γηραιά Ήπειρο» το 1970 και το 1972, ήταν επτά φορές πρώτος σκόρερ στη Μπουντεσλίγκα, τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ακόμα κι όταν σταμάτησε να παίζει, αναγνώρισαν την κλάση του και τον ανακήρυξαν καλύτερο ποδοσφαιριστή στα σαράντα χρόνια της Μπουντεσλίγκα.
Θυμάται ότι από τη Μπάγερν έφυγε το 1979; Ήταν πια κορεσμένος, είχε κατακτήσει τα πάντα, ήθελε ένα κίνητρο, μια νέα εμπειρία. Δύο χρόνια θα παίξει στην Αμερική και το 1981, είναι πια 36, και αποφασίζει να σταματήσει.
Ήταν σπουδαίος και με την εθνική ομάδα. Δεν μπορεί να έχει ξεχάσει ότι σε 62 παιχνίδια με τη «νάσιοναλμανσάφτ» πέτυχε 68 γκολ, ότι κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1972, ότι στον ημιτελικό της διοργάνωσης σημείωσε δύο γκολ και έστειλε την ομάδα στον τελικό «παγώνοντας» το «Μποσουίλ Στάντιον» της Αμβέρσας.
Δεν μπορεί να έχει ξεχάσει ότι στον τελικό του «Χέιζελ» κόντρα στους Σοβιετικούς, αυτός έβαλε δύο γκολ και μαζί με τον Μπεκενμπάουερ, τον Χάινκες, τον Χένες σήκωσαν το τρόπαιο. Δεν μπορεί να έχει ξεχάσει ότι δύο χρόνια αργότερα κατέκτησε και το Παγκόσμιο Κύπελλο, πέτυχε αυτός το νικητήριο τέρμα στον τελικό. «Το πιο σημαντικό γκολ μου ήταν αναμφίβολα που μας έβαλε μπροστά με 2-1 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974 κόντρα στην Ολλανδία» είχε πει. Αυτό ήταν το τελευταίο παιχνίδι του με τα «πάντσερ».
Θυμάται πως έβαλε εκείνο το γκολ; Δύο λεπτά πριν την λήξη του ημιχρόνου ο Μπόνοφ μπήκε από δεξιά και γύρισε στον Μίλερ. Αυτός έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό του και με το δεξί νίκησε τον τερματοφύλακα Γιόνγκμπλουντ. Οι Γερμανοί πήραν το προβάδισμα και κατέκτησαν το Μουντιάλ.
Στα 28 του σταμάτησε από την εθνική ομάδα της Γερμανίας…
Θυμάται ότι του άρεσε η ποπ; Είχε φτιάξει και ένα τραγουδάκι, είχε τίτλο «Dann macht es bum» και οι στίχοι έλεγαν ότι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι δεν είναι καθόλου εύκολο, τα γκολ δεν έρχονται φτηνά. Του άρεσε και το αλκοόλ, όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο άρχισε να πίνει, του έκανε μεγάλο κακό, οι παλιοί του συμπαίκτες στάθηκαν όλοι στο πλευρό του και τον έπεισαν να μπει σε κλινική απεξάρτησης. Ευτυχώς τους άκουσε, δεν άντεξε να ζει «βυθισμένος» στο ποτό και στην κατάθλιψη.
Όταν βγήκε άρχισε να δουλεύει στην ομάδα της καρδιάς του, στα τμήματα υποδομής της Μπάγερν…
Ήταν ένα καταπληκτικό «εννιάρι», μπορούσε να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα με κάθε τρόπο, με αριστερό, με το δεξί, με το κεφάλι, στην κίνηση. Πέναλτι δεν εκτελούσε, το θυμάται; Είναι, για κάποιους, ο κορυφαίος επιθετικός που πέρασε από τα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Σήμερα είναι 3 Νοεμβρίου. Έχει γενέθλια. Κλείνει τα 75. Αν το Αλτσχάιμερ από το οποίο πάσχει δεν τον έχει βυθίσει ακόμα στην απόλυτη λήθη θα θυμάται κάτι από όλα αυτά. Ίσως ένα γκολ. Ίσως κάποιο από τα αγαπημένα του πρόσωπα, αυτά που είναι δίπλα του και του συμπαραστέκονται. Έστω την Ούλτσι, τη γυναίκα του, η οποία τον επισκέπτεται συνέχεια στο γηροκομείο, μακάρι να μπορούσε να μείνει εκεί μαζί του, μέρα και νύχτα να είναι στο πλευρό του.
Κι αν δεν θυμάται ο Γκερντ Μίλερ, θυμόμαστε εμείς… Υπήρξε σπουδαίος.
